H Tunde, 24 ετών, Cluj-Napoca, Ρουμανία
H Tunde ζούσε με μια συμμορία του δρόμου, όταν ο φίλος της την εξανάγκασε σε τράφικινγκ . Η συμμορία διαλύθηκε και συνελήθφη από την αστυνομία.
«Ήμασταν μια πολύ μεγάλη συμμορία. Θα ζούσαμε εδώ. Ήταν μαζί και η αδελφή μου, ο φίλος της, ο φίλος μου, ήμασταν πάρα πολλοί […] Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να καταλήγεις σε μια τρύπα σαν αυτή, όπου δεν μπορείς, ούτε να βάλεις ακόμα και τα ρούχα σου κάπου τακτοποιημένα. Είναι πάντα βρώμικα εδώ.»
Αυτά είπε η Tunde, για ένα από τα πολλά σημεία που έζησε, ενώ βρισκόταν στους δρόμους. Κατά την περίοδο αυτή, που έπεσε θύμα σωματεμπορίας από το φίλο της.
Ένας αυτοκινητόδρομος περνά μέσα από δασικές εκτάσεις στη Μολδαβία. Υπάρχουν συχνά κατά το μήκος του κουβάδες, όπου μπορεί κανείς να κάνει στην άκρη με το αυτοκίνητό του και να ζητήσει να του πλύνουν το αυτοκίνητο. Το πλύσιμο των αυτοκινήτων, ωστόσο, είναι κωδικός για την αγορά σεξ. Τα κορίτσια κρύβονται πίσω από κορμούς δέντρων και περιμένουν να τους κάνουν σήμα – όταν υπάρξει επιβεβαίωση ότι είναι ασφαλές να εμφανιστούν, συνοδεύουν τους πελάτες τους μέσα στο δάσος για σεξ.
Όταν η φωτογράφος Άννυ Λινγκ βγήκε από το αυτοκίνητό της σε αυτή την εθνική οδό για να φωτογραφίσει την περίεργη γραμμή των κουβάδων, ξαφνικά την περικύλωσαν μερικοί άνδρες από την περιοχή. Μιλούσαν ακατανόητα Ρουμάνικα, και σύντομα, μερικοί ακόμη άντρες πλησίασαν για να συμμετάσχουν στη συνομιλία. Η Λινγκ καταλάβαινε ελάχιστα, οι άντρες συζητούσαν πόση θα “ήταν η αξία της” στην περιοχή της Μολδαβίας . Πίσω στο αυτοκίνητο, ο φίλος και συνεργάτης της Λινγκ, είδε την ομάδα των και άρχισε κινείται προς το μέρος τους. Αντάλλαξαν λίγα λόγια ήρεμα, ενώ Λινγκ προσπάθησε να πάρει μαζί της κάποιες φωτογραφίες. Μετά από μια τελευταία ματιά στις γυναίκες που έβγαιναν έξω από το δάσος, η Λινγκ και ο φίλος της επέστρεψαν πίσω στο αυτοκίνητο.
Για το έργο της «Awhereness», η Άννυ Λινγκ, μια φωτογράφος από τη Νέα Υόρκη, γεννημένη στο Ταπέι, πέρασε δύο μήνες ταξιδεύοντας μέσα από περιοχές της Ρουμανίας και της Μολδαβίας για να συναντηθεί με τις επιζώντες του τράφικινγκ και να ακούσει τις ιστορίες τους. Χρησιμοποιώντας μια φωτογραφική μηχανή , η Λινγκ προσπάθησε, να αποφύγει τις συγκλονιστικές εικόνες και προσπάθησε να προσεγγίσει τα πρόσωπα, με μια σιωπηλή αίσθηση , ενεργώντας η ίδια ως ακροατής. Μέσω του έργου της, εστιάζει στο πού συμβαίνει το τράφικινγκ και πώς οι άνθρωποι καταφέρνουν να ξεπεράσουν αυτό το κεφάλαιο στη ζωή τους. Μέσα από το έργο της η Λινγκ αποτυπώνει τα ίχνη της επίδρασης αυτών των χώρων και των συνθηκών σε αυτές τις γυναίκες και το πώς κάτι τέτοιο τις διαμορφώνει.
Ως θύμα αστυνομικής βίας, η Tunde και η συμμορία της από άστεγα παιδιά, συνήθως οδηγούνταν σ’ ένα δάσος έξω από την πόλη, όπου τα έδεναν σε δέντρα, τα ξυλοκοπούσαν και τα άφηναν στην τύχη τους. Επισκεπτόμενη ξανά,αυτό το δάσος κοντά στο τέλος του χειμώνα, η Tunde βρήκε διάσπαρτα αγριολούλουδα να κρυφοβγαίνουν μέσα από τα νεκρά φύλλα, και άρχισε να τα μαζεύει ένα προς ένα. Για μία σχεδόν ώρα, προχωρούσε ήσυχα περπατώντας απαλά στο έδαφος μαζεύοντας λουλούδια και φτιάχνοντας μια ανθοδέσμη.
“Ήρθα εδώ για να κερδίσω χρήματα … Και εδώ, ποτέ δεν ξέρεις ποιος θα έρθει ή ποιον θα συναντήσεις. Επειδή δεν ξέρεις [τον πελάτη], πηγαίνεις [μαζί του] μόνο για τα χρήματα … ήταν μια φρίκη. Τρόμαζα λοιπόν, μόλις έβλεπα το αυτοκίνητο να παρακάρει στην άκρη. Ή έρχονταν να σε πάρουν με τη βία. Ήταν πολύ άσχημα. “
Ο σωματέμπορας της Tunde, και πατέρας των παιδιών της, είναι σήμερα στη φυλακή για άσχετα εγκλήματα . Σήμερα, η ίδια είναι ευτυχώς παντρεμένη με έναν διαφορετικό άνθρωπο, αλλά δύο από τα παιδιά της τα έχει πάρει μακριά της η κοινωνική Πρόνοια. Η Tunde, ο σύζυγός της και το τρίτο της παιδί ζουν σε συνθήκες φτώχειας, και αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα κάθε μήνα. Η μεγαλύτερη επιθυμία της είναι να αγοράσει ένα μικρό σπίτι με κήπο για την οικογένειά της.
“Έχοντας μείνει χωρίς πατέρα σε νεαρή ηλικία, έπρεπε να πιάσω μια δουλειά για να φέρνω στο στο σπίτι κάποια χρήματα. Έπιασα πρώτα δουλειά σε ένα μανάβικο και στη συνέχεια άρχισα να αναζητώ εργασία σε μπαρ. Δεν ξέρω … έτσι κάπως βρέθηκα σε ένα μπαρ δουλεύοντας ως σερβιτόρα. “
– Λυγιά, 34 χρονών, Cluj-Napoca, Ρουμανία
Το μπαρ όπου η Λυγιά εργάστηκε για ένα χρόνο περίπου ,πριν από μια δεκαετία, ήταν το μέρος όπου έλαβαν χώρα αρκετές φρικιαστικές περιπτώσεις εμπορίας ανθρώπων. Το αφεντικό της Λυγιάς συνελήφθη, ο ίδιος και πολλοί άλλοι φυλακίστηκαν για αρκετά χρόνια, (την στιγμή αυτής της φωτογραφίας, το αφεντικό της είχε αποφυλακιστεί). Η υπόθεση έγινε πρωτοσέλιδο στη Κλουζ-Ναπόκα.
Η Λυγιά έλαβε θεραπεία για μερικούς μήνες σε αυτό το δωμάτιο στο τοπικό ψυχιατρείο, εξαιτίας της ψυχικής κατάρρευσης που υπέστη από την εργασία της στο μπαρ.
«Πρέπει να έχεις τη θέληση να ξέρεις για τι πράγμα αγωνίζεσαι σε αυτή τη ζωή. Θα πρέπει να ξέρεις, αν θέλεις να ξεπεράσεις αυτή τη φάση ή αν θέλεις να παραμείνεις ίδια».
– Η Λυγιά, 34 χρονών, στην Κλουζ-Ναπόκα, στη Ρουμανία, σε θάλαμο ψυχιατρείου, όπου είχε νοσηλευτεί δύο φορές ως αποτέλεσμα του ότι υπήρξε μάρτυρας σε πολλές φρικιαστικές περιπτώσεις γυναικών που κακοποιήθηκαν και έγιναν θύματα σωματεμπορίας.
