Οι νεκροί κρατούμενοι στην Άττικα περιμένουν δικαίωση 40 χρόνια μετά

Το προαύλιο της φυλακής γεματο σκουπίδια- 14 Σεπτεμβρίου 1971 (Visalli Inc/Getty Images)

Heather Ann Thomson

Γιατί οι υπερασπιστές των θυμάτων και οι επιζώντες της φυλακής Άττικα είναι απογοητευμένοι από τη νέα δημοσιοποίηση των εγγραφων για την ανάκτηση της φυλακής από τις αρχές, μετά την ολιγοήμερη εξέγερση του 1971;

Το πρωί της 13ης Σεπτεμβίου 1971, αστυνομικοί της Νέας Υόρκης μαζί με άλλα μέλη των διωκτικών αρχών πυροβόλησαν θανάσιμα 39 άνδρες. Άλλοι απέκτησαν σοβαρά τραύματα από σφαίρες σε τέτοιο βαθμό, που από τότε υποφέρουν απο μόνιμη αναπηρία. Όχι μόνο αυτοί οι άνθρωποι έκαναν χρήση ατελείωτων δεσμίδων πυρομαχικών σε άοπλους ανθρώπους, αλλά πήραν και την απόφαση να μην καταχωρήσουν τα στοιχεία των θανάσιμων όπλων που κρατούσαν. Κάποιοι από αυτούς αφαίρεσαν ακόμα και τα διακριτικά σήματα στις στολές τους για να αποφύγουν να αναγωριστούν από οποιονδήποτε.

Αυτή η σφαγή έγινε σε μία από τις πιο απαγορευτικές φυλακές της Αμερικής- στο πολιτειακό σωφρονιστικό κατάστημα της Νέας Υόρκης Άττικα, όπου τέσσερις μέρες προηγουμένως πάνω από 1,200 κρατούμενοι ξεκίνησαν μια ιστορικής σημασίας διαμαρτυρία ενάντια στις συνθήκες κράτησης και την κακοποίηση. Για να διασφαλίσουν πως η πολιτεία της Νέας Υόρκης θα λάμβανε υπόψη τα αιτήματά τους και δεν θα τους έκανε κακό, οι άνδρες αυτοί πήραν ομήρους και ζήτησαν από εξωτερικούς παρατηρητές να εισέλθουν στη φυλακή και να επιβλέψουν τις διαπραγματεύσεις με τους αξιωματούχους του κράτους. Εντούτοις, την πέμπτη μέρα- παρά την παράκληση των ομήρων, των παρατηρητών και των κρατουμένων για συνέχιση των διαπραγματεύσεων- το κράτος αποφάσισε να κάνει ανακατάληψη της φυλακής δια της βίας.

Τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά. Μέσα σε 15 λεπτά εκατοντάδες αστυνομικοί, όπως και αρκετοί σερίφηδες, αστυνόμοι των πάρκων και σωφρονιστικοί εισέβαλλαν στην φυλακή και η πτέρυγα Δ’ πνίγηκε στο αίμα. Εκατοντάδες άνδρες κείτονταν νεκροί, άλλοι ψυχορραγούσαν κι άλλοι βρίσκονταν σε κατάσταση σοκ από τις σφαίρες μέσα στο κορμί τους .

Παρά τη φρικιαστική αυτή σκηνή, οι διωκτικές αρχές δεν κρίθηκαν ποτέ υπεύθυνες για τις πράξεις τους εκείνη τη μέρα. Πράγματι, παρολο που σκοτώθηκαν 39 άνθρωποι από σφαίρες, συμπεριλαμβανομένων και υπαλλήλων της ίδιας της πολιτείας, κανείς ποτέ δεν παραπέμφθηκε σε δίκη γι’ αυτούς τους φόνους. Αντιθέτως, η πολιτεία της Νέας Υόρκης τα τελευταία 40 χρόνια πρόβαλλε σθεναρή αντίσταση στις πιέσεις για δημοσιοποίηση των εκτενών αρχείων που αποκαλύπτουν την ταυτότητα και το ρόλο των υπευθύνων που προκάλεσαν αυτό το τόσο μεγάλο τραύμα στην Άττικα.

