Σε εσάς που μας ακούτε—
κατά πόσο μας ακούτε;
Στη χώρα που, όπως ακούγεται περήφανα, «γεννήθηκε» το θέατρο, στη χώρα που έχει τιμήσει και προσπαθεί να μην ξεχάσει τις τρανές προσωπικότητες της δραματικής τέχνης, έχουν ξεκινήσει, μια εικοσαετία τώρα, να καταπατούνται βασικά εργατικά δικαιώματα των καλλιτεχνών της. Με αποκορύφωμα το προεδρικό διάταγμα που την 17η Δεκεμβρίου δημοσιεύτηκε σε ΦΕΚ.
Η Ελλάδα στέλνει τον Ευριπίδη πίσω στο Λύκειο, θεωρώντας πως εκεί ανήκει. Διότι αυτή η χώρα, που δίνει τεράστια βάση την ιεραρχία, όταν είδε ότι οι «τρανές» προσωπικότητες άρχισαν να πεθαίνουν, θεώρησε πως βρήκε έδαφος να ξεμπερδεύει με την αναγνώριση του ηθοποιού ως εξειδικευμένου εργάτη. Μιλάμε για την ίδια χώρα που υποστηρίζει τη δωδεκάμηνη θητεία στον στρατό, έχοντας το κεφάλι της ήσυχο πως μετά από την στρατιωτική εκπαίδευση, θα μπορέσουν τα αγόρια να πάρουν ένα όπλο και να πολεμήσουν. Όμως όταν ένα άτομο σπουδάζει τρία χρόνια, δώδεκα ώρες τη μέρα, με πολύ κόπο και ιδρώτα, βγαίνει απλώς με ένα ακόμα απολυτήριο λυκείου στο χέρι. Το στέλνει άοπλο στον πόλεμο επιβίωσης στην Ελλάδα του 2023.
Ευτυχώς η χώρα αυτή ξεγελάστηκε, διότι αποδείχτηκε πως, εντέλει, οι τρανές προσωπικότητες υπάρχουν ακόμα. Σύσσωμα τα άτομα που σπουδάζουν ή εργάζονται στον τομέα της τέχνης ενώθηκαν άμεσα και δίνουν τη δική τους απάντηση στην ταπεινωτική απόφαση του κράτους. Καθημερινά πραγματοποιούνται πορείες, διαμαρτυρίες, καλλιτεχνικές -ή μη- διαδηλώσεις, με κινητήρια δύναμη τις καταλήψεις των Δραματικών Σχολών καθώς και τη συσπείρωση του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και των ατομικοτήτων που τους υποστηρίζουν.
Πριν λίγες μέρες βρέθηκα στην κατάληψη της Ανωτέρας Σχολής Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου, μετά από την -τιμητική θα έλεγα- πρόσκληση των παιδιών/συναδέλφων μου. Μπήκα σε έναν χώρο που ονομάζεται «Σχολείον Ειρήνης Παππά» και μου προκλήθηκε μια έντονη απορία: τι θα άποψη θα είχε άραγε η ίδια Ειρήνη Παππά σχετικά με όσα συμβαίνουν; Τι θα έλεγε, όταν θα καταλάβαινε ότι το κράτος την θέλει μόνο για τις οντισιόν και τις παραστάσεις; Τι θα έλεγε όταν θα καταλάβαινε ότι ένας αστυφύλακας έχει περισσότερα εργασιακά δικαιώματα από αυτήν; Τι θα δίδασκε στο «Σχολείο» της;
Τα παιδιά είχαν ήδη προβλέψει να δημιουργηθεί ο Σύλλογος Σπουδαστών/τριών της Σχολής την περίοδο του κορονοϊού το 2020, όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη τους επέβαλλε να κάνουν μαθήματα μέσω υπολογιστή, χωρίς να μπορούν να αλληλεπιδράσουν, κάτι που είναι το Α και το Ω στη σπουδή ενός ηθοποιού. Ασχολήθηκαν, λοιπόν, με την νομική υπόσταση του Συλλόγου, διαμορφώνοντας καταστατικό με συμβολή δικηγόρου. Ήδη, δηλαδή, ο Σύλλογος έπαιρνε θέση σε θέματα που αφορούσαν τον τότε καλλιτεχνικό διευθυντή, Δημήτρη Λιγνάδη, το κίνημα metoo, τη βιαιότητα της αστυνομίας κατά των φοιτητών (και όχι μόνο).
Μια μέρα, λοιπόν, που έχουν κανονίσει να πραγματοποιήσουν την συνέλευσή τους, σκάει η είδηση του προεδρικού διατάγματος. Αποφασίστηκε άμεσα να γίνει κατάληψη της σχολής – η οποία διήρκεσε δύο μέρες την πρώτη φάση – και στις 9 Ιανουαρίου, μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων, να επανακαταληφθεί.
«Είμαστε διαφορετικά άτομα μεταξύ μας, θέλουμε περισσότερο χρόνο για να ζυμωθούμε, διότι μόνο τώρα με τις συνελεύσεις βρισκόμαστε όλα τα έτη μαζί και από τα δύο τμήματα (σ.σ.: υποκριτικής και σκηνοθεσίας). Πρέπει πρώτα να κατακτήσουμε αυτό και μετά να ανοίξουμε την κατάληψη στον κόσμο», μου είπαν.
Αξίζει να σημειωθεί πως, στην πρώτη φάση της κατάληψης, ανακοινώθηκε μουσική συναυλία στο χώρο της σχολής και μέσα σε δύο ώρες υπήρξε απίστευτη κινητοποίηση από τον κόσμο.
Σε συνεννόηση και με τις καταλήψεις των Δραματικών Σχολών του Κ.Θ.Β.Ε και του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας, πραγματοποιούνται σημαντικές δράσεις. Την τελευταία βδομάδα βλέπουμε βιντεάκια γνωστών συντελεστών του καλλιτεχνικού χώρου να τοποθετούνται δημόσια σχετικά με τα γεγονότα και να δείχνουν την συμπαράστασή τους στις καταλήψεις. Παρατηρούμε δηλαδή μια άμεση και πετυχημένη συνεννόηση μεταξύ των σχολών, όπου οι ιδέες της μίας, δίνουν πατήματα στην άλλη. Όπως η καλλιτεχνική παρέμβαση των σπουδαστών της σχολής του Κ.Θ.Β.Ε στην κεντρική οδό Τσιμισκή της Θεσσαλονίκης αλλά και η νέα εκδοχή του κομματιού «Ας αρχίσουν οι χοροί» από τους σπουδαστές του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας. Κοινή συνθηματολογία, κοινά hashtags, κοινές δράσεις, κοινοί αγώνες.
Επικοινωνία υπάρχει επίσης και με τους καθηγητές και τις καθηγήτριες της σχολής του Εθνικού. Πραγματοποιήθηκε κοινή συνέλευση και αντιλήφθηκαν κι οι δυο πλευρές ότι κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος. Κάποιοι απ’ τις καθηγήτριες και τους καθηγητές έστειλαν και δικά τους βίντεο με τα οποία δηλώνουν τη στήριξή τους στις καταλήψεις.
«Επίσης μην ξεχνάμε ότι οι καθηγητές μας, κατά βάση, ανήκουν σε γενιές πτυχίου πριν το 2003, επομένως το προεδρικό διάταγμα τους επηρεάζει ακόμα περισσότερο από εμάς. Διότι εμείς από το 2003 βρεθήκαμε ήδη σε μια μετέωρη φάση, όσον αφορά τη διαβάθμιση. Ενώ αυτοί είχαν πάρει την τεχνολογική εκπαίδευση στο πτυχίο τους, επομένως τώρα το κράτος τους παίρνει αυτό το δικαίωμα πίσω ξανά»
Πολύ σημαντική απόφαση πήρε ο σύλλογος καθηγητών/τριών της Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, λέγοντας πως εάν δεν έχουν έμπρακτες ενδείξεις από το Υπουργείο Πολιτισμού μέχρι τις 8/2 ότι οδεύουν προς τροποποίηση του ΠΔ, θα παραιτηθούν.
Τι θέση έχει πάρει η Καλλιτεχνική Διεύθυνση επί του θέματος;
«Η καλλιτεχνική διεύθυνση πριν τις γιορτές, συνδιαμόρφωσε ένα κείμενο με το ΔΣ του Εθνικού Θεάτρου, στο οποίο παρότρυναν το Υπουργείο να έρθουν σε μια επικοινωνία μαζί τους, έτσι ώστε να βρεθεί μια άμεση λύση όσον αφορά τη διαβάθμιση των σπουδών, των πτυχίων και ό,τι αφορά το Προεδρικό Διάταγμα. Από εκεί και πέρα η Διεύθυνση δεν έχει πάρει κάποια δημόσια θέση. Και κάπου εδώ τίθεται μια σημαντική ερώτηση: ποιός μεγάλος θεατρικός θεσμός έχει πάρει θέση επί του θέματος; Η Λυρική; Η Στέγη; Εγώ προσωπικά δεν είδα κανέναν να παίρνει θέση πάνω στο θέμα. Και αυτός είναι και ο λόγος που τα σπουδαστικά σώματα είναι το επίκεντρο του αγώνα.»
Είδαμε ένα μικρό απόσπασμα από την επίσκεψη του υφυπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού – αρμόδιου για θέματα σύγχρονου πολιτισμού, Νικόλα Γιατρομανωλάκη στον χώρο της κατάληψης. Τι συνέβη ακριβώς;
«Κατά τη διάρκεια της συνέλευσης του συντονιστικού, όπου συζητήσουμε για προτάσεις, για δράσεις που θέλαμε να κάνουμε και να τις ανοίξουμε στον κόσμο, μας έρχεται ένα mail από τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή το οποίο μας ενημέρωνε ότι σε μισή ώρα θα ερχόταν στην πόρτα μας ο κύριος Γιατρομανωλάκης, χωρίς ωστόσο να είμαστε ενήμεροι για τις προθέσεις του. Εμείς συζητήσαμε αυτή τη μισή ώρα και αποφασίσαμε να μην του επιτρέψουμε την είσοδο στην κατάληψη και ότι θα τον δεχτούμε να μας πει ό,τι ήθελε να μας πει, επομένως η συνάντηση έγινε στην πόρτα. Ακριβώς επειδή η συνάντηση ήταν πολύ αιφνιδιαστική και στο δρόμο της Πειραιώς δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάποιου είδους επίσημη συζήτηση με έναν υφυπουργό, αποφασίσαμε να του διαβάσουμε τα αιτήματά μας και να τον ρωτήσουμε, πρακτικά, εάν έχει πάρει κάποια απόφαση για το καθένα ξεχωριστά. Δυστυχώς, ωστόσο, δεν έδωσε κάποια απάντηση για τίποτα. Το σχόλιο περί του ότι δεν μας επηρεάζει άμεσα το διάταγμα, καθώς θα συνεχίσουμε αντιμετωπιζόμαστε ως ηθοποιοί από τις διαδικασίες των ακροάσεων, δεν υποτιμά μόνο εμάς που σπουδάζουμε αλλά και όλα τα άτομα που εργάζονται ήδη στον καλλιτεχνικό κλάδο. Γιατί στην πραγματικότητα, το να βγεις και να είσαι ανειδίκευτος εργάτης συνεπάγεται στο να καταπατούνται τα εργασιακά σου δικαιώματα και στο τι θα γίνει μετά, ακόμα και στη σύνταξή σου. Οπότε το σχόλιο αυτό δείχνει ουσιαστικά το πρόσωπο της κυβέρνησης. Ότι, δηλαδή, δεν έγινε και κάτι: θα συνεχίσουμε να δουλεύουμε, όμως, παραδείγματος χάρη, τα ένσημα θα είναι λιγότερα. Επιλέξαμε, λοιπόν, να δείξουμε το συγκεκριμένο απόσπασμα, το οποίο συμπυκνώνει ολόκληρη τη συνάντηση και τη γενικότερη νοοτροπία, που προσπάθησε να μας δείξει ότι είναι ορθή»
***
Τα αιτήματα των σπουδαστών δεν αφορούν μόνο το προεδρικό διάταγμα, αλλά και την υποβάθμιση των σπουδών τους εν γένει. Δωρεάν σίτιση, παραχώρηση φοιτητικού πάσου, πράγματα που αφορούν όλους τους φοιτητές. Προσπαθούν, δηλαδή, να φύγουν από την ταμπέλα ενός «σπουδαστή», κάτι το οποίο έχει πολύ μεγάλη σημασία. Διότι η κυβέρνηση θεωρεί ότι το να σπουδάζεις κάθε μέρα με δεκάωρα και δωδεκάωρα υποχρεωτικά μαθήματα, το να θυσιάζεις την προσωπική σου ζωή για να προετοιμαστείς πλήρως για την επόμενη μέρα (με πρόβες, εργασίες και πάρα πολύ διάβασμα), το να γυμνάζεσαι, να έρχεσαι συνεχώς αντιμέτωπος με τη διαχείριση του πνεύματός σου, χωρίς καμία ψυχολογική υποστήριξη, είναι κατώτερου επιπέδου, ακριβώς επειδή είναι τρία χρόνια και δεν έχει ακαδημαϊκή υπόσταση. Οι άνθρωποι που αύριο θα διασκεδάζουν τον κόσμο, θα τον βοηθούν να ξεφύγει από την αρνητικότητα που έχει διαβάλει τη χώρα, που θα του ανοίγουν τα μάτια, που θα συνεχίζουν αυτό που ξεκίνησε στον τόπο τους πριν 3000 χρόνια, είναι υποβαθμισμένοι.
«Ουσιαστικά και να αναθεωρηθεί το Προεδρικό Διάταγμα αύριο, δεν έχουν λυθεί ακόμα όλα. Το να σπουδάζεις σε μια δραματική σχολή απαιτεί πάρα πολύ κόπο και αφοσίωση, επομένως δεν δίνεται περιθώριο σε άτομο που σπουδάζει να βρει χρόνο να δουλέψει, να μαγειρέψει, να ασχοληθεί με τη ζωή του όπως του αρμόζει. Επομένως γιατί δεν έχει τα ίδια προνόμια με ένα άτομο που σπουδάζει σε ΑΕΙ; Λέμε ότι είμαστε σε μια δημόσια και δωρεάν σχολή, κάτι το οποίο στην πράξη δεν ισχύει καθόλου. Γιατί αν, ενδεχομένως, υπάρχουν ταξικά ευάλωτοι σπουδαστές, δεν μπορούν να σπουδάσουν σε αυτή τη σχολή. Όταν ξέρεις ότι δίπλα σου υπάρχει ένας συσπουδαστής που δεν έχει φάει σήμερα, καθώς δεν έχει λεφτά γιατί ακριβώς δεν έχει χρόνο να δουλέψει, εγώ πώς θα μπορέσω να κάνω μάθημα μετά; Πόσω μάλλον δε, όταν έρχεσαι από άλλη πόλη. Και να σημειωθεί ότι τα αιτήματά μας δεν τα ζητάμε μόνο για εμάς, αλλά και για όλες τις σχολές που υπάγονται στο Υπουργείο Πολιτισμού. Θεωρούμε ότι είναι υποχρέωση του Υπουργείου, εφόσον εποπτεύει κάποιες καλλιτεχνικές σχολές, να μπορέσει να τους παρέχει τα αυτονόητα. Τα “φοιτητικά προνόμια” είναι ουσιαστικά λάθος τοποθέτηση· είναι παροχές, που θα έπρεπε να είναι αυτονόητες. Και φυσικά αυτό το πρόβλημα δεν αφορά μόνο εμάς, γιατί η κρατική δραματική σχολή στην Αθήνα αυτή τη στιγμή είναι μόνο μία. Υπάρχουν τόσα άτομα που θέλουν να ασχοληθούν με την υποκριτική, τα οποία ξεζουμίζονται οικονομικά για να πληρώνουν 400 ευρώ το μήνα, επομένως μας παίρνει όλους η μπάλα. Και φυσικά το πρόβλημα ξεκινάει από πιο πριν, διότι συνήθως το να προετοιμαστείς για τις εξετάσεις μιας σχολής, κοστίζει. Μια προετοιμασία που δεν σου πληρώνει κανένας.»
Κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας, μου ήρθε μια αυθόρμητη σκέψη. Έχω αγωνία να δω τι θα γίνει, φερειπείν, στο φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, θα ήθελα να δω τα πρόσωπα των ανθρώπων που υποτιμούν όλους εκείνους που εργάζονται σκληρά για να πετύχει μια τέτοια διοργάνωση.
«Μην το πας τόσο μακρυά, σε λίγο καιρό ξεκινούν τα Ελευσίνια, τα οποία έρχονται να μας υπενθυμίσουν την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας, η οποία εξακολουθεί να υπάρχει και να τιμάται, επομένως θέτω το εξής ερώτημα: εάν σταματήσει να υπάρχει πολιτισμός, η Ελλάδα τι θα απογίνει; Ένα τουριστικό θέρετρο; Επομένως ο αγώνας που έχει ξεκινήσει δεν αφορά μόνο εμάς, αφορά όλον τον κόσμο, γιατί η τέχνη και ο πολιτισμός υπάρχει παντού, όχι μόνο στο θέατρο. Υπάρχει στη τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, στις συναυλίες που πηγαίνουμε, υπάρχει σε ένα περιοδικό, υπάρχει παντού.»
«Η μόνη τέχνη που έχει αξία σε αυτό το σύστημα, είναι η τέχνη που μετριέται με χρήματα. Η τέχνη που έχει το μεγαλύτερο κέρδος, είναι αυτή που πληρώνει το λιγότερο δυνατό τους ανθρώπους που την υπηρετούν.»
Βλέπετε κάποια άλλη σύνδεση των τελευταίων γεγονότων με την γενικότερη τακτική του κράτους να ιδιωτικοποιεί τα πάντα σιγά-σιγά;
«Έχουν ιδιωτικοποιηθεί τα πάντα, όπως η υγεία και η εκπαίδευση. Και ας μην ξεχνάμε ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν κολλέγια στην Ελλάδα τα οποία είναι τριετή, έχουν δύο ή τρία εξάμηνα υποκριτικής και το πτυχίο τους αξίζει περισσότερο από το πτυχίο των παιδιών που σπουδάζουν για τρία χρόνια με δωδεκάωρα μαθήματα. Αξίζει να σημειωθεί, επίσης, ότι η σχολή αστυφυλάκων αναβαθμίστηκε και ισοδυναμεί με πτυχίο ΑΕΙ. Ένα νομοσχέδιο που είχε υπογραφεί το 2021 και το μάθαμε φέτος. Σε μια περίοδο που η αστυνομική βία είναι σε απόλυτη έξαψη. Με το να αναβαθμίζουν αυτά τα άτομα και εμάς να μας αφήνουν στο πτυχίο δευτεροβάθμιας, φαίνεται καθαρά ποιες είναι οι προτεραιότητες της κυβέρνησης. Αναβάθμισε την αστυνομία, τη στιγμή που τα δημόσια νοσοκομεία ήταν στην πλήρη εξαθλίωση. Τότε, λοιπόν, άνθισαν οι ιδιωτικές κλινικές».
«Δεν το πιστεύω ότι πρέπει να κλειστούμε εδώ μέσα για να ουρλιάξουμε στο δρόμο για να αναγνωριστούν τα τρία χρόνια που είμαστε εδώ και να υποκριθούν όλοι ότι δεν έγιναν ποτέ.»
Και τότε μου ήρθε άλλη μια αυθόρμητη σκέψη. Ότι κινητήρια δύναμη δική μας είναι ο αγώνας, ενώ κινητήρια δύναμη δική τους είναι ο φόβος.
«Αυτό που φοβούνται είναι ότι είμαστε παιδιά που επειδή μας υποτιμούν, υποτιμούν αυτό που λατρεύουμε και αγαπάμε, θα υπερασπιστούμε τη σχολή, τη σπουδή και το επάγγελμά μας. Φοβούνται γιατί δεν ξέρουν τι θα γίνει μετά, δεν ξέρουν ποιο είναι το όριο. Φοβούνται την αγάπη για αυτό που κάνουμε.»
Και έχουν απόλυτο δίκιο, καθώς -ως σπουδαστές- θυσιάζουμε πολλά πράγματα για να κάνουμε αυτό που κάνουμε. Θυσιάζουμε τη ζωή μας, την αμοιβή μας, την ψυχολογική μας κατάσταση, καθώς στις σπουδές αυτές η ψυχολογική υποστήριξη, που είναι απαραίτητη, είναι απούσα. Και πολλοί από εμάς το έχουμε ζητήσει πολλάκις στους εκάστοτε καλλιτεχνικούς διευθυντές της σχολής μας. Και γιατί τα θυσιάζουμε όλα αυτά; Για να σε κάνω να βγεις από το σπίτι σου, να ξεκολλήσεις από την ρουτίνα σου και να σου ανθήσω λίγο τη μέρα.
«Εγώ θα το έθετα αλλιώς: Να σε κάνω να αντέξεις την πραγματικότητα σου», σημείωσαν.
«Είναι φοβερό ότι θεσμοθετήθηκε μια ολόκληρη νοοτροπία γύρω από τις τέχνες που αφορά τον επαγγελματικό προσανατολισμό. Η σχολή του Εθνικού χρηματοδοτείται απ’ το ΕΣΠΑ, το οποίο έκανε τεράστιους αγώνες το Εθνικό για να το πετύχει, του οποίου ο τίτλος είναι “Αναβάθμιση της Δραματικής Σχολής”. Ο στόχος αυτής της χρηματοδότησης είναι να εξελιχθεί αυτή η σχολή, με απώτερο στόχο να αναβαθμιστεί σε ΑΕΙ. Την ίδια περίοδο που η δραματική σχολή χρηματοδοτείται με ευρωπαϊκό χρήμα, το Υπουργείο Πολιτισμού, που έχει εγκρίνει αυτή τη χρηματοδότηση, παίρνει θέση πάνω σε ένα τέτοιο προεδρικό διάταγμα. Να σημειωθεί ότι πριν δύο μήνες στη σχολή πραγματοποίηθηκε μια διημερίδα με τίτλο “αναβάθμιση των Δραματικών Σχολών” και το κύριο θέμα συζήτησης ήταν το πώς το πρόγραμμα σπουδών και οι υποδομές μιας σχολής μπορούν να αναδιαμορφωθούν έτσι ώστε να μπορέσουν κάποια στιγμή να ενταχθούν στην ανώτατη εκπαίδευση. Ένα μήνα πριν βγει το διάταγμα. Μάλλον κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας.»
Στο κλείσιμο της συζήτησης έλαβα, μεταξύ άλλων, μια σπουδαία λεπτομέρεια σχετικά με τον αγώνα τους και το κατά πόσο ακούγεται και στα ευρωπαϊκά μέσα.
«Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι ο αγώνας αυτός που κάνουμε και αυτά που διεκδικούμε αφορούν και διάφορα μέσα του εξωτερικού, τα οποία αναπαράγουν αυτό που κάνουμε εδώ έτσι ώστε να ενημερώσουν και αυτοί τον κόσμο με τη σειρά τους. Υπάρχουν θέατρα που επικοινώνησαν μαζί μας για να μας ακούσουν. Επειδή ειπώθηκε από πολλούς ότι η κατάληψη δεν είναι ένα μέσο που θα φέρει άμεση πίεση και ότι δεν θα ασχοληθούν μαζί μας δημοσιογράφοι, εμείς είμαστε εδώ για να υπενθυμίσουμε ότι θέλουν να ασχοληθούν. Και όπως βλέπουμε μας προσεγγίζουν μέσα του εξωτερικού, τα οποία επειδή δεν παίρνουν κονδύλια από την κυβέρνηση αυτή τη στιγμή, τους νοιάζει να φανερωθεί η αλήθεια και να την αναδείξουν.»
«Τους ενοχλεί πάρα πολύ που δεν δρούμε κάτω από κάποιο κόμμα ή από κάποια παράταξη, για να μπορέσουν να πατήσουν και να πουν ότι παρακινούμαστε από κάποιον. Ο αγώνας μας είναι ακηδεμόνευτος και αυτό πονάει.»
Τα αιτήματα των σπουδαστών, όπως προέκυψαν από τη Συντονιστική Συνέλευση Κατάληψης της Σχολής Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου, είναι τα εξής:
- Άμεση τροποποίηση του ΠΔ 85/2022 μέχρι 08/02/2023, με την υπαγωγή όλων των καλλιτεχνών στην βαθμίδα ΤΕ (όπως ίσχυε για τους/τις διπλωματούχους μέχρι το 2003). Συμπερίληψη όλων των αποφοίτων από το 2003 και μετά,
- Παροχή Σίτισης, Στέγασης, Δωρεάν Συγγραμμάτων, Κρατικών Υποτροφιών και Φοιτητικών Επιδομάτων στο Σπουδαστικό Σώμα των εποπτευόμενων από το ΥΠΠΟΑ Σχολών,
- Περαιτέρω στελέχωση των Δημοσίων Σχολών Παραστατικών Τεχνών με το απαραίτητο προσωπικό και τον απαραίτητο εξοπλισμό για την διενέργεια των σπουδών μας,
- Άμεση ίδρυση Δημόσιας Σχολής Παραστατικών Τεχνών Ανώτατης Εκπαίδευσης, με παραρτήματα σε όλη την Ελλάδα,
- Δυνατότητα Π.Ε. σε αποφοίτους ανωτέρων καλλιτεχνικών σχολών, είτε μέσα από διαδικασίες εξομοίωσης με εξετάσεις σε μια σειρά μαθημάτων για τους αποφοίτους – μέχρι και την ίδρυση της Δημόσιας Σχολής Παραστατικών Τεχνών Ανώτατης Εκπαίδευσης – είτε με κατατακτήριες και μερική φοίτηση μετά την ίδρυση της Δημόσιας Σχολής Παραστατικών Τεχνών Ανώτατης Εκπαίδευσης (Διαβούλευση με όλα τα συλλογικά όργανα για τη ρύθμιση των διαδικασιών αυτών).