“Μια μέρα, ένα κορίτσι που ονομάζεται Κάλια και ο φίλος της – το όνομά του ήταν Piti- ήρθε εδώ και με βίασε … Καθώς ήμουν μικροκαμωμένη, με άρπαξαν με τα χέρια τους. Και με έφεραν εδώ, δήθεν για να κοιμηθώ. Και εδώ … με νάρκωσαν με την τσάντα και με κόλλα aurolac. Δεν ήξερα πώς να την μυρίσω, και ζαλίστηκα και με έπιασε υπνηλία. “
Η Cristina μεγάλωσε στους δρόμους της Τιμισοάρα, τη ρουμανική πόλη που έφερε την επανάσταση του 1989 και το τέλος του κομμουνισμού.
“Με επισκέφθηκε στο εστιατόριο όπου εργαζόμουν σε ένα εμπορικό συγκρότημα, και για έναν ολόκληρο μήνα με προσέγγιζε και μου έλεγε,« έλα μαζί μου να εργαστείς μαζί μου σε ένα εστιατόριο. Της έλεγα, ότι δεν ήθελα να πάω. «Τι θα γίνει αν λες ψέματα και με πας κάπου αλλού;»
– Cristina, 22 χρονών, Τιμισοάρα, Ρουμανία
Όταν Cristina ήταν 17 χρονών, πείστηκε από μια γυναίκα και τον σύγυζό της, που την επισκέφθηκαν στο εστιατόριο, όπου δούλευε για να πάει στην Γερμανία. Η δουλειά σε λεωφορεία κατέληξε να είναι πορνεία. Πωλήθηκε σε VIP πορνείο για 1800 ευρώ και έμεινε κλειδωμένη για περίπου 5 μήνες. Η τιμή της ήταν 150 ευρώ την ώρα, αλλά τα χρήματα δεν ήταν δικά της για να τα κρατήσει. Με μια άλλη γυναίκα από το πορνείο, κατάφερε να δραπετεύσει και να πάρει το λεωφορείο γυρνώντας πίσω στη Ρουμανία.
«Οι γονείς μου με έχουν εγκαταλείψει, έχουν περάσει σχεδόν 6 χρόνια τώρα, και δεν ξέρω, νιώθω μοναξιά, είμαι αναστατωμένοι. Είναι σαν να μην έχω καμία παρηγοριά. Η αδελφή μου πέθανε. Δεν έχω καμία άνεση. Μόνο σταθερές ανατροπές. Αλλά ο Θεός θα με βοηθήσει να το ξεπεράσω κι αυτό.»
Η Crina, στο « Σπίτι Φάντασμα », ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο κοντά σε ένα τοπικό κολέγιο στην Τιμισοάρα, όπου αναζήτησε καταφύγιο ως άστεγη έφηβη και έπεσε θύμα ομαδικού βιασμού.
«Είναι δύσκολο να βρεις την αγάπη. Να βρεις την αγάπη και κάποιον να σε αγαπά είναι ακόμα πιο δύσκολο. Έχω περάσει πολλά πράγματα, και έχω αγαπήσει, αλλά προδόθηκα ».
Η Crina βιάστηκε και κακοποιήθηκε εδώ στο « Σπίτι Φάντασμα», όπου αναζήτησε καταφύγιο με την αδελφή της
Ως αποτέλεσμα των ξυλοδαρμών και της κατάχρησης ναρκωτικών στην Ουκρανία από την οικογένεια του συζύγου της, η Zalushka υποφέρει από βαριά αναπηρία. Η ομιλία της είναι μπερδεμένη και δυσνόητη, και οι κινήσεις της είναι σοβαρά διαταραγμένες. Ζει τώρα σε κέντρο φροντίδας για γυναίκες θύματα σωματεμπορίας στο Balti, στη Μολδαβία.
Η Zalushka, 34 χρονών, είναι η πιο παλιά τρόφιμος του κέντρου, αφού έχει κατά πολύ υπερβή τον συνήθη επιτρεπόμενο χρονοδιάγραμμα που είναι τρεις με έξι μήνες, για τις περισσότερες γυναίκες, που αναζητούν καταφύγιο. Η επιδεινούμενη κατάσταση της σωματικής υγείας της και η έλλειψη οικογενειακής υποστήριξης είναι οι λόγοι που την εξαίρεσαν από αυτό το χρονικό όριο.
Η Zalushka αναγκάστηκε να ζητιανεύει στους δρόμους της Ουκρανίας από την οικογένεια του συζύγου της, ο οποίος την παρακολουθούσε και την ξυλοκοπούσε για να εξασφαλιστεί η υπακοή της.
«Έκλεψα ένα πορτοφόλι με τα χρήματα, ώστε να με συλλάβουν και να μπορέσω να ξεφύγω έτσι από αυτή την κατάσταση.»
Η Andrea ψάχνει για βρώσιμα φυτά στους αγρούς έξω από το Κισινάου, την πρωτεύουσα της Μολδαβίας.
Δύο χρόνια πριν, επιβαρυμένη με έναν άνεργο και βίαιο σύζυγο και τρία μικρά παιδιά, η Αντρέα αποφάσισε να πάει να δουλέψει στο εξωτερικό. Έμαθε για μια δουλειά σε ένα κατάστημα στην Τουρκία και ταξίδεψε εκεί με μια άλλη γυναίκα. Μόλις έφτασαν στην Τουρκία, τις κλείδωσαν και τις δύο σ’ ένα διαμέρισμα και κατέστρεψαν τα χαρτιά τους. Τις εξανάγκασαν στην πορνεία για δύο μήνες. Απελευθερώθηκα μετά από μια επιδρομή της αστυνομίας, όταν οι γείτονες κάλεσαν την αστυνομία μετά από πολλά ουρλιαχτά, και τελικά κατάφεραν να βρουν τον δρόμο τους πίσω στη Μολδαβία.
Φεύγοντας από την Τουρκία, η Andrea επέστρεψε στον βάναυσο σύζυγό της στη Μολδαβία, αποφασισμένη να μην πει σε κανέναν για τα όσα συνέβησαν στην Τουρκία. Από το φόβο να μην διαδωθούν φήμες, είπε σε όλους, ότι την είχαν κλειδώσει σ’ένα υπόγειο και την αναγκάζαν να πλένει πατώματα χωρίς αμοιβή. Τελικά, μοιράστηκε την πραγματική ιστορία με την αδελφή της, η οποία την έφερε σε ένα κέντρο φροντίδας.
Η Andrea σήμερα ζει στα προάστια του Κισινάου σ’ένα συγκρότημα με αυτοσχέδια καταλύματα.
Η Νατάσα, σε πολύ κακή ψυχική κατάσταση, ξεπροβάλλει από το σπίτι της μητέρας της , ουρλιάζοντας, χορεύοντας και βρίζοντας. Η μητέρα της έχει παραιτηθεί από την δουλειά της και επιτρέπει στους άνδρες του χωριού να έρχονται στο σπίτι τη νύχτα και να χρησιμοποιούν τη Νατάσα όπως θέλουν, εκμεταλλευόμενη τη φήμη της ως πόρνη.
Η Νατάσα, 26 χρονών πάσχει από ψυχική ασθένεια και κατοικεί σε αυτό το βρώμικο και απόλυτα σκοτεινό υπνοδωμάτιο στο σπίτι της μητέρας της, στις παρυφές του Κισινάου, στη Μολδαβία.
Έφυγε για τη Μόσχα για να εργαστεί σε ένα εστιατόριο ,πριν από αυτό, αλλά αντ’αυτού κατέληξε να διακινείται στους δρόμους. Μια μέρα, ένας άγνωστος οδηγός οδήγησε το αυτοκίνητό του κατά πάνω της και κατά πάνω μιας ομάδας κοριτσιών του δρόμου. Υπέφερε από σωματικά τραύματα, και η κακή ψυχική κατάστασή της επιδεινώθηκε. Σύμφωνα με το αρχείο της σε ένα κέντρο φροντίδας , όπου πήγε αφού επέστερεψε, «οι άνδρες (από το χωριό της στο σπίτι της στη Μολδαβία) άρχισαν να πηγαίνουν στο δωμάτιό της, να την παίρνουν και να την κακοποιούν».
Υποφέροντας από σχιζοφρένεια, η Νατάσα επισκέπτεται συχνά ένα κοντινό μπαρ για να αναζητήσει ένα τσιγάρο ή ένα παγωτό από τους άνδρες με αντάλλαγμα το σεξ. Επειδή νιώθει βρώμικη, προσφέρει το σεξ ως ανταλλαγμα ακόμα και για υγρά μαντηλάκια. Μερικές φορές, η Νατάσα μπορεί να εξαφανίζεται για μέρες, αλλά η οικογένειά της δεν αναρωτιέται πού και πώς είναι. Αυτό το μπαρ που συχνάζει, είναι στο δρόμο κοντά στο σπίτι της μητέρας της σε ένα χωριό έξω από το Κισινάου, την πρωτεύουσα της Μολδαβίας.
(μετάφραση, επιμέλεια Sylvia)
