Με το σημερινό έγκλημα στο κέντρο της Αθήνας, αποκαλύφθηκαν «πολλών καρδιών διαλογισμοί».
Όπως άλλωστε και με τα γεγονότα της Μαρφίν.
Τα ξημερώματα της Τρίτης, 10 Μαΐου, τρεις άγνωστοι επιτέθηκαν σε έναν άνθρωπο 44 ετών για να τον ληστέψουν. Εκείνος αντιστάθηκε, ακολούθησε πάλη και οι τρεις άγνωστοι μαχαίρωσαν θανάσιμα το θύμα.
Αυτό είναι το περιστατικό. Δεν δίνω λινκ, γιατί απλούστατα όλες οι αποτυπώσεις της είδησης, δίνουν σε πρώτο πλάνο τα δευτερεύοντα στοιχεία, που δεν έχουν άμεση σχέση με το συμβάν: ότι το έγκλημα έγινε στο κέντρο της Αθήνας και ότι το θύμα μετέβαινε προς το μαιευτήριο όπου μόλις είχε γεννήσει η γυναίκα του. Ακόμα χειρότερα, τα περισσότερα προβάλλουν μια εικασία: ότι οι ληστές-φονιάδες ήταν «ξένοι».
Μετά απ’ αυτό, ο παραλογισμός έλαβε διαστάσεις Φουκουσίμα. Οι ακροδεξιοί, σε συμμαχία με «μέσα ενημέρωσης» και «συγκλονισμένους, σκεπτόμενους πολίτες» ωρύονταν προς την αριστερά (!) να καταδικάσει το γεγονός (!), απηύθυναν δε (επικοινωνιακά) μομφή προς την αναρχία (!) «γιατί δεν καίγεται το κέντρο γι’ αυτήν την δολοφονία;».
Επιπλέον, σύμφωνα με πληροφορίες που βγήκαν στη δημοσιότητα αργότερα (καθώς γράφεται αυτό το άρθρο), φαίνεται ότι οι τρεις επιτέθηκαν στο θύμα πισώπλατα, χωρίς να προηγηθεί απόπειρα ληστείας, όπως αρχικά είχε δώσει η αστυνομία. Αυτό βέβαια αλλάζει ολοσχερώς και τις συνθήκες, αλλά και την ίδια τη φύση του εγκλήματος.
Φόνοι για ληστεία γίνονται καθημερινά. Και είναι επόμενο, αφού ληστείες γίνονται καθημερινά. Κι αυτό είναι επόμενο, αφού υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε τέτοιο βαθμό εξαθλίωσης, που έχουν κάνει τη ληστεία (και δε μιλάω για τις «ληστείες» τραπεζών – άλλο θέμα) μέσο διαβίωσης. Κι αυτό είναι επόμενο, αφού η κοινωνία, έτσι όπως είναι φτιαγμένη, αντιμετωπίζει εξ ορισμού κάποιες ομάδες ανθρώπων ως «εξαθλιωμένους» και ως «εγκληματίες». Όταν σε αντιμετωπίζουν ως εγκληματία, γίνεσαι εγκληματίας. Δεν έχεις άλλες διεξόδους.
Πολιτική πάνω σε αυτό το θέμα, θα σήμαινε πολιτική που να αναιρεί τα όρια και τους φραγμούς που κρατούν αυθαίρετα επιλεγμένες κατηγορίες ανθρώπων στον αποκλεισμό, στο «υπογάστριο της κοινωνίας» που, όπως έχει αποδειχτεί πολλές φορές, είναι απαραίτητο για να λειτουργεί αυτό το κατασκεύασμα που ονομάζουν κάποιοι «κοινωνία».
Πολιτική επάνω στα εγκλήματα που γεννιώνται από την ωμή βία που υφίστανται οι εξαθλιωμένοι – είτε είναι τοξικοεξαρτημένοι, είτε διά της βίας «παράνομοι», είτε, απλώς, φτωχοί, δεν είναι η πρώτη φορά που ασκείται. Ούτε είναι η πρώτη φορά που παραποιείται ένα γεγονός, σχηματίζονται πηχυαίοι τίτλοι, εντυπώσεις, ασκείται πολιτική πάνω σ’ αυτές τις κατασκευασμένες εντυπώσεις και, κατόπιν, όλα αποδεικνύονται εντελώς διαφορετικά.
Μόνο που η απόδειξη αυτή, θα χωρέσει μόνο σε κάποιο μονόστηλο. Όχι σε πρωτοσέλιδο.
