Οι μνημονιακοί συνεταίροι θα έκαναν το παν για την… αναθεώρηση του Συντάγματος

Άρθρο από το πολιτικό μπλογκ Στη Γαλαρία

Το άγχος των “αναθεωρητών”

Ένα ωραίο ανέκδοτο που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες είναι ότι η συγκυβέρνηση, επειδή βεβαίως-βεβαίως είναι σοβαρή και βάζει πάνω από όλα το καλό της πατρίδας, θέτει ως προτεραιότητα για το αμέσως επόμενο διάστημα την αναθεώρηση του Συντάγματος. Διότι, όπως διατείνονται, πρώτος από όλους ο Σαμαράς, δεν πρέπει να πάει ακόμα πιο πίσω η υπόθεση αυτή. “Την αναθεώρηση του Συντάγματος την έχει ανάγκη ο τόπος, ρε πατριώτη!”. Και αυτό σημαίνει φυσικά ότι δε θα πρέπει να χασομεράμε με εκλογές και αναμπουμπούλες… βουρ για αναθεώρηση Συντάγματος, λοιπόν.

Βέβαια, το μεγάλο και προφανές ερώτημα το προσπερνάνε, γιατί άλλωστε δεν είναι πρόβλημα της κυβέρνησης αλλά του λαού. Ο οποίος λαός θα πρέπει να αναρωτηθεί τελικά: ποιος (πολιτικά) είναι αυτός που καίγεται για τον “εκμοντερνισμό” του Συντάγματος, τι βιογραφικό έχει και τι διαφαινόμενες προθέσεις.

Αν σταθούμε στις πράξεις και πρακτικές των μνημονιακών (συν)κυβερνήσεων, που στελεχώθηκαν πάνω-κάτω από τους ίδιους ανθρώπους και στηρίχτηκαν από τους ίδιους φορείς, τότε θα δούμε ότι αυτοί που άγχονται για το ελληνικό Σύνταγμα είναι αυτοί που:

παρακάμπτουν συστηματικά το νομοθετικό σώμα και έχουν αναγάγει σε νομοθετικό εργαλείο τους τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ).  Οι ΠΝΠ προβλέπονται για απρόοπτες και επείγουσες περιστάσεις όπου δεν υπάρχει χρόνος για να ακολουθηθεί η κανονική διαδικασία ψήφισης ενός νόμου από τη Βουλή. Τα στοιχεία και μόνο δείχνουν την αντιστροφή μεταξύ κανονικότητας και έκτακτης περίστασης. Προ μνημονιακών χρόνων, σε ετήσια βάση, οι νόμοι που ψηφίζονταν από τη Βουλή ήταν 100-150, ενώ οι ΠΝΠ ανέρχονταν σε περίπου 1-2. Το 2012 ήταν η χρονιά της ανατροπής αυτής της σχέσης. Έκτοτε η αναλογία Νόμων/ΠΝΠ έχει σχεδόν αντιστραφεί [1]! Οι κυβερνώντες δημιουργούν τεχνηέντως τον “εξαιρετικά επείγον” χαρακτήρα στην εκάστοτε συγκυρία, παρουσιάζοντας την τελευταία στιγμή διάφορα δεδομένα της οικονομίας και τα τελεσίγραφα της τρόικα με αιτήματα τα οποία πρέπει να ικανοποιηθούν άμεσα. Και αυτό γίνεται συστηματικά δημιουργώντας ένα καθεστώς “αδιάκοπης έκτακτης ανάγκης”. Το αποτέλεσμα είναι το καπέλωμα της νομοθετικής εξουσίας από την εκτελεστική: οι κυβερνήσεις σολάρουν νομοθετικά χωρίς να ρωτάνε κανέναν.
τις συνταγματικά κατοχυρωμένες εξουσίες τις διακρίνουν όσο διακρίνει μύωπας γράμματα εφημερίδας στα 5 μέτρα, χωρίς γυαλιά φυσικά. Μια απόδειξη, δια στόματος πρωθυπουργού μάλιστα, είναι η περίπτωση του “παναθηναϊκάκια” εισαγγελέα Ντογιάκου που φαίνεται να παίρνει εντολές απευθείας από το Μαξίμου.
έχουν επανειλημμένα προχωρήσει σε πολιτική επιστράτευση εργαζομένων αυτά τα χρόνια για να σταματήσουν διάφορες απεργιακές κινητοποιήσεις, καταστρατηγώντας έτσι το άρθρο 22, παρ. 4 του Συντάγματος [1].
δείχνουν μέχρι την τελευταία στιγμή πόσο κωλόχαρτο θεωρούν το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία όταν, ενόψει κλίματος προεκλογικής περιόδου πο υδημιουργείται από το θέμα της εκλογής του ΠτΔ, περνούν πολλές δεκάδες τροπολογίες σε άσχετους με αυτές Νόμους. Μόνο την Κυριακή 21 Δεκ. 2014 πέρασαν 42 ολόκληρες τροπολογίες σε έναν Νόμο.
έχουν εγαινιάσει ένα καθεστώς που συμπεριφέρεται με τρόπο που είναι περισσότερο eleftherioraκοντά σε θρησκόληπτα ανουσιουργήματα, όπως τις φερόμενες διδαχές του Γέροντα Παϊσίου, παρά τα άρθρα του ελληνικού Συντάγματος (διαβάστε προηγούμενο άρθρο που χαρακτήριζε το καθεστώς στην Ελλάδα ως “Υπαρκτό Παϊσιανισμό”).
βάζουν και το κερασάκι στην τούρτα: με μία ακόμα Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου παρέτειναν την ισχύ του τρέχοντος μνημονίου για ακόμα 2 μήνες. Η ΠΝΠ κυρώθηκε σε ένα-κάποιο άσχετο Νόμο του Υπ. Υγείας.

Βάσει των παραπάνω και με δεδομένο ότι αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είναι ένας τρισμέγιστος συνταγματολόγος, μόνο καλές και αγαθές προθέσεις δε μπορούμε να αναγνωρίσουμε όσον αφορά στην επικείμενη αναθεώρηση του Συντάγματος. Για την ακρίβεια, η σημαντικότητα της διαδικασίας είναι ο λόγος που ο λαός δε πρέπει να επιτρέψει στο συρφετό ΝΔ-ΠΑΣΟΚ που κυβερνάει να έχει ισχυρό λόγο.

Το δεύτερο διάγγελμα Σαμαρά

Ένα άλλο ανέκδοτο των ημερών είναι η πολιτική βαρύτητα του επικείμενου δεύτερου διαγγέλματος Σαμαρά εν όψει της 3ης ψηφοφορίας για την εκλογή ΠτΔ. Δεν είναι αστείο ότι θα το κάνει, γιατί αν δεν το κάνει πάει άπατος με κατεβασμένα χέρια. Αστείο θα είναι ό,τι πει.

Το 1ο διάγγελμα ήταν η αναγνώριση μιας προδιαγεγραμμένης πολιτικής ήττας. Ο πρωθυπουργός πρόταξε εκλογές πριν το τέλος της τετραετίας στις οποίες θα έφτανε όπως-όπως με ένα συνκυβερνητικό σχήμα Φρανκενστάιν. Και το χειρότερο είναι ότι ακόμα καυτό το σχήμα Φρανκενστάιν, που ίσως του έδινε λίγη ζωή, θα υλοποιούταν μόνο μέσω μιας “πολιτικής δωροδοκίας” κάποιων βουλευτών ώστε να άλλαζαν άποψη και να στήριζαν τον Στ. Δήμα και την κυβέρνηση: θα δημιουργούνταν κυβερνητικές θέσεις ως ανταπόδοση της στήριξης.

Το 2ο διάγγελμα δε μπορεί να έχει μόνο παρακάλια. Είναι, δε, λίγες έως ελάχιστες οι πιθανότητες να έχει κάποια πολιτική πρόταση-πρωτοβουλία που θα αλλάξει το τοπίο. Ετοιμαστείτε για παραμύθια με δράκους, ετοιμαστείτε για πατρίδες που χάνονται, ετοιμαστείτε για φοβέρες. Την απόδειξη για το ότι δεν πρόκειται να παρουσιάσει ο Σαμαράς κάποια πολιτική πρόταση είναι το γεγονός ότι επιλέγει να κάνει  το διάγγελμα όσο πιο κοντά γίνεται στη Δευτέρα της ψηφοφορίας. Είναι απλά τα πράγματα: αν έχεις πρόταση με περιεχόμενο την καταθέτεις, βάζεις το μηχανισμό σου να κάνει παιχνίδι στα ΜΜΕ, παίζεις μπάλα και ελπίζεις να διαμορφώσεις μια κατάσταση πιεστική προς τους βουλευτές που θα μπορούσαν να αλλάξουν άποψη, ελπίζεις ακόμα και σε αλυσιδωτές αντιδράσεις. Αν δεν έχεις πρόταση και είσαι εγκλωβισμένος στο ακροδεξιό κουστούμι που έραψες, τότε σου μένουν μόνο τα χαρτιά του εκφοβισμού και του εκβιασμού. Σου μένει να παίξεις με τις εντυπώσεις και ελαχιστοποιήσεις το χρόνο που θα έχουν οι δύσπιστοι ή οι αντίπαλοί σου για να εξετάσουν αυτά που θα πεις. Να τα χειροκροτήσουν ή να τα αποδομήσουν πολιτικά.

Καλό Σαββατοκύριακο…

Γιατί η κυβέρνηση πρέπει να πέσει ΤΩΡΑ

Σε ουσιαστικό πολιτικό επίπεδο, δηλαδή σε επίπεδο λαϊκού συμφέροντος, οι μνημονιακές κυβερνήσεις έπρεπε να έχουν εκδιωχθεί καιρό τώρα. Δε χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Υπάρχει όμως και το επίπεδο τακτικής και διαχείρισης της κατάστασης, για όποιον θα αναλάβει στη συνέχεια, που παρουσιάζει ενδιαφέρον κοντο-μεσοπρόθεσμα. Αν εκτιμήσουμε κάποια πιθανά ενδεχόμενα θα δούμε ότι και σε τακτικό επίπεδο η κυβέρνηση δεν πρέπει να μείνει μέρα παραπάνω.

Όλοι αντιλαμβάνονται ότι ακόμα και ΠτΔ να ψηφιστεί από αυτή τη Βουλή, τα πραγματικά προβλήματα της χώρας και τα εσωτερικά προβλήματα της κυβέρνησης δεν εγγυώνται την επιβίωσή της στο μέλλον. Ιδιαίτερα όταν η διαδικασία εκλογής ΠτΔ φαίνεται εξαιρετικά φθοροποιός και εξουθενωτική για τα κόμματα της συγκυβέρνησης. Δε θα πρέπει όμως να πιστέψει κανείς στο “τι τώρα, τι μετά από 2-3 μήνες”, κάτι που έχει διατυπωθεί από διάφορους που δίνουν πολύ βαρύτητα στο “μήπως δεν θα το δει θετικά ο κόσμος που ο Σύριζα θα ρίξει την κυβέρνηση” (π.χ. [6]).

Πρώτον, αυτή τη στιγμή έχουμε ένα δεδομένο: ο Σαμαράς έπαιξε ζάρια με την εκλογή ΠτΔ η οποία κανονικά ήταν να γίνει τον Μάρτιο του 2015. Αυτός προκάλεσε την επίσπευση της διαδικασίας και όχι η αντιπολίτευση. Από εκεί και ύστερα τα δεδομένα τα ήξερε και πήγε με “άδεια χέρια” να ζητήσει μία ενισχυμένη ψήφο εμπιστοσύνης. Θα μπορούσε, έστω για τα μάτια του κόσμου, αυτές τις προσχηματικές κινήσεις που έκανε μετά την πρώτη ψηφοφορία να τις κάνει νωρίτερα και να έχει ανανεωμένο αέρα πριν την 1η ψηφοφορία. Και μην κοροϊδευόμαστε, ο Σαμαράς με όλη αυτή την ιστορία δεν απευθύνεται ούτε περιμένει κάτι από τον ΣΥΡΙΖΑ. Απευθύνεται στους ξέμπαρκους βουλευτές, στους ανεξαρτητοποιημένους, και στους εδώ κι εκεί οπορτουνιστές οι οποίοι χρησιμοποιούν συνήθως την πίεση των περιστάσεων ως άλλοθι για να ευθυγραμμιστούν με το κυρίαρχο αφήγημα.

Όσον αφορά την ευθύνη για τις δυσάρεστες εξελίξεις του αδιεξόδου εκλογής ΠτΔ, δε μπορεί να γνωρίζει κανείς μη εμπλεκόμενος πόση ευθύνη αναλογεί στον ίδιο τον Σαμαρά και την κυβέρνηση και πόση στους συνομιλητές τους στο εξωτερικό. Αν κρίνουμε από τη σκληρότητα με την οποία φέρθηκαν στον ΓΑΠ όταν ανακοίνωσε περίπου τέτοια εποχή το 2011 τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, σε αντίθεση με τη σημερινή συμπαράσταση που δείχνουν στον Σαμαρά για το δικό του “κοινοβουλευτικό δημοψήφισμα” (βλ. [2][3]), τότε μάλλον είχαν και οι εταίροι θετική γνώμη για τη στρατηγική εκβιασμού της Βουλής. Άλλωστε το να εκβιάζεις το πολιτικό σύστημα, δηλαδή μερικές δεκάδες ανθρώπους, κυρίως πίσω από κλειστές πόρτες ή σε λάουντζ πεντάστερων ξενοδοχείων, έχει σαφώς μικρότερο κόστος και ρίσκο από το να εκβιάζεις απευθείας όλο το λαό για να τον πείσεις να σε στηρίξει.

Συνεπώς, εδώ δεν έχουμε ούτε αποστασίες, ούτε δολιοφθορές, ούτε τίποτα: αν δεν ψηφιστεί ΠτΔ, τότε απλά  η κυβέρνηση θα έχει πέσει στην παγίδα που έστησε μόνη της. Και μάλιστα θα έχει χάσει ένα παιχνίδι στο κοινοβουλευτικό τερέν που αυτή τη στιγμή δεν αντικατοπτρίζει το συσχετισμό των δυνάμεων στην κοινωνία.

Δεύτερον, οι ξένοι παράγοντες έχουν αναντίρρητα ένα πλάνο-Β, ή και πολλά που μπορεί να μη συμφωνούν καν μεταξύ τους. Αντιλαμβάνονται την ασχήμια της κατάστασης και σίγουρα έχουν προβλέψει πόσο πίσω μπορούν να κάνουν για να ισορροπήσουν κάπως το παιχνίδι όταν τυχών παραστραβώσει. Για παράδειγμα μπορεί να διαβάσει κανείς πολλά άρθρα στον ξένο τύπο, σε μέσα που μάλιστα δεν είναι καθόλου φίλα προσκείμενα στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως η New York Journal και τoυς Νew York Times (αμερικανικών συμφερόντων) ή το Bloomberg (βρετανικών συμφερόντων), που θέτουν θέμα ελάφρυνσης του χρέους. Χαρακτηριστικά σε δημοσίευμα του Bloomberg [4] αναφερόταν προ ολίγων ημερών:

Αυτή η κατάσταση στοιχειώνει για άλλη μία φορά τους διεθνείς επενδυτές, διότι η Ευρωπαϊκή Ένωση γενικότερα και η Γερμανία ειδικότερα, αρνείται να διαγράψει μέρος του ελληνικού κρατικού χρέους. Ωστόσο, όπως αναγνωρίζουν οι περισσότεροι οικονομολόγοι, η χώρα δεν μπορεί ποτέ να ανακάμψει υπό το βάρος του χρέους, που βρίσκεται τώρα κοντά στο 180% του ΑΕΠ. Και η προοπτική ατελείωτων χρόνων λιτότητας σε αυτή την προσπάθεια, είναι πολιτικό δηλητήριο.

Αν δεχθούμε ότι η κατάσταση πολιτικά και οικονομικά έχει πάρει τη στραβή τη βόλτα στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα αργά ή γρήγορα να χρειαστεί μία αλλαγή στάσης της ΕΕ και μία μεγάλη ή έστω μικρή υποχώρηση, τότε το ερώτημα που τίθεται είναι σε ποιο timing θα γίνει αυτό και πολύ περισσότερο με ποιο πολιτικό σχηματισμό συνομιλητή από πλευράς Ελλάδας. Αυτά τα δύο θα καθορίσουν τις γενικότερες εξελίξεις στην πολιτική σκακιέρα, στην Ελλάδα αλλά και πανευρωπαϊκά όσον αφορά στο θέμα “Χρέος”.

Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι υπάρχουν δύο εντελώς διαφορετικά ενδεχόμενα. Το ένα είναι να παρουσιάσουν ένα (όποιο) πλάνο-Β οι σημαντικοί παίχτες της ΕΕ και η τρόικα, το οποίο θα έρχεται σαν αποτέλεσμα μίας “επιτυχημένης” ως τώρα πορείας της Ελλάδας, τις “μεγάλες προσπάθειες του ελληνικού λαού” κλπ, όταν τιμονιέρης θα είναι ακόμα κάποιο από τα “γνώριμα πρόσωπα” που προτιμάει κι ο Γιούνκερ [3] (πρακτικά να συνεχίσει το ίδιο μπλοκ να έχει την εξουσία). Το άλλο ενδεχόμενο είναι να αναγκαστούν να κάνουν παραχωρήσεις που μπορεί μεν σήμερα να περιέχονται σε κάποιο πλάνο-Β (δηλαδή δεν είναι απαραίτητο να είναι πράγματα που δεν τα έχουν προβλέψει), όμως, τη στιγμή που θα χρειαστούν να πέσουν στο τραπέζι για να ισορροπήσει η κατάσταση, απέναντί τους θα είναι κάποιος που θα εκφράζει τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και θα έχει διάθεση να τους εκθέσει. Στην πρώτη περίπτωση το “δωράκι” είναι πρωτίστως ένας έπαινος προς την πολιτική που ακολουθείται, οπότε εύσημα κάνει λαμβάνειν και η φράου Μέρκελ, και στηρίζει την παρούσα κυβέρνηση επιβεβαιώνοντας την αφήγηση των success stories. Αντίθετα, στην δεύτερη περίπτωση, θα σηματοδοτηθεί μια ήττα της κυρίαρχης πολιτικής στην ΕΕ. Θα δωθεί η εικόνα ότι όταν ο λαός απαιτεί μπορεί και να διαπραγματεύεται σκληρά και να τους αναγκάσει σε -τακτική ή άτακτη- υποχώρηση/ήττα. Με το Podemos σε ανοδική τροχιά στην Ισπανία και την Ιταλία σε μόνιμη αναταραχή, μια τέτοια εξέλιξη μπορούσε να ανάψει το φιτίλι για ανακατατάξεις μεγάλης κλίμακας.

Είναι προφανές, λοιπόν, πως αν φτάσουν να πρέπει να χρησιμοποιήσουν το πλάνο-Β, θα εύχονταν οπωσδήποτε να έχουν απέναντί τους τον παρών κυβερνητικό σχηματισμό. Αυτή τη στιγμή, όμως, που σφίγγουν τα γάλατα με την εκλογή του ΠτΔ, κυβέρνηση και τρόικα δεν βρίσκονται σε διαδικασία διαπραγμάτευσης όρων χρηματοδότησης, καθώς αυτή σταμάτησε για να ζητήσει ο Σαμαράς ενισχυμένη ψήφο εμπιστοσύνης. Αυτό σημαίνει απλά ότι το σύμπλεγμα κυβέρνηση-κομισιόν-τρόικα, έχει εγκλωβιστεί στη διαδικασία και δεν μπορεί κανένα πλανο-Β να σώσει την παρτίδα. Ούτε την τωρινή για τον ΠτΔ, ούτε και στις εθνικές εκλογές αν ακολουθήσουν χωρίς να εκλεγεί ΠτΔ. Με αυτά και με αυτά, φαίνεται πως ο εξωτερικός παράγοντας που έχει τον αποφασιστικότερο ρόλο για την χαλάρωση των όρων των μνημονίων κλπ, φαίνεται πως έχει αστοχήσει ιδιαίτερα στις εκτιμήσεις του. Για παράδειγμα, ακόμα και στο 1ο διάγγελμα Σαμαρά τον ακούμε να μιλάει για εκλογές στο τέλος του 2015, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είχε λάβει εγγυήσεις μέχρι τότε ότι αν σταθεροποιηθεί η κυβέρνηση τότε άμεσα θα υπάρξουν “αντιπαροχές”. Για την ακρίβεια, φαίνεται πως το πλάνο των ξένων εταίρων παραμένει απαράλλαχτο όπως το γνωρίζουμε εδώ και μήνες (π.χ. μέσω της αλληλογραφίας τρόικας-Χαρδούβελη [5]), δηλαδή ζητούνται νέα σκληρά μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας και λιτότητας στο 1-2 τρίμηνο του 2015, ύστερα από τα οποία ΘΑ συζητήσουν την πιθανή ελάφρυνση που θα σώσει τους ΣαμαροΒενιζέλους. Φαινεται καθαρά πως έχουν μία διαφορά φάσης με την πραγματικότητα.

Μία εκλογή ΠτΔ θα δώσει επιπλέον χρόνο στο σύμπλεγμα της εξουσίας να απεργασθεί διάφορα σενάρια στο παρασκήνιο. Θα μπορούσε να επισπεύσει πιο ελεγχόμενα κάποια ελάφρυνση των μνημονίων στην διαπραγμάτευση που θα ακολουθήσει μετά τα Χριστούγεννα ως ύστατη προσπάθεια να διασώσει τους “γνώριμους” ντόπιους υπάλληλους κυβερνήτες.

Τέλος, αν και δίνεται η εντύπωση ότι τα όπλα λιγοστεύουν στη φαρέτρα τους, τυχών επιπλέον χρόνος, επιτρέπει να προκληθούν σοβαρές διαδικασίες ακόμα και στην υπάρχουσα Βουλή αλλάζοντας κατά κάποιο τρόπο το πολιτικό τοπίο (π.χ. κυβέρνηση ειδικού σκοπού, ή αλλαγή ηγεσίας στη ΝΔ, ή αλλαγή πρωθυπουργού με τον Σαμαρά να παραμένει πρόεδρος της ΝΔ, ή εξελίξεις με αποπομπή βουλευτών της ΧΑ και αλλαγή του μέτρου της πλειοψηφίας).

Συμπέρασμα: ούτε μέρα παραπάνω στους υπάλληλους των Βρυξελλών!

juncker

Άρθρο από το πολιτικό μπλογκ Στη Γαλαρία

 

Αναφορές

[1] Σχετική συνέντευξη του Καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου του ΑΠΘ, Κώστα Χρυσόγονου. Υπάρχουν όμως πάρα πολλές παρόμοιες τοποθετήσεις από συνταγματολόγους για το θέμα των ΠΝΠ.

[2] Η  ανακοίνωση της “ευτυχίας” της Κομισιόν για την υποψηφιότητα Στ. Δήμα.

[3] Παρέμβαση Γιούνκερ για το ότι “θα προτιμούσε οικεία πρόσωπα” στο τιμόνι της Ελλάδας.

[4] Άρθρο του Bloomberg, μετάφραση από τους ΣΧΣ.

[5] Άρθρο του tvxs για τη διαρροή του e-mail του υπ. Οικονομικών Xαρδούβελη προς την τρόικα.

[6] Άρθρο του Στ. Κούλογλου (21/12/2014) στο tvxs.gr με τίτλο: “Συναίνεση για Δήμα και εκλογές τώρα”.

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο