Hannah Bows: «Η σεξουαλική βία στην τρίτη ηλικία είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την έμφυλη εξουσία»

Παρά την αυξανόμενη ενημέρωση και ευαισθητοποίηση γύρω από καίρια ζητήματα που αφορούν την έμφυλη βία, μία συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα επιζωσών βιασμού φαίνεται πως σπάνια απασχολεί τον δημόσιο λόγο: οι γυναίκες στην τρίτη ηλικία, βιώνουν την σεξουαλική βία στο περιθώριο μιας κοινωνίας που συστηματικά κλείνει τα μάτια στην θυματοποίησή τους, λειτουργώντας με βάση ένα βαθιά ριζωμένο ηλικιακό ρατσισμό.

Oι έρευνες γύρω από το φαινόμενο δεν αγγίζουν καν την επιφάνεια, οι καταγγελίες είναι ελάχιστες και η ενημέρωση από τα Μ.Μ.Ε. ακολουθεί πατριαρχικά στερεότυπα που αποπροσανατολίζουν από την έμφυλη διάσταση του θέματος. Με τίτλους εφημερίδων που κάνουν έντονη επίκληση στο συναίσθημα για την «φρίκη» του εγκλήματος, η σεξουαλική βία κατά των ηλικιωμένων παρουσιάζεται ως κάποιου είδους μεμονομένα περιστατικά, παρά το γεγονός ότι αποτελεί μέρος της βιωματικής πραγματικότητας πολλών γυναικών στην τρίτη ηλικία. Κι αυτό λειτουργεί πάντοτε ως ελαφρυντικό για τον θύτη που «είχε ψυχολογικά» και «κάτι δεν πάει καλά μαζί του» για να θέλει να κάνει κάτι τόσο «αφύσικο», μιας και ο βιασμός είναι λανθασμένα συνυφασμένος με την ηλικία και την εξωτερική εμφάνιση του θύματος.

Παράλληλα, η έλλειψη εξειδικευμένων υπηρεσιών που θα μπορούσαν να προσφέρουν την απαραίτητη βοήθεια και στήριξη στα θύματα και μία κοινωνία που συχνά αντιμετωπίζει τα βιώματά τους με καχυποψία και αμφισβήτηση, σε συνδυασμό με την απουσία μίας κουλτούρας που ενθαρρύνει τον απεγκλωβισμό από κάθε είδους κακοποίηση, συντελούν στη διαιώνιση της σεξουαλικής βίας που λαμβάνει χώρα πίσω από το προσωπείο της οικογενειακής θαλπωρής ή της στοργικής φροντίδας των ηλικιωμένων, από φίλους, συγγενείς, φροντιστές ή τον σύζυγο του εκάστοτε θύματος.

Σε μία προσπάθεια να κατανοήσω αυτή την ιδιαίτερη έκφανση έμφυλων ανισοτήτων, αποφάσισα να πάρω συνέντευξη από την ερευνήτρια-ακαδημαϊκό Hannah Bows, η οποία ειδικεύεται σε ζητήματα έμφυλης βίας στην τρίτη ηλικία.


Σε γενικές γραμμές, τα μέσα ενημέρωσης έχουν μία τάση να παρουσιάζουν την σεξουαλική βία κατά των γυναικών στην τρίτη ηλικία ως κάτι «αφύσικο». Ποιές είναι οι συνέπειες αυτής της νοηματοδότησης των επιθέσεων και τι είδους αφηγήματα γύρω από τη φύση της σεξουαλικής βίας κατά των γυναικών στην τρίτη ηλικία αυτή εντείνει;

Η σεξουαλική βία κατά των γυναικών στην τρίτη ηλικία έχει αγνοηθεί σε όλα τα επίπεδα – στο ερευνητικό, το πολιτικό, το υγειονομικό, το κομμάτι της ενημέρωσης και δυστυχώς, ακόμα και το φεμινιστικό.

Ο φεμινισμός γενικότερα και ο φεμινιστικός ακτιβισμός των τελευταίων τριάντα ετών απέτυχε να συμπεριλάβει ζητήματα που αφορούν τις μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες σε ικανοποιητικό βαθμό. Κι ενώ έχουμε σημειώσει κάποια πρόοδο (άλλα σε καμία περίπτωση επαρκή) όσον αφορά άλλες ανισότητες, η ηλικιακή αφέθηκε στην άκρη. Ακόμα κι όταν η σεξουαλική βία κατά των γυναικών στην τρίτη ηλικία εξετάζεται, αυτό γίνεται μέσα στα πλαίσια της «κακοποίησης των ηλικιωμένων». Κι απ’ αυτό προκύπτουν κάποια ζητήματα που οφείλουμε να εξετάσουμε διεξοδικά.

Πρώτον, δεν υπάρχει ένας κοινά αποδεκτός ορισμός του τι αποτελεί «βία κατά των ηλικιωμένων», αλλά οι περισσότεροι ενεργοί ορισμοί συμπεριλαμβάνουν ένα μεγάλο αριθμό κακοποιητικών συμπεριφορών που εκτείνονται σε ένα φάσμα διαφορετικών κακοποιητικών συνθηκών – για παράδειγμα σωματική κακοποίηση από επί πληρωμή φροντιστές, κακοποίηση σε γηροκομεία, οικονομική κακοποίηση από μέλη της οικογένειας όπως και συζυγική συναισθηματική, οικονομική και σωματική κακοποίηση. Κάποιοι ορισμοί περιλαμβάνουν την σεξουαλική κακοποίηση, αλλά όχι όλοι.

Δεύτερον, ο διαχωρισμός και η διαφοροποίηση της σεξουαλικής βίας κατά των γυναικών μεγαλύτερης ηλικίας από τη σεξουαλική βία που βιώνουν νεότερες γυναίκες, συνέπεια της επικόλλησης του όρου «κακοποίηση ηλικιωμένων» που χρησιμοποιούμε για να ορίσουμε τα βιώματά τους, δεν αποκρύπτει απλά την εκτενή χρονικότητα της σεξουαλικής βίας κατά των γυναικών, αλλά εισηγείται ότι υπάρχει κάτι ουσιαστικά διαφορετικό στην σεξουαλική κακοποίηση που λαμβάνει χώρα στα μεταγενέστερα στάδια της ζωής του ανθρώπου. Ο όρος «ηλικιωμένος» εισηγείται ότι έχει να κάνει με τη γήρανση, ενώ γνωρίζουμε καλά πως η σεξουαλική βία είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την έμφυλη εξουσία και τον έλεγχο.

Αυτή η προσήλωση στην ηλικία και όχι στην έμφυλη εξουσία και τον έλεγχο, διαμόρφωσε μία συγκεκριμένη αντίληψη γύρω από την σεξουαλική, αλλά και άλλες μορφές βίας, ενάντια στις γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας, η οποία βασίζεται ένα μοντέλο «ευαλωτότητας». Σε αυτό το μοντέλο, οι ηλικιωμένοι άνθρωποι θυματοποιούνται επειδή είναι μεγάλοι σε ηλικία. Η μεγάλη ηλικία υποδηλώνει μία εγγενή ευαλωτότητα που στηρίζεται σε στερεότυπα ηλικιακού ρατσισμού, που θεωρεί τη γήρανση ως μία διαδικασία παρακμής και εξασθένισης και ως κάτι που πρέπει να αποφεύγεται -ιδιαίτερα από τις γυναίκες, που έχουν εκπαιδευτεί να πιστεύουν ότι η νεότητα ισοδυναμεί με ομορφιά και κοινωνική αξία. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με φεμινιστικές αντιλήψεις περί σεξουαλικής βίας, μέσω των οποίων βλέπουμε τη βία ως προϊόν και αποτέλεσμα της πατριαρχίας και της ανισότητας των φύλων.

Έχουμε αμφισβητήσει με επιτυχία πολλούς μύθους γύρω από την σεξουαλική βία, ιδιαίτερα τον μύθο του πραγματικού βιασμού, που θεωρεί ότι η σεξουαλική βία περιλαμβάνει πολύ χαρακτηριστικά έναν άγνωστο άνδρα που επιτίθεται σε μια τυχαία γυναίκα σε ένα δημόσιο ή ημι-δημόσιο χώρο, αλλά έχουμε αγνοήσει ένα από τα κύρια στοιχεία αυτού του μύθου: ότι το θύμα είναι μία νέα και όμορφη κοπέλα. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό στο παρόν πλαίσιο επειδή είναι στενά συνδεδεμένο με την ψευδή πεποίθηση ότι η σεξουαλική βία έχει να κάνει με την σεξουαλική έλξη που ασκεί το θύμα και τις βιολογικές ενορμήσεις του θύτη. Αυτές οι αντιλήψεις φανερώνουν μια ηλικιακά ρατσιστική και σεξιστική αντίληψη του σώματος, της σεξουαλικότητας και του βιασμού και συνενώνονται για να δημιουργήσουν την εντύπωση πως η σεξουαλική βία κατά των γυναικών στην τρίτη ηλικία είναι κάτι διαφορετικό, αφύσικο και αδιανόητο.

Πώς θα έπρεπε τα μέσα ενημέρωσης να αναφέρονται σε αυτές τις υποθέσεις ούτως ώστε να προωθήσουν ορθή ενημέρωση, έμφυλη δικαιοσύνη και ενσυναίσθηση ως προς τα θύματα;

Το να γίνονται δημοσιογραφικές αναφορές με υπευθυνότητα είναι υψίστης σημασίας. Τα μέσα ενημέρωσης μπορούν να διαδραματίσουν ένα σημαντικό ρόλο στην κατάρριψη αυτών των ανυπόστατων αντιλήψεων γύρω από την ηλικία και την σεξουαλική βία, καταδεικνύοντας πως η σεξουαλική βία δεν έχει χρονικά περιθώρια.

Οι αναφορές πρέπει να καθρεφτίζουν την πραγματικότητα της σεξουαλικής βίας κατά τη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου. Ασχέτως με την ηλικία, οι γυναίκες συνήθως γνωρίζουν τον θύτη, τα εγκλήματα σεξουαλικής βίας λαμβάνουν χώρα στο σπίτι του θύματος και η σεξουαλική θελκτικότητα του θύματος, καθώς και οι ορμές του θύτη δεν έχουν καμία σχέση με τον βιασμό. Μόνο με την αμφισβήτηση και όχι την διαιώνιση αυτών των μύθων, τα Μ.Μ.Ε. θα μπορέσουν να προβούν σε μία ορθότερη ενημέρωση για τις πραγματικότητες που πλαισιώνουν το φαινόμενο της σεξουαλικής βίας στην τρίτη ηλικία. Και για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει να αποφεύγεται η αισθητικοποίηση και ο διαχωρισμός αυτών των υποθέσεων από τις υποθέσεις που αφορούν νεότερες ηλικιακά γυναίκες. Ακόμα, να μην γίνεται συσχετισμός της σεξουαλικής βίας με την όποια αντιληπτή ευαλωτότητα λόγω της ηλικίας του θύματος.

Τέλος, τα Μ.Μ.Ε. οφείλουν να σταματήσουν να διαιωνίζουν τα συνήθη στερεότυπα ηλικιακού ρατσισμού για τις γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας.

Θα μπορούσες να μας δώσεις κάποιες στατιστικές σε σχέση με την συχνότητα της σεξουαλικής βίας κατά των γυναικών 60 ετών και άνω; Γνωρίζουμε εάν οι γυναίκες στην τρίτη ηλικία αντιμετωπίζουν μεγαλύτερο ή λιγότερο κίνδυνο στοχοποίησης από σεξουαλικούς εγκληματίες;

Η έρευνα σε αυτό το πεδίο βρίσκεται ακόμα σε πολύ αρχικά στάδια. Ένα φαινόμενο που παρατηρείται παγκοσμίως είναι πως η σεξουαλική βία κατά των γυναικών στην τρίτη ηλικία παραγκωνίζεται όταν διεξάγεται συλλογή στοιχείων για την διαπροσωπική βία και ως εκ τούτου οι διαθέσιμες πληροφορίες σε σχέση με αυτήν είναι πολύ περιορισμένες. Στην Αγγλία, χρησιμοποιούμε αναγκαστικά τις στατιστικές που παράγει η αστυνομία μιας και η« Έρευνα Εγκληματικότητας για την Αγγλία και την Ουαλία», χαρακτηρίζεται από ηλικιακά κενά. Αυτό σημαίνει ότι τα στοιχεία που αφορούν ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας (60 ετών και άνω) δεν είχαν συλλεχθεί ποτέ. Το όριο ηλικίας έχει φτάσει πλέον τα 74 έτη και από την επόμενη χρονιά θα καταργηθεί εντελώς.

Η έρευνα για την κακοποίηση των ηλικιωμένων ατόμων κάποιες φορές περιλαμβλάνει την σεξουαλική βία, αλλά τα εννοιολογικά (για να μην αναφέρω και τα μεθοδολογικά) ζητήματα που προανέφερα δείχνουν πως τέτοιες έρευνες δεν αποτελούν έγκυρες πηγές όσον αφορά τη σεξουαλική βία κατά των γυναικών στην τρίτη ηλικία.

Έχω προσπαθήσει να καλύψω κάποια κενά στην πληροφόρηση, αναλύοντας στοιχεία που έχει συλλέξει η αστυνομία και η έρευνά μου βρήκε πως ένα πολύ μικρό ποσοστό καταγγελθέντων βιασμών αφορά θύματα στην τρίτη ηλικία – λιγότερο από 1%. Αλλά ας μην ξεχνάμε πως αυτός ο αριθμός δείχνει πόσες τέτοιες υποθέσεις έχουν καταγγελθεί και εν συνεχεία καταγραφεί. Δεν μας δίνει καμία ιδέα για όλες τις άλλες υποθέσεις, που δεν καταγγέλθηκαν και δεν καταγράφηκαν ποτέ από κανέναν. Κι αυτό είναι κυριολεκτικά η κορυφή του παγόβουνου.

Ποιά είναι τα χαρακτηριστικά των θυτών και ποιά η σχέση τους με το θύμα; Μιλησέ μας για τα κίνητρά τους και αν αυτά διαφέρουν από τα κίνητρα των θυτών που στοχοποιούν γυναίκες νεαρότερης ηλικίας.

Στην έρευνά μου, με βάση τα στοιχεία της αστυνομίας για τα θύματα στην τρίτη ηλικία, βρήκα ότι τυπικά τα θύματα γνώριζαν τους θύτες. Στις περισσότερες υποθέσεις ήταν φίλοι ή γνωστοί, αλλά ένα 20% αφορούσε ερωτικούς συντρόφους και συζύγους. Παράλληλα, ένας στους πέντε θύτες ήταν παντελώς άγνωστος στο θύμα. Ξανά, αυτά τα στοιχεία μας λένε μόνο για τις υποθέσεις που έχουν καταγγελθεί από το θύμα ή κάποιο τρίτο άτομο και καταγράφηκαν από τις αρχές.

Για πολλούς λόγους, τα περιστατικά στα οποία ο θύτης είναι ο ερωτικός σύντροφος ή μέλος της οικογένειας του θύματος, είναι πιο δύσκολο να καταγγελθούν. To ίδιο ισχύει και για βιασμούς που λαμβάνουν χώρα σε οίκους ευγηρίας ή νοσοκομεία, οι οποίοι ποτέ δεν φτάνουν στην αστυνομία. Αυτά τα ευρήματα δεν πρέπει να θεωρηθεί πως είναι αντιπροσωπευτικά σε σχέση με την σεξουαλική βία κατά των ενηλίκων μεγαλύτερης ηλικίας γενικότερα.

Από την δική μου, αλλά και άλλες έρευνες, προκύπτει ότι τα μοτίβα και τα χαρακτηριστικά της σεξουαλικής βίας κατά των γυναικών άνω των 60 ετών είναι σε γενικές γραμμές τα ίδια με τη σεξουαλική βία που βιώνουν οι νεαρότερες γυναίκες. Δεν υπάρχει τίποτα στο παρόν στάδιο που να εισηγείται πως η σεξουαλική βία που ασκείται σε θύματα μεγαλύτερης ηλικίας διαφέρει σε οτιδήποτε από τη σεξουαλική βία κατά των νεότερων σε ηλικία γυναικών.

Οι επιζώσες βιασμού, που ανήκουν σε αυτή την ηλικιακή ομάδα, έχουν περισσότερες πιθανότητες να αντιμετωπίσουν την σεξουαλική βία για πρώτη φορά ή μήπως οι πλείστες υποθέσεις αφορούν μακροχρόνια σεξουαλική βία από οικεία πρόσωπα του περιβάλλοντός τους;

Αυτό είναι κάτι που δεν γνωρίζουμε ακόμα αλλά η παγκόσμια βιβλιογραφία δείχνει πως παρουσιάζονται παρόμοια μοτίβα και τάσεις με την σεξουαλική βία κατά των νεότερων γυναικών από άνδρες που ως επί το πλείστον είναι γνωστοί και όχι άγνωστοι στο θύμα. Κάποιες από αυτές τις επιθέσεις είναι κομμάτι μιας μακροχρόνιας σχέσης αποτελώντας μακροχρόνια κακοποίηση.

Υπάρχουν έρευνες γύρω από την σεξουαλική βία κατά των προσφυγισσών ή των γυναικών που ανήκουν στην ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα και παράλληλα ανήκουν στην ηλικιακή ομάδα αυτή;

Εξ όσων γνωρίζω όχι- κι αυτό αποτελεί ένα από τα πολλά κενά στην έρευνα. Η υφιστάμενη βιβλιογραφία πάνω στο ζήτημα της βίας κατά των γυναικών μεγαλύτερης ηλικίας περιορίζεται σε μεγάλο βαθμό στις λευκές γυναίκες στο πλαίσιο της ετεροφυλοφιλικής βίας. Χρειαζόμαστε περισσότερη διαθεματική έρευνα που να εξετάζει τη βία κατά των γυναικών που ανήκουν σε μειονότητες.

Τι γνωρίζουμε για τη σεξουαλική βία κατά των γυναικών στην τρίτη ηλικία που λαμβάνει χώρα μέσα σε οίκους ευγηρίας; Ποιά η σχέση των θυμάτων με τους θύτες; Πώς θα μπορούσε να εμποδιστεί η σεξουαλική βία κατά των ηλικιωμένων μέσα σε αυτό το πλαίσιο;

Δεν γνωρίζουμε πολλά – ελάχιστη έρευνα έχει διεξαχθεί σε οίκους ευγηρίας. Η έρευνά μου βρήκε ότι 1 στους 5 καταγγελθέντες βιασμούς έχει λάβει χώρα μέσα σε οίκο ευγηρίας και στις πλείστες περιπτώσεις οι θύτες είναι άλλα ηλικιωμένα άτομα που διαμένουν στον ίδιο χώρο. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν γίνονται επιθέσεις από μέλη του προσωπικού, αλλά ότι πιθανόν τέτοιες επιθέσεις να είναι δύσκολο να καταγγελθούν στην αστυνομία από τα θύματα. Βασικά, πρέπει να μάθουμε περισσότερα για την φύση της σεξουαλικής βίας μέσα σε αυτές τις συνθήκες πριν μπορέσουμε να κάνουμε εισηγήσεις για την προστασία των θυμάτων και αυτό προϋποθέτει πως οι ίδιοι οι οίκοι ευγηρίας θα αναγνωρίσουν την σημαντικότητα του ζητήματος και θα ενθαρρύνουν την διενέργεια ερευνών. Αυτή τη στιγμή, επικρατεί εκκωφαντική ησυχία σε σχέση με οτιδήποτε λαμβάνει χώρα μέσα σε οίκους ευγηρίας, ενώ οι περισσότεροι εξ αυτών αρνούνται ασχοληθούν με το φαινόμενο, με αποτέλεσμα να έχουμε πολύ περιορισμένα στοιχεία.

Κατά τη γνώμη σου, ποιά είναι η στήριξη που οφείλει να παρέχει η πολιτεία, το άμεσο περιβάλλον των επιζωσών και φεμινιστικές ομάδες, δεδομένου ότι οι ηλικιωμένοι δύναται να επηρεάζονται και από άλλα προβλήματα όπως αναπηρία, ασθένειες, φτώχεια, κ.λ.π.;

Όπως και με τις νεότερες σε ηλικία επιζώσες, είναι αναγκαία η εφαρμογή μίας προσέγγισης που περιλαμβάνει τη διάδραση πολλών οργανισμών για την πρόληψη και την αντιμετώπιση του βιασμού. Αυτό περιλαμβάνει τους συνήθεις φορείς που συνεργάζονται για την αντιμετώπιση της σεξουαλικής βίας – την ποινική δικαιοσύνη, διάφορες οργανώσεις για τα δικαιώματα και την προστασία των γυναικών καθώς και του κλάδου της υγείας. Πολλή από την παρούσα έρευνα εισηγείται πως οι μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες έχουν σε γενικές γραμμές τις ίδιες ανάγκες όπως και οι νεότερες επιζώσες, αλλά οι υπηρεσίες θα πρέπει να προσαρμοστούν και να ανταποκριθούν για να ικανοποιήσουν τις ιδιαιτερότητες που έθεσες όπως αναπηρία, ασθένειες, κλπ.. Είναι σημαντικό όμως να μην ξεχνάμε πως αυτά τα προβλήματα, όπως η αναπηρία, δεν απασχολούν μόνο μεγαλύτερης ηλικίας άτομα και αλλά και νεότερες γυναίκες, γι’ αυτό οι υπηρεσίες πρέπει να είναι ευέλικτες ούτως ώστε να παρέχουν την ανάλογη στήριξη στις επιζώσες. Για να μπορέσουμε να προσεγγίσουμε μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες, οφείλουμε να εντάξουμε τις ίδιες μέσα σε αυτές τις διαδικασίες και να εξαφανίσουμε κάθε ίχνος ηλικιακού ρατσισμού σε αυτό τον κλάδο – μία καμπάνια ενημέρωσης με συγκεκριμένη χρονική διάρκεια δεν αποτελεί λύση. Ίσως κάτι τέτοιο παροτρύνει ορισμένες γυναίκες να βγουν και να μιλήσουν, αλλά μία τέτοια στρατηγική δεν θα επιφέρει κάποια αλλαγή σε βάθος χρόνου. Χρειάζεται να εντάξουμε και να συμπεριλάβουμε γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας σε όλα τα στάδια – από το στάδιο της ενημέρωσης μέχρι την δημιουργία και παροχή υπηρεσιών για επιζώσες, την δημιουργία κοινωνικής πολιτικής και την εφαρμογή αυτής.

Τελευταία, έχει υπάρξει μια γενικότερη ενημέρωση γύρω από το ψυχικό τραύμα, τις μακροχρόνιες συνέπειες και την ρήξη με την κοινωνία που βιώνουν τα θύματα της κακοποίησης μέσω εικόνας. Πώς επηρεάζει αυτή η σύγχρονη μορφή σεξουαλικής βίας τις γυναίκες άνω των 60;

Πολύ καλή ερώτηση! Εξ όσων γνωρίζω δεν υπάρχει έρευνα πάνω σ’ αυτό.

Πώς η πανδημία και τα μετέπειτα lockdown που εφαρμόστηκαν στις περισσότερες χώρες, επηρέασαν την σεξουαλική θυματοποίηση των μεγαλύτερων σε ηλικία γυναικών;

Δεν γνωρίζουμε. Ελάχιστη έρευνα έχει διεξαχθεί γύρω από την σεξουαλική βία κατά των μεγαλύτερων ηλικιακά γυναικών κατά την διάρκεια της πανδημίας, σε αντίθεση με την σεξουαλική βία κατά των νεότερων γυναικών που εκ πρώτης όψεως φαίνεται πιο εκτενής και εμβριθής. Να προσθέσω πως αυτό είναι κάτι που ερευνώ αυτή τη στιγμή και ελπίζω να έχω κάποια στοιχεία σύντομα σε σχέση με τον τρόπο που οι θεσμοί ανταποκρίθηκαν στις ανάγκες των γυναικών στην τρίτη ηλικία που υπήρξαν θύματα βιασμού. Δυστυχώς αυτά δεν θα είναι διαθέσιμα σύντομα.

Ποιά κατεύθυνση πρέπει να λάβει η έρευνα σε σχέση με την σεξουαλική βία στην τρίτη ηλικία, σε ποιούς διαθεματικούς τομείς πρέπει να δοθεί προτεραιότητα και τι πιστεύεις ότι πρέπει να γίνει ούτως ώστε να βελτιωθεί η πανεπιστημιακή έρευνα σ’ αυτό τον τομέα;

Βασικά όλοι οι τομείς που αφορούν τη βία κατά των ανθρώπων στην τρίτη ηλικία γενικότερα, παραμένουν είτε αδιερεύνητοι είτε υποερευνημένοι. Έχουμε μια μικρή δεξαμενή βιβλιογραφίας πάνω στην ενδοοικογενειακή βία και την σεξουαλική βία κατά των γυναικών σε μεγαλύτερη ηλικία, αλλά αυτή βρίσκεται σε πολύ πρώιμα στάδια.

Οι γυναίκες που ανήκουν σε μειονότητες εκλείπουν ολοκληρωτικά από τις παρούσες έρευνες. Έχουμε κενά σε σχέση με την κακοποίηση μέσω εικόνας, την σεξουαλική παρενόχληση σε χώρους εργασίας, στα γηροκομεία, στις κοινότητες, στην βία από μέλη της οικογένειας (συμπεριλαμβανομένης και της αιμομικτικής σεξουαλικής βίας), τον καταναγκασμό και την άσκηση ελέγχου από τον ερωτικό σύντροφο αλλά και τα μέλη της οικογένειας, τα εγκλήματα τιμής κ.λ.π..

Χρειαζόμαστε έρευνα σε όλους τους προαναφερθέντες τομείς – κι αυτό απαιτεί διάθεση και όρεξη που προηγουμένως δεν υπήρχε, αλλά ευτυχώς βλέπουμε ότι αυτό άρχισε να αλλάζει. Οι ακαδημαϊκοί ξεκίνησαν να ενημερώνονται πάνω στο ζήτημα της βίας κατά των ηλικιωμένων γυναικών μέσω μιας σταδιακά αυξανόμενης δεξαμενής έρευνας. Σημαντικό είναι βέβαια να εξασφαλίζεται και χρηματοδότηση, κάτι πολύ δύσκολο, αφού αρκετοί οργανισμοί στο παρελθόν δεν έδειξαν ποτέ ενδιαφέρον για έρευνες που αφορούν ένα μικρό κομμάτι του πληθυσμού.


Η Hanna Bows είναι καθηγήτρια ποινικού δικαίου στο πανεπιστήμιο του Durham. Οι έρευνές της στο πεδίο της βίας κατά των γυναικών, την θυματολογία, την φεμινιστική και κοινωνιο-νομική θεωρία, οδήγησαν στην δημοσίευση πολυάριθμων άρθρων σε επιστημονικά περιοδικά. Έχει εκδόσει τα βιβλία «Violence Against Older Women: Research, Policy and Practice», «Sexual Violence Against Older People: Researching Gender» και «Violence and Abuse: Methods, Theory and Policy» το οποίο συνέγραψε με την Ν. Westmarland.

Την ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτή την συνέντευξη.

Η εικόνα του άρθρου προέρχεται από τον ιστότοπο της οργάνωσης Dixon Society

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

4.7 3 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο