Την Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου λαμβάνει χώρα αντιφασιστική πορεία στην Παραλία Θεσσαλονίκης. Η αστυνομία επιτίθεται στο σώμα της πορείας, συλλαμβάνει 51 άτομα και τους απαγγέλλονται κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος. Ένας από τους διωκόμενους, ο Ορέστης Αρσενίου*, μιλά για τη στιγμή της σύλληψης, την κράτηση τους, τον εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας, ενώ κάνει λόγο για μια «πολιτική σκευωρία που κανείς δεν πίστευε ότι μπορεί να στηθεί τόσο εξώφθαλμα εν έτει 2020».
Περίγραψέ μας, με δυο λόγια, τη στιγμή της σύλληψης.
Η αντιφασιστική παρέμβαση ξεκίνησε από το Μακεδονία Παλάς. Ουσιαστικά αφού μας εντόπισαν οι πρώτες δυο μηχανές, είδαμε τις μηχανές να πολλαπλασιάζονται και να φτάνουν περίπου τις 20, ενώ κάθε λεπτό αυτές γίνονταν και περισσότερες. Όταν αρχίσαμε να επιστρέφουμε και δείξαμε ότι δεν έχουμε επιθετικές διαθέσεις, αμέσως άρχισε να προσεγγίζει στο σημείο και η ομάδα Δράση, η οποία έκανε επιδεικτικά χειρονομίες και μας έλεγαν «θα πέσει ξύλο». Κάποια στιγμή βγήκε ένας από την ομάδα ΔΙΑΣ και μας είπε ότι τα πράγματα θα τελειώσουν ειρηνικά αν δείξουμε ταυτότητες. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, πριν καν προλάβουμε να αντιδράσουμε και να κάνουμε το οτιδήποτε, μας επιτέθηκαν οι πολλές δυνάμεις της αστυνομίας που είχαν μαζευτεί (ΔΙΑΣ, ΔΡΑΣΗ, ΟΠΚΕ, ΜΑΤ), με αποτέλεσμα να υπάρξει ο τραυματισμός κάποιων συντρόφων. Είναι ενδεικτικό και από το βίντεο που κοινοποιήθηκε πόσοι πολλοί μπάτσοι χρειάστηκαν (πάνοπλοι) για να πραγματοποιηθεί η σύλληψη ορισμένων αναρχικών. Μαζί – και όταν λέω μαζί, εννοώ κοινωνικά μαζί – μπορούμε να κάνουμε πολλά περισσότερα.
Αληθεύει ότι παραμείνατε στη Γ.Α.Δ.Θ. χωρίς φαΐ και νερό για 14 ώρες;
Ναι, ουσιαστικά όταν φτάσαμε στη Γ.Α.Δ.Θ. μας πήγαν στο κέντρο προσωρινής κράτησης. Εκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα δε μας είχε γίνει γνωστό εάν θα μεταφερθούμε σε κελιά ή όχι. Εν τέλει μείναμε εκεί όλο το βράδυ. Σε όλη αυτή τη διαδικασία δε δόθηκε τίποτε, ενώ με το ζόρι είχαμε πρόσβαση στην τουαλέτα. Κάπου στις 4:30-5:00 π.μ., μετά από συνεχή παράπονα, μας δόθηκαν τέσσερα μπουκάλια νερό. Εκεί φάνηκε ότι οι φύλακες προσπαθούσαν να παίξουν με το μυαλό μας, για να κανιβαλίσουν το σώμα των αγωνιστών/στριών. Προφανώς δεν τα κατάφεραν, μοιραστήκαμε τα μπουκάλια και κάποιοι ήπιαμε και από τον νιπτήρα της τουαλέτας, για να ελέγξουμε την κατάσταση. Ωστόσο, την άλλη μέρα, ενώ είχαμε ενημερωθεί ότι θα φύγουμε στις 12:00, φάνηκε ότι στηνόταν κάτι πάνω στην πλάτη μας. Έφτασε 14:30 και βρισκόμασταν 51 άτομα σε έναν χώρο που δεν υπήρχε παράθυρο, εν μέσω πανδημίας και με 30 βαθμούς. Στη συνέχεια, όταν πάρθηκε η απόφαση να πάμε στα Δικαστήρια που ήταν γύρω στις 15:00, μπήκαμε στο Μεταγωγών στους 50 βαθμούς, τέσσερις σε ένα κελί που είναι για δυο άτομα, ενώ το Μεταγωγών δεν ξεκινούσε, επιδεικτικά, θέλοντας να μας κάνουν ένα ακόμη καψόνι. Οπότε φτάσαμε στις 16:30 στα δικαστήρια χωρίς να έχουμε φάει τίποτε, έχοντας πιεί ελάχιστο έως καθόλου νερό και με ελάχιστο ύπνο, από το προηγούμενο βράδυ. Ακόμη και εκεί είχε μια μεγάλη αναμονή, μέχρι να περάσουμε στην αίθουσα και να έρθει ο αλληλέγγυος κόσμος και να μας φέρει τρόφιμα, νερά και χρήματα. Φυσικά από το αστικό κράτος ούτε περιμένω ούτε θα περιμένω πότε κάποια αντιμετώπιση.Η περιγραφή γίνεται για την ανάγκη της συνέντευξης και για ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα για το τι συμβαίνει μέσα στα κολαστήρια.
Το βράδυ γνωστοποιείται ότι κατηγορείστε για το πλημμέλημα της διατάραξης κοινής ειρήνης. Το πρωί ενημερωνόμαστε ότι έχουν προστεθεί άλλα 5 πλημμελήματα ενώ, τελικά, όταν φτάνετε στα δικαστήρια, σας απαγγέλλεται κακουργηματική δίωξη για φθορά ιστορικού μνημείου. Πώς εξηγείς αυτήν την αναβάθμιση που έγινε σε τρεις φάσεις;
Δεν είχε γίνει σαφές εξ’ αρχής γιατί κατηγορούμαστε, απλά ακούγαμε φήμες από μερικούς που είχαν εκπροσώπηση. Στη συνέχεια, μαθαίναμε ότι τα πλημμελήματα αυξάνονται, φορτώνοντάς μας τον μισό Ποινικό Κώδικα. Όταν μάλιστα περνούσε η ώρα και δε φεύγαμε από τη Γ.Α.Δ.Θ., καταλαβαίναμε ότι κάτι μαγειρεύεται. Παρ’ ολ’ αυτά, κανείς μας δεν πίστευε ότι μπορεί να στηθεί μια τέτοια σκευωρία. Όταν άρχισαν να ανακοινώνονται οι κατηγορίες, πραγματικά οι περισσότεροι πέσαμε από τα σύννεφα, όχι γιατί δεν περιμέναμε τα πολιτικά παιχνίδια που θα έπαιζε η Νεα Δημοκρατία αλλά, κυρίως, γιατί θεωρούσαμε ότι δε θα το έκανε τόσο εξώφθαλμα εν έτει 2020. Απ’ ότι φαίνεται ζούμε σε ένα ιδιόμορφο καθεστώς χούντας, το οποίο με τον δικό του τρόπο θέλει να καταστείλει αγωνιστές. Εκεί νομίζω έγκειται το ζήτημα, στην καταστολή, στο πώς θέλει να χτυπήσει το αντιφασιστικό κίνημα, και σε πανελλαδικό επίπεδο αλλά και στη Θεσσαλονίκη, αν λάβουμε υπόψιν και την σύλληψη για αντίστοιχη δράση που είχε μέλος του ΚΚΕ τις επόμενες μέρες. Σε αυτό το γενικευμένο πλαίσιο καταστολής προσπάθησαν να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι και επικαλέστηκαν ως μνημεία κάποια παγκάκια και κάποιες πλάκες που έχουν τοποθετηθεί το 2008. Με αυτό τον τρόπο καταφέρνουν πολλά πράγματα, αλλά στην πραγματικότητα δεν καταφέρνουν τίποτε, γιατί στο μυαλό τους έχουν ότι ο κόσμος που βρέθηκε εκεί, μετά τη δίωξη, θα κάνει βήματα πίσω και θα σταματήσει τον αντιφασιστικό του αγώνα. Αντιθέτως, ο κόσμος του ανταγωνιστικού κινήματος, σε αντίθεση με άλλους που θέλουν να το παίζουν ότι κάνουν αγώνα, δε φοβούνται τα δικαστήρια, ούτε τις συλλήψεις, και μάλιστα θα συνεχίσουν τη δράση τους σε οποιοδήποτε κομμάτι της πόλης. Αυτό γιατί έχουν κάνει μια τομή με τον εαυτό τους, η οποία είναι ότι θα παλεύουν για τον αντιφασισμό μέχρι να έρθει το τέλος, και δε θα φοβηθούν καμία φυλακή, και κανένα κελί.
Οι περιοριστικοί όροι θέτουν σε ομηρία ένα μεγάλο κομμάτι του κινήματος της πόλης. Εσύ πως το αντιλαμβάνεσαι αυτό;
Αρχικά ακουγόταν έντονα ότι θα μας επέβαλαν, πέραν από το «παρών» στο Τμήμα και την απαγόρευση εξόδου από τη χώρα. Το γεγονός αυτό είναι σημαντικό, καθώς υπάρχουν πολλά παιδιά που και σκέφτονται να σπουδάσουν αλλά και να εργαστούν στο εξωτερικό. Όταν επιχειρείς να στήσεις μια πολιτική σκευωρία αλλά θες να κόψεις και το μέλλον σε 51 άτομα, αυτό είναι κάτι σοβαρό που πρέπει να συζητάμε ακόμη και το ότι μπήκε στο τραπέζι. Τελικά, μας επιβλήθηκε το «παρών», το οποίο εκ πρώτης όψεως νιώθεις ότι έρχεται μια μορφή καταστολής, αλλά αυτό που εισέπραξα εγώ από τον περισσότερο κόσμο είναι ότι δε θα φοβηθεί από τα παιχνίδια του κράτους και της κυβέρνησης. Ο κόσμος αυτός είναι έτοιμος, θα παλέψει και θα βγει στον δρόμο, γιατί είναι ο αγώνας για τη δική του ζωή και την ελευθερία. Μάλιστα, όταν ζούμε σε έναν καιρό που αντικειμενικά το ακροδεξιό κομμάτι προσπαθεί να βγει πιο δυναμικά, με σπασμωδικές, βέβαια, κινήσεις, στον δρόμο, εμείς απαντάμε ότι το αντιφασιστικό κίνημα θα βρεθεί εκεί και θα το στείλει εκεί που ανήκει, πίσω στην τρύπα του.
Στην πόλη παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια έναν συνεχή εκφασισμό. Που το αποδίδεις;
Πιστεύω ότι το ακροδεξιό κομμάτι υπάρχει στην Ελλάδα και είναι διαχρονικό, απλά μετά το «Μακεδονικό» κατάφερε να κεφαλαιοποιηθεί και πιθανότητα κάποιος από αυτόν τον κόσμο να βγει στο δρόμο, με αποτέλεσμα σιγά σιγά να βλέπουμε ένα κοινωνικό ρεύμα που υποστηρίζει αυτό το κομμάτι. Πολλές φορές μάλιστα το θεωρούν και αντισυστημικό, ξεχνώντας τι αποτελεί ο φασισμός και το καθεστώς αυτό. Στην πραγματικότητα πρόκειται για το μακρύ χέρι του καπιταλιστικού συστήματος. Ας μη ξεχνάμε πού στηρίχτηκε στη ναζιστική Γερμανία το γερμανικό φασιστικό κράτος, πάνω σε πολυεθνικές και βιομήχανους. Ουσιαστικά δεν άλλαξε τίποτε πολιτικά, είναι η χειρότερη μορφή κρατικού καπιταλισμού, όπου βάζει στο περιθώριο και χιλιάδες ακόμη κόσμο, ο οποίος δε θεωρείται «άριος». Στην Ελλάδα παρατηρείται έντονα αυτή η κίνηση και μάλιστα έχουν μπει με μια θεματολογία άκρως επικίνδυνη, τόσο με το κομμάτι της πανδημίας με τις μάσκες, όσο και με τις εκτρώσεις. Μια θεματολογία που μας γυρνάει πίσω αντί να μας πηγαίνει μπροστά. Σίγουρα θα αποτελέσει ή μπορεί να αποτελέσει ένα κομμάτι που μπορεί να μας απασχολήσει μελλοντικά, ωστόσο μέχρι στιγμής έχει φανεί ότι δε μπορεί να λάβει απειλητικές διαστάσεις. Παρ’ όλ’ αυτά είναι μια κοινωνική κίνηση που υπάρχει, οι λόγοι είναι πολλοί, φυσικά σε αυτό βοηθάνε ακόμη και τα μίντια. Όταν κάτι δεν πάει καλά, το ζητούμενο είναι να μην υπάρχει ριζοσπαστική απάντηση και αντίσταση από το ανταγωνιστικό κίνημα, που θα φέρει μια ανατροπή, αλλά μια προσφιλής κατάσταση, που αυτό ουσιαστικά θα είναι ένα νεοφιλελεύθερο φασιστικό κράτος, που θα κάνει την ίδια δουλειά αλλά ταυτόχρονα θα έχει πλασάρει και την επανάσταση κάτω από ένα έθνος. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι δεν υπάρχει εθνική ενότητα καθώς δεν υπάρχει τίποτε κοινό ανάμεσα σε έναν εργάτη που καθημερινά παλεύει για την επιβίωση του και σε έναν ναρκέμπορο που φέρνει τόνους πρέζας και σκοτώνεται κόσμος, ενώ βρίσκεται αγκαλιά με την κυβέρνηση.
Κλείνοντας θα ήθελες να κάνεις ένα σχόλιο για την επικείμενη απόφαση στη δίκη της Χρυσής Αυγής;
Η παρέμβαση έγινε εν όψει των 7 χρόνων από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και της απόφασης στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Δεν είμαστε ακόμη βέβαιοι για το τι θα γίνει στη δίκη, παρ’ όλ’ αυτά, εμείς δηλώνουμε ότι ο αντιφασισμός δε θα σταματήσει, γιατί υπήρχαν νεκροί και ο Παύλος ήταν ένας από αυτούς. Για εμάς η σύλληψη δεν είναι αρκετή, γιατί όταν θυσιάζεται ένας άνθρωπος, παλεύοντας με φασίστες στο δρόμο, ό,τι και αν κάνουμε εμείς, όσες συλλήψεις και να έχουμε, δε θα είναι αρκετές για να καλύψουν τον πόνο που νιώσαμε εκείνες τις ημέρες. Για εμάς νίκη θα είναι – που στην πραγματικότητα δε θα είναι νίκη γιατί δεν πιστεύουμε στην αστική δικαιοσύνη – να πάνε οι φασίστες της Χρυσής Αυγής στη φυλακή. Δεν το βλέπω πολύ πιθανό, αν κρίνω το πως έχει διαμορφωθεί το πολιτικό σκηνικό. Εκεί θα είναι ενδιαφέρον και τι απάντηση μπορεί να δώσει το ανταγωνιστικό αλλά και το αναρχικό κίνημα. Ωστόσο εμείς θα είμαστε εκεί και θα περιμένουμε το αυτονόητο, να καταδικαστεί η Χρυσή Αυγή ως εγκληματική οργάνωση.
*ψευδώνυμο του συνεντευξιαζόμενου
