Normal 0 false false false EL X-NONE X-NONE
Εργαζόμενοι των τεχνών και του θεάματος.
Μουσικές σκηνές, θέατρα, κινηματογράφοι, ωδεία και λοιπές σχολές.
Είμαστε οι εργαζόμενοι που, από τους πρώτους, βιώσαμε την κρίση του καπιταλισμού, πολύ πριν μάθουμε τι θα πει spread, ΔΝΤ, μεσοπρόθεσμο και όσα δεινά επέφεραν όλα αυτά στα μεσαία και κατώτερα στρώματα της κοινωνίας. Και αυτό γιατί οι υπηρεσίες που προσφέρει ο κλάδος μας, άρχισαν, σταδιακά, να γίνονται είδος πολυτελείας για μια κοινωνία που πρέπει να πληρώσει ακριβά για την ψυχαγωγία και την μάθηση, την στιγμή που έχει πλέον αρχίσει να χάνει την δυνατότητα ικανοποίησης των βασικών αναγκών. Όλα αυτά οδήγησαν στην πτώση των κερδών των επιχειρήσεων οι οποίες έσπευσαν να βρούνε την λύση, που αλλού, στην δική μας πλάτη.
Έτσι, είδαμε τα μεροκάματά μας να μειώνονται, ή, στην καλύτερη περίπτωση, να μένουν ίδια, εδώ και 10-15 χρόνια (γεγονός που μεταφράζεται επίσης σε αισχρή μείωση, αν υπολογίσει κανείς την αύξηση του κόστους ζωής όλα αυτά τα χρόνια). Την επισφάλεια να γίνεται καθημερινό άγχος και τον εκβιασμό της ανεργίας να μας αναγκάζει να δεχόμαστε αυτήν την κατάσταση.
Είμαστε οι εργαζόμενοι που δεν έχουμε τίποτα άλλο από τις γνώσεις μας και την αγάπη μας για την δουλειά που κάνουμε και θέλουμε να συνεχίσουμε να κάνουμε, αλλά από ‘δώ και πέρα με ΦΩΝΗ και ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Ποτέ δεν συλλογικοποιήσαμε τον αγώνα μας, ποτέ δεν ενώσαμε τις φωνές μας για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα. Ίσως ήρθε η ώρα να βάλουμε τέρμα στην μοναξιά μας γιατί γνωρίζουμε ότι μόνο μέσα από την συλλογικότητα μπορούμε να έχουμε νίκες, αλλά και μια δημιουργική ικανότητα που θα μας δώσει η ανταλλαγή ιδεών, οι καλλιτεχνικές ζυμώσεις και η αλληλοβοήθεια. Και ίσως βρούμε και την φωνή, ως οφείλουμε, που θα υψωθεί ως αντίλογος στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα που μας κλέβει τη ζωή. Γιατί μέχρι τώρα, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, οι καλλιτεχνικοί κύκλοι αδιαφορούν για την κατάσταση, κλεισμένοι στον δικό τους μικρόκοσμο ή ψιθυρίζουνε μισόλογα, ή και γλείφουν αφεντικά και κρατούντες για να σώσουν το τομάρι τους. Ενώ θα όφειλαν να αντισταθούν στο πλευρό της κοινωνίας, ή ακόμα και να ξεσηκώσουν την κοινωνία ενάντια στην σύγχρονη καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Πιστεύουμε ότι αυτά που μας ενώνουν, είναι πιο ουσιαστικά από αυτά που μας χωρίζουν, γι’ αυτό και δεν διαχωρίζουμε τον χώρο σε κλάδους. Συναντιόμαστε όλοι:
Εργαζόμενοι στον χώρο της μουσικής ψυχαγωγίας, του κινηματογράφου και του θεάτρου και των σχολών όλων αυτών των αντικειμένων (μουσικοί, ηθοποιοί, χορευτές, σκηνοθέτες, παραγωγοί, σεναριογράφοι, μηχανικοί ήχου, σχεδιαστές φωτισμού, φωτογράφοι, ηλεκτρονικοί, ηλεκτρολόγοι κτλ) αφού όλοι μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες και τους ίδιους αγώνες, την ίδια εργασιακή εκμετάλλευση και πολλές φορές τα ίδια αφεντικά.
Προτείνουμε μια συνάντηση όλων αυτών των κλάδων, για ανταλλαγή απόψεων, ιδεών και εμπειριών, και προτείνουμε ως θέματα για συζήτηση:
· Την δημιουργία μιας συλλογικότητας αγώνα και δημιουργικής έκφρασης, η οποία μπορεί να αποτελέσει αργότερα σωματείο (χωρίς να αποκλείεται η δημιουργία επι μέρους κλαδικών ομάδων, οι οποίες θα ενώνονται σε αυτό), διασφαλίζοντας ότι αυτό δεν θα γίνει πεδίο κομματικών αντιπαραθέσεων και καπελώματος, αλλά θα παραμείνει μια αμεσοδημοκρατική κοινότητα αγώνα και καλλιτεχνικής ζύμωσης
· Απώτερος στόχος, η δημιουργία κολεκτίβας – μουσικοθεατρικής σκηνής και κινηματογράφου, ή και άλλων κολεκτίβων-σχολών αν αυτό κριθεί αναγκαίο, όπου κανένα αφεντικό δεν θα κερδίζει υπεραξία από την εργασία μας, όπου ο καθένας θα έχει το δικαίωμα στην ψυχαγωγία με μικρό κόστος, όπου εμείς μέσα από τις συνελεύσεις μας θα ορίζουμε το περιεχόμενο και την στόχευση του θεάματος και ο καθένας θα έχει λόγο και δικαίωμα στην εργασία.
Να δημιουργήσουμε έναν χώρο, ο οποίος μέσα από τον τρόπο λήψης των αποφάσεων, αλλά και από το περιεχόμενο των εκδηλώσεών του, θα αντικατοπτρίζει την κοινωνία και την ζωή που ονειρευόμαστε.
Καλούμε όλους τους συναδέλφους,
Σάββατο 26 Νοεμβρίου, 18:00 στο εργατικό κέντρο Θεσσαλονίκης
