Μέλη της οργάνωσης Howard League διαμαρτυρήθηκαν έξω από Υπουργείο Δικαιοσύνης στο Λονδίνο, στις 11 Δεκεμβριου, και παρέδωσαν βιβλία με προορισμό τις φυλακές.
της Ruth Perry (Μετάφραση: BlackCat)
Tην Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου, δικαστήριο αποφάνθηκε πως η απαγόρευση αποστολής βιβλίων σε κρατούμενους είναι παράνομη. Η απαγόρευση έχει ισχύσει για πάνω από ένα χρόνο και αποτέλεσε κομμάτι μιας ριζοσπαστικής μεταρρύθμισης των συνθηκών στις φυλακες, γνωστής ως καθεστώς ” Προνομίων και Κινήτρων” (I.E.P.), που εισήχθη από τον Υπουργό Δικαιοσύνης Chris Grayling, που εργάζεται σκληρά για να επιδείξει στη δεξιά κάστα του κόμματός του, πόσο σκληρός μπορεί να γίνει.
Ένας δικηγόρος, ανέλαβε την υπόθεση εθελοντικά εκπροσωπώντας την Barbara Gordon Jones, μια διδάκτωρ της αγγλικής φιλολογίας που εκτίει ποινή για εμπρησμό. Η ίδια ισχυρίζεται πως η περιορισμένη πρόσβαση σε εκπαιδευτικό υλικό λειτουργεί εις βάρος του σωφρονισμού της- και ο δικαστής συμφώνησε. Η απαγόρευση αποστολής βιβλίων, είπε ο δικαστής Collins, έρχεται σε αντίθεση με τους σκοπούς του σωφρονισμού όπως ορίζονται από το καθεστώς I.E.P., μέρος του οποίου είναι και η απαγόρευση. Ο δικαστής, έφτασε στο σημείο να πει πως είναι περίεργο να θεωρούνται τα βιβλία ως ”προνόμιο”.
Ο δικαστής Collins σημείωσε πως υπήρχε η πιθανότητα το Υπουργείο να μην σκόπευε να περιορίσει το διάβασμα. Όμως, με μια γεμάτη βιβλιοθήκη και περιορισμό στην πρόσβαση σ’ αυτήν και με τα μεροκάματα των κρατουμένων σε τόσο χαμηλό επίπεδο που δεν επαρκούν για αγορά βιβλίων, η απαγόρευση αποστολής βιβλίων σήμαινε την ολική απαγόρευση των βιβλίων.
Οι ακτιβιστές είχαν επισημάνει αυτό το σημείο στον υπουργό εδώ και αρκετούς μήνες. Ο ίδιος, αρνούμενος να ακούσει αυτές τις απόψεις, δεν έκανε καμία χάρη στο Υπουγείο Δικαιοσύνης. Αν είχε σιωπηλά παραδεχτεί τις απρόβλεπτες συνέπειες της απαγόρευσης όταν τις διευρκρίνισαν, θα μπορούσε να είχε κάνει κάποιες παραχωρήσεις και το ζήτημα θα είχε λήξει εκεί. Αλλά ο Grayling είναι ένας επίμονος άνδρας και εξέλαβε όλες τις κριτικές ως προσωπικές επιθέσεις εναντίον του. Μετά από μια δημοσιευμένη επιστολή προς τη βραβευμένη ποιήτρια Carol Ann Duffy, αρνούμενος πως υπήρχε οποιαδήποτε απαγόρευση (σε απάντηση σε ένα γράμμα διαμαμρτυρίας υπογεγραμμένο από σημαντικό αριθμό σπουδαίων συγγραφέων), ο Grayling, άρχισε να σκάβει ένα λάκκο που στο τέλος τον έθαψε.
Η οργάνωση Howard League και η ένωση συγγραφέων English Pen, ξεκίνησαν την καμπάνια ”Βιβλία για τους κρατούμενους” χρησιμοποιώντας το Twitter για ενημέρωση και από εκεί το θέμα έλαβε μεγάλες διαστάσεις. Ένα ολόκληρο κομμάτι του πληθυσμού ποτέ δεν είχε δείξει ενδιαφέρον για τα ζητήματα των φυλακών ξεκίνησε να κινητοποιείται-συμπεριλαμβανομένης και της γράφουσας. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν εκείνοι που αγαπούσαν το διάβασμα, που γνώριζαν τη σημασία της εκπαίδευσης, δάσκαλοι, βιβλιοθηκάριοι, ακαδημαϊκοί, συγγραφείς, αναγνώστες, μητέρες, πατέρες, -συνηθισμένοι άνθρωποι- που ξεκίνησαν να παρακολουθούν όλες τις εξελίξεις. Αναρτήσαμε χιλιάδες ”shelfies” στο twitter, φωτογραφίες με ράφια γεμάτα με βιβλία, στείλαμε επιστολές στους εκπροσώπους του κοινοβουλίου και δέματα με βιβλία στο Υπουργείο Δικαιοσύνης για να τα στείλει στις φυλακές. Και ξεκινήσαμε να διαμαρτυρόμαστε γι’ αυτά που συνέβαιναν στις φυλακές. Αν ο Grayling είχε κάνει κάτι στην αρχή της καμπάνιας, η αθλιότητα του συστήματος φυλακών θα είχε παραμείνει κρυφή για πολλούς από εμάς.
Για να σας δώσω μια γεύση από τα γεγονότα που έγιναν γνωστά στο κοινό παραθέτω τα εξης:
Οι αυτοκτονίες στις φυλακές αυξήθηκαν κατά 69% μέσα στον τελευταίο χρόνο (κάτι που ο υπουργός χαρακτήρισε ως ‘blip’ , λαθάκι)
Στη φυλακή Elmley, υπήρξαν εννέα θάνατοι κρατουμένων μέσα σε ένα χρόνο (με τον πιο πρόσφατο να έχει λάβει χώρα τη μέρα που ο υπουργός αναφέρθηκε στις αυτοκτονίες ως ‘blip’, στην Επιτροπή Δικαιοσύνης)
Υπάρχουν 9,000 κρατούμενοι για τους οποίους δεν υπάρχουν χώροι κράτησης, σύμφωνα με τις μετρήσεις των υπηρεσιών φυλακής C.N.A. (Certified Normal Accommodation), με τη φυλακή στην πόλη Leeds να έχει υπερπληθυσμό στο 180%, παρόλο που ο Andrew Selous, εν μέρει υπουργός φυλακών, ανέφερε πως αυτό είναι το χαμηλότερο επίπεδο υπερπληθυσμού από τη χρονιά 2001/2002.
Μεταξύ Σεπτεμβρίου 2010 και Σεμπτεμβρίου 2013, ο αριθμός των σωφρονιστικών υπαλλήλων μειώθηκε κατά 30% (και παρόλο που το υπουργείο αρνήθηκε αυτό τον ισχυρισμό όταν η οργάνωση Howard League δημοσίευσε άρθρο για τις επιπτώσεις αυτών των μειώσεων, οι στατιστικές προέρχονται από το ίδιο το υπουργείο δικαιοσύνης!)
Ο επόπτης των φυλακών έχει συνδέσει τα αυξανόμενα επίπεδα βίας, αυτοκτονιών και χρήσης ναρκωτικών στις φυλακές με τη μείωση των επιπέδων προσωπικού (κάτι που οδήγησε τον Selous να τον κατηγορήσει πως απέτυχε να αποδείξει πώς ακριβώς συνδέονται όλα αυτά μεταξύ τους).
Οι αναφορές της εποπτείας των φυλακών έχουν αποκαλύψει ότι πολλές φυλακές λειτουργούν με καθεστώς περιορισμού λόγω έλλειψης προσωπικού, όπου κρατούμενοι περνούν μέχρι και 23 ώρες την ημέρα μέσα στα κελιά τους, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πρόσβαση στην παιδεία, στην εργασία, στις βιβλιοθήκες ή στα γυμναστήρια (παρά τα συχνά tweets του Selous για το πόσο εντυπωσιασμένος είναι από τις επισκέψεις του στις φυλακές).
Ο Grayling σχεδιάζει ένα νέο ”κολλέγιο ασφαλείας” που θα στεγάζει 320 παιδιά ηλικίας 12 με 17 ετών, που αποτελούν το ένα τρίτο του συνολικού αριθμού κρατουμένων νεαρής ηλικίας, όπου η χρήση βίας για την επιβολή της πειθαρχίας θα είναι επιτρεπτή (παρά τις αποδείξεις πως μικρότερες, τοπικές εγκαταστάσεις είναι πιο αποτελεσματικές για παιδιά, παρά τη σύνδεση σημαντικού αριθμού θανάτων των παιδιών στη φυλακή με τη χρήση τεχνικών πρόκλησης σωματικού πόνου και παρά την εναντίωση 29 φιλανθρωπικών οργανώσεων για παιδιά με αυτό το ”κολλέγιο”).
Ο Grayling προωθεί μέσα από μεταρρυθμίσεις την αναθεώρηση της νομοθεσίας, κάτι που θα δυσκολέψει τους ανθρώπους να αμφισβητήσουν την νομιμότητα των δράσεων της κυβέρνησης.
Αυτή την ώρα πριν από έξι μήνες, δεν γνώριζα απολύτως τίποτα από όλα αυτά όπως κι άλλοι υποστηρικτές της καμπάνιας ”Βιβλία για τους Κρατούμενους”. Λοιπόν, δεν γνωρίζαμε τίποτα και δεν χαιρόμαστε γι΄αυτό. Και όπως ανακάλυψε και το Υπουργείο Δικαιοσύνης, είμαστε το είδος των ανθρώπων που δεν έχει ενδοιασμούς να πει τη γνώμη του ή να λάβει δράση. Και ναι, είμαστε το είδος των ανθρώπων που ψηφίζει στις εκλογές.
