Συλληφθέντες Πρυτανείας ΑΠΘ: «Τον αγώνα μας δεν τον κάνουν τα ντουβάρια»

Δυο από τους 16 συλληφθέντες στην επιχείρηση της ασφάλειας στην κατειλημμένη Πρυτανεία μιλούν για το χρονικό, τις εξελίξεις, τα συναισθήματα και τη συνέχιση του αγώνα τους.

Ξεκινήσαμε το απόγευμα της Τετάρτης μια πολύωρη συνέλευση στην οποία συζητούσαμε το πόσο και το εάν θα κρατήσει η κατάληψη. Εν τέλει αποφασίστηκε ότι θα αφήσουμε το κτήριο την Πέμπτη, συμμετέχοντας στην πανεκπαιδευτική πορεία της Πέμπτης. Το ίδιο βράδυ δημοσιεύθηκε η απόφασή μας. Εμείς μείναμε στο κτήριο το βράδυ, με το σκεπτικό να το αφήσουμε το επόμενο πρωί στην καλύτερη δυνατή κατάσταση και να συντονιστούμε για την πορεία. Στις 6 το πρωί ωστόσο, μπήκαν μέσα 20-30 μαυροφορεμένοι με κρυμμένα τα χαρακτηριστικά τους. Κάποιοι από εμάς κοιμόντουσαν, ενώ οι υπόλοιποι βρισκόμασταν στο φουαγιέ και συζητούσαμε. Επικράτησε πανικός, άτομα φώναζαν «μπήκαν-μπήκαν», άλλοι «όλοι κάτω». Μας έδεσαν με tie-wraps, δεν αντισταθήκαμε.

Συνέλευση της κατειλημμένης Πρυτανείας, μετά την απόπειρα εκκένωσης την Δευτέρα 8 Μαρτίου

Μέχρι να καταλάβουμε ότι ήταν από την ασφάλεια πήρε πολλή ώρα. Ζητούσαμε να μας δείξουν αστυνομικές ταυτότητες και μας αγνοούσαν. Τους ζητούσαμε να βάλουμε τις μάσκες μας και δεν μας άφηναν. Πολλά παιδιά διαμαρτύρονταν ότι τους είχαν υπερβολικά σφιχτά δεμένους, ενώ ακόμα δύο άτομα έπαθαν κρίση πανικού και μόνο ύστερα από πολλές παρακλήσεις από μεριάς μας τους έβγαλαν έξω από τον χώρο για να συνέλθουν. Παρόλα αυτά, νομίζω, διαχειριστήκαμε τον τρόμο που προσπάθησαν να μας επιβάλλουν, φρoντίζοντας η μία για τον άλλο. Προσωπικά, ο μόνος λόγος που κατάλαβα μετά από κάποια ώρα ότι ήταν μπάτσοι, ήταν ότι είδα έξω από τα στόρια της πρυτανείας κάποια κράνη από τα ΜΑΤ, αλλιώς θα νόμιζα ότι ήταν κάποια παρακρατική οργάνωση που απλά μας την μπήκανε. 

Τι θα ακολουθούσε αν δεν έμπαινε η αστυνομία το ξημέρωμα;

Είχαμε αποφασίσει το πρωί να καθαρίσουμε το κτήριο και τα γραφεία και έπειτα να τραβήξουμε ένα βίντεο από το εσωτερικό δείνχοντας την κατάσταση στην οποία το παραδίδουμε και κλείνοντας τα ρολά. Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε ότι όσα μηχανήματα και εκτυπωτές χρησιμοποιήθηκαν σαν φραγμός στον 7ο και 8ο όροφο, ήταν μη λειτουργικά, καθώς το κτήριο διοίκησης τα είχε σε ένα χώρο μαζεμένα και τα προόριζε για ανακύκλωση. Τα γκράφιτι που υπήρχαν επίσης στους ίδιους ορόφους, είχε συζητηθεί στη συνέλευση και είχε αποφασιστεί να σβηστούν, όπως και έγινε. Το μόνο που έμεινε στο χώρο είναι οι δυο τοιχογραφίες στο ισόγειο, κατά τ’ άλλα το κτήριο θα το αφήναμε όπως το βρήκαμε.

το τελευταίο βίντεο που έδωσε στη δημοσιότητα η συνέλευση, στις 7 Μαρτίου, για την κατάσταση του κτηρίου

Πριν την εκκένωση δεν υπήρχαν μπογιές στο πάτωμα. Και υπάρχει φωτογραφικό υλικό που το αποδεικνύει, δεν έχουμε κάποιο λόγο να πετάμε μπογιές στο πάτωμα. Πάνω στον πανικό προφανώς έπεσαν πάνω κάποια παιδιά, τους ρίξανε, δεν ξέρω, δεν θέλω να κατηγορήσω κάποιον άδικα. 

Πάντως πολλά παιδιά μετά είχαν πάνω στα ρούχα και στα παπούτσια τους μπογιές.

Πόσα άτομα βρισκόσασταν μέσα, και πως κατήλαξατε να είστε 33 και έπειτα 16;

Βρισκόμασταν γύρω στα 30 άτομα στο φουαγιέ, και στους άλλους ορόφους άλλα 30-35 περίπου άτομα. Αφού μας έδεσαν όλους, διάλεγαν ένα ένα τα άτομα και τα μετέφεραν προς την κλούβα. Σταμάτησαν στους/στις 33. Τους υπόλοιπους τους ζήτησαν να φύγουν αλλά εκείνοι απάντησαν ότι ή θα φύγουμε όλοι μαζί ή κανένας. Ακολούθησε ρίψη χημικών από τα ΜΑΤ που βρίσκονταν στο προαύλιο. Δεν καταλάβαμε ποτέ, με τί κριτήριο έγινε η επιλογή των 33. Ήταν μια μίξη όλων των ειδών, από φάτσες, ηλικίες και φύλο. 

Ακόμη και η διάκριση από συλληφθέντες και προσαχθέντες δε βγάζει νόημα. Επίσης το 98% των προσαχθέντων ήταν φοιτητές, το λεω γιατί λένε ότι οι 14 δεν ήταν, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. 

Πώς αντιλαμβάνεστε εσείς τη διάκριση μεταξύ πανεπιστημιακών και εξωπανεπιστημιακών που επιχειρεί να κάνει μέσα από τα αφηγήματά της η Ελληνική Αστυνομία;

Για μένα αυτό, πέρα από παραπληροφόρηση, είναι μια αδύναμη προσπάθεια κάποιων να μειώσουν τον αγώνα μας. Είναι ένας αγώνας που αφορά όλους μας, όσους έχουν παιδιά, αδέρφια, εγγόνια, ανήψια. Μου φαίνεται γελοίο γενικά το όλο επιχείρημα, είναι σα να λες ότι σε μια πορεία για το φεμινιστικό θα πρέπει να υπάρχουν μόνο γυναίκες. Δε στέκει αυτό, είναι ένα κοινωνικό και πολιτικό θέμα που αφορά όλους μας. Το ξέρουμε ότι έχει αναχθεί σε κεντρικό ζήτημα, αλλά γενικά δε μας αγγίζει καν. 

Επίσης υπάρχει μια ευρύτερη συζήτηση για το ανοιχτό campus, και πώς μπορεί να λειτουργήσει ως ένα κέντρο πρασίνου σε μια πόλη που πήζει στο τσιμέντο και πώς μπορούμε να ανοίγουμε τους χώρους και να βρισκόμαστε εκεί ανεξαρτήτως ταυτότητας και ηλικίας. Είναι ένας χώρος που θα έπρεπε να είναι ανοιχτός σε όλους μας. Για να σχολιάσω και το τι έγινε την επομένη, είναι χαρακτηριστικό ότι πολλοί διοικητικοί υπάλληλοι αρνήθηκαν να μπουν στο κτήριο και να εργαστούν, με την παρουσία της αστυνομίας. Φτάσαμε στο σημείο το κτήριο να είναι κατειλημμένο από ασφαλίτες, ενώ την προηγούμενη ήταν κατειλημμένο από φοιτητές/τριες, που αυτός είναι ο φυσικός τους χώρος. 

Το οξύμωρο είναι ότι είχαμε βρει τους τρόπους να επικοινωνούμε και να χειριζόμαστε πράγματα μόνοι μας και να λειτουργούμε με ανοιχτούς όρους. Ανοιχτούς από άποψη κοινωνικοποίησης όχι μόνο πολιτικής, παράγαμε πολιτική και τέχνη χωρίς να έχουμε στο μυαλό μας ότι θα είναι κάποιος από πάνω μας. Παράλληλα ήταν πολύ μελαγχολικό, συζητώντας τα πράγματα που έχουμε κερδίσει από την κατάληψη, μέσα σε μια στιγμή τα πράγματα άλλαξαν τροπή βίαια και εμείς παρουσιαστήκαμε ως τρομοκράτες. 

Ποιος ήταν ο λόγος που ξέσπασε αυτό το κίνημα; 

Είναι πολλά πράγματα, το βασικό είναι ότι μετά από καιρό βρεθήκαμε ξανά με άτομα και επικοινωνήσαμε. Έγιναν πολλές συζητήσεις και ζυμώσεις, σιγά σιγά ακουγόταν η φωνή όλο και περισσότερων. Υπήρχαν πολλοί διαφορετικοί παράγοντες που μας οδήγησαν να συντηρήσουμε πολιτικά την κατάληψη για τόσες μέρες. 

Μας ένωσε η κοινή λογική, η κατάσταση που ζούμε. Αυτό που ζούμε, θυμίζει άλλες εποχές.

τοιχογραφία στην κατειλημμένη Πρυτανεία του ΑΠΘ

Διαρκώς υπάρχουν ποικίλα μέτωπα που μας αφορούν. Μπορεί το κεντρικό ζήτημα να ήταν το νομοσχέδιο, αλλά συζητήσαμε και ευρύτερα πολιτικά. Δε μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους η αστυνομική βια έξω από τα πανεπιστήμια. Δε μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους το γεγονός ότι μπορεί να πέθαινε στην Ελλάδα ένας απεργός πείνας. Αστείο χαρακτηρίζω άρθρο που βγήκε και έλεγε ότι η κατάληψη είναι για τον Δημήτρη Κουφοντίνα (το ίδιο που μιλούσε για τους 14 εξωπανεπιστημιακούς). Σίγουρα υπήρχαν και άλλοι λόγοι που μας οδηγούσαν να συγκεντρωνόμαστε σε αυτό το χώρο. 

Το μέλλον αυτού του κινήματος πώς το αντιλαμβάνεστε τον επόμενο μήνα εν όψει της εγκατάστασης μόνιμων αστυνομικών δυνάμεων, σύμφωνα με τις τελευταίες τοποθετήσεις του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη;

Νομίζω ότι όλο και θα κλιμακώνεται η κατάσταση και από τους μεν και από τους δε. Ό,τι χτίστηκε στην Πρυτανεία δε θα χαθεί και αυτό φάνηκε και τις τελευταίες μέρες, καθώς συνεχίζουμε τις συνελεύσεις και τις δράσεις. Κυριολεκτικά, ούτε βήμα πίσω! 

Χτίστηκε συλλογικά κάτι πολύ δυνατό. Η κατάληψη ήταν αφορμή για να ξεκινήσει κατάληψη και σε άλλες Πρυτανείες. Ήταν ένα ισχυρό κέντρο αγώνα και το γεγονός ότι δεν είναι υπό κατάληψη τώρα, δεν αλλάζει τίποτε στα δεδομένα. Δε μας κάνουν τα ντουβάρια. Στόχος μας είναι να συσπειρώσουμε όλο και περισσότερο κόσμο και να κάνουμε φανερό ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι ανεκτή η μόνιμη παρουσία της αστυνομίας στα πανεπιστήμια. Είναι ζήτημα να δώσουμε στον κόσμο να καταλάβει πόσο παράλογα είναι αυτά που μας επιβάλλουν. 

Θέλετε να αναφερθείτε σε κάτι άλλο κλείνοντας;

Σε αυτό το σημείο θα θέλαμε να κάνουμε και μια καταγγελία. Την Παρασκευή τα πράγματα που δεν μας είχαν επιστραφεί, ήδη από την Πέμπτη, και είχαν παραμένει στον χώρο της Πρυτανείας, μας τα παρέδωσαν άνδρες της Ασφάλειας. Σαν να μην έφτανε αυτό, μας τα έδωσαν μέσα σε μαύρες σακούλες σκουπιδιών, μέσα στις οποίες υπήρχαν αποτσίγαρα.

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

5 2 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο