Ιατρικό προσωπικό της Γάζας διηγείται τις προσπάθειες διάσωσης αμάχων μετά τις επιθέσεις του Ισραήλ το καλοκαίρι του 2014.
Αναδημοσίευση / απόδοση / προσαρμογή από το site του IMEU
Η Διεθνής Αμνηστία δημοσίευσε πρόσφατα μια αναφορά για τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε το Ισραήλ κατά τη διάρκεια της καλοκαιρινής επιχείρησης στη Γάζα και καλεί για ανεξάρτητη έρευνα, ενώ οι ισραηλινές αρχές εξακολουθούν να αρνούνται την πρόσβαση σε εμπειρογνώμονες. Παρά τις προσπάθειες, όμως, να κρυφτούν οι αποδείξεις κάτω από τα ερείπια, οι μαρτυρίες από αυτόπτες πληθαίνουν.
Η Khuza’a είναι ένα από τα πολλά χωριά της περιοχής Khan Younis που επλήγησαν κατά τη διάρκεια της ισραηλινής εισβολής και του βομβαρδισμού της Γάζας τον Ιούλιο, και υπήρξε τόπος φρικτών περιστατικών κτηνωδίας. Με πληθυσμό 15.000 κατοίκων η Khuza’a καλύπτει μια έκταση περίπου 20 τετραγωνικών χιλιομέτρων, ίση περίπου με το ¼ του Manhattan.
83 κάτοικοι σκοτώθηκαν – όλοι άμαχοι. Εκατοντάδες τραυματίστηκαν. Ο ισραηλινός στρατός εμπόδιζε τη μεταφορά τραυματιών και νεκρών από τα ασθενοφόρα, με αποτέλεσμα πολλούς θανάτους από αιμορραγία. Πτώματα σε αποσύνθεση έμειναν κάτω απ’ τα χαλάσματα για εβδομάδες. Την 1η Αυγούστου βρέθηκαν περισσότερα πτώματα, πολλά από αυτά παιδιά.
Ο Jehad Saftaewi μίλησε με δύο υπαλλήλους της παλαιστινιακής Ερυθράς Ημισελήνου σχετικά με την εμπειρία τους κατά τη διάρκεια των λίγων ωρών που τους επετράπη να επιχειρήσουν στο χωριό.
Mohammed Ghazi Alhessi
39 χρονών, Διευθυντής του Κέντρου Ασθενοφόρων Ερυθράς Ημισελήνου στο Khan Younis
Στις 17 Ιουλίου, εν μέσω πυροβολισμών και βομβών καπνού, ο ισραηλινός στρατός πέταξε φυλλάδια στους δρόμους της Khuza’a που προειδοποιούσαν για επικείμενο βομβαρδισμό. Θα δινόταν στους κατοίκους ένα διάστημα πέντε ωρών (από τις 10:00 ως τις 15:00), για να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να γλιτώσουν την εισβολή που ήταν προγραμματισμένη για το επόμενο πρωί. Σ’ αυτό το διάστημα μεταφέραμε πολλές οικογένειες.
Με την ισραηλινή επιδρομή το πρωί της 18ης Ιουλίου, το κέντρο ασθενοφόρων δέχτηκε πολλές κλήσεις από ανθρώπους που κρύβονταν μέσα στα σπίτια τους, αλλά δεν μπορούσαμε να τους προσεγγίσουμε χωρίς άδεια απ’ τον ισραηλινό στρατό. Οι αιτήσεις μας για επέμβαση έμειναν αναπάντητες για πέντε μέρες.
Λάβαμε την πρώτη απάντηση απ’ τον ισραηλινό στρατό στις 23 του μήνα. Μέχρι τότε τα τηλέφωνα χτυπούσαν ασταμάτητα με απελπισμένες παρακλήσεις από ανθρώπους που είχαν τραυματιστεί και ζητούσαν να απομακρυνθούν.
Καταγράψαμε όλες τις περιπτώσεις και επικοινωνήσαμε με τον Ερυθρό Σταυρό. Μας είπαν να είμαστε έτοιμοι το επόμενο πρωί στις 06:00. Τους συναντήσαμε στο Khan Younis, απ’ όπου ξεκινήσαμε με δέκα ασθενοφόρα και 2 τζιπ του Ερυθρού Σταυρού. Όταν τελικά φτάσαμε στο χωριό, οι υπάλληλοι του Ερυθρού Σταυρού επικοινώνησαν με το κέντρο του Τελ Αβίβ για να τους ενημερώσουν ότι ήμασταν έτοιμοι να μπούμε στο χωριό, αλλά μας είπαν να περιμένουμε μέχρι τις 08:00. Στη συνέχεια είπαν ότι δεν μπορούσαμε να μπούμε, έπρεπε να γυρίσουμε πίσω.
Δοκιμάσαμε ξανά στις 10:00. Περιμέναμε για δύο ώρες όταν Ισραηλινοί στρατιώτες μας είδαν και άρχισαν να πυροβολούν. Έριξαν τρεις σφαίρες, ακριβώς μπροστά στα οχήματά μας, οπότε αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε. Κατά την οπισθοχώρησή μας, χτύπησαν ένα σπίτι ακριβώς δίπλα μας.
Στις 15:00 δοκιμάσαμε για τρίτη φορά· άρχισαν πάλι να πυροβολούν. Μετά από αναμονή μιάμισης ώρας, το αίτημά μας για επέμβαση απορρίφθηκε λόγω «συμπλοκών».
Στις 22:00 μας είπαν ότι μπορούσαμε να μπούμε στην Khuza’a απ’ τη νοτιοδυτική άκρη του χωριού. Περιμέναμε για περισσότερο από δύο ώρες μέχρι να μας οδήγησαν από έναν αμμώδη δρόμο με άρματα μάχης στα 2 μέτρα μπροστά μας.
Δεν υπήρξε κανένας απολύτως σεβασμός για το σήμα του Ερυθρού Σταυρού ή της Ερυθράς Ημισελήνου. Υπό κανονικές συνθήκες δε θα περιμέναμε καν άδεια για να επέμβουμε. Σε «αποκλεισμένες στρατιωτικές ζώνες» είναι ευθύνη του Ισραήλ να παρέχει ιατρική περίθαλψη στους ανθρώπους που έχουν παγιδευτεί εκεί.
Mohammed Ishaq Al Jabri
39 χρονών, υπάλληλος ασθενοφόρου στο Khan Younis
Πριν από τον πρώτο επιτυχή συντονισμό στις 24 Ιουλίου, είχαμε λάβει πλήθος τηλεφωνημάτων από τις γύρω περιοχές. Καταγράψαμε τα αιτήματα και ήρθαμε σε επαφή με τον Ερυθρό Σταυρό για να συντονίσουμε την επέμβασή μας, αλλά οι περισσότερες προσπάθειες απέτυχαν. Σε ορισμένες περιπτώσεις λαμβάναμε διαταγή να ετοιμαστούμε για την επόμενη μέρα, οπότε και πηγαίναμε στα κεντρικά του Ερυθρού Σταυρού στο Khan Younis και ήμασταν σε αναμονή για ώρες. Έπειτα μας ενημέρωναν ότι δε θα μας επιτρεπόταν η είσοδος. Δοκιμάσαμε έξι φορές, με καμία επιτυχία.
Στις 08:00 οργανώσαμε μια επιχείρηση εισόδου απ’ τα νότια του χωριού. Πήραμε έναν κακοτράχαλο δρόμο όπου συναντήσαμε Ισραηλινούς στρατιώτες που μας είπαν ότι θα προπορεύονταν για να καθαρίσουν το δρόμο. Περιμέναμε πέντε ώρες. Γύρω στη 13:00 μας είπαν να γυρίσουμε πίσω. Ακόμα και όταν ήρθε μαζί μας ένας συντονιστής του Ερυθρού Σταυρού, δε μας άφησαν να περάσουμε.
Στις 24 του μήνα ακούσαμε ότι κάποιοι κατάφεραν να ξεφύγουν απ’ την πόλη. Τους παραλάβαμε και τους μεταφέραμε σε ασφαλές μέρος. Στις 06:00 προετοιμαστήκαμε για άλλη μία επέμβαση, η οποία έγινε δεκτή δύο ώρες αργότερα.
Ένας μεγάλος αμμόλοφος εμπόδιζε την είσοδο. Οι στρατιώτες μας χλεύαζαν, μας έλεγαν ότι ήμασταν στον λάθος δρόμο. Τους εξηγήσαμε ότι οι άλλοι δρόμοι ήταν κλειστοί και είχαμε ήδη σπαταλήσει πολύ χρόνο, αλλά συνέχισαν τα ίδια και μας έκαναν να περιμένουμε περίπου άλλη μία ώρα μέχρι να έρθει η μπουλντόζα. Όταν έφτασε, αντί για τον αμμόλοφο, γκρέμισαν μια φάρμα για να ανοίξουν δρόμο.
Κατά το μεσημέρι μπήκαμε επιτέλους στην Khuza’a. Είδαμε Ισραηλινούς στρατιώτες να έχουν περικυκλώσει έναν αμμόλοφο. Κάποιοι στέκονταν στην κορυφή του ενώ άλλοι έψαχναν τα κοντινά σπίτια. Μας διέταξαν να βγούμε όλοι έξω για να ψάξουν τα οχήματα. Το τζιπ του Ερυθρού Σταυρού στο οποίο επέβαινα το έψαχναν για 20 λεπτά. Ο έλεγχος των ασθενοφόρων κράτησε πάνω από μία ώρα.
Φτάσαμε στην κλινική του δρ. Kamal στο Abu Rejeila. Βρήκαμε δύο ανθρώπους στο πεζοδρόμιο. Ο ένας είχε πεθάνει και ο άλλος, ένα παιδί γνωστό στην κοινότητα ως «Μπάντερ», εξέπνεε. Έβγαζε αφρούς απ’ το στόμα και το δέρμα του ήταν πολύ χλωμό.
«Θέλω νερό. Μη μ’ αφήνετε» μας είπε. Προσπαθήσαμε να τον καθησυχάσουμε λέγοντάς του ότι όλα θα πάνε καλά και τον βάλαμε στο. Μας σταμάτησαν στο σημείο ελέγχου, όπου ακόμα έκαναν έλεγχο σε ασθενοφόρα. Δεν είχαμε χρόνο για χάσιμο με τον Μπάντερ στο τζιπ και εξηγήσαμε την κατάσταση στους στρατιώτες. Μου είπαν να σκάσω. Μας ανάγκασαν να περιμένουμε άλλα 20 λεπτά. Ο Μπάντερ πέθανε στο τζιπ.
Μετά μας άφησαν να φέρουμε δύο ασθενοφόρα και μας έδωσαν πρόσβαση σε ολόκληρο σχεδόν το χωριό. Θυμάμαι ότι οι πυροβολισμοί ακούγονταν τόσο κοντά που ένιωθα σα να πυροβολούσαν εμάς. Καθώς φρόντιζα κάποιον, Ισραηλινοί στρατιώτες πυροβόλησαν έναν άνδρα μπροστά μας, την ώρα που έβγαινε απ’ το σπίτι του για να ζητήσει βοήθεια.
Μετά από μιάμιση ώρα περίπου μας είπαν να φύγουμε. Σε τόσο περιορισμένο χρονικό διάστημα, καταφέραμε να φροντίσουμε τρεις τραυματίες και να πάρουμε τρία πτώματα. Καθώς φεύγαμε, είδαμε έκπληκτοι ότι ο δρόμος απ’ τον οποίον είχαμε έρθει ήταν κλεισμένος με αμμόλοφους. Είχαμε παγιδευτεί. Οι στρατιώτες μας διέταξαν να βγούμε όλοι έξω –ακόμα και οι τραυματισμένοι και οι νεκροί!- και υπακούσαμε. Μας κράτησαν εκεί για πάνω από τρεις ώρες και μας απαγόρευσαν οποιαδήποτε επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Μία υπάλληλος του Ερυθρού Σταυρού άκουσε φωνές και προσβολές όταν προσπάθησε να πάρει ένα τηλέφωνο. Ανέκριναν ακόμα και τους τραυματίες πριν μας αφήσουν να τους δώσουμε τις πρώτες βοήθειες.
Έκανε πολλή ζέστη και οι στρατιώτες δε μας άφηναν να καθίσουμε στη σκιά περιμένοντας τις εντολές τους. Αρνήθηκαν να καθαρίσουν το δρόμο και μας είπαν να κουβαλήσουμε τα πτώματα και τους τραυματίες με τα πόδια, κι έτσι σκαρφαλώσαμε στους αμμόλοφους με τα σώματά τους στις πλάτες μας.
Στις 28 Ιουλίου καταφέραμε να συντονίσουμε τη δεύτερη επέμβασή μας. Μπήκαμε στο χωριό στις 11:00 αλλά δε μας επετράπη η πρόσβαση στις περιοχές που είχαν πληγεί περισσότερο. Παρά τις επαναλαμβανόμενες εκκλήσεις μας, δε μας άφησαν να πάμε στο νότιο μέρος της Khuza’a, από όπου προέρχονταν οι περισσότερες κλήσεις.
Έπρεπε να πάμε στο τζαμί Al-Taqwa αλλά τα άρματα μας εμπόδιζαν. Όταν επιχειρήσαμε να επιστρέψουμε στην κεντρική οδό άνοιξαν πυρ προς εμάς. Στην πραγματικότητα είχαμε πρόσβαση μόνο στα περίχωρα. Είχαμε μια μπουλντόζα για να καθαρίζουμε εμπόδια, ένα φορτηγό για τα πτώματα και όσο περισσότερα ασθενοφόρα μπορούσαμε. Αν και ήμασταν έτοιμοι να απομακρύνουμε τους ανθρώπους που είχαν απομείνει παγιδευμένοι στο χωριό, εξακολουθούσαν να μη μας επιτρέπουν να πάμε στις γύρω γειτονιές. Τα άρματα μας καθυστέρησαν για μισή ώρα πριν μπορέσουμε να απεγκλωβίσουμε τον κόσμο από σπίτια, σουπερμάρκετ, νεκροταφεία, εργοστάσια.
Τα πτώματα ήταν σε αποσύνθεση. Βρήκαμε έναν άνδρα νεκρό από σφαίρα στην καρδιά πεταμένο σε ένα μισο-τελειωμένο μπάνιο του σπιτιού του. Ένας άλλος άνδρας, νοητικά ανάπηρος, δολοφονήθηκε από ελεύθερο σκοπευτή.
Είδαμε πάρα πολλά πτώματα σε αποσύνθεση· η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη. Όταν πήγαμε να τους κουβαλήσουμε, ό,τι είχε απομείνει έλιωνε στα χέρια μας.
Μείναμε στο χωριό για μιάμιση ώρα πριν μας διατάξουν να φύγουμε. Για άλλη μια φορά, ο ισραηλινός στρατός μας κράτησε για ώρες πριν μας αφήσει.
