Η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ και οι αιχμάλωτοι του Ισραήλ

b2ap3_thumbnail_rowling.jpg

του Ομάρ Ρόμπερτ Χάμιλτον

Πόσο απογοητευτικό να βλέπεις τις συγγραφείς Τζ. Κ. Ρόουλινγκ και Χίλαρι Μαντέλ να υπογράφουν μια απαράδεκτη επιστολή που μιλά για την ανάγκη να υπάρξουν “πολιτιστικές γέφυρες” με το Ισραήλ!

Η επιστολή, δημοσιευμένη από μια νέα οργάνωση που ονομάζεται Πολιτισμός για τη Συνύπαρξη βρίθει των κοινοτοπιών και της διγλωσσίας που χρησιμοποιούνται από το Ισραήλ και τους υποστηρικτές του.

Ξεκινά λέγοντας “δεν πιστεύουμε ότι το πολιτιστικό μποϊκοτάζ είναι αποδεκτό”. Με δύο προτάσεις ο αναγνώστης βρίσκει τον εαυτό του χαμένο μέσα στους αριστοκρατικούς διαδρόμους των Βρετανών συντηρητικών που απλώς τον καθοδηγούν τι να σκεφτεί, τι είναι ευγενικό. Το πολιτιστικό μποϊκοτάζ δεν είναι ποτέ αποδεκτό; Ποτέ;

Η βαρετή επιχειρηματολογία συνεχίζεται με την αστήρικτη δυσπιστία για το αν “η επιστολή που δημοσιεύτηκε παλιότερα αντανακλά επακριβώς την επικρατούσα άποψη στον καλλιτεχνικό κόσμο της Βρετανίας”. Αναφέρεται εδώ σε μια άλλη επιστολή που δημοσιεύτηκε τον Φεβρουάριο του 2015 από την οργάνωση Καλλιτέχνες για την Παλαιστίνη – Ηνωμένο Βασίλειο στην οποία 1000 Βρετανοί που υπηρετούν τον χώρο του πολιτισμού δεσμεύονται να μποϊκοτάρουν το Ισραήλ έως ότου τερματιστούν οι τακτικές απαρτχάιντ και εθνοκάθαρσης που εφαρμόζει.

Ακολουθεί μια σειρά άσκοπων ισχυρισμών σχετικά με την ανάγκη “να ενημερωθούμε και να ενθαρρύνουμε τον διάλογο” για “περαιτέρω ειρήνευση”. Όταν όμως έχεις να αντιμετωπίσεις τη μηχανοποιημένη καταστροφή ενός ολόκληρου λαού από έναν από τους πλέον τεχνολογικά εξελιγμένους και διπλωματικά θωρακισμένους στρατούς στην ιστορία της ανθρωπότητας, τότε το να μιλάς, εν έτει 2015, περί “πολιτισμικής σύμπλεξης”  δε συνεπάγεται τίποτα άλλο παρά τη συγκάλυψη της συνεχιζόμενης ισραηλινής εποίκισης όσων εδαφών έχουν απομείνει από την Παλαιστίνη.

Ας αναλογιστούμε σε τι έχουν οδηγήσει τα τελευταία 20 χρόνια διαλόγου, αμοιβαίων δεσμεύσεων και διαπραγματεύσεων. Από όταν υπογράφτηκαν οι Συμφωνίες του Όσλο το 1993 το Ισραήλ έχει κατασκευάσει 53.000 κατοικίες για τη στέγαση 500.000 νέων εποίκων στη Δ. Όχθη, έχει υποβάλει τη Γάζα σε έναν μεσαιωνικού τύπου αποκλεισμού για 8 χρόνια, έχει κατεδαφίσει 15.000 παλαιστινιακά σπίτια, έχει εκτοπίσει 11.000 Παλαιστίνιους από την Ιερουσαλήμ και έχει διαιρέσει τη Δ. Όχθη σε 167 απομονωμένες ζώνες κατοίκησης που διαχωρίζονται μεταξύ τους από ένα τσιμεντένιο τείχος 440 χλμ και από 522 στρατιωτικά σημεία ελέγχου. Έχει καταστείλει έναν λαϊκό ξεσηκωμό και έχει εξαπολύσει 4 μεγάλης διάρκειας και ισχύος επιθέσεις που δολοφόνησαν πάνω από 7.000 Παλαιστινίους.

Το Ισραήλ όλα αυτά τα χρόνια (και δεν πάμε καν μέχρι το 1948 σε αυτό το κείμενο) έχει αναπτύξει πλήρεις διπλωματικές και οικονομικές σχέσεις με όλους τους μεγάλους παίκτες στη διεθνή σκακιέρα ενώ βρίσκεται και στο επίκεντρο του παγκόσμιου εμπορίου όπλων, υψηλής τεχνολογίας και διαμαντιών. Συμμετέχει σε ευρωπαϊκά αθλητικά πρωταθλήματα και μουσικούς διαγωνισμούς και απολαμβάνει ευρωπαϊκά εμπορικά οφέλη. Κρατά το Κογκρέσο των ΗΠΑ δέσμιο σε κάθε του καπρίτσιο και διατηρεί έναν ολόκληρο στρατό από λομπίστες σε κάθε δυτική πρωτεύουσα. Το Ισραήλ δεν υποφέρει από έλλειψη “γεφυρών”.

Λέξεις όπως “διάλογος”, “ειρήνη” και “γέφυρες” αποτελούν χαρακτηριστικό γνώρισμα της βιομηχανίας ειρήνευσης που έχει χτιστεί γύρω από την Παλαιστίνη όλα αυτά τα χρόνια μετά το 1993. Χρήματα για την ανάπτυξη αποδεσμεύτηκαν ως ανταμοιβή για την υπογραφή των Συμφωνιών του Όσλο από την PLO και ξένες ΜΚΟ γρήγορα ξεχύθηκαν στη Δ. Όχθη αρματωμένες με ένα νέο λεξιλόγιο σχεδιασμένο για ετήσιες αναφορές και οδηγίες χορηγών και απόλυτη διαιώνιση της σύγκρουσης και των μισθών. Σε αυτή τη νέα γλώσσα η “ειρήνη” σημαίνει “υποταγή” και ο “διάλογος” σημαίνει “σιωπή”. Δεν είναι Τείχος Απαρτχάιντ, είναι Φράκτης Διαχωρισμού – πολλές φορές απλά φράκτης. Δεν είναι “σφαγή”, είναι “μάχη”. Η λέξη δικαιοσύνη δεν υπάρχει πουθενά. Όταν η επιστολή της Ρόουλινγκ αναφέρει ότι “η πολιτισμική σύμπλεξη χτίζει γέφυρες, καλλιεργεί την ελευθερία και τη θετική κίνηση για αλλαγή” μπορεί κανείς να αντιληφθεί την ξεκάθαρη και απόλυτη κενότητα αυτής της δήλωσης.

Ποιον πρέπει να ευχαριστήσουμε για αυτήν την ευφημιστική ανειλικρίνεια;          

Αποκαλούνται Πολιτισμός για τη Συνύπαρξη και στους συντονιστές τους περιλαμβάνονται : ένα μέλος του εκτελεστικού συμβουλίου από την Ισραήλ Μια οικογένεια (One Family Israel), “μία εξέχουσα οργάνωση υποστήριξης για τα θύματα τρομοκρατίας στο Ισραήλ”, τον εκτελεστικό διευθυντή του Εκπαιδευτικού Ιδρύματος Φίλων του Ισραήλ (Friends of Israel Educational Foundation), έναν Ισραηλινό σχεδιαστή λογισμικού που η φωτογραφία του προφίλ του στο facebook απεικονίζει ένα μεγάλο Άστρο του Δαβίδ και έναν τραπεζίτη επενδύσεων που ενισχύει τις καμπάνιες της φιλανθρωπικής οργάνωσης Εβραϊκή Φροντίδα (Jewish Care).   

Μήπως η οργάνωση  Πολιτισμός για τη Συνύπαρξη ξεχνά κάτι; Μήπως δεν βρήκαν μία έστω παλαιστινιακή οικογένεια να συνεργαστεί μαζί τους; Ή μήπως αποφάσισαν ότι δεν είναι απαραίτητο αυτό;

Με ποιον ακριβώς σκοπεύουν να συνυπάρξουν;

Και τότε όλα ξεκαθαρίζουν. Δεν μιλούν για διάλογο μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Μιλούν για διάλογο μεταξύ των ιδίων και του Ισραήλ. Οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν σχέση. Η ειρήνη εδώ σημαίνει να αφεθούν ήσυχοι για να συνεχίσουν να κάνουν μπίζνες με το τελευταίο κράτος απαρτχάιντ του σύγχρονου κόσμου. Ο διάλογος και οι πολιτισμικές ανταλλαγές στη γλώσσα τους σημαίνουν ότι αν μιλάς ανοιχτά για το Ισραήλ μπορείς να αλλάξεις τη δουλειά σου με μία άλλη. Μόλις την τελευταία βδομάδα τόσο το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ όσο και το δίκτυο MSNBC ανακάλεσαν δηλώσεις που δεν άρεσαν στο ισραηλινό λόμπι. Ποια δυνατότητα έχουν λοιπόν ανεξάρτητα ιδρύματα όπως το Tricycle Theatre του Λονδίνου να ασκήσουν το ηθικό τους δικαίωμα να αρνηθούν χρηματοδότηση από ένα κράτος απαρτχάιντ; Η απάντηση είναι: καμία. Επειδή, θυμηθείτε, σύμφωνα με τη Ρόουλινγκ το πολιτιστικό μποϊκοτάζ δεν είναι ποτέ αποδεκτό. Ένας περιοδεύων θίασος από ερασιτέχνες της Κου Κλουξ Κλαν θέλει να “επανερμηνεύσει” ένα λυντσάρισμα στο θέατρο του σχολείου σας  για να δείξει στον κόσμο την άλλη πλευρά της ιστορίας;  Μάλιστα, κύριε. Ένα πολιτιστικό μποϊκοτάζ απλώς θα απομόνωνε άδικα λευκούς άντρες από το Μισισιπί τη στιγμή που ο κόσμος μας είναι γεμάτος από ποικίλες αδικίες.  

Το Tricycle Theatre, όπως πολλοί πολιτικοί, τραγουδιστές και αθλητές επικρίθηκε πέρυσι όταν αποφάσισε να απορρίψει χρηματοδότηση από το ισραηλινό κράτος. Τους έγινε άμεσα “διάλογος” για να υποταχθούν και εξαναγκάστηκαν σε “γέφυρες”  με έναν τρόπο που θυμίζει τους Βρετανικούς Πολέμους του Οπίου.

Λαμβάνοντας υπ’ όψη ότι ο χώρος της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ είναι αυτός της γραφής και της γλώσσας προκαλεί τεράστια έκπληξη να βλέπουμε την υπογραφή της σε μια τέτοια επιστολή. Ξεκάθαρα αυτή η παρέα για τη “συνύπαρξη”, που περιλαμβάνει τον ατζέντη της και δύο μέλη της διοίκησης του φιλανθρωπικού της ιδρύματος Lumos, δημιουργήθηκε αποκλειστικά για την υπογραφή της. Πολλοί από τους θαυμαστές τους πιστεύουν ωστόσο ότι οι κυρίες Ρόουλινγκ και Μαντέλ θα αναθεωρήσουν τη στάση τους και θα αποσύρουν τα ονόματά τους από αυτό το κείμενο. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια έκκληση να επιτραπεί στο Ισραήλ να συνεχίσει την εθνοκάθαρση στην Παλαιστίνη. Η οικονομική και πολιτιστική απομόνωση συνέβαλε στον τερματισμό του απαρτχάιντ στη Ν. Αφρική και μπορεί να το τερματίσει και στην Παλαιστίνη. Αν αυτό που θέλουμε είναι η ειρήνη οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι θα έρθει μόνο με δικαιοσύνη.

πηγή:  http://www.counterpunch.org/2015/10/26/j-k-rowling-and-the-prisoners-of-israel/

(μετάφραση – επιμέλεια: Νικολέττα Κίτσου)

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο