Του *Eric Draitser (μετάφραση, επιμέλεια Σύλβια Βαρνάβα)
Το βίντεο του 13χρονου Παλαιστίνιου, Ahmed Manasrah, που αιμορραγεί μέχρι θανάτου στο πεζοδρόμιο μιας γειτονιάς στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, έχει περιγραφεί ως «συγκλονιστικό», «σκληρό» και «οδυνηρό να το δει κανείς». Οι κτηνώδεις λεκτικές κακοποίησεις και οι προσβολές από τους Ισραηλινούς, βλέποντας το παιδί κουλουριάσμένο από την αγωνία, ποικιλοτρόπως χαρακτηρίζονται ως «άκαρδες» και «σκληρές» και πράγματι είναι. “Ψόφα πουτάνας γιε. Ψόφα! Ψόφα! ” Οι ισραηλινοί θεατές του συμβάντος ακούγονται να φωνάζουν στο βίντεο, που πλέον έχει διαδοθεί κατά κόρον στα social media.
Αν και υπήρξε μεγάλη συζήτηση για αυτό το βίντεο και άλλα παρόμοια περιστατικά, που αφορούν τις εξωδικαστικές εκτελέσεις των παλαιστινίων νέων, που κατηγορούνται από το Ισραήλ, ότι μαχαίρωσαν Ισραηλινούς (η ακρίβεια ορισμένων τέτοιων ισχυρισμών αμφισβητείται), υπάρχει αναμφισβήτητα μικρή εξέταση των κοινωνιολογικών επιπτώσεων. Συγκεκριμένα, έχει γίνει ταμπού να εξετάζουμε ακριβώς, τι είδους ιδεολογικά και ψυχολογικά συμπεράσματα, μπορούν να εξαχθούν για την κοινωνία των Ισραηλινών – μια κοινωνία, όπου η συμπεριφορά αυτή δεν είναι ακραία ή σπάνια και αντί να αποτελεί μια ανωμαλία, είναι ενδεικτική μιας συνηθισμένης, αν όχι κυρίαρχης, στάσης. Τέτοια αναμφισβήτητα βάρβαρη μεταχείριση δεν είναι απλά μίσος, και δεν μπορεί να εξηγηθεί ή να δικαιολογηθεί. Αλλά αυτό ακριβώς κάνουν τα συντεχνιακά μέσα ενημέρωσης.
Αρκεί να πούμε, ότι υπάρχουν πολλοί πολιτικοί αναλυτές, ακτιβιστές και άλλοι που δεν τολμούν να προχωρήσουν σε οριστικές καταδίκες της ισραηλινής κοινωνίας και της ισραηλινής συμπεριφοράς. Φοβούνται μη τυχόν δαιμονοποιηθούν ως αντισημίτες, φοβούνται ότι δεν θ’αντιμετωπίσουν έναν ανοιχτό διάλογο και μια κριτική εξέταση όσων λένε, αλλά τα επιχειρήματά τους θα διαστρεβλωθούν και θα παρουσιαστούν ως απεχθή και ρατσιστικά. Ενώ τέτοιες κατηγορίες είναι μερικές φορές δικαιολογημένες – όπως στην περίπτωση των φασιστών και των νεοναζί, για τους οποίους η λέξη «Εβραίος» είναι συνώνυμη με το «κακό» – τις περισσότερες φορές όμως αυτές οι κατηγορίες είναι εσκεμμένα παραπλανητικές, σχεδιασμένες για να προστατεύουν την ισραηλινή κοινωνία από την κριτική, που τόσο ξεκάθαρα της αξίζει.
Αλλά εκείνοι που ενδιαφέρονται για τη δικαιοσύνη και την αλήθεια, δεν μπορούν να σιωπούν, δεν μπορούν να επιτρέψουν στον εαυτό τους να γίνουν θύματα της αυτολογοκρισίας, που προκαλείται από το φόβο. Γιατί η σιωπή ως προς την κριτική εναντίον του Ισραήλ είναι στην πραγματικότητα μια αποτυχία να υπερασπιστεί κανείς σωστά, καταπιεσμένους ανθρώπους, είναι μια παραίτηση από την ευθύνη να μιλήσει ενάντια στην αδικία, τη βαρβαρότητα της αποικιοκρατίας και την απανθρωπιά του σύγχρονου Σιωνισμού. Είναι εξίσου και εγκατάλειψη του καθήκοντος να αποδομηθούν οι κυρίαρχες αφηγήσεις προς το συμφέρον της κοινωνικής δικαιοσύνης, να αμφισβητηθεί η προπαγάνδα των συντεχνιακών μέσων ενημέρωσης, των οποίων η κύρια λειτουργία είναι να προστατεύουν τον ισχυρό από το δυσάρεστο φως της κριτικής. Δεν μπορώ και δεν θα είμαι σιωπηλός.
Η Προπαγάνδα των ΜΜΕ και ο Κίνδυνος ενός Ψευδούς Συμψηφισμού
Διαβάζοντας τη New York Times, την Washington Post και άλλα δήθεν φιλελεύθερα σημαντικά μέσα ενημέρωσης, ένα πράγμα θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος, ότι η φύση της ισραηλο-παλαιστινιακής σύγκρουσης είναι του τύπου «μία σου και μία μου», ότι είναι το προϊόν μιας συνεχιζόμενης σχέσης αιτίας-αποτελέσματος . Με αυτόν τον τρόπο ακριβώς παρουσιάζεται η σύγκρουση σε όλες σχεδόν τις λεγόμενες «αξιοσέβαστες» εφημερίδες.
Πάρτε, για παράδειγμα, ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στην σημαντική εφημερίδα της Αμερικής τους New York Times, λίγες ώρες μετά το περιστατικό, με τον τίτλο «Μαχαιρώματα, και θανάσιμες απαντήσεις, προσθήκες στην πρόκληση του Ισραήλ για ασφάλεια». Αποδομώντας τον τίτλο και μόνο, γίνεται σαφές πού βρίσκεται η προκατάληψη και η εξαπάτηση. Οι Times από τον κυρίαρχο τίτλο του άρθρου, δίνουν στην πλευρά των Παλαιστινίων το τεκμήριο της ενοχής. Σύμφωνα με την συντακτική λογική της κατασκευής του τίτλου, τα “μαχαιρώματα” (τοποθετούνται πρώτα στην πρόταση), είναι η ρίζα του προβλήματος και, ως εκ τούτου, ακολουθούν οι «θανάσιμες απαντήσεις», που είναι ακριβώς αυτό, απλώς απαντήσεις. Το αποτέλεσμα είναι να δικαιολογείται η δολοφονία των Παλαιστινίων, απεικονίζοντάς την, ως απλή απάντηση σ΄ έναν εξωτερικό παράγοντα: τη βία κατά των Ισραηλινών.
Αλλά, φυσικά, όποιος έχει έστω και μια στοιχειώδη κατανόηση των θεμάτων, γνωρίζει ότι τα μαχαιρώματα, είναι αυτά τα ίδια απαντήσεις στις επιθέσεις των ισραηλινών εποίκων και των δυνάμεων ασφαλείας κατά των Παλαιστινίων, καθώς και η προβλέψιμη απόφυση της ατελείωτης κατά τα φαινόμενα, κτηνωδίας και της κατοχής, της φτώχειας και της απελπισίας. Η ιστορία της αποικιοκρατίας είναι γεμάτη με τέτοια παραδείγματα.
Και όμως οι Ισραηλινοί, και το ίδιο το κράτος του Ισραήλ, παρουσιάζονται ως θύματα. Ο τίτλος πλαισιώνει το ζήτημα ως μια “πρόκληση για την ασφάλεια” του Ισραήλ, όχι, ας πούμε, ως ένα αποικιοκρατικό πρόβλημα, ή μια επικίνδυνη κατοχή. Έτσι, λαμβάνοντας συνολικά, στη συνέχεια, τον τίτλο και το συνοδευτικό άρθρο, το αποτέλεσμα είναι να μετατρέπονται τα θύματα σε θύτες και οι θύτες σε θύματα, αντιστρέφοντας τη σχέση καταπιεστή / καταπιεσμένων. Αυτή η αντιστροφή είναι απολύτως αναγκαία προκειμένου να συγκαλύψει τα εγκλήματα του Ισραήλ και απαλλάσσει το κράτος και τους φανατικούς, ακροδεξιούς φασίστες του, από την ενοχή.
Ακόμη και η δήθεν αμερόληπτη αντιμετώπιση του θέματος από ένα μάλλον μέτρια φιλελεύθερο μέσο ενημέρωσης, όπως το NBC News, αποτελεί μια ανέντιμη αντιμετώπιση της σύγκρουσης και της πρόσφατης βίας. Καλύπτοντας το περιστατικό, το NBC News δημοσίευσε μια ιστορία σχετικά με τον πυροβολισμό του Ahmed Manasrah και εν συνεχεία χλευάζει με τον τίτλο «Το viral βίντεο από τον πυροβολισμό του Ahmed Manasrah συνοψίζει την διαμάχη ανάμεσα στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη». Το άρθρο αυτό φιλοδοξεί να παρουσιάσει το θέμα δίκαια, παρουσιάζοντας τα γεγονότα που περιβάλλουν τον ειδεχθή πυροβολισμό τυ Ahmed, ως εμβληματικά μιας ολόκληρης σύγκρουσης. Ουσιαστικά, το NBC News εδώ προσπαθεί, να παρουσιάσει τις ανταγωνιστικές αφηγήσεις των ισραηλινών και των παλαιστινιακών πηγών, ως ενδεικτικό του ευρύτερου αγώνα για να κερδιθεί η κοινή γνώμη και προσπαθεί να πείσει τους αναγνώστες, ότι οι συνεχιζόμενες καταγγελίες και οι αντι-ισχυρισμοί είναι απλά μια από τα ίδια και ότι η αλήθεια είναι απλά άγνωστη. Άλλωστε οι ισραηλινές πηγές λένε το Χ, οι παλαιστινιακές πηγές λένε το Υ. Υποθέτω ότι ποτέ δεν θα μάθουμε.
Ο αναγνώστης του άρθρου του NBC έχει μείνει με το εντελώς ανέντιμο, αν και πολιτικά πολύ χρήσιμο, συμπέρασμα ότι και οι δύο πλευρές είναι εξίσου ένοχες, εξίσου άξιες ευθύνης και ότι η ίδια η σύγκρουση είναι πάνω από κάθε κριτική ανάλυση. Επιπλέον, στην παρουσίαση του θέματος με τον τρόπο αυτό, το μέσο ενημέρωσης, σε αυτή την περίπτωση το NBC, θεωρείται δίκαιο, καθώς έχει παράσχει μια ισορροπημένη λογιστική. Στην πραγματικότητα όμως, έχει επισκιάσει απλά την πραγματική φύση της σύγκρουσης: μια σύγκρουση ανάμεσα σε ένα αποικιακό καταπιεστή και τα θύματά του, εκτοπισμένα και στερημένα, συστηματικά για επτά δεκαετίες.
Αλλά με αυτή την ψευδή ισοδυναμία, αποκρύπτοντας την αλήθεια του θέματος, το NBC News εδώ αποκαλύπτει κατά λάθος κάτι ουσιαστικά αληθινό για τη σύγκρουση, ότι πράγματι, το περιστατικό αυτό όντως “συνοψίζει τη σύγκρουση Ισραήλ-Παλαιστίνης.” Αν και δεν είχε τέτοια πρόθεση, το NBC News εκθέτει σωστά το γεγονός, ότι η συμπεριφορά των Ισραηλινών στην κάμερα είναι σαφώς εμβληματική της ευρύτερης κοινωνίας του Ισραήλ, που βλέπει τα παιδιά της Παλαιστίνης ως “σκυλιά” και ” πουτάνας γιους”, που δεν αξίζουν ν’αναπνέουν, δεν αξίζουν να ζουν.
Η Παθολογία του Ισραηλινού Φασισμού
Αυτό που κατάφερε το βίντεο με τον Ahmed Manasrah, ήταν να δείξει γυμνή στον κόσμο, την απανθρωπιά του Σιωνισμού, μια εβραϊκή ρατσιστική ιδεολογία, που τοποθετεί αναγκαστικά τους μη-Εβραίους σε μειονεκτική σχέση έναντι των Εβραίων, η οποία δίνει λιγότερη αξία στη ζωή των μη-Εβραιών. Δεν είναι απλά το μίσος που οδήγησε στα αηδιαστικά σχόλια των παρευρισκόμενων, είναι μια βαθιά ριζωμένη, μεταξύ των γενεών, αίσθηση της ανωτερότητας της φυλής τους, που αποκτηνώνει τους Παλαιστίνιους και γενικότερα τους Άραβες.
Αυτή η θεμελιώδης πραγματικότητα πολύ σπάνια συζητείται, αλλά βρίσκεται στο επίκεντρο της παλαιστινιακής σύγκρουσης. Βλέποντας τους Άραβες ως υπανθρώπους, πολλοί Ισραηλινοί είναι σε θέση να δικαιολογήσουν, συχνά σε ένα ασυνείδητο επίπεδο, όλες τις μορφές της βαρβαρότητας, τη βία και την καταπίεση. Θα πρέπει να πούμε εδώ ότι υπάρχουν κάποιοι Ισραηλινοί, που αγωνίζονται ενάντια σ’αυτόν τον τρόπο σκέψης (ο Gideon Levy είναι ίσως ο πιο σημαντικός και ειλικρινής αντίπαλος της εν λόγω ρατσιστικής ιδεολογίας), αλλά δυστυχώς πνίγονται από την λυσσαλέα βαρβαρότητα της ισραηλινής δεξιάς (και των κεντρώων, αυτό πρέπει να ειπωθεί).
Και αυτό το φαινόμενο, ικανό αν επισημανθεί να σας χαρακτηρίσει άμεσα ως αντισημίτη, είναι αυτό που κρύβεται πίσω από όλες τις ισραηλινές πολιτικές και την ενεργητική ή παθητική αποδοχή των πολιτικών αυτών από το ισραηλινό πολιτικό σώμα. Και ενώ ο Ahmed Manasrah, που αιμορραγούσε μέχρι θανάτου μέσα σε μια δίνη προσβολών από Ισραηλινούς, μπορεί να προκαλέσε ένα σύντομο ξέσπασμα λόγω του σοκ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αποτελεί όμως απλώς ένα παράδειγμα αυτής της βίας. Είναι πραγματικά διαφορετικό από τις ισραηλινές μπουλντόζες, που κατεδαφίζουν αμέτρητα σπίτια Παλαιστινίων; Είναι κατά κάποιο τρόπο πιο βάρβαρο από την πυρπόληση σπιτιών Παλαιστινίων με μωρά που κοιμούνται μέσα;
Ίσως θα ήταν καλύτερο να μην εκφραστεί λύπη και οργή για το βίντεο, αλλά μάλλον να το δούμε ως λογικό επακόλουθο της φασιστικής, ρατσιστικής ιδεολογίας, που υιοθετήθηκε από τους ηγέτες του ισραηλινού κράτους. Οι Ισραηλινοί στο βίντεο απλώς ακολουθούν το παράδειγμα των ηγετών τους, όπως της υπουργού Δικαιοσύνης Ayelet Shaked, η οποία στην έξαρση της εγκληματικής επίθεσης του Ισραήλ στη Γάζα το καλοκαίρι του 2014, ανήθικα έγραψε:
«Ο παλαιστινιακός λαός έχει κηρύξει πόλεμο εναντίον μας, και πρέπει να απαντήσουμε με πόλεμο. Όχι με μια επιχείρηση, αργή και χαμηλής έντασης, με ελεγχόμενη κλιμάκωση και με μόνο στόχο την καταστροφή των υποδομών της τρομοκρατίας, όχι με στοχευμένες δολοφονίες. Αρκετά με τις πλάγιες αναφορές. Αυτό είναι ένας πόλεμος … Δεν είναι ένας πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, ούτε ένας πόλεμος κατά των εξτρεμιστών, και δεν είναι καν ένας πόλεμος εναντίον της Παλαιστινιακής Αρχής … Είναι ένας πόλεμος μεταξύ δύο λαών. Ποιος είναι ο εχθρός; Ο παλαιστινιακός λαός … Γιατί είναι τόσο τρομακτικό να γίνει αντιληπτό, ότι ολόκληρος ο παλαιστινιακός λαό είναι ο εχθρός; Κάθε πόλεμος είναι ανάμεσα σε δύο λαούς, και σε κάθε πόλεμο ο λαός που ξεκίνησε τον πόλεμο, ολόκληρος αυτός ο λαός, είναι ο εχθρός … Πίσω από κάθε τρομοκράτη στέκονται δεκάδες άνδρες και γυναίκες, χωρίς τους οποίους δεν θα μπορούσε να προβεί σε τρομοκρατικές ενέργειες. Είναι όλοι μαχητές του εχθρού, και τα κεφάλια όλων θα πρέπει να γεμίσουν αίμα. Αυτό περιλαμβάνει επίσης και τις μητέρες των μαρτύρων … Θα πρέπει να ακολουθούν τους γιους τους, τίποτα δεν θα ήταν πιο απλό. Θα πρέπει να αφανιστούν, όπως και τα σπίτια όπου μεγάλωσαν τα φίδια. Διαφορετικά, πιο πολλά μικρά φίδια θα μεγαλώσουν εκεί.»
Τέτοιου είδους ρητορική, με όλα τα συνακόλουθα της απανθρωποίησης, θυμίζει κάθε φασιστική ιδεολογία, από τον γερμανικό ναζισμό της δεκαετίας του 1930, ως τη σύγχρονη ουκρανική πολιτική του Right Sector και του Azov Battalion. Η έννοια ενός «καθολικού πολέμου» εναντίον ενός ολόκληρου λαού, συμπεριλαμβανομένων των μη-πολεμιστών γυναίκων και παιδιών, είναι πολύ πέρα από την απλή πολεμική προπαγάνδα, είναι η υπεράσπιση της γενοκτονίας και της εθνοκάθαρσης.
Και αυτό είναι ακριβώς το σημείο: η εθνοκάθαρση τόσο ως έννοια όσο και ως στρατιωτικός στόχος έχει γίνει το πολιτικό νόμισμα του σύγχρονου Ισραήλ. Επομένως, γιατί θα πρέπει να εκπλήσσει κάποιον, όταν νέοι Ισραηλινοί επιθυμούν το θάνατο, φωνάζοντας πάνω από έναν Παλαιστίνιο που αιμορραγεί, αποκαλώντας τον «γιο πόρνης». Άλλωστε, δεν είναι ο Ahmed Manasrah απλώς άλλο ένα «μικρό φίδι»;
… Και Κάτι Ακόμα
Εάν το ιστορικό παρελθόν αποτελεί οποιαδήποτε ένδειξη, ό, τι έχει γραφτεί παραπάνω θα προκαλέσει αναμφισβήτητα κάποιες αρνητικές αντιδράσεις, καταδίκες, μέιλ γεμάτα μίσος και προσβολές κάθε είδους. «Αντισημίτης», «προδότης», είναι μερικά από τα πιο κοινά επίθετα που έχω ακούσει αμέτρητες φορές, όταν έχω γράψει ή μιλήσει για το Ισραήλ, το σιωνισμό, την εβραϊκή κυριαρχία και τέτοια θέματα. Όχι μόνο δεν θα καταφέρουν αυτά να με αποτρέψουν, αλλά θα με παρακινήσουν να μιλήσω περαιτέρω, επειδή είναι μια ένδειξη ότι οι λέξεις χτυπούν κάποιο νεύρο, ένα νεύρο που δείχνει να είναι ωμό και αναίσθητο και πρέπει απαραίτητα να εκτεθεί.
Αναγνωρίζω επίσης το προνόμιο με το οποίο γράφω αυτές τις γραμμές. Σαν ορκισμένος άθεος που απορρίπτει τον εθνικο-πατριωτισμό και τον φυλετισμό, που είναι συνυφασμένες ιδέες με την πολιτική ιδεολογία του σιωνισμού, η εβραϊκή μου καταγωγή προσφέρει ένα μικρό εμπόδιο για να κατηγορηθώ για αντισημιτισμό (όχι ότι αυτό εμποδίζει κάποιους, φυσικά). Δεν είναι μόνο ότι μου προσφέρει μεγαλύτερη ελευθερία να γράφω και να μιλάω ελεύθερα για τα θέματα αυτά, αλλά μου θυμίζει και ότι έχω καθήκον να το πράξω.
Αυτοί, που δεν αντιτίθενται άμεσα στα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού, της αποικιοκρατίας, της καταπίεσης και της γενοκτονίας είναι αναμφίβολα συνένοχοι σε αυτά. Εγώ, για παράδειγμα, δεν θα είμαι.
*Ο Eric Draitser είναι ο ιδρυτής της StopImperialism.org και παρουσιαστής στο CounterPunch Radio. Είναι ένας ανεξάρτητος αναλυτής γεωπολιτικών με έδρα τη Νέα Υόρκη. Μπορείτε να τον βρείτε στο [email protected].
(http://www.counterpunch.org/2015/10/15/israel-the-media-and-the-anatomy-of-a-sick-society/)
