Εκτέλεση φυλακισμένου για μια μεταγωγή;

Η κυβέρνηση θέλει να επιδείξει ότι δεν δεσμεύεται από κανόνες στην άσκηση της εξουσίας της. Αυτό έχει όνομα: απολυταρχία.

Η επαναλαμβανόμενη, άνευ νοήματος, φράση «η δημοκρατία δεν εκβιάζεται» κάνει, αμέσως αμέσως, δύο αυθαίρετες παραδοχές. Πρώτη, ότι το πολιτικό καθεστώς του κοινοβουλευτισμού ταυτίζεται με την έννοια της δημοκρατίας. Δεύτερη, ότι, όταν ένας κρατούμενος, ένας άνθρωπος σε κατάσταση στέρησης της ελευθερίας – αλλά όχι και στέρησης των δικαιωμάτων του ως κρατούμενου – χρησιμοποιεί το ύστατο από τα ελάχιστα μέσα που διαθέτει για να αντισταθεί σε μια παραβίαση αυτών των δικαιωμάτων, «εκβιάζει», δήθεν, τον δεσμοφύλακά του.

Η δημοκρατία;

Ας ξεκινήσουμε από την πρώτη. Η κυβέρνηση του Κυρ. Μητσοτάκη έχει υπερβεί όλα τα εσκαμμένα και έχει απορρίψει όλα τα προσχήματα της μετά Διαφωτισμόν Republique (ατυχώς αποδοσμένης στα ελληνικά ως «δημοκρατίας») μέσα σε διάστημα μόλις ενάμισου έτους. Η μεταφορά της ευθύνης των φυλακών από το υπουργείο των δικαστηρίων σε αυτό της αστυνομίας, η κατάχρηση της δικαιολογίας της πανδημίας για την έκδοση αστυνομικών διαταγμάτων αναστολής του δικαιώματος του συνέρχεσθαι και η νομοθέτηση της παρουσίας αστυνομίας στα ΑΕΙ είναι τρία πολύ ενδεικτικά παραδείγματα αυτής της πολιτικής· της πολιτικής τής εκτροπής. Και η τοποθέτηση του Μ. Χρυσοχοΐδη στο υπουργείο που εποπτεύει την αστυνομία και τις φυλακές μαζί ήταν εξαρχής μια δημόσια δήλωση γι’ αυτήν ακριβώς την πολιτική της εκτροπής.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη καταπιάνεται με «συμβολικά» θέματα. Συμβολικά μέχρι πρότινος για την ακροδεξιά, τα οποία όμως, χάρη στη μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού και την επαναπορρόφηση της εκλογικής βάσης της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης από τη ΝΔ, έχουν μεταφερθεί στο «κέντρο» της δημόσιας συζήτησης. Αστυνομία στα πανεπιστήμια και απαγόρευση διαδηλώσεων είναι δύο απ’ αυτά. Η εμμονή με την «τρομοκρατία», είναι ένα τρίτο. Η ακραία αδιαλλαξία σε αυτά τα ζητήματα έχει μία και μόνη εξήγηση: την απόφαση για εμπέδωση του καθεστώτος εκτροπής, με εμφανείς και ρητές παραβιάσεις δικαιωμάτων.

Εκβιάζεται ή εκβιάζει;

Ας δούμε και τη δεύτερη παραδοχή. Η εκδικητική συμπεριφορά των φορέων εξουσίας απέναντι σε έναν «πολυισοβίτη» – όπως τον χαρακτηρίζει η κυβέρνηση – έχει εκδηλωθεί επανειλημμένα, όπως, για παράδειγμα, με την άρνηση του δικαιώματός του σε άδειες από τους αρμόδιους εισαγγελείς. Και όταν οι εισαγγελείς χορήγησαν μία δοκιμαστική και έξι κανονικές άδειες στον Δ. Κουφοντίνα, στις οποίες τήρησε τους όρους μέχρι κεραίας, το κύκλωμα Μητσοτάκη, μαζί με την πρεσβεία των ΗΠΑ, ενεργοποίησαν όλα τα φίλια ΜΜΕ για να επιτεθούν στο θεσμοθετημένο δικαίωμα σε άδεια.

Πράγματι, ο Δ. Κουφοντίνας δικάστηκε για την δράση της 17Ν και καταδικάστηκε σε 11 φορές ισόβια. Αυτές είναι οι συνέπειες των πράξεών του, κατά το επικρατούν σύστημα. Κρίθηκε αμετάκλητα γι’ αυτές και υφίσταται την ποινή που προβλέπεται γι’ αυτές. Από εκεί και πέρα είναι κρατούμενος.

Οι κρατούμενοι «ανήκουν» (σχεδόν κυριολεκτικά) στην κυβέρνηση. Η εκτελεστική εξουσία έχει την ευθύνη των ζωών τους. Η δικαστική εξουσία αποφάσισε το μέγεθος της ποινής και η νομοθετική εξουσία προδιέγραψε τους όρους με τους οποίους εκτελείται αυτή η ποινή. Η εκτελεστική – η κυβέρνηση – είναι απόλυτα δεσμευμένη να εκτελέσει την ποινή του καταδικασμένου σύμφωνα με όσα όρισαν οι άλλες δύο. Αυτά δεν έχει σημασία αν τα πιστεύουμε εμείς ή όχι. Σημασία έχει ότι είναι η μόνη βάση της νομιμοποίησης των εξουσιών που θέλουν να λέγονται «δημοκρατικές». Χωρίς αυτή τη διάκριση, οι εξουσίες είναι ολιγαρχικές και το καθεστώς απολυταρχικό. Κι αυτό λέγεται εκτροπή. Απλά πράγματα.

Δικαίωμα για χορήγηση άδειας έχουν όλοι οι κρατούμενοι μετά από 8 χρόνια κάθειρξης. Όλοι οι κρατούμενοι. Δολοφόνοι, βιαστές, χρυσαυγίτες (αν και από τους τελευταίους δεν έχει μείνει κανείς ως τώρα 8 χρόνια στη φυλακή), ό,τι θέλετε. Όλοι έχουν το δικαίωμα. Μόνες προϋποθέσεις είναι αυτές που προβλέπονται ρητά από τον νόμο, όχι ό,τι θα ήθελε ο καθένας.

Επίσης, μετά από κάποια χρόνια, λιγότερα από την ονομαστική ποινή, όλοι οι κρατούμενοι έχουν δικαίωμα να αποφυλακίζονται με όρους. Είτε μας αρέσει είτε όχι. Και καλώς. Γιατί αυτοί οι περιορισμοί περιορίζουν την αυθαιρεσία της εξουσίας απέναντι σε κάθε πολίτη. Αν η λεγόμενη εγκληματικότητα αντιμετωπιζόταν πράγματι με την λεγόμενη «νόμιμη βία», θα είχε ήδη εξαλειφθεί από την «δικαιοσύνη» των συνοπτικών εκτελέσεων κάποιων απολυταρχικών καθεστώτων στις αρχές της Νεωτερικότητας.

Ο Δ. Κουφοντίνας είναι 63 ετών και κρατούμενος 19 χρόνια μέχρι σήμερα. Έχει ξανακάνει απεργίες πείνας στο παρελθόν γιατί του αρνήθηκαν, χωρίς σύννομη αιτιολογία, τις άδειες που δικαιούνταν. Τις τελευταίες 44 μέρες κάνει άλλη μία. Είναι σε κρίσιμη κατάσταση και νοσηλεύεται σε μονάδα εντατικής θεραπείας. Δεν ζητάει κάποια ειδική μεταχείριση. Το αίτημά του είναι να εφαρμοστεί αυτός ο ίδιος, ο φωτογραφικός νόμος που ψηφίστηκε για να του αφαιρέσει τις άδειες, ο Ν.4760/2020, ο οποίος προβλέπει ότι: «Κρατούμενος ο οποίος από τον χρόνο μετάβασής του σε αγροτικές φυλακές […] απωλέσει τις προϋποθέσεις χορήγησης άδειας […] επαναμετάγεται στο κατάστημα κράτησης από το οποίο αρχικά μετήχθη».

Βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;

Αυτό που αιτείται ο Δ. Κουφοντίνας είναι να επιστρέψει στα ειδικά διαμορφωμένα κελιά για τους καταδικασμένους «για τρομοκρατία», στο υπόγειο των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού. Ζητά δηλαδή, εφόσον του αφαίρεσαν με ειδικό, φωτογραφικό νόμο τις άδειες, να κάνουν έστω αυτό που προβλέπει αυτός ο νόμος και να τον επιστρέψουν στον Κορυδαλλό, όπου μπορεί τουλάχιστον να έχει ένα επισκεπτήριο.

Η κυβέρνηση είναι ένα κακομαθημένο πεντάχρονο που αλλάζει τους κανόνες του παιχνιδιού για να κερδίσει, κι όταν διαπιστώνει ότι δεν τα κέρδισε όλα, κλωτσάει το τραπέζι και πετάει το ταμπλώ. Αντίδραση ίσως – ίσως – χαριτωμένη αν είσαι πεντάχρονο, αλλά τρομακτικά επικίνδυνη για όλη την κοινωνία αν είσαι κυβέρνηση, καθώς ελέγχεις βουλή, δικαστήρια, στρατό, αστυνομία, υπηρεσίες παρακολούθησης και φυλακές. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναλυθούν περαιτέρω οι συνέπειες αυτού.

Το γεγονός είναι ότι αν πεθάνει ο φυλακισμένος απεργός πείνας για μια μεταγωγή, αυτό θα αποτελεί προμελετημένη δολοφονία εκ μέρους της κυβέρνησης. Και η μόνη διαφορά αυτής από τη δράση μιας ένοπλης πολιτικής οργάνωσης θα είναι η υπεροπλία και η κατεύθυνση: από πάνω προς τα κάτω.

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

1 ΣΧΟΛΙΟ

4.2 12 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
1 Σχόλιο
Most Voted
Newest Oldest
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο