Επιστολή του Αιγύπτιου μπλόγκερ Αλάα Αμπντέλ Φατάχ, φυλακισμένου από το στρατιωτικό καθεστώς.
Ο Αλάα είχε επίσης φυλακιστεί ξανά το 2006, από το καθεστώς Μουμπάρακ.
Δεν περίμενα ότι η ίδια ακριβώς εμπειρία θα επαναλαμβανόταν πέντε χρόνια αργότερα, καθώς μετά από μια επανάσταση με την οποία διώξαμε τον τύραννο θα ξαναπήγαινα φυλακή.
Οι μνήμες της κράτησης επέστρεψαν, με όλες τις λεπτομέρειες: από την ικανότητα να κοιμάσαι στο πάτωμα μαζί με οχτώ συγκρατούμενους, μέχρι τα τραγούδια και τις συζητήσεις των φυλακισμένων. Αλλά δε μπορώ με τίποτα να θυμηθώ πώς καβάντζωνα τα γυαλιά μου καθώς κοιμόμουν. Πατήθηκαν τρεις φορές σε μια μέρα. Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι είναι τα ίδια γυαλιά που είχα όταν φυλακίστηκα το 2006 και ότι τώρα είμαι φυλακισμένος εν αναμονή ανάκρισης για παρόμοιες ανυπόστατες κατηγορίες και αιτολογίες κράτησης, με μόνη διαφορά ότι τώρα έχουμε αντικαταστήσει τις διώξεις της Κρατικής Ασφάλειας με τις στρατιωτικές διώξεις: μια αλλαγή ταιριαστή στη στρατιωτική στιγμή που ζούμε.
Την προηγούμενη φορά ήμουν φυλακισμένος μαζί με 50 συντρόφους από το κίνημα Κεφάγια, αλλά αυτή τη φορά είμαι μόνος, μαζί με οχτώ άδικα κατηγορούμενους, είτε ενόχους, είτε αθώους.
Μόλις κατάλαβαν ότι είμαι από τη «Νεολαία της Επανάστασης» άρχισαν να βρίζουν την επανάσταση και το πώς απέτυχε στο να «φτιάξει» το Υπουργείο Εσωτερικών. Πέρασα τις πρώτες δυο μέρες ακούγοντας μόνο ιστορίες βασανισμών από την αστυνομία που, όχι απλώς αντιστέκεται σθεναρά σε κάθε αναμόρφωση, αλλά παίρνει εκδίκηση για την ήττα της από τους καταπιεσμένους, ένοχους κι αθώους.
Από τις ιστορίες τους ανακαλύπτω την αλήθεια για τα μεγάλα επιτεύγματα της αποκατάστασης της ασφάλειας. Δυο σύντροφοί μου μπαίνουν πρώτη φορά στη φυλακή – απλά νέα παιδιά χωρίς ίχνος βιαιότητας – και ποιά είναι η κατηγορία τους; Σύσταση συμμορίας. Μα βέβαια, ο Αμπού Μάλικ είναι μια ένοπλη συμμορία από μόνος του. Τώρα καταλαβαίνω τί εννοεί το Υπουργείο Εσωτερικών όταν λέει ότι εξάρθρωσε ένοπλες συμμορίες. Να μας συγχαρώ, λοιπόν, για την αποκατάσταση της ασφάλειας.
Τις επόμενες λίγες ώρες, θα μπει ήλιος στο πάντα μισοσκότεινο κελί μας. Διαβάζουμε περίτεχνα αραβουργήματα ενός πρώην συγκρατούμενου – τέσσερις τοίχοι από το πάτωμα ως το ταβάνι καλυμμένοι με αποσπάσματα απ’ το Κοράνι, προσευχές, ικεσίες, σκέψεις και κάτι που μοιάζει με επιθυμία να μετανιώσει ο εγκληματίας.
Την επόμενη μέρα ανακαλύπτουμε στη γωνία την ημερομηνία της εκτέλεσης του κρατούμενου και μας πνίγουν τα δάκρυα.
Ο ένοχος αποφασίζει να μετανιώσει, αλλά ο αθώος δεν ξέρει τί να κάνει για να αποφύγει την ίδια μοίρα.
Ξεκόβω λίγο απ’ την παρέα κι ακούω στο ραδιόφωνο την ομιλία της Αυτού Εξοχότητος του Στρατηγού, που εγκαινιάζει την υψηλότερη σημαία στον κόσμο, που σίγουρα θα καταγραφεί στα βιβλία με τα ρεκόρ. Κι εγώ αναρωτιέμαι: Η αναφορά στον μάρτυρα Μίνα Ντάνιελ, ως «υποκινητή», στο κατηγορητήριό μου, δεν είναι ρεκόρ θράσους; Σα να μην τους έφτανε ότι τον σκότωσαν και τον έθαψαν, φτύνουν το κουφάρι του και τον κατηγορούν για έγκλημα;
Ή, ίσως, θα μπορούσε τούτο το κελί να κερδίσει το ρεκόρ αριθμού κατσαρίδων; Οι σκέψεις μου διακόπτονται από τον Αμπού Μάλικ: «Ορκίζομαι στον Παντοδύναμο Θεό, αν οι αδικημένοι δε δικαιωθούν, αυτή η επανάσταση δε θα πετύχει».
Τρίτη μέρα, 1/11/2011
Αλάα Αμπντέλ Φατάχ (@alaa)
Κελί 19, Φυλακή Μπαμπ Αλ Χαλκ.
