Σκέψεις, όχι απαραίτητα για ηγεμόνες,
αλλά για πολλούς μικρούς, τυχαίους και αστείους,
που τρέμει η ψυχή τους
μη τυχόν χαλάσουν
την
καλούτσικην εντύπωσι
και ψάχνουν να ταιριάξουν στο καθωσπρέπει.Νεκροζώντανοι και φυλακισμένοι
που ζητούν να τελειώσει γρήγορα ο προαυλισμός τους
μη αντέχοντας
ούτε κατά διάνοια
τον καθαρό αέρα.Ασέλγησα στο κείμενο, με μερικά έντονα.
Ἄρεσε γενικῶς στὴν Ἀλεξάνδρεια,
τὲς δέκα μέρες ποὺ διέμεινεν αυτού,
ὁ ἡγεμὼν ἐκ Δυτικῆς Λιβύης
Ἀριστομένης, υἱὸς τοῦ Μενελάου.
Ὡς τ’ ὄνομά του, κ’ ἡ περιβολή, κοσμίως, ἑλληνική.
Δέχονταν εὐχαρίστως τὲς τιμές, ἀλλὰ
δέν τες ἐπιζητοῦσεν· ἤταν μετριόφρων.
Ἀγόραζε βιβλία ἑλληνικά,
ἰδίως ἱστορικὰ καὶ φιλοσοφικά.
Πρὸ πάντων δὲ ἄνθρωπος λιγομίλητος.
Θἄταν βαθὺς στὲς σκέψεις, διεδίδετο,
κ’ οἱ τέτοιοι τὄχουν φυσικὸ νὰ μὴ μιλοῦν πολλά.
Μήτε βαθὺς στὲς σκέψεις ἦταν, μήτε τίποτε.
Ἕνας τυχαῖος, ἀστεῖος ἄνθρωπος.
Πῆρε ὄνομα ἑλληνικό, ντύθηκε σὰν τοὺς Ἕλληνας,
ἔμαθ’ ἐπάνω, κάτω, σὰν τοὺς Ἕλληνας νὰ φέρεται·
κ’ ἔτρεμεν ἡ ψυχή του μὴ τυχόν
χαλάσει τὴν καλούτσικην ἐντύπωσι
μιλῶντας μὲ βαρβαρισμοὺς δεινοὺς τα ἑλληνικά,
κ’ οἱ Ἀλεξανδρινοὶ τὸν πάρουν στὸ ψιλό,
ὡς εἶναι τὸ συνήθειο τους, οἱ ἀπαίσιοι.
Γι’ αυτὸ καὶ περιορίζονταν σὲ λίγες λέξεις,
προσέχοντας μὲ δέος τὲς κλίσεις καὶ τὴν προφορά·
κ’ ἔπληττεν οὐκ ὀλίγον ἔχοντας
κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του.
