Γράφει ο Μαξιμιλλιανός Ρ.
Υπάρχουν διαφόρων ειδών ναρκωτικά. Οπιούχα, βαρβιτουρικά, κεταμίνες, ψυχοτροπικά κ.α. Πριν λίγες μέρες ήθελα να κάνω ανάλυση ούρων σε ένα τύπο να δω τι ακριβώς ναρκωτικά έπαιρνε όταν δήλωνε με μια άνεση ότι “Τα 500 ευρώ μισθός είναι καλά λεφτά για να ζήσεις”. Κοίταξα λίγο καλύτερα, μήπως απέναντι μου καθόταν κανάς Βενιζέλος αλλά ο τύπος δεν είχε τις ίδιες χωρικές διαστάσεις (θυμάστε την δήλωση του Βενιζέλου για τους μισθούς στην Ρουμανία;). Οπότε έκανα την θανατηφόρα ερώτηση εαν αυτός θα δούλευε για 500 ευρώ. Μου απάντησε “οχι” με την δικαιολογία οτι κάποιοι πρέπει να παίρνουν 500 ευρώ και άλλοι να πληρώνονται μερικές χιλιάδες γιατί … έτσι. Πίσω από κάθε τέτοια απάντηση, υπάρχει ενας μπαμπάς που θα βολέψει τον κανακάρη του και συνήθως αυτά τα άτομα ανήκουν στην τάξη των νεοφιλελεύθερων.
Κανένας από αυτούς τους ναρκομανείς (ζητώ συγγνώμη από τους κανονικούς ναρκομανείς) δεν θα σας πει πως ακριβώς μπορείς να ζήσεις με 500 ευρώ χωρίς καμία οικονομική ενίσχυση (κάντα 475 καθαρά). Αν υποθέσουμε ότι μένεις με τους γονείς σου μαζί, θα συνεχίσεις να μένεις μέχρι να κάνουν το “μεγάλο ταξίδι”. Τότε εκτός από την στενοχώρια έχεις και όλους τους λογαριασμούς, φόρους να πληρώνεις από τα 475 ευρώ που έχεις. Αν μάλιστα τύχει να έχεις κανένα οικόπεδο σε τίποτα κατσάβραχα τότε βράστα Η άλλη περίπτωση είναι να είσαι στο νοίκι οπότε δεν πληρώνεις τόσους φόρους αλλά δίνεις κυριολεκτικά τον μισό σου μισθό σε νοίκι. Βάλε και λογαριασμούς σου μένει ένα κατοστάρικο να περάσεις τον μήνα. Τα χειρότερα έρχονται εάν επιδιώξεις να κάνεις οικογένεια. Δεν επιβιώνεις. Και όμως δεν ντρέπονται ορισμένοι εργοδότες, ιδιαίτερα μεγάλων εταιριών που σου δίνουν 500 ευρώ. Γιατί να ντραπούν δηλαδή; Βρήκαν ήθος στην λαϊκή και πήραν τρία κιλά μαζί με τα αγγουράκια; Σε μια συνέντευξη δουλειάς σε μεγάλη αλυσίδα καταστημάτων, έρχεται ο υπεύθυνος supervisor/manager/IwanttobevaroufakisbutIamnotcool και μου λέει πόσο είναι ο βασικός μισθός αφού πρώτα μου κάνει μια εισαγωγή για το πόσο δύσκολες είναι οι εποχές. Η επιχείρηση βέβαια έχει τρομακτικά κέρδη, ανοίγει νέα καταστήματα αλλά οι “εποχές είναι δύσκολες”. Για να το σώσει κάπως πετάει και ένα “Βέβαια έχεις δυνατότητες ανέλιξης” το οποίο βέβαια λένε σε κάθε υποψήφιο για την δουλειά καθώς και το “μπόνους” το οποίο είναι πάντα άπιαστο. Ύστερα κάτι εμψυχωτικά όπως “είμαστε μια οικογένεια εμείς εδώ” και “όλοι για έναν και ένας για όλους”. Μετά από ένα εικοσάλεπτο ακατάσχετης φλυαρίας με ρώτησε τι θα κάνω σε δυο χρόνια. Εκεί η ειλικρίνεια με νίκησε και απάντησα “Όχι πάντως να δουλεύω εδώ για 6 μέρες την εβδομάδα, για 10 ώρες την ημέρα”. Τα υπόλοιπα τα αφήνω στην φαντασία σας
Επί Φεουδαρχίας η ζωή σου ήταν στα χέρια του φεουδάρχη. Πέθαινες και ζούσες μέσα στο φέουδο αλλά δουλειά είχες πάντα. Απλά ποτέ δεν υπήρχε περίπτωση το εισόδημα σου να γίνει περισσότερο από τέσσερις πατάτες. Ο καπιταλισμός γκρέμισε όλα αυτά και εγκαθίδρυσε την ελευθερία ως βασικό του δικαίωμα. Είσαι ελεύθερος να δουλέψεις εάν θέλεις (εκτός εάν είσαι μετανάστης οπότε ζεις σε καθεστώς φεουδαρχίας). Φυσικά άμα δεν δουλέψεις μπορείς να πεθάνεις ελεύθερος. Επειδή όμως έπρεπε κάπως να πείσεις τον άλλο να δουλέψει για ένα κομμάτι ψωμί, χρειάστηκε να εφευρεθεί η κρυφή γοητεία της Μπουρζουαζίας κατά Μπονιουέλ. Στον καπιταλισμό όλοι έχουν την ευκαιρία να γίνουν βιομήχανοι, λεφτάδες να πιάσουν την καλή όπως λένε. Όμως οι περισσότεροι το μόνο που καταφέρνουν είναι να πιάνουν τα απαυτά τους και να θάβονται με αυτά. Για να κρατάς όμως τον γάιδαρο εργαζόμενο σε γραμμή χρειάζεσαι τρία πράγματα. Το μαστίγιο, το καρότο και ένα κύβο ζάχαρης. Όπου το μαστίγιο είναι ο κίνδυνος της απόλυσης που σαν δαμόκλειος σπάθη κρέμεται πάνω από το κεφάλι σου, το καρότο η ελπίδα του πλουτισμού και ο κύβος ζάχαρης το “μπόνους” που παίρνεις όταν κάνεις καλά την δουλειά σου. Είναι μοναδικό το πως η δουλειά γίνεται δουλεία με μια πτώση του τόνου. Και οι τόνοι πέφτουν σωρηδόν στην Ελλαδάρα. Η δουλειά δεν είναι τίποτα άλλο από μια δέσμευση του χρόνου σου για να αποκτήσεις τα προς το ζειν. Άμα κάνεις και μια δουλειά που σου αρέσει, δημιουργική και τα προς το Ζεν. Οι περισσότεροι δεν θα δουλέψουμε σε κάτι το οποίο μας αρέσει (αλήθεια τι θα μας άρεσε να κάνουμε;) οπότε αρκούμαστε στα προς το ζειν. Όλο τον υπόλοιπο χρόνο που σου μένει τον περνάς όπως θέλεις. Η εργασία σου αποτιμάται σε χρήματα και ανάλογα με το έργο το οποίο παράγεις είτε είναι χειρωνακτική δουλειά είτε είναι πνευματική (οι καλλιτέχνες είναι κάτι το ενδιάμεσο καθώς μετατρέπουν το πνεύμα σε χειρωνακτική δουλειά όταν πχ παίζουν τον μπαγλαμά).
Ο βασικός μισθός είναι ένα εξαίρετα σατανικό δημιούργημα. Από την μία σου λέει ότι όσο και να δουλεύεις ο μισθός σου δεν μπορεί να πέσει κάτω από αυτό το ποσό. Καμία όμως νύξη για το εάν μπορεί να ανέβει. Εκεί λοιπόν πατά ο εργοδότης και σου λέει “Αφού δεν υπάρχει καμία σύνδεση μεταξύ έργου και πληρωμής τότε βαράτε βιολιτζήδες”. Υπογράφεις πχ για πωλητής και μπορεί να κάνεις και τον κουβαλητή, τον καθαριστή, τον μπαλαντέρ και να δουλεύεις σε δυο τμήματα, τον μεταφορέα και ότι άλλο μπορεί να σκεφτεί ο σαδιστής εργοδότης. Εάν δεν υπήρχε ο βασικός μισθός ο κάθε εργοδότης θα αναγκαζόταν να πληρώνει τον εργαζόμενο ξεχωριστά. Οι εργαζόμενοι τότε θα έδιναν τον χρόνο τους (τις εργατοώρες τους) σε όποιον πλήρωνε το περισσότερο. Για να μην φάνε οι εργοδότες τα μουστάκια τους, το κράτος βάζει τον κατώτατο μισθό ως μέτρο. Έτσι ο εργοδότης καταφέρνει να εκμεταλλευτεί (να βγάλει το μέταλλο δηλαδή τον χρυσό) τον εργαζόμενο μέσα στα πολύ γενικά πλαίσια που του βάζει το κράτος. Μην μου πείτε ότι δεν είναι εκμετάλλευση να πληρώνεσαι για 60 ώρες την εβδομάδα για 475 ευρώ το μήνα δηλαδή περίπου 2 ευρώ την ώρα. Η μισθωτή σκλαβιά σε όλο της το μεγαλείο! Για όποιον δεν συμφωνεί, είναι ελεύθερος να πεινάσει. Επειδή όμως έχει πέσει αρκετή πείνα και κανένας δεν θέλει να τρέφεται με ρίζες και ιδέες, αναγκάζεσαι να δουλέψεις για τόσα χρήματα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν πρέπει να δώσεις δράμι ιδρώτα παραπάνω από αυτά που σου δίνει επειδή δυστυχώς είναι υποχρεωμένος ο εργοδότης σου (ορισμένοι μάλιστα δίνουν αντί μισθού κουπόνια λες και είμαστε σε καμία χώρα του ανύπαρκτου σοσιαλισμού.). Μπορεί να πεις “εντάξει θα δουλέψω 4 χρόνια με το βασικό αλλά θα πάρω κάποια αύξηση αναγκαστικά”. Αυτό το όνειρο σου φεύγει μόλις ο εργοδότης σε απολύσει επειδή ακριβώς θα βρει άλλους που θα τους πάρει απλά με βασικό. Είναι δηλαδή ανούσιο και κουτό να επενδύσεις όνειρα και χρόνο παραπάνω από τον πληρωτέο σε αυτήν την δουλειά.
Ούτε να πάρεις σοβαρά τα κλάματα του εκάστοτε μάνατζερ που προσπαθεί να σε πείσει ότι “Όλοι περνάμε δύσκολα” ενώ την ίδια στιγμή η εταιρεία ανοίγει καινούργιο κατάστημα. Θέλουν να είσαι λίγο βλαμμένος, ένας νέος Σταχάνοφ που θα δουλέψει όχι για την οικοδόμηση της κοινωνίας αλλά για την νέα βίλα του μεγαλοκαρχαρία. Ούτε επίσης να κυνηγάς τα bonus, που μόνο τον χρόνο σου χαλάνε για κυριολεκτικά αστεία ποσά και σε έχουν συνεχώς στην μπρίζα. Επίσης γράψε κανονικά όλα τα περί “μεγάλης οικογένειας” ,”στόχων”, “μεγάλη παρέα” την ίδια στιγμή που επιβραβεύουν το ρουφιανιλίκι μεταξύ των υπαλλήλων. Αυτά τα πράγματα όχι μόνο δεν αυξάνουν τα προς το ζειν σου άλλα χαλάνε και τα προς το ζεν σου. Στην τελική δεν δουλεύετε για κάποιον άλλο αλλά για εσάς και εάν έχετε, τα παιδιά σας.
Όταν υπογράφετε λοιπόν ένα ανήθικο συμβόλαιο συνεργασίας, μην εμπιστευτείτε σε τίποτα τον εργοδότης σας όπως και όλους τους “προσκόπους” συνεργάτες σας.. Να κινείστε στα πλαίσια της νομιμότητας χωρίς όμως να χάσετε την ευκαιρία να πατήσετε τον εργοδότη σας στο λαιμό όταν σας δοθεί η ευκαιρία. Βρείτε το συνδικαλιστικό σας όργανο, οργανωθείτε και χτυπήστε τον εκεί που πονάει μέσω μποϋκοτάζ. Προς Θεού βέβαια μην κλέψετε τίποτα. Αν και κανένα από τα προϊόντα που εμπορεύεστε δεν μπορείτε να πληρώσετε. Αλλά εάν κάποιος τσιμπήσει κάτι μην το δείτε, παίξτε το απασχολημένος. Δεν τα κλέβει από την τσέπη σας γιατί είναι άδεια.
(αναδημοσίευση από http://www.youpress.gr/i-krifi-goitia-tis-doulias/)
