Γιατί «ενέπλεξαν» πάλι οι ιμπεριαλιστές τη Σαουδική Αραβία στην Υεμένη; (Mέρος Α’)

b2ap3_thumbnail_nas1_20150411-085827_1.jpg

 

του Νασίμ Αλάτρας

Πριν μια εβδομάδα επετεύχθη μια συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και άλλων πέντε χωρών, με το Ιράν. Οι ΗΠΑ συμφώνησαν να δοθεί στο Ιράν ρόλος περιφερειακής υπερδύναμης, που δικαίως κατάκτησε μετά από δυο δεκαετίες “πετυχημένης γεωπολιτικής στρατηγικής”. Συμφώνησαν και αναγνώρισαν να ενταχθεί το Ιράν στη διεθνή κοινότητα με το “ειρηνικό πυρηνικό του πρόγραμμα”, συμφώνησαν δηλαδή να αρθεί σταδιακά το εμπάργκο που είχαν επιβάλλει τα τελευταία δέκα χρόνια.

Οι εξελίξεις αυτές έφεραν άνω κάτω τον πολιτικό χάρτη της Μέσης Ανατολής και έβγαλαν δυο προτεκτοράτα του ιμπεριαλισμού “έξω από τα ρούχα” τους. Οδήγησαν τη  Σαουδική Αραβία – που γνώριζε μήνες πριν επετευχθεί η συμφωνία στη Λοζάνη το μεγαλύτερο μέρος της – σε πόλεμο εναντίον της Υεμένης. Και οδήγησαν το Ισραήλ, που επίσης γνώριζε μήνες πριν όλη τη συμφωνία, για πρώτη φορά σε μετωπική πολιτική σύγκρουση, μέσα στις ΗΠΑ, εναντίον του Λευκού Οίκου.

Το Ισραήλ με όλο το “παντοδύναμο” εβραϊκό λόμπι δεν πέτυχε ούτε να μπλοκάρει, ούτε να βελτιώσει μα ούτε βέβαια να συμπεριληφθεί στη συμφωνία, το θέμα της αναγνώρισης από το Ιράν του “δικαιώματος ύπαρξης”, δηλαδή  το “δικαίωμα κατοχής” της ιστορικής Παλαιστίνης από το σιωνιστικό εθνικιστικό κίνημα.

Οι ΗΠΑ συνειδητοποίησαν ότι όλα τα γεωπολιτικά συμφέροντα κινδύνευαν άμεσα επειδή τόσες δεκαετίες συνέδεσαν όλα τα προβλήματα της Μέσης Ανατολής με το θέμα της επιβολής της “ύπαρξης του Ισραήλ” στο πολιτικό παιχνίδι στη Μέση Ανατολή. Συνειδητοποίησαν ότι αν δεν ενταχθεί το Ιράν στον πολιτικό χάρτη που γρήγορα διαμορφωνόταν – πολύ πιο γρήγορα από ότι υπολόγιζαν οι υπηρεσίες και τα κέντρα λήψης αποφάσεων, εξαιτίας της εισβολής ασύμμετρων απειλών και παικτών – οι ΗΠΑ θα έχαναν όλο και μεγαλύτερη πολιτική, οικονομική και στρατιωτική επιρροή στην περιοχή.

Το Βασίλειο των Αλ-Σαούδ με όλο το “παντοδύναμο πετρελαϊκό λόμπι” δεν πέτυχε, παρά την καλά σχεδιασμένη “ραγδαία μείωση της τιμής του πετρελαίου”, ούτε να ακυρώσει ούτε να καθυστερήσει την επίτευξη της συμφωνίας, ούτε βέβαια να αναγνωριστεί από το Ιράν η πολιτική και οικονομική επιρροή της Σαουδικής Αραβίας στη Υεμένη.
Οι ΗΠΑ από πέρσι είχαν καταλήξει σε μια νέα στρατηγική συμμαχιών στη Μέση Ανατολή  που να βασίζεται στη λογική ότ, όπως διαμορφώνεται η “Νέα Μέση Ανατολή” ,  δεν μπορούν πια να χορεύουν με τους ίδιους συμμάχους και ότι η απειλή του Ισλαμικού κράτους στο Ιράκ και στη Συρία είναι πολύ σοβαρότερη από ό,τι είχαν αρχικά εκτιμήσει.

Είχαν καταλήξει μάλιστα σε μερικά θεμελιακά συμπεράσματα πριν αποφασίσουν να ξεκινήσουν άμεση συνεργασία με το Ιράν:

-Το Ισραήλ δεν μπορούσε να εμπλακεί άμεσα “επιχειρησιακά” σε πόλεμο εναντίον του νέου Ισλαμικού κράτους, γιατί αυτός ο πόλεμος, λόγω της βαθιάς ριζωμένης και ιστορικής οργής που έχουν οι Άραβες και οι Μουσουλμάνοι εναντίον του κράτους του Ισραήλ, θα έδινε στο νέο αυτό ισλαμικό κράτος ισχυρότερη και ευρύτερη απήχηση στον αραβικό και ισλαμικό κόσμο και θα εμπόδιζε οποιαδήποτε συμμαχία με άλλα αραβικά και ισλαμικά κράτη.

-Η Σαουδική Αραβία δεν θα μπορούσε να εμπλακεί στρατιωτικά, άμεσα, και “επιχειρησιακά” στο Ιράκ και στη Συρία, για να πολεμήσει ως σουνιτικό κράτος ένα άλλο σουνιτικό κράτος, δηλαδή το νέο ισλαμικό κράτος. Γιατί όχι μόνο μια τέτοια εμπλοκή θα απέρριπταν και θα πολεμούσαν η Συρία και το Ιράν, αλλά γιατί αυτή η εμπλοκή θα “άνοιγε” τα χιλιάδες χιλιόμετρα σύνορα του Βασιλείου των πετρελαίων με το Ιράκ, σε όλους τους εχθρούς, Σουνίτες και Σιίτες και πολλούς άλλους και, το χειρότερο, θα διέλυε το καλά προστατευόμενο εσωτερικό μέτωπο της Σαουδικής Αραβίας.

Με τόσους εχθρούς, κανένα καλά προστατευόμενο κράτος δεν μπορεί να αντέξει. Μια τέτοια άμεση εμπλοκή θα σήμαινε ότι το βασίλειο των Αλ-Σαούδ αλλάζει στρατηγική. Τη  στρατηγική που βασιζόταν στην έμμεση εμπλοκή στους πολέμους που σχεδίαζαν οι ιμπεριαλιστές σε όλον τον κόσμο, εναντίον των ιδεολογικών, πολιτικών και οικονομικών εχθρών τους. Για να δεχτούν οι ΗΠΑ την άμεση εμπλοκή της Σαουδικής Αραβίας και άλλων χωρών του αραβικού πετρελαίου σημαίνει πως οι στόχοι είναι πολύ πιο ευρύτεροι και “άγνωστοι”.

Το βασίλειο των Σαούδ όμως έχει πολλές φορές έμμεση εμπλοκή σε πολέμους κοντά και μακριά από τα σύνορα του. Η πρώτη ήταν στην Υεμένη και κράτησε πάνω από εφτά χρόνια από το 1962 ως το 1969. Και μάλιστα συμμαχώντας με Σιίτες….

Συνέχεια στο Δεύτερο μέρος

b2ap3_thumbnail_nas2.jpgb2ap3_thumbnail_nas3.jpg

 

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο