Δεν είναι πρωτάκουστη η προσπάθεια του Θάνου Τζήμερου να πλεύσει σε ακροδεξιά νερά, παρά τη δήθεν νεοφιλελεύθερη ταυτότητα του κόμματός του και ειδικά μετά την επερχόμενη πολιτική συνεργασία του με τον Φαήλο Κρανιδιώτη για κοινή κάθοδο στις εκλογές με τον συνασπισμό «Σάλπισμα Εθνεγερσίας». Σίγουρα όμως ενδιαφέρουσα είναι η αποκάλυψη της ισλανδικής εφημερίδας Stundin που δημοσίευσε χθες σε συνεργασία με την ερευνητική ομάδα Disinfaux Collective, πως ένας εκ των υποψηφίων στις εκλογές του 2019 με το κόμμα «Δημιουργία Ξανά» συνδέεται με το νεοναζιστικό Nordic Resistance Movement (Κίνημα Νορδικής Αντίστασης), που δρα στις σκανδιναβικές χώρες και που μάλιστα το 2020 στη διπλανή Νορβηγία απαγορεύτηκε με δικαστική απόφαση.
Ο Δημήτρης Τσίκας, απόφοιτος Διεθνών Σχέσεων, ζει για χρόνια στην Ισλανδία όπου, όπως λέει, «αυτοεξορίστηκε» το 2014 και είναι ο συγγραφέας πίσω από το βιβλίο «ΕΘΝΙΚΟΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ – Η πολιτική θεωρία πίσω από την Συνομοσπονδιακή Πολιτεία της Ελλάδος» από τις εκδόσεις Λόγχη (εκδοτικός οίκος που εκδίδει μεταξύ άλλων βιβλία του Κώστα Πλεύρη και του Γεώργιου Γεωργαλά) και εξυμνεί τον Χίτλερ. Είχε κατέβει ως υποψήφιος στις ευρωεκλογές το 2019 με το αδιάφορο κατά τα άλλα ξενοφοβικό κόμμα «ΚΟΛΛΑΤΟΣ-ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ-ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ-ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ», όπως και στις εθνικές εκλογές του 2019 με τη «Δημιουργία Ξανά!». Αρθρογραφεί, μεταξύ άλλων, στην ιστοσελίδα του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών (ΔΙΕΣΥ), ακροδεξιό think tank, που προβάλλεται ως ομάδα παραγωγής υλικού δεξιάς πολιτικής θέσης. Έχει υπάρξει, επίσης, μέλος του ΑΡΜΑ, ναζιστικού μορφώματος που ιδρύθηκε πριν από περίπου τέσσερα χρόνια από τον Στέφανο Γκέκα, πρώην χρυσαυγίτη και υπαρχηγό του Νίκου Μιχαλολιάκου.
Πολιτική καριέρα εκτός ελληνικών συνόρων
Η πολιτική του καριέρα όμως ξεπερνά τα ελληνικά σύνορα. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της ισλανδικής εφημερίδας, όσο βρίσκεται στην Ισλανδία, ο Τσίκας σπουδάζει Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο της Ισλανδίας, ενώ έχει διατελέσει πρόεδρος της εκεί ελληνικής κοινότητας μέχρι το 2019. Η προεδρία του εκεί σταμάτησε όταν, σύμφωνα με δήλωση του τωρινού της προέδρου Βαγγέλη Δημητρόπουλο, έγινε αντιληπτή η πολιτική του ταυτότητα. Μετά από επικοινωνία με τη Stundin, ο Τσίκας, αρνήθηκε να σχολιάσει τη πολιτική του σταδιοδρομία στην Σκανδιναβία, αν και ισχυρίζεται στη σελίδα του στο Facebook ότι έχει διατελέσει υπαρχηγός του «Νορδικού Κινήματος Αντίστασης» της Ισλανδίας. Σε παλαιότερη συνέντευξη του στο ναζιστικό μπλογκ Μαύρος Κρίνος, το 2020, αναφερόμενος στην οργάνωση του νεοναζιστικού κινήματος στην Ισλανδία έλεγε: «Η παρουσίαση του Κινήματος γίνεται με επαγγελματισμό που θυμίζει μεγάλη εταιρία, η στρατολόγηση νέων μελών γίνεται με συγκεκριμένο τρόπο, η ιεραρχία είναι διακριτή και ακολουθείται με πειθαρχία» και συνεχίζει λέγοντας πως «δεν διστάζουν να θυσιάσουν την επαγγελματική τους καριέρα, να φυλακιστούν και να στιγματιστούν κοινωνικά για τις Ιδέες τους. Ιδέες που στην κομμουνιστική Σουηδία είναι επικίνδυνο να τις έχεις».
Από τα λεγόμενά του φαίνεται πως η επαφή του με νεοναζιστικά μορφώματα δεν σταμάτησε στην Ελλάδα. Οι πρώτες του επαφές ξεκίνησαν με τέσσερις χρήστες στο ακροδεξιό φόρουμ Stormfront, «χωρίς καμία δράση και πείρα, προσπαθώντας να κρύψουν τις ιδέες τους από την liberal μικρή κοινωνία της Ισλανδίας. Η Ισλανδία από το 1944 που διαλύθηκε το τοπικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, δεν είχε κανένα κίνημα», λέει. Με πείρα στο οργανωτικό κομμάτι τους κινητοποίησε, τύπωσαν αυτοκόλλητα, ανάρτησαν πανό σε γέφυρες και το 2016 το Νορδικό Κίνημα Αντίστασης, έπειτα από επαφή του με το ΑΡΜΑ, ήρθε σε επαφή με το Τσίκα για να προχωρήσει στην οργάνωση του Ισλανδικού παραρτήματος του Κινήματος, το Norðurvígi μία μικρή ομάδα που προωθεί τον εθνικισμό στη χώρα τα τελευταία χρόνια.
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης ο Τσίκας δηλώνει πως πιθανότατα είναι ο μόνος μη Σκανδιναβός στο τιμόνι της εθνικιστικής οργάνωσης. «Η θέση μου στο Κίνημα ως Νο2 σε εθνικό επίπεδο είναι τρομερά μεγάλη τιμή για μένα. Για προφανείς λόγους δεν μπορούσε να είναι Αρχηγός ένας αλλοδαπός, αν και οι Σκανδιναβοί είναι πολύ αξιοκρατικοί σε αυτά και δεν θα είχαν πρόβλημα. Είμαι επίσης εκπρόσωπος της Ισλανδίας στο συμβούλιο των ηγετών των παραρτημάτων του Κινήματος που συνεδριάζει διαδικτυακά κάθε εβδομάδα, και ο μοναδικός μη Σκανδιναβός που έχει φτάσει σε αυτήν την θέση», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Στη συνέχεια δεν παραλείπει να κάνει εκτενή αναφορά στη δυσκολία να είσαι εθνικιστής στην Ισλανδία. Ειδικότερα, αναφερόμενος στο παράρτημα του Κινήματος Νορδικής Αντίστασης στην Ισλανδία αναφέρει: «Τα ΜΜΕ στην Ισλανδία ασχολούνται συνεχώς με εμάς. Συναγωνιστές έχουν χάσει τη δουλειά τους, ενώ άλλοι δέχονται συνεχώς απειλές. Το παράρτημα του Κινήματος στη Φινλανδία έχει κηρυχθεί παράνομο, ενώ στη Νορβηγία οι συναγωνιστές ζουν υπό τη μόνιμη απειλή της επιμέλειας των παιδιών τους από το κράτος. Η χειρότερη όμως χώρα είναι η Σουηδία. Η προσωπική μου πείρα σε αυτήν την σοσιαλιστική χαβούζα του Ούλοφ Πάλμε έχει πολλές ιστορίες να διηγηθεί».
Ενδιαφέρουσα είναι η αντιμετωπιση των ισλανδικών αρχών απέναντι στο Κίνημα Νορδικης Αντίστασης, σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου. Οι διορισμοί στο δημόσιο, στον στρατό ή σε οποιαδήποτε κρατικά ελεγχόμενη υπηρεσία είναι αδύνατη, λέει με παράπονο, ενώ «το ίδιο αδύνατη είναι και η έκδοση κυνηγετικής άδειας». Στη συνέχεια, εκθειάζει το Νορδικό Κίνημα Αντίστασης λέγοντας πως «τα ψυχικά αποθέματα των συναγωνιστών είναι τόσο μεγάλα που με έχουν αφήσει άφωνο» ενώ σχολιάζει το μέσο Σκανδιναβό ως «άκαπνο» και «ευνουχισμένο».
Άξιο σημασίας είναι ότι η σκιαγράφηση του προφίλ του Τσίκα φιλοξενείται από ένα Mέσο μιας πολύ μικρής γεωγραφικά και σε επίπεδο πληθυσμού χώρας. Πρόκειται για μία είδηση που για τον ελλαδικό χώρο, ίσως, αποτελεί ένα απλό μονόστηλο σε εφημερίδα υπό το πρίσμα ότι «κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα». Ωστόσο, οι πολιτικές διεργασίες που λαμβάνουν χώρα εντός της εξωκοινοβουλευτικής ακροδεξιάς στην Ελλάδα, αποτελούν ένα δυναμικό και ιδιαίτερα ενδιαφέρον πολιτικό πεδίο το οποίο, όπως καταδεικνύουν και τα παραπάνω, έχει συνδέσεις και με το εξωτερικό. Η παρείσφρηση ακροδεξιού λόγου και δράσεων ως εξαγώγιμο προϊόν δεν είναι κάτι καινούργιο, αλλά το γεγονός ότι βρίσκει γόνιμο έδαφος ακόμα και σε χώρες τέτοιου βεληνεκούς, αντικατοπτρίζει εν τέλει πως τα σύνορα του ελλαδικού χώρου δεν αποτελούν εκ των πραγμάτων πρόσκομμα για τέτοιου είδους ιδεολογίες, ώστε αν δεν χωρούν στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό, να αφομοιωθούν ή έστω να μετουσιωθούν σε κάποιο άλλο πολιτικό φάσμα, ίσως, λιγότερο ανεπτυγμένων αντανακλαστικών σε σχέση με την ακροδεξιά.
Σε μια χώρα, όπως η Ισλανδία, η οποία έχει να «φιλοξενήσει» εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα από το 1944, η εμφάνιση των παραπάνω ζυμώσεων σε μία τέτοια συγκυρία και με ελληνική αρωγή, ενέχει για μία ακόμη φορά τον κίνδυνο, να πάρει σάρκα και οστά ένα ακροδεξιό μόρφωμα, δομημένο και συντονισμένο σε πολλά σημεία της ευρωπαϊκής και όχι μόνο ηπείρου.
