Είναι στιγμές που χρειάζομαι ένα ποτό. Ένα πραγματικό ποτό… από αυτά τα ουίσκι που έχουν γεύση σαν πετρέλαιο θέρμανσης, και πρέπει να τα πιεις γρήγορα, για να κάψουν μόνο το στομάχι και τα νεφρά, και να μην προλάβουν να κάψουν και τον λαιμό. Τι να κάνω ο δυστυχής που το μόνο που έχω είναι λευκό κρασί, και κάτι γλύκες pilsner μπύρες. Πίνω τελικά κρασί αναρωτώμενος από που σκατά θα ψαρέψουμε καμιά τσιπούρα και έχουμε λευκό κρασί αντί για κόκκινο, (Η θάλασσα είναι τουλάχιστον 800 χιλιόμετρα μακρυά από εδώ που βρίσκομαι, και έχω κάποιες μικρές αμφιβολίες για την γεύση των ποταμοψαρών). Για μπύρα δεν το σκέφτομαι. Στην χώρα που φημίζεται για τις μπύρες τις, ανακάλυψα με τρόμο, ότι οι lager μπύρες είναι είδος προς εξαφάνιση, ευτυχώς δηλαδή που δεν πήγα να γιορτάσω το οκτομπερφεστ, γιατί αν γινόμουν κουρούμπελο, με μπύρα ζαχαροπλαστείου, θα ένοιωθα μετά λίγο ξεφτίλας.
Anyway… τι καλύτερο στον κόσμο άλλωστε από το να καταναλώνεις σαλάμια και κασέρια με το κιλό αν δεν έχεις και κανένα μπουκάλι καλό λευκό κρασί από δίπλα, τι κόκκινο και μαλακίες; Μοσχοφίλερο, ελληνικά πράγματα. Στην Ελλάδα το έχουμε για να νερώνουμε την γκαζόζα και εδώ το κρατάνε σαν ακριβή σαμπάνια.
Μεγάλες δόξες τα ελληνικά κρασιά.
Αλλά κάτι σκεφτόμουν, κάτι ήθελα να γράψω. Ω ναι! Διαπίστωσα για ακόμα μια φορά ότι έφυγα. Ναι έφυγα, σοβαρολογώ. Πήρα μια μέρα το αεροπλάνο, και τσουπ… από την μια στιγμή στην άλλη άρχισα να λέω το “σε 5 λεπτά τελειώνω” της πληροφορικής στα Γερμανικά.
Σπουδαία πράματα!
Βασικά τους συμπαθώ τους Γερμανούς, Ήσυχοι άνθρωποι. Έχουν ωραία λογική, και πολύ καλή νοοτροπία σε πολλά ζητήματα. Βέβαια είναι λίγο γκρινιάρηδες και από κάποιο περίεργο βίτσιο θέλουν όταν γκρινιάζουν να έχουν την προσοχή ολονών.
Ποιος είμαι εγώ που θα τους κρίνει βέβαια;
Πάντως σε εμένα δεν γκρινιάζουν, δεν δίνω δικαιώματα.
Οπότε όλα καλά.
Ναι πραγματικά είμαι πολύ καλά. Καλύτερα από ποτέ. Έχω ηρεμία, το κέρας της αμάλθειας κρυμμένο στο ψυγείο μου, Ψάρωμένους γείτονες να αναρωτιούνται τι κάνω όλη μέρα μπροστά στον υπολογιστή μου, αφθονία προγραμμάτων, περιφερειακών και παιχνιδιών, και φυσικά Μοσχοφίλερο και γλυκές μπύρες, και εάν θέλω να φτιαχτώ και να αρχίσω να ξερνάω τα άντερα μου έχουμε και κάτι υπέρ-γλυκά snaps, (μερικές φορές έχω την υποψία ότι το ουίσκι το πίνουν αραιωμένο με μαρμελάδα, αλλά πραγματικά σέβομαι πολύ τον αλκοολισμό της κάθε χώρας, και έτσι δεν θα ήθελα να θεώρηθεί ότι ασκώ κριτική στον Γερμανικό αλκοολισμό).
Όλα καλά δηλαδή.
Έχω και γνώσεις. Στρατιές από βιβλία, και την αιωνιότητα του να μην σε κυνηγάει το νοίκι κάθε μήνα, και φυσικά την ζωή αυτού που δεν έχει ζωή. Με τόσα μεγάλα αβανταζ πως να κρύψει το δέντρο της γνώσης τους καρπούς του από την αφεντιά μου.
Δηλαδή όλα τα μυστήρια της γνώσης αποκαλύπτουν τα μυστικά τους μπροστά μου.
Βέβαια το μεγαλύτερο μυστήριο, είναι το πως θα σταματήσω να σε σκέφτομαι, και για ποιον λόγο γελάω σαν τον Χάχα από καθαρή χαιρεκακία στην σκέψη ότι ίσως διαβάσεις αυτές μου τις σκέψεις. Ίσως να θέλω να σε τιμώρήσω, υποχρεώνοντάς σε να τυρανήσεις το μυαλό σου με σκέψεις για εμένα, έστω για μια ώρα. Αλλά φαντάζομαι πάντως ότι αν καλυφθεί και η χαιρέκακη αυτή ανάγκη μου, τότε θα είμαι ικανοποιήμενος.
Και θα μπορώ να συνεχίσω ήρεμα την ζωή μου.
Χωρίς να χρωστάω τίποτα.
Χωρίς να περιμένω τίποτα.
Χωρίς να ζώ για τίποτα γενικότερα.
Όλα καλά δηλαδή.