Πριν λίγες μέρες όμως, οι επιζώντες και οι οικογένειες των ανθρώπων που χάθηκαν είχαν μια ελπίδα πως αυτό ίσως επιτέλους αλλάξει. Το πρωί της Πέμπτης, περίμεναν με κομμένη την ανάσα επειδή φαινόταν πως τελικά η Πολιτεία της Νέας Υόρκης είχε πρόθεση να δημοσιοποιήσει κάποια ιδιαίτερα κρίσιμα στοιχεία που σχετίζονται με την Άττικα, χάριν στις επίμονες πιέσεις τους και σε μια δικαστική απόφαση που βγήκε τον Απρίλιο. Για δεκαετίες ολόκληρες αυτοί οι επιζήσαντες ήθελαν να ανοίξει ο φάκελος της Άττικα, πιστεύοντας πως έχουν κάθε δικαίωμα να γνωρίζουν ποιός είναι υπεύθυνος για τον ολέθριο αυτό χαμό. Και στις 2 μετά το μεσημέρι αυτά τα αρχεία ήρθαν επιτέλους στη δημόσιοτα – περίπου.

Αυτό που περίμεναν οι επιζώντες ήταν πρόσβαση σε εμπιστευτικές πληροφορίες που εμπεριέχονται σε δύο απόρρητους τόμους της αποκαλούμενης Αναφοράς Μέυερ- μιας αναφοράς που συστάθηκε το 1976 όταν η πολιτεία δέχτηκε κατηγορίες από έναν από τους δικούς της για κάλυψη εγκλημάτων των διωκτικών αρχών στην Άττικα. Εν τέλει, η πρόσβαση στον δεύτερο και τρίτο τόμο αυτής της αναφοράς μπορεί να σημαίνει για παράδειγμα, πως ο επιζών όμηρος Μάικλ Σμιθ θα μάθει επιτέλους ποιός γάζωσε το κάτω μέρος της κοιλιάς του με σφαίρες που σχεδόν του αφαίρεσαν τη ζωή  και οδήγησαν σε μια ζωή γεμάτη αγωνία τα χρόνια που ακολούθησαν. Αυτοί οι τόμοι ίσως επιτρέψουν στην Τρέισι Μπάρκλι, τη μικρή αδερφή του δολοφονημένου κρατούμενου Λ.Δ. Μπάρκλι να μάθει ποιός πυροβόλησε τον αδερφό της μέχρι θανάτου και αν όντως ισχύει αυτό που ισχυρίζονται πολλοί κρατουμενοι όπως και ο σεβαστός νομοθέτης Άρθουρ Ιβ που βρισκόταν ως παρατηρητής στην Άττικα το 1971, πως  ο κρατούμενος πυροβολήθηκε μέχρι θανάτου μετά την ανάκτηση του ελέγχου της φυλακής από τις αρχές. Ίσως η οικογένεια του κρατούμενου Κένυ Μαλλόυ τελικά μάθει το όνομα του εκτελεστή που όχι μόνο τον σκότωσε, αλλά μετά τους θανάσιμους τραυματισμούς, πυροβόλησε και διέλυσε τα μάτια του. Ίσως η οικογένεια του σωφρονιστικού Τζον Μοντελιόνι να μάθει επιτέλους πώς εκείνος κατέληξε να αιμορραγεί μέχρι θανάτου από σφαίρα στο στήθος.

Αντιθέτως, οι πληροφορίες που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας αφορούσαν γεγονότα που ήταν ήδη εις γνώσιν τους.

Οι κρατούμενοι επιμένουν εδώ και δεκαετίες πως η σφαγή συνεχίστηκε αρκετά μετά την ανάκτηση του ελέγχου της φυλακής από τις αρχές, κάτι που τώρα επιβεβαιώνεται από τα αρχεία. Αυτό δεν είναι κάτι αμελητέο αφού για δεκαετίες οι επίσημοι φορείς του κράτους αρνούνταν πεισματικά πως είχε συμβεί τέτοια κακοποίηση. Είναι αξιοσημείωτο πως οι κρατούμενοι που βίωσαν την ανακατάληψη της Άττικα ήδη γνώριζαν την τεράστια κακοποίηση που υπέστησαν στα χέρια των αρχών και χάριν  στην επιμονή τους στα δικαστήρια τα τελευταία 40 χρόνια το τραύμα που βίωσαν αναγνωρίστηκε από τη δικαιοσύνη. Οι ένορκοι τους παρείχαν αποζημιώσεις για την ψυχική αυτή ωδύνη το 1997 και το 2000 η Πολιτεία της Νέας Υόρκης αναγκάστηκε να πληρώσει το διακανονισμό. Η χρήση υπερβολικής βίας στην ανάκτηση της φυλακής από τις αρχές αναγνωρίστηκε και επικρίθηκε νομικά το 1982 όταν ένας δικαστής ανήγγειλε μια καυστική απόφαση σε μια δίκη κατά της πολιτείας από τη χήρα ενός δολοφονημένου ομήρου.

Περιέργως, από τις 340 σελίδες της Αναφοράς Μέυερ που ο δικαστής ενέκρινε για δημοσιοποίηση μόνο 46 σελίδες δόθηκαν στο κοινό ενώ ακόμα κι αυτές είχαν εν μέρει αναθεωρηθεί. Δεν ήταν έκλπληξη πως θα υπήρχαν αναθεωρήσεις: ως προς την ικανοποίηση του συλλόγου αστυνομικών, η δικαστική απόφαση που εκδόθηκε τον Απρίλιο είχε προσδιορίσει πως καμία ένορκη κατάθεση δεν θα παρουσιαζόταν, ως ένδειξη σεβασμού στην παράδοση μυστικότητας αυτών των διαδικασιών. Ακόμα, το μέγεθος των παραλείψεων ήταν μεγάλο σοκ. Τα ονόματα και οι λεπτομέρειες για τις οποίες υπήρχε μια ελπίδα πως θα γνωστοποιηθούν παρέμειναν απόρρητα ακόμα κι αν αυτά αφορούσαν  διαδικασίες εκτός των ένορκων καταθέσεων.

Επομένως, παρά τις φανφάρες που συνόδευσαν την πρόσφατη δημοσιοποίηση των αρχείων εν σχέσει με την εξέγερση στη φυλακή Άττικα,  τα θύματα της φυλακής παραμένουν απογοητευμένα. Ακόμα παραμένουν στο σκοτάδι όσον αφορά στα άτομα που η πολιτεία γνωρίζει ή υποψιάζεται πως ευθύνονται για τη δολοφονία 39 ανθρώπων κατά τη διάρκεια της ανακατάληψης της φυλακής και τα άτομα που εργάστηκαν σκληρά όλα αυτά τα χρόνια για να σιγουρευτούν πως οι εκτελεστές δεν θα βρεθούν ποτέ ενώπιον της δικαιοσύνης. Ακόμα τα μέλη των διωκτικών αρχών που κατέλαβαν την Άττικα με τόσο άσχημο τρόπο τυγχάνουν προστασίας- αυτά τα άτομα που πάνω στα κορμιά εκατοντάδων άοπλων ανδρών άδειαζαν ασταμάτητα σκάγια και σφαίρες που εκρήγνυται. Πράγματι, στα δημοσιευμένα αρχεία της Άττικα δεν υπάρχουν αναφορές για αυτές τις πράξεις και γι΄αυτούς τους ανθρώπους- πόσο μάλλον οποιεσδήποτε πληροφορίες που μπορεί να επιτρέψουν στα θύματα της Άττικα να βάλουν ένα επίλογο.

Ίσως η Πολιτεία της Νέας Υόρκης να είναι ορθά προβληματισμένη για τη δημοσίευση του συνόλου των πληροφοριών που αφορούν τα συμβάντα στην Άττικα το 1971. Στην προκειμένη περίπτωση, δεν υπάρχει νομοθεσία περιορισμού στη διάπραξη φόνου στη χώρα και όχι μόνο το κοινό έχει γινει μάρτυρας παλαιών υποθέσεων που ξανάνοιξαν πρόσφατα, αλλά άνθρωποι πήγαν στη φυλακή για εγκλήματα που διέπραξαν πριν από πολύ καιρό. Ακόμα, εδώ και αρκετούς μήνες, σε διάφορες πόλεις της Αμερικής οι άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους απαιτώντας  αστυνομικοί να κριθούν υπόλογοι και να πληρώσουν για το θάνατο πολιτών. Αλλά οι επιζώντες της φυλακής δεν αποζητούν τέτοιου είδους δικαιοσύνη- ή τουλάχιστον δεν έχουν πλέον ελπίδα πως μπορούν να την έχουν. Παρόλα αυτά άνθρωποι και οργανισμοί όπως ”Τα ξεχασμένα θύματα της Άττικα” συνεχίζουν να ασκούν πιέσεις για άνοιγμα των φακέλων. Απλά θέλουν ένα βάλουν ένα επίλογο. Μια μέρα, ελπίζουν, οι επίσημοι του κράτους θα νοιαστούν περισσότερο για τα θύματα της φυλακής παρά για την προστασία των ανθρώπων που προκάλεσαν όλο αυτό το χάος.

Translation: BlackCat

Source: Time

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο