Η απολογία του Γιάννη Δημητράκη

Εφετείο για την ληστεία ΑΧΕΠΑ

Ξεκινώντας, να πω ότι με ενοχλεί να βρίσκομαι ενώπιον της αστικής δικαιοσύνης για μία επιλογή, που θεωρούσα ότι την είχα αφήσει ανεπιστρεπτί στο παρελθόν.

Οι λόγοι που με οδήγησαν σ’ αυτήν την επιλογή ήταν κυρίως οικονομικοί, αλλά και ένα -ίσως- οξύ αίσθημα αξιοπρέπειας. Αυτό που κάναμε δεν εμπεριείχε την έναρξη μίας παραβατικής καριέρας. Απεναντίας ήταν αποφασισμένο ότι θα ήταν μία και μοναδική προσπάθεια να αποτινάξουμε χρέη και υποχρεώσεις.

Μετά την περίοδο 2006-12 και τα 6 χρόνια κράτησης, που μεσολάβησαν εντός αυτής, ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι έχω εύφορο έδαφος κατά την προσαρμογή μου στη νομιμότητα. Η διαδικασία -εντός σύγχρονου πλαισίου- να αναπτύξω τις όποιες δημιουργικές ικανότητές μου, προσέκρουε επί 7,5 χρόνια στη βία, στην εκδικητικότητα, στους βασανισμούς, σε σκευωρίες και εμμονές μίας ηλεκτροφόρου ράβδου, που με πίεζε ασφυχτικά μέχρι και λίγους μήνες πριν την πράξη. Δεν υποστηρίζω ότι αυτό ήταν προϊόν κεντρικής οδηγίας προς το πρόσωπό μου, ήταν αποτέλεσμα της γενικής συμπεριφοράς -ενστόλων ή μη- μηχανισμών, που εμφορούνται από φασίζουσες, ανεξέλεγκτες συμπεριφορές, εγκληματικών συμμοριών που έχουν σαφείς προθέσεις έναντι των αναρχικών.

Φαντάζομαι ότι κανείς δε θα αναλάβει την ευθύνη αυτών των παράλογων, βίαιων και εγκληματικών πρακτικών από την πολιτεία προς το πρόσωπό μου. Την ευθύνη γι’ αυτόν τον οικονομικό, ψυχολογικό στραγγαλισμό.

Όταν σε συνθήκες οικονομικής-κοινωνικής κρίσης οι άνθρωποι παραγκωνίζονται και η ελπίδα συντρίβεται, ενώ δεν υπάρχει κανένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας, η παραβατικότητα τρέφεται. Αυτό ισχύει για πολλούς εκμεταλλευόμενους/ες. Στη δική μας περίπτωση η αναρχική μας ταυτότητα εξωθούσε τα πράγματα σε αδιέξοδο, με πιο έντονους και βίαιους χτύπους.

Ο ελιγμός που θα μπορούσε να γίνει θα ήταν η χρήση του υπαρκτού δικτύου αλληλεγγύης από την οικογένεια, φίλους και συντρόφους. Όμως μετά από τόσες περιπέτειες θεώρησα ότι είχα κάνει υπερβολική χρήση της βοήθειάς τους.

Σχετικά με ό,τι συνέβη στις 12/06/2019 υπάρχουν τρία σημεία:

Πρώτον: Ήταν μια ερασιτεχνική ληστεία στην οποία έγινε με χρήση ελάχιστης βίας, λεκτικής κυρίως, ως αναγκαίο κακό απ’ αυτούς που χαρακτηρίζονται επικίνδυνοι ή εν δυνάμει τρομοκράτες.

Δεύτερον: Έγινε χωρίς διάθεση συμπλοκής: Κατά τη διαφυγή ο οπλισμός ήταν κλεισμένος σε τσάντες και μετά πεταμένος στο πάτωμα του αμαξιού, άρα καμία διάθεση συμπλοκής.

Τρίτον: Δεν υπήρξε καμία αντίσταση κατά τη σύλληψη. Είναι θλιβερό το γεγονός της αρχικής απόδοσης εις βάρος μας της κατηγορίας για αντίσταση. Περίμενα μεγαλύτερη γενναιοψυχία από αυτούς που έκαναν την επιχείρηση, ώστε για κάποια τραύματα που είχα στο κεφάλι -από τους ίδιους- να μην καλύπτονταν πίσω από άθλια ψεύδη. Τέλος πάντων… Έγινε αντιληπτό στη δίκη σε πρώτο βαθμό, γι’ αυτό και αθωωθήκαμε.

Μία ερώτηση που ίπταται αναπάντητη είναι: αν είμαστε τόσο επικίνδυνοι, γιατί αφέθηκε η ληστεία να πραγματοποιηθεί;

Επίσης να ξανατονίσω ότι δεν είχε εμπλοκή στο σχεδιασμό και περάτωση της ληστείας η Δήμητρα.

Ανακεφαλαιώνοντας λέω:

Καθώς η «απονομή δικαιοσύνης» έχει σχεδόν πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων, κάπου σ’ ένα γραφείο της Γ.Α.Δ.Α. και βρισκόμαστε προ τετελεσμένων γεγονότων με μοναδικό επίδικο την επιβολή ποινών, στην απόφασή σας ας συμπεριληφθούν τα εξής:

  • Η ύπαρξη μίας διελκυστίνδας, που ορίζεται από τη μία πλευρά, από το ότι θα μπορούσε με μία ορθολογικότερη διαχείριση να ήμασταν ελεύθεροι εδώ και 27 μήνες με κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα και από την άλλη πλευρά, μια οποιαδήποτε βαρύτερη ποινή.
  • Ποιο κόστος πρέπει να πληρώσουν τα πειραματόζωα για τη συμμετοχή τους σε ένα θέατρο του παραλόγου; Δεν φτάνει η συμμετοχή;
  • Τις υπερβολές που έγιναν με σκοπό τη σύλληψή μας στη βάση ενός συγκεκριμένου πλάνου.
  • Την υπέρμετρη βία που μας έχει ασκηθεί σε βάθος χρόνου, τον οικονομικό – ψυχολογικό στραγγαλισμό που έχουμε υποστεί και την υπερβολική πια άντληση πολιτικής υπεραξίας και άλλων αστυνομικών επιδιώξεων από τα πρόσωπά μας, με θολές και εμμονικές εκτιμήσεις που δεν επιβεβαιώθηκαν.
  • Τη στάθμιση της όποιας ζημίας στο κοινωνικό σύνολο από την πράξη μας.
  • Την επανόρθωση ή την περαιτέρω καταστροφή των ζωών μας.
  • Τελικά επιτρέπονται τα πειράματα πάνω σε ανθρώπους, χωρίς τη συγκατάθεσή τους;

Η σκέψη ότι, για να έπραξαν έτσι η «αντι-τρομοκρατική» υπηρεσία και η αστυνομία κάτι θα ξέρουν, είναι επιχείρημα που προσκρούει στις πολλαπλές αθωώσεις συντρόφων που έχουν διωχθεί από τις εν λόγω υπηρεσίες.

Ολοκληρώνοντας, να πω ότι η πορεία μου στη ζωή δε σκιαγραφείται με βάση δύο λεπτά που κράτησαν κάποιες στιγμές, αλλά από τη σύνδεση με τη συνέχεια των αγώνων του αναρχικού κινήματος, που δίπλα στην καταπιεζόμενη και εκμεταλλευόμενη κοινωνία παλεύει για ένα καλύτερο αύριο. Εκεί, στους κοινωνικούς-οικονομικούς αγώνες που δραστηριοποιούμαι, κανείς δε με θεωρεί επικίνδυνο ή εγκληματία, αλλά συνοδοιπόρο στον κοινό αγώνα για τη ριζική αλλαγή και ανατροπή της σύγχρονης καπιταλιστικής και εξουσιαστικής λαίλαπας. Εν τέλει, παλεύω μαζί με τους συντρόφους/ισσες για να έχουν όλοι/ες τη ζωή που στερούνται!

Και κάτι τελευταίο, η Ελλάδα αυτό το καλοκαίρι κάηκε, είναι άρρωστη ακόμα, αν θεωρείτε ότι η συνέχιση της τιμωρίας μου θα σώσει από την καταστροφή τον τόπο, αλλά και μένα από την εγκεφαλική και σωματική βύθιση που υπέστην και υφίσταμαι από ένα «ατύχημα» που συνέβη εντός του κολαστηρίου που ακόμα κρατούμαι, κάντε ότι νομίζετε.

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

3.5 8 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο