To «Σαρλί Εμπντό» δεν είναι ρατσιστικό; Αφού το λέτε …

του Ολιβιέ Συράν 

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

Ο Ολιβιέ Συράν εργάστηκε στο Σαρλί Εμπντό από το 1992 μέχρι το 2001, προτού αποχωρήσει, θυμωμένος για την «δικτατορική συμπεριφορά και τις διεφθαρμένες πρακτικές για τις προαγωγές συντακτών» του Φιλίπ Βάλ (πρώην εκδότη του Σαρλί). Από τότε, ο Ολιβιέ Συράν έμεινε ένας παρατηρητής από μακριά, εκτός των τειχών, της εξέλιξης του Σαρλί Εμπντό και της ολοένα και μεγαλύτερης εμμονής του με το Ισλάμ. Έγραψε αυτή την επιστολή, η οποία δημοσιεύτηκε την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013 στο Article 11,  σε απάντηση ενός άρθρου γνώμης στη Le Monde υπογεγραμμένου από τον Σαρμπ (Στεφάν Σαρμπονιέ, έναν από τους σκιτσογράφους που δολοφονήθηκαν τον Ιανουάριο του 2015) και τον Φαμπρίς Νικολινό.


Υστερόγραφο 11 Ιανουαρίου 2015: Προς όλους όσους πιστεύουν ότι αυτό το άρθρο αποτελεί επικύρωση της επαίσχυντης τρομοκρατικής επίθεσης εναντίον του Σαρλί Εμπντό (ότι «τα ήθελαν»), η εκδοτική ομάδα του Article 11 με όλη της την καρδιά, δείχνει το μεσαίο δάχτυλο προς όλους αυτούς τους γύπες. Για να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, παραπέμπει εδώ.

*

Αγαπητοί Σαρμπ και Φαμπρίς Νικολινό,

«Ελπίζουμε ότι αυτοί που ισχυρίζονται και θα ισχυριστούν και αύριο, ότι το Σαρλί είναι ρατσιστικό, τουλάχιστον θα έχουν το κουράγιο να το πουν δυνατά και με το αληθινό τους όνομα. Θα απαντήσουμε κατάλληλα.» Διαβάζοντας αυτή τη στομφώδη δήλωσή σας στον επίλογο του άρθρου γνώμης που δημοσιεύσατε στην Le Monde [1],  σα να λέτε «έλα να μας το πείς κατάμουτρα αν είσαι πραγματικός άντρας», αισθάνθηκα μέσα μου μια παρόρμηση,  μια επιθυμία να βγω και να παλέψω στην αυλή του σχολείου. Κι όμως η πρόκληση δεν απευθυνόταν σε μένα. Επί πλέον, ποιους καλοπροαίρετους ανθρώπους ελπίζατε να πείσετε, αποτελεί μυστήριο. Για αρκετό καιρό, πολλοί άνθρωποι έβγαιναν κι έλεγαν «δυνατά» και «με το όνομά τους» αυτό που σκέφτονταν για το περιοδικό σας και για τα λύμματα που χύνονταν απ’ αυτό, χωρίς κανείς από σας να μπει στον κόπο να τους απαντήσει ή να τους κουνήσει τη μικρούλα γροθιά του.

Kι έτσι η Le Monde γενναιόδωρα άνοιξε για σας την υπηρεσία πλυντηρίου της, για ένα γρήγορο ατμοκαθαρισμό της τσαλακωμένης σας τιμής. Το ν’ ακούσουμε την άποψή σας, είχε καταστεί επείγον: Δεν μπορούσατε ούτε να βγείτε στο Παρίσι, χωρίς ο ταξιτζής να σας αντιμετωπίσει σαν ρατσιστές και να σας κατεβάσει να πάτε με τα πόδια. Καταλαβαίνω την ενόχλησή σας, αλλά γιατί να ρεζιλευτείτε σε μια άλλη έκδοση από τη δική σας; Δεν δίνουν το Σαρλί Εμπντό, η ιστοσελίδα και οι εκδόσεις σας, χώρο, για να εκφράσει κανείς αυτό που τον απασχολεί; Αναφέρεστε στην ένδοξη κληρονομιά του «Σαρλί» της δεκαετίας του ’60 και του ’70, ενώ τότε ήταν η πολιτική λογοκρισία και όχι κάποια στοιχειωμένη ανυποληψία που έκανε το περιοδικό σας ν’ ανησυχεί. Αλλά αμφιβάλλω, ότι ο Καβανά ή ο Σορόν θα είχαν ποτέ ζητήσει τη βοήθεια κυριλλέ εφημερίδων για να παρουσιαστούν ως αξιοσέβαστοι.  

Επίσης, αν και μου πέρασε απ’ το μυαλό στο παρελθόν, η ιδέα να γράψω στο πόδι μερικές οργισμένες γραμμές σε αντίδραση για κάποιο από τα κατορθώματά σας, ποτέ δεν κάθησα να το κάνω. Αναμφίβολα δεν είχα την υπομονή ή το σθένος να παρακολουθώ βδομάδα με τη βδομάδα, την λυπηρή μεταστροφή που επήλθε στην ομάδα σας μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Δεν ήμουν πια μέλος του Σαρλί Εμπντό όταν οι πιλότοι αυτοκτονίας με τ’ αεροπλάνα τους επέδρασαν στην εκδοτική σας γραμμή, αλλά η Ισλαμοφοβική νεύρωση η οποία λίγο λίγο κατέλαβε τις σελίδες σας από εκείνη τη μέρα, με επηρέασε προσωπικά, αφού κατέστρεψε τις αναμνήσεις των ωραίων στιγμών που είχα περάσει στο περιοδικό τη δεκαετία του ’90. Η ξέφρενη πλάκα του «Σαρλί» που είχα αγαπήσει, τώρα μου φαινόταν σαν την πλάκα ενός χαζοχαρούμενου που βγάζει έξω το πουλί του στο ταμείο της εξόδου ή σαν ένα γουρούνι που κυλιέται στα ίδια του τα σκατά. Κι όμως, ποτέ δεν αποκάλεσα το περιοδικό σας ρατσιστικό. Αλλά από σήμερα που διακηρύσσετε, προς κάθε κατεύθυνση, τον άμεμπτο και ανεπίληπτο αντιρατσισμό σας, ίσως είναι η κατάλληλη στιγμή να πάρουμε το ζήτημα σοβαρά.

Ρατσιστικό; To Σαρλί Εμπντό σίγουρα δεν ήταν κάτι τέτοιο όταν εγώ δούλευα εκεί. Σε κάθε περίπτωση, η ιδέα ότι το περιοδικό θα μπορούσε να εκτεθεί σε μια τέτοια κατηγορία δεν μου είχε περάσει ποτέ απ’ το μυαλό. Υπήρχε, ασφαλώς κάποιος Γαλλοκεντρισμός, όπως και τα άρθρα του Φιλίπ Βάλ. Αυτά τα τελευταία, παρουσίαζαν μια ενοχλητική εμμονή, που χειροτέρευε με τα χρόνια, τον «Αραβο-Μουσουλμανικό κόσμο». Αυτός παρουσιαζόταν ως ένας ωκεανός βαρβαρότητας που απειλούσε, ανά πάσα στιγμή, να καταβροχθίσει το μικρό νησί του ανώτερου πολιτισμού και της δημοκρατικής λεπτότητας, που ήταν, γι’ αυτόν, το Ισραήλ. Αλλά οι εμμονές του αφεντικού, παρέμεναν περιορισμένες στη στήλη του στη σελίδα 3, και διαχέονταν σπάνια μόνο στην καρδιά του περιοδικού, που εκείνη την εποχή, εγώ ένοιωθα, ότι χτυπούσε με αρκετή ποσότητα οξυγονούχου αίματος.

Αραιά και που, έφευγα, κουρασμένος από τη δικτατορική συμπεριφορά και τις διεφθαρμένες πρακτικές προαγωγών των συντακτών, μετά έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι και η Καρολίν Φουρέστ ήρθε στην εκδοτική σας ομάδα. Αυτή η διπλή καταστροφή προκάλεσε μια διαδικασία ιδεολογικής αναμόρφωσης , που θα έδιωχνε τους παλιούς σας αναγνώστες και θα προσέλκυε καινούργιους – ένα κοινό καθαρότερο, με πιο πολύ ενδιαφέρον για τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» παρά για την ανάλαφρη αναρχία του [σκιτσογράφου] Γκεμπέ. Λίγο-λίγο, η συνεχής καταγγελία κατά των «γενειοφόρων», των γυναικών με τη μαντήλα και των φανταστικών τους κατορθωμάτων θα γινόταν ο κεντρικός άξονας της δημοσιογραφικής και σατιρικής σας παραγωγής. Άρχισαν να εμφανίζονται «έρευνες» που δέχονταν τις πιο τρελές φήμες ως γεγονότα, όπως η θεωρούμενη ως εισβολή μιας ορδής αιμοβόρων Σαλαφιστών στο Σύνδεσμο για τ’ Ανθρώπινα Δικαιώματα ή στο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ [2]. Το νέο ρεύμα ήθελε το περιοδικό να απαρνηθεί την απείθαρχη στάση που ήταν μέχρι τότε η ραχοκοκκαλιά του, και να συνάψει συμμαχίες με τις πιο διεφθαρμένες μορφές πλούσιων διανοούμενων, όπως ο Μπερνάρ Ανρί Λεβί ή ο Αντουάν Σφερ που συνυπέγραψαν ένα γελοίο «Μανιφέστο των Δώδεκα Εναντίον του Νέου Ισλαμικού Ολοκληρωτισμού» που δημοσιεύτηκε στο Σαρλί Εμπντό. Όποιοι δεν μπορούσαν να ενταχθούν σε μια κοσμοθεώρηση που έφερνε αντιμέτωπους τους πολιτισμένους (Ευρωπαίους)  με τους σκοταδιστές (Μουσουλμάνους) έβλεπαν να τους κολλάνε την ετικέττα «χρήσιμοι ηλίθιοι» ή «Ισλαμο-αριστεροί». 

b2ap3_thumbnail_image001.jpg

Εξώφυλλο του “Σαρία Εμπντό”: ο Μωάμεθ αρχισυντάκτης: “100 βιτσιές αν δεν πεθάνετε απ’ τα γέλια!”

Για το Σαρλί Εμπντό, ήταν πάντα θεμιτό να γελοιοποιούνται οι «χοντροί ηλίθιοι» που τους άρεσε το ποδόσφαιρο και να παρακολουθούν TF1 (τηλεοπτικό δίκτυο). Αυτό ήταν επικίνδυνο μονοπάτι. Αν πιστεύεις στην ανωτερότητά σου, και έχεις συνηθίσει να κοιτάς αφ’ υψηλού το κοπάδι, είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να σαμποτάρεις τις διανοητικές σου άμυνες και να τις αφήσεις να σκορπιστούν με το απαλότερο φύσημα του ανέμου. Οι δικές σας, αν και υποστηρίζονταν από μια καλή εκπαίδευση, άνετο εισόδημα και το ευχάριστο πνεύμα ομαδικότητας της «συμμορίας του Σαρλί», κατέρρευσαν με εντυπωσιακή ταχύτητα. Θυμάμαι ένα ολοσέλιδο άρθρο της Καρολίν Φουρέστ που δημοσιεύτηκε στις 11 Ιουνίου 2008. Σ’ αυτό, διηγόταν τη φιλική της συνάντηση με τον Ολλανδό σκιτσογράφο Γκρεγκόριους Νεκσοτ, που είχε μπει στον κόπο να παρουσιάσει τους συμπατριώτες του Μουσουλμάνους μ’ έναν ιδιαίτερα γελοίο τρόπο. Κρίνετε μόνοι σας: ένας ιμάμης ντυμένος Άγιος Βασίλης που έκανε πισωκολλητό σε μια κατσίκα, με την λεζάντα: “Πρέπει να μοιραζόμαστε τις παραδόσεις μας». Ή έναν Άραβα, ξαπλωμένο στον καναπέ και χαμένο στις σκέψεις του: “To Κοράνι δε λέει τι πρέπει να κάνεις για  να παίρνεις το επίδομα ανεργίας για 30 χρόνια». Ή ακόμα και το «μνημείο σκλαβιάς των λευκών ντόπιων φορολογούμενων»: ένας Ολλανδός με αλυσίδες στα πόδια, που μεταφέρει έναν μαύρο στην πλάτη του, τα χέρια σταυρωτά και πιπιλάει μια πιπίλα. Σιχαμερός ρατσισμός;  Α ελάτε τώρα, αυτό είναι ελευθερία της έκφρασης! Πράγματι, διαβεβαίωνε η Φουρέστ. Το ελαφρώς άξεστο χιούμορ του φίλου της «δεν είναι πάντα εύπεπτο», αλλά πρέπει να το αντιληφθούμε «μέσα στο πλαίσιο της Ολλανδίας, όπου οι άνθρωποι είναι υπερ-ανεκτικοί, έως και αγγελικοί σε σχέση με τον φονταμενταλισμό».  Ποιος φταίει που οι Μουσουλμάνοι εκθέτουν τον εαυτό τους σε γελοιοποίηση που δεν είναι εύπεπτη; Οι ίδιοι οι Μουσουλμάνοι και οι σούπερ αγγελικοί σύμμαχοί τους, προφανώς. Όπως ο ίδιος ο Nεκσότ εξήγησε στους αναγνώστες του Σαρλί Εμπντό “οι Μουσουμάνοι πρέπει να καταλάβουν ότι το χιούμορ ανήκει στις παραδόσεις μας εδώ και αιώνες».

Κανείς από το γραφείο δεν σηκώθηκε να παραιτηθεί μετά απ’ αυτή την σελίδα που πέρασε ανεπαίσθητα, η οποία όμως δεν έκανε τίποτ’ άλλο παρά να επικυρώνει μια πορεία που είχε αρχίσει έξι ή επτά χρόνια νωρίτερα. Όμοιος ομοίω αεί πελάζει στην ανοχή. Αλλά όταν διαβάζω στο άρθρο σας στη Le Monde: «Σχεδόν ντρεπόμαστε που πρέπει να σας υπενθυμίσουμε ότι ο αντι-ρατσισμός και το πάθος για ισότητα όλων των ανθρώπων είναι και θα παραμείνουν οι ιδρυτικές αρχές του Σαρλί Εμπντό», η μόνη πληροφορία που παίρνω απ’ αυτό είναι ότι η ομάδα σας δεν είναι και τελείως απρόσβλητη στην ντροπή. Έτσι είναι;

Όταν ο Βαλ και η Φουρέστ αποχώρησαν το 2009, για να αναλάβουν ανώτερες θέσεις – ο ένας επικεφαλής ενός δημοσίου ραδιοφωνικού δικτύου, η άλλη από το βήμα του επίσημου αντιρατσισμού – θα μπορούσαμε να είχαμε αναρωτηθεί αν θα συνεχίζατε στην ίδια κατεύθυνση, παρά το ότι εκείνοι είχαν φύγει. Το λιγότερο που μπορούμε να πούμε είναι ότι παραμείνατε πιστοί στη γραμμή τους. Την απορροφήσατε όλη, μέχρι κεραίας, όπως φαίνεται.

Σήμερα, εκείνες οι μύγες που ο Tιγκνού ποτέ δεν παραλείπει να βάζει να βουϊζουν γύρω από τα κεφάλια των «γενειοφόρων» είναι περισσότερο παρά ποτέ ελκυστικές για τη φαντασία σας,  καθώς «σπάτε πλάκα» με τους Μουσουλμάνους. Σ’ ένα βίντεο που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του Σαρλί Εμπντό στο τέλος του 2011, σε είδαμε Σαρμπ, να μιμείσαι το Ισλαμικό κάλεσμα για προσευχή, με ενθουσιώδη χάχανα από τα φιλαράκια σου. Τι αστεία Κορανική απαγγελία για ν’ αναγγείλεις τη λήξη της προθεσμίας για το περιοδικό’ ούτε ο Μισέλ Λεέμπ  [διάσημος Γάλλος ιμπρεσιονιστής] δεν θα μπορούσε να το ‘χε κάνει καλύτερα. Τι συλλογικό δηλητήριο σιγόβραζε μέσα σου για να φτάσεις σ’ αυτό το σημείο; Από ποια ψυχολογικά βάθη ανέσυρες το θράσος να «γελάς» μ’ ένα σκίτσο που έδειχνε καλυμένες γυναίκες  να ξεγυμνώνουν τον πισινό τους καθώς σκύβουν σε προσευχή προς την «Μέκκα-relle” (ένα λογοπαίγνιο με τη λέξη maquerelle, που σημαίνει τσατσά σε μπουρδέλο); Αυτός ο άθλιος χείμαρρος σκουπιδιών δεν είναι καν επαίσχυντος’ η ανοησία τους σε κάνει να ντρέπεσαι, πριν ακόμα αποκαλύψουν την άποψή σας, τη θεώρησή σας για τον κόσμο.

b2ap3_thumbnail_image002.jpg

Είναι αυτό το σκίτσο της Καθρίν που μου έρχεται στο μυαλό, αλλά θα μπορούσα να αναφέρω τόσα πολλά άλλα, από το χείμαρρο του Ισλαμοφοβικού οχετού που εσύ και άλλοι, παραγωγοί χιούμορ, φουσκωμένοι από τους ανέμους της μόδας, πετάτε από τα βυτιοφόρα σας κάθε βδομάδα. Εκείνο το σκίτσο, συνόδευε μια ψευδο-έρευνα για τους «τζιχαδιστές του σεξ» στη Συρία [4]. Εκείνη η «αποκλειστικότητα», μάθαμε λίγο αργότερα – είναι αλήθεια ότι φαινόταν πιθανή σε μια πρώτη ανάγνωση – ήταν ένα κάρο ηλιθιότητες που διέρρευσαν για προπαγανδιστικούς σκοπούς [5]. Να σημειώσουμε ότι δεν αφαιρέσατε καν αυτό το χάλι από την ιστοσελίδα σας’ προφανώς, κάποια θέματα αξιολογούνται ως πιο πρόσφορα από άλλα για απόσυρση. Όταν κοροϊδεύετε τις γυναίκες με μαντήλα, μπορείτε να αφήνεστε, να επιτρέπετε στον εαυτό σας κάποια ανάμιξη της συναρπαστικής – αν και αβάσιμης – πληροφόρησης, και των βωμολοχιών που ακούει κανείς σ’ ένα στρατώνα.

Αλλά δεν γράφω για να μιλήσω για το καλό γούστο’ περισσότερο, γι’ αυτή τη χώρα που συμβάλλατε στο να είναι ένα σιχαμερότερο μέρος για να ζεις. Μια χώρα που τώρα απαγορεύει σε μια γυναίκα να δουλέψει σ’ ένα παιδικό σταθμό με την αιτιολογία ότι το κομμάτι υφάσματος που φοράει θα τραυματίσει τα παιδιά. Ή που μια φοιτήτρια, που φορά μια μπαντάνα που κρίνεται ότι είναι πολύ φαρδιά, αποβάλλεται από το Πανεπιστήμιό της με τις ευλογίες της δημάρχου της Ένωσης για ένα Λαϊκό Κίνημα (UMP), της Υπουργού Παιδείας και του λυσσαλέου Τύπου[6].  Εκεί που δύσκολα θα βρεις έναν πάγκο καφενείου ή ένα τραπέζι μορφωμένων επισήμων, που χωρίς να τους έχεις προειδοποιήσει, δε θα ξεσπάσουν στα γέλια με το είδος των αστείων τα οποία, στο «Σαρλί», σας κάνουν να κυλιέστε στο πάτωμα τη μέρα που φτάνει η προθεσμία για το περιοδικό. Εκεί όπου κάθε γυναίκα που καλύπτει τα μαλλιά της θεωρείται η εμπροσθοφυλακή της πέμπτης φάλαγγας, μέχρι του σημείου να της απαγορεύεται να συμμετέχει στην έξοδο του σχολείου ή να κάνει εθελοντική εργασία για να ταϊσει τους άστεγους. [7]

Ξέρω ότι, στα μάτια σας, αυτά τα σθεναρά μέτρα είναι κρίσιμα για την επιβίωση της Δημοκρατίας και της κοσμικότητας. Πρόσφατα, ανακαλύψατε ότι είναι χρήσιμο να δημοσιεύσετε μια συνέντευξη με τον δικηγόρο σας, Ρισάρ Μαλκά, τον ανδρείο υπερασπιστή της Clearstream [εταιρείας πασίγνωστης για την φοροδιαφυγή της], του Ντομινίκ Στρος-Καν [πολιτικού που συνελήφθη για απόπειρα βιασμού] και του πνεύματος του Διαφωτισμού. «H μαντήλα είναι η εξολόθρευση, ο ενταφιασμός της Δημοκρατικής τριάδας της Ελευθερίας, της Ισότητας και της Αδελφότητας [8]”, διακήρυξε το φερέφωνό σας σαν να έκανε πρόποση στη συνάντηση για πωλητές ηλεκτρικών σκουπών [9]. Θα χρειαζόταν πρώτ’ απ’ όλα να μας εξηγήσει για ποιον αυτή η διάσημη τριάδα έχει κάποιο πραγματικό νόημα, και για το όφελος ποιανού, αλλά ας το προσπεράσουμε. Αυτό που θέλει να χώσει πάντως μέσα στα κεφάλια των αναγνωστών σου, αν και έχουν ήδη πλήρως εξασκηθεί πάνω στο θέμα, είναι ότι αυτά τα λίγα τετραγωνικά εκατοστά μπαμπακιού, ίσως σε μίξη με πολυεστέρα, απειλούν να διαδόσουν την επιδημία σ’ όλη την όμορφη χώρα μας. Ότι η μαντήλα είναι τόσο επικίνδυνα μολυσμένη που δεν είναι σοφό να χάνουμε τον καιρό μας ανησυχώντας για τα άτομα που τη φοράνε.

Πρέπει να ξεκαθαρίσω σ’ αυτό το σημείο, ότι προσωπικά, δεν έχω «πρόβλημα» με τον κορσέ της θείας μου ή με τα ράστα κοτσιδάκια της ξαδέλφης μου, όπως δεν έχω πρόβλημα και με τη μαντήλα της γειτόνισσάς μου. Αν η γειτόνισσά μου, μου έλεγε ότι το φορά παρά τη θέλησή της, σίγουρα θα ήθελα να την ενθαρρύνω να βρει ένα τρόπο να ζήσει όπως επιθυμεί. Θα φερόμουν με τον ίδιο τρόπο αν την ανάγκαζαν να φοράει δικτυωτό καλσόν ή σκωτζέζικη φούστα. Εκτός απ’ αυτό το σενάριο, το αν μια γυναίκα αποφασίσει να φοράει ή να μη φορά το όποιο ρούχο, δεν με αφορά. Είτε είναι για προσωπική, θρησκευτική, αισθητική ή άλλη χρήση, είναι δικό της θέμα. Το εκπληκτικό, είναι αυτή η μανία σ’ αυτή τη χώρα να προβάλλουμε τις φαντασιώσεις μας σ’ενα τετραγωνικό υφάσματος, είτε είναι η αποξένωση της γυναίκας, είτε ο φόβος της Ισλαμικής εισβολής, η υπεράσπιση του δικαιώματος  του άντρα να απολαμβάνει ελκυστικά χτενίσματα, κλπ. Δε με νοιάζει, ούτε η μαντήλα, ούτε τα ψηλά τακούνια ούτε και το – φτιαγμένο στο Μπαγκλαντές – μπλουζάκι Camaïeu [διάσημη γαλλική μάρκα ], μόνο το άτομο που βρίσκεται από κάτω ή από μέσα αξίζει σεβασμό. Που έχουμε φτάσει λοιπόν, για να πρέπει να επιβεβαιώσουμε ένα τόσο προφανές αξίωμα; Δοκιμάστε το, θα δείτε: είναι η καλύτερη πρόληψη ενάντια σ’ ένα στομαχικό έλκος ή σ’ έναν άσχημο πονοκέφαλο.

b2ap3_thumbnail_image003.jpg

Σκίτσο του Σαρμπ: “Eπιτρέπεται να σχεδιάζουμε τον πισινό του Μωάμεθ;”

Το εμμονικό σφυροκόπημα ενάντια στους Μουσουλμάνους, στο οποίο η εβδομαδιαία σας έκδοση έχει αφιερωθεί πάνω από μια δεκαετία είχε πολύ απτά αποτελέσματα.  Έχει συνεισφέρει έντονα, στη δημοφιλία, ανάμεσα σ’ όσους ανήκουν στην «αριστερή» κοινή γνώμη,  της ιδέας ότι το Ισλάμ είναι ένα κύριο «πρόβλημα» της γαλλικής κοινωνίας. Ότι το να μειώνεις τους Μουσουλμάνους  δεν είναι πια μοναδικό προνόμιο της ακροδεξιάς, αλλά το «δικαίωμα να προσβάλεις» το οποίο καθιαγιάζεται από την κοσμικότητα, τη Δημοκρατία, την «συνύπαρξη». Και ακόμα – ας μην φειδόμαστε άλλοθι –  από τα δικαιώματα των γυναικών. Είναι κοινή πεποίθηση σήμερα,  ότι ο αποκλεισμός ενός κοριτσιού που φοράει μαντήλα, είναι σημάδι, όχι μιας ανόητης τακτικής διακρίσεων, αλλά στερεού, αξιοσέβαστου φεμινισμού, που συνίσταται στο να παρενοχλείς αυτόν τον οποίο θέλεις ν’ απελευθερώσεις. Πίσω απ’ αυτό το παραπέτασμα των ευγενών προθέσεων που κολακεύουν την άγνοιά τους και τους  απαλλάσσουν από ηθικούς ενδοιασμούς, βλέπουμε ανθρώπους με τους οποίους είμασταν κοντά, και τους οποίους πιστέψαμε ως πνευματικά υγιείς, να εξαπολύουν ξαφνικά έναν οχετό ρατσιστικών ανοησιών. Καθένας απ’ αυτούς έχει τη δική του πηγή αυθεντίας: Τη «Μέρα της Φούστας» (ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί η Ιζαμπέλ Ατζανί], την Ελιζαμπέτ Μπαντιντέρ, τον Αλέν Φινκιελκρότ, την Καρολίν Φουρέστ, τον Πασκάλ Μπρυκνέρ, τον [Πρωθυπουργό] Μανουέλ Βαλλς, την [αρχηγό του φασιστικού Εθνικού Μετώπου] Μαρίν Λεπέν ή αμέτρητους άλλους, υπάρχει ένας για κάθε γούστο και «ευαισθησία». Αλλά είναι σπάνιο να μην αναφερθεί το Σαρλί Εμπντό ως η πηγή που υποστηρίζει το χρυσό κανόνα που μας δίνει το ελεύθερο να ξεράσουμε πάνω στους Μουσουλμάνους. Και, αφού οι μαθητές σας έχουν μάθει καλά το μάθημά τους, δεν παραλείπουν ποτέ να διακηρύξουν, όταν πιάνονται επ’ αυτοφώρω : «Μα είναι καθήκον μας να γελοιοπούμε τις θρησκείες! Μην μπερδεύετε την θεμιτή κριτική στο Ισλάμ με τον αντι-Αραβικό ρατσισμό!».

Είναι προφανές ότι ακολουθείτε αυτό το ίδιο μοτίβο στο άρθρο σας στη Le Monde«Κι από την άλλη,» παραπονιέστε «το Σαρλί αφιερώνει πολλά εξώφυλλα σε γελοιογραφίες για τους καθολικούς. Αλλά η Ισλαμική θρησκεία, της οποίας η σημαία έχει επιβληθεί σε αμέτρητους ανθρώπους πάνω στον πλανήτη, ακόμα και τόσο μακρυά όσο στην Ινδονησία, θα πρέπει κατά κάποιο τρόπο να εξαιρείται. Γιατί στο καλό, να το κάνουμε αυτό; Τι σχέση υπάρχει, εκτός από μια ιδεολογία η οποία είναι κατ’ εξοχήν ουσιοκρατική*, μεταξύ του να είσαι Άραβας και του να πιστεύεις στο Ισλάμ;».

Πραγματικά θα ήθελα να σας διαφωτίσω πάνω σ’ αυτό το σημείο, αλλά επιτρέψτε μου πρώτα να καταπιαστώ με τo βρωμερό σας υπονοούμενο, με το οποίο ύπουλα μας σερβίρετε τις γνωστές ανοησίες για το Ισλάμ-την-κατακτητική- θρησκεία που δεν κάνει τίποτ’ άλλο παρά να καπίνει τον πλανήτη. Ο εξισλαμισμός του Ινδονησιακού αρχιπελάγους άρχισε τον 13ο αιώνα, όταν οι πρίγκηπες της Σουμάτρας προσηλυτίστηκαν στην θρησκεία των Περσών και των Ινδών εμπόρων που έφερναν ανάπτυξη στα λιμάνια τους – όχι κάτω από απειλή, αλλά από την επιθυμία να ενσωματωθούν σε ένα ακμάζον εμπορικό δίκτυο. Αργότερα, τον 18ο αιώνα,  ήταν οι ανεπίληπτοι Χριστιανοί Ολλανδοί αποικιοκράτες  που φρόντισαν να επιβληθεί το Ισλάμ στην Ιάβα, με σκοπό να οχυρώσουν τον πληθυσμό της από την στασιαστική επιρροή των Ινδουϊστών από το Μπαλί. Καμία σχέση με την εικόνα του άγριου Βεδουϊνου που εξαναγκάζει εξωτικούς ανθρώπους να πέφτουν στα γόνατα, στο οποίο φαίνεται ότι συνοψίζεται η γνώση σας για τον Ισλαμικό κόσμο.

Αλλά ας επιστρέψουμε στο ερώτημα της «σχέσης» μεταξύ των Αράβων και των Μουσουλμάνων, του ρατσισμού και της Ισλαμοφοβίας. Είναι το όριο που ανιχνεύετε με τόση στέρεη βεβαιότητα ανάμεσα στις δύο κατηγορίες, πραγματικά τόσο καθαρό στο μυαλό σας; Η εισαγωγή του άρθρου σας, δημιουργεί έναν σκεπτικισμό. Η αποκαλυπτική ιστορία για τον «Άραβα ταξιτζή», που αρνήθηκε να πάρει κούρσα τον συνεργάτη του περιοδικού σας «γιατί δημοσιεύει γελοιογραφίες που γελοιοποιούν το Ισλάμ», αποκαλύπτει μια κάποια σύγχιση πάνω σ’ αυτό το θέμα. Τι μας λέει η «Αραβική» ιδιότητα που αποδίδεται στον ταξιτζή –  ο οποίος κατά τη γνώμη σας, απλά δεν θα μπορούσε να είναι Γάλλος – για την προσβολή που επιφύλασσε στον απογοητευμένο συνάδελφό σας; Πιστεύετε ότι μόνο ένας «Άραβας» θα αρνιόταν να σας πουλήσει εκδούλευση; Eγώ, που δεν είμαι ούτε Άραβας ούτε ταξιτζής, δεν είμαι σίγουρος ούτε αν θα δάνειζα στον συνεργάτη σας χρήματα για το εισητήριο στο Μετρό. Πάντως, ελπίζω ότι ξεπέρασε το πολιτισμικό σοκ του και ότι βρήκε λευκό ταξιτζή που θα του επέτρεπε να καθήσει στο πίσω κάθισμα.

Έχετε δίκιο, Άραβας και Μουσουλμάνος, δεν είναι το ίδιο πράγμα. Αλλά, ξέρετε κάτι; Ούτε Μουσουλμάνος και Μουσουλμάνος είναι το ίδιο πράγμα. Καταλάβετε κάτι: υπάρχουν όλα τα είδη, πλούσιοι και φτωχοί, μεγάλοι και μικροί, φιλικοί και ανάγωγοι, γενναιόδωροι και άπληστοι, αυτοί που θέλουν έναν καλύτερο κόσμο, αντιδραστικοί η ακόμα και, ναι, φονταμενταλιστές. Από την άλλη μεριά, στο Σαρλί Εμπντό τίποτα δεν μοιάζει περισσότερο μ’ έναν Μουσουλμάνο από έναν Μουσουλμάνο. Πάντα εμφανίζεται ως χαζούλης, φανατικός, τρομοκράτης, που θέλει να επωφεληθεί. Μια Μουσουλμάνα; Πάντα ένα χαζούλικο άτομο που δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά η μαντήλα της, με καμιά άλλη κοινωνική λειτουργία από το να ανεβάζει τη λίμπιντο των κωμικών σας.

Και πάνω σ’ αυτό το θέμα, θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για την ελεεινή πλευρά των κινήτρων σας. Η ευφορία με την οποία το Σαρλί Εμπντό υποδέχθηκε τις γυμνόστηθες ακτιβίστριες ΦΕΜΕΝ υποδηλώνει ότι η γλίτσα της Ισλαμοφοβίας αναμειγνύεται άψογα με το πιτσίλισμα της τεστοστερόνης. Η ωδή του Μπερνάρ Μαρί στην Αμίνα Σμπουϊ, την Τυνήσια ΦΕΜΕΝ που πόζαρε γυμνόστηθη στο Ίντερνετ, προσφέρει ένα καλό παράδειγμα της ορμονικής λάσπης που στάζει από τις σελίδες σας: «Δείξε τα στήθια σου, Αμίνα, δείξε τα γεννητικά σου όργανα σε όλους τους γενειοφόρους καθυστερημένους που βλέπουν συνέχεια πορνό, και σε όλα τα γουρούνια της ερήμου που κηρύττουν την ηθικότητα στο σπίτι ενώ πληρώνουν συνοδούς στα παλάτια του εξωτερικού, και ονειρεύονται να σε δουν πετροβολημένη μέχρι θανάτου αφού σε βιάσουν … Το γυμνό σου σώμα είναι απόλυτα αγνό, συγκρινόμενο με τις κελεμπίες τους  και τις μπούργκες τους». Kαλέστε τον δόκτορα Φρόϋντ …

b2ap3_thumbnail_image004.jpg

Έχετε το θράσος να κατηγορείτε τους επικριτές σας για «ουσιοκρατία»*, και χωρίς αμφιβολία οι κουφιοκέφαλοι που λατρεύετε θα επικροτήσουν τις ακροβασίες σας. Αλλά εδώ, δεν πρόκειται για τσίρκο. Kυλιέστε μέσα στη δική σας ουσιοκρατία* κάθε βδομάδα – ή περίπου – προσδίδοντας  φυλετικά χαρακτηριστικά στους Μουσουλμάνους, συνεχώς απεικονίζοντάς τους ως γελοία ή ως αποκρουστικά πλάσματα. Αυτό που καθορίζει την κυρίαρχη εικόνα του θύματος φυλετικής στερεοτυποποίησης, «είναι ότι εμπεριέχεται πλήρως μέσα σ’ αυτά τα φυλετικά στερεότυπα’ στην κουλτούρα του’ στη θρησκεία του’ στο χρώμα του δέρματός του. Αντιμετωπίζεται ως ανίκανο να δραπετεύσει απ’ αυτά, ανίκανο να δει μακρύτερα από την αναλογία μελανίνης του ή το ύφασμα που φοράει στο κεφάλι του» παρατηρεί στο μπλογκ της η Βαλερί CG, μια φεμινίστρια που δε θα σας ενδιαφέρει και πολύ γιατί δεν σας έχει δείξει τα στήθη της. «Ο Μουσουλμάνος έχει γίνει ένα νέο είδος χρώματος δέρματος, από το οποίο είναι αδύνατο να αποσπασθεί.[11] 

[*Ουσιοκρατία (essentialism) = H πίστη στην ύπαρξη κατηγοριών/ομάδων που υποτίθεται ότι μοιράζονται τα ίδια χαρακτηριστικά (σταθερές, αμετάβλητες ιδιότητες που είναι “στη φύση τους”)].

Aυτή η ορθολογική παρατήρηση ταιριάζει στις ανοησίες της «παιδοψυχιάτρου» Καρολίν Ελιασέφ, η οποία στο περιοδικό Elle, δικαιολόγησε την απαγόρευση της παιδικής φροντίδας από τις εργαζόμενες που φορούν μαντήλα στον παιδικό σταθμό Baby-Loup: “Θα ήταν ανησυχητικές οι συνέπειες σ’ ένα ανήλικο παιδί να βλέπει το πρόσωπο της γυναίκας μόνο από μπροστά, ένα κεφάλι χωρίς αυτιά, μαλλιά και λαιμό [12]». Η μαντήλα είναι ένα όπλο μαζικής καταστροφής, θάβει την Δημοκρατία, όπως επίσης ακρωτηριάζει και τα ζωτικά όργανα μιας γυναίκας. Είναι ανώφελο να σημειώσουμε ότι η Καρολίν Ελιασέφ, ακριβώς όπως κι εσείς, «πολεμά τον ρατσισμό» – τουλάχιστον, αυτό δηλώνει στη συνέντευξή της. Για κάποια που λέει ανοησίες, και δικαιολογεί την απάνθρωπη απόλυση μιας εργαζόμενης καθ’ όλα ικανής, που δεν είχε πιαστεί να προσκαλεί τα αγγελάκια σε τζιχάντ, δεν υπάρχει πιο κατάλληλη θέση παρά στο ανώτατο επίπεδο της πολιτισμένης αρετής.

Αλλά ο θρόνος σας έχει θέα σ’ ένα έλος. Σαρμπ, για τον οποίο έχω δηλώσει την εκτίμησή μου και Φαμπρίς, του οποίου την διανοητική δεινότητα αναγνωρίζω [13]:  Σας θεωρώ, εσάς και τους συναδέλφους σας, συνυπεύθυνους για την ολοένα και περισσότερο κακή ατμόσφαιρα. Μετά τις 11 Σεπτεμβρίου, το Σαρλί Εμπντό ήταν ανάμεσα στα πρώτα από τον αποκαλούμενο αριστερό τύπο, που άρχισε να υποστηρίζει τα περί Ισλαμικού κινδύνου. Μην στερήσετε από τον εαυτό σας το μερίδιο που έχετε στην αναταραχή, τη στιγμή που ο αριθμός ισλαμοφοβικών ενεργειών φτάνει σε πρωτοφανή όρια: 11.3 % υψηλότερος τους πρώτους 9 μήνες του 2013 συγκρινόμενος με την ίδια περίοδο του 2012, σύμφωνα με το Εθνικό Παρατηρητήριο Ισλαμοφοβίας. Ανησυχούν για το «νέο φαινόμενο» βίας, που σημαδεύεται από τουλάχιστον 14 επιθέσεις σε γυναίκες που φορούν μαντήλα από την αρχή του χρόνου. 

b2ap3_thumbnail_image005.jpg

Καρτούν του Ρις: Γλυκιά Σαρία, “Ένα φιλί είναι πάντα φιλί”.

Μην ανησυχείτε, δε λέω ότι το Σαρλί Εμπντό δημιούργησε αυτόματα την επιθυμία να ρίξουν ένα κουβά με αίμα γουρουνιού σ’ ένα τέμενος, ή να σκίσουν την μαντήλα μιας γυναίκας που ψωνίζει μέσα σ’ ένα σούπερ μάρκετ,  όπως συμβαίνει πότε – πότε. Υποδείξατε τους στόχους, αλλά  δεν θέλατε να γίνει πραγματικά κάποια επίθεση εναντίον κάποιου, γιατί είστε κατά της βίας και κατά του ρατσισμού. Όπως είναι, αναμφίβολα, και οι αναγνώστες σας. Δεν έχετε καμιά προκατάληψη εναντίον των Μουσουλμάνων. Απλά πεθαίνετε στα γέλια με το σκίτσο του Σαρμπ όπου ένας Άραβας με μεγάλο μουστάκι σταματάει μπροστά σε μια πόρνη, κι ένας γενειοφόρος ιμάμης ψέλνει: “Aδελφέ! Γιατί να πληρώσεις 40 ευρώ για ένα πηδηματάκι όταν με την ίδια τιμή μπορείς ν’ αγοράσεις μια γυναίκα!». Το 1930, το ίδιο αστειάκι – με Εβραίους αντί για Μουσουλμάνους – θα θεωρούνταν απειλή, αν και, εκείνη την εποχή, ο συγγραφέας του δεν είχε την ιδέα να επιδεικνύει πιστοποιητικά αντιρατσισμού. Το εν λόγω σκίτσο εικονογραφεί ένα άρθρο που αποκαλύπτει τα σκοτεινά σχέδια μιας μικρής ομάδας Σαλαφιστών στις Βρυξέλλες. Η λεζάντα συνοψίζει ωραία την κεντρική ιδέα του: “Θα είναι σύντομα όλα τα τσιπς του Βελγίου χαλάλ; Kάποιοι γενειοφόροι προσπαθούν να το επιβάλλουν, και πολεμάνε την δημοκρατία η οποία τους επιτρέπει να υπάρχουν [14].” Τι; Εξισλαμισμός των τσιπς, η δημοκρατία σε κίνδυνο; Στη φαντασία του, ο αναγνώστης αρχίζει να καθαρίζει την κυνηγετική του καραμπίνα. Στη φαντασία του και μόνο, γιατί είναι αντιρατσιστής. Τουλάχιστον μέχρι να πάει και να βγάλει τ’ απωθημένα του σε κάποιο σάϊτ στο ίντερνετ, επιβραβεύοντας τα γενναία σας κατορθώματα, όπως η “lulupipistrelle”, που έγραψε αυτό το σχόλιο στο Agoravox: «Ωστε προκαλούν τα σκίτσα του Προφήτη στομαχικό έλκος στους Μουσουλμάνους; Εμένα μου ‘ρχεται να ρίξω μπουνιά σ’ όλες τις μαντηλοφορούσες κυρίες που συναντώ, και στους γενειοφόρους ακόμα χειρότερα … αλλά έχω αυτοέλεγχο … [15]”

Βέβαια, το Σαρλί Εμπντό δεν περιορίζεται μόνο σ’ αυτό το θέμα. Γράφουν και σχεδιάζουν για πολλά άλλα θέματα. Μπορώ ακόμα να πιστέψω ότι πολλοί αναγνώστες διαβάζουν το περιοδικό σας επειδή υπερασπίζεστε τα δικαιώματα των ζώων, ή για τους [συγγραφείς] Καβανά ή τον Νικολινό, ή για τις αστείες φωτογραφίες, ή για να συγχαρούν τον Μπερνάρ Μαρί για τον διορισμό του στην Εθνική Επιτροπή της Τράπεζας της Γαλλίας, άλλο λιμέρι για γελάκια και σπάσιμο πλάκας κι αυτό. Αλλά αμφιβάλω ότι πολλοί απ’ αυτούς δεν παίρνουν κάποια μικρή, χυδαία ευχαρίστηση από τη συνεχή επανάληψη των Ισλαμοφοβικών σας εμμονών – χωρίς τις οποίες, θ’ άφηναν το περιοδικό κάτω. Υπάρχουν ακόμα κάποιοι – δεν μπορείτε να το αρνηθείτε – που το αγοράζουν κυρίως γι’ αυτό: για να δουν τι τους χώνει το «Σαρλί» στη μούρη αυτή τη βδομάδα.  Πρέπει να το παραδεχτώ, είναι μια καλή δουλειά. Από την αντιπαράθεση με τα Δανέζικα σκίτσα, και την ηρωϊκή σας άνoδο στα σκαλιά του κινηματογραφικού φεστιβάλ των Καννών μέσα σε κουστούμια πιγκουϊνων, χέρι χέρι με τον Φιλίπ Βαλ, τον Ντανιέλ Λεκόντ και τον Μπερνάρ Ανρί Λεβί (αλλά, αλλοίμονο, χωρίς την Κάρλα Μπρούνι, αν και είχε ανακοινωθεί),  «η συκοφάντηση των Μουσουλμάνων» μεταμφιεσμένη σε «αδιάλλακτη υπεράσπιση της ελευθερίας της έκφρασης» έχει γίνει η βιτρίνα σας, την οποία ανανεώνετε τακτικά. Μπορεί πάντα να επιμένετε ότι οι χωρίς χαρτιά πρόσφυγες είναι φίλοι σας, ή να επικρίνετε τον Μανουέλ Βαλλς για τις επιθέσεις του στους Ρομά, αλλά η Ισλαμοφοβία είναι η βασική τροφή σας, το πρωταρχικό σας καταφύγιο.

Μου λέτε ότι δεν είστε οι μοναδικοί. Η θέση σας σ’ αυτό το πεδίο, είναι αλήθεια ευρύτατα διαδεδομένη απο τους συναδέλφους σας στον γραπτό τύπο από την L Express μέχρι το Valeurs Actuelles, συμπεριλαμβανομένων και του Le Point, του Marianne, της Nouvel Observateur, του Le Figaro, για ν’ αναφέρω μόνο τα πιο ενθουσιώδη. Και δεν αναφέρω καν την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Υπάρχει μια ευημερούσα αγορά για ιστορίες στα μέσα ενημέρωσης για το «άφρονο» «εκφοβιστικό» και «ενοχλητικό» Ισλάμ, αν και πλέον υπάρχει κάποιος κορεσμός. Ωστόσο, εν μέσω αυτού του υγιούς και φιλικού ανταγωνισμού, η λάσπη σας έχει επιτυχώς σφυρηλατήσει ένα σωρό προϊόντα που δεν έχουν όμοιό τους αλλού, και σας επιτρέπει να καταλαμβάνετε ένα καθόλου αμηλητέο κομμάτι της επαίσχυντης ισλαμοφοβικής άποψης μέσα στην αριστερά.

Παρ’ όλ’ αυτά, επειδή σας γνωρίζω, αναρωτιέμαι: ποιο ακριβώς, είναι το πρόβλημά σας με τους Μουσουλμάνους αυτής της χώρας; Στο κείμενό σας στη Le Monde, επικαλείστε την υγειή καχυποψία για την «τόσο μεγάλη δύναμη στα χέρια ανώτερων κληρικών», αλλά χωρίς να εξηγείτε με ποιο τρόπο το Ισλάμ – το οποίο δεν έχει κληρικούς, αλλά δε γίνεται να τα ξέρετε και όλα, γίνεται; – εξασκεί «τόσο μεγάλη δύναμη» στη Γαλλία. Αν εξαιρέσουμε τη σκληροπυρηνική εκδοχή που προωθείται από κάποιους φανατικούς, η Ισλαμική θρησκεία στο μέρος του κόσμου που ζούμε δεν μου φαίνεται να έχει καταφέρει τέτοια εντυπωσιακή διείσδυση ή να έχει επιθετική μορφή. Στο πολιτικό επίπεδο, η επιρροή της είναι μηδαμινή: έξι εκατομμύρια Μουσουλμάνοι στη χώρα μας, κανείς τους δεν είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου. Για έναν βουλευτή, είναι ασφαλέστερο να υπερασπίζεται τους δικηγόρους και να περνάει νόμους που να κάνουν τις γυναίκες με μαντήλα αόρατες, παρά να ανησυχεί για ξεσπάσματα Ισλαμοβικής βίας. Και δεν υπάρχει ούτε ένας Μουσουλμάνος ανάμεσα στους ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης, υπεύθυνους πληροφοριών, ανώτερους μεταξύ των υπαλλήλων, μεγάλους τραπεζίτες, σημαντικοί εκδότες ή ανώτερα στελέχη στο συνδικαλισμό. Στα πολιτικά κόμματα και της αριστεράς και της δεξιάς, μόνο οι Μουσουλμάνοι που έχουν μάθει απ’ έξω τα άπαντα της Καρολίν Φουρέστ έχουν την πιθανότητα να να πάρουν κανένα δεύτερο ρόλο.

b2ap3_thumbnail_image006.jpg

Γελοιογραφία του Σαρμπ: Kάνοντας μια σκανδαλώδη ταινία για τον Μωάμεθ: “Είσαι σίγουρος ότι ο Μωάμεθ έκανε σεξ με το κεφάλι ενός γουρουνιού;” “Δεν έχω τα περιθώρια να προσλάβω μια εννιάχρονη πόρνη, ρε φίλε!”

Το γνωρίζω, Σαρμπ, ότι υπήρξαν απειλές κατά της ζωής σου και ίσως κάποιοι παρανοημένοι εκεί έξω θέλουν να βιαιοπραγήσουν εναντίον σου. Αυτό με στεναχωρεί. Παρά τις όποιες κριτικές μου για σένα – και για τους άλλους – δεν μ’ αρέσει η σκέψη να έχεις μόνιμα δύο μπάτσους να σε ακολουθούν, και να κοστίζουν ένα κάρο λεφτά στην αγαπημένη μας Δημοκρατία. Φοβάμαι επίσης ότι οι δύο σκύλοι φρουροί σου μπορεί να σ’ επηρεάσουν, όπως επηρέασε ο Βαλ ολόκληρη την ομάδα. Αλλά αν φοβάσαι πραγματικά ότι οι Γάλλοι Μουσουλμάνοι έχουν μετατραπεί σε κατά συρροή δολοφόνους του ιερού πολέμου, ίσως να παρηγορηθείς λιγάκι αν δεις τον ήρεμο τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αντιδρούν στις πραγματικές ή στις συμβολικές επιθέσεις που δέχονται καθημερινά. Όταν ένα τέμενος γεμίζει ρατσιστικά γκράφιτι, πιστεύεις ότι αυτοί που το προσέχουν ή οι πιστοί της γειτονιάς βγαίνουν έξω με κραυγές εκδίκησης ή όρκους να επιτεθούν το Προεδρικό Μέγαρο με φωτιές και με σπάθες; Όχι, κάθε φορά δηλώνουν ότι βασίζονται στο «εθνικό μας σύστημα δικαιοσύνης». Γι’ αυτούς που γνωρίζω, η ικανότητά σου να υποδαυλίζεις τις αερολογίες των μέσων ενημέρωσης, προσθέτουν παραπάνω βάσανα στο φορτίο τους. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα είχα την υπομονή τους.

Κρυμμένοι πίσω από τα ζυγωματικά σας, επικαλείστε το ιερό δικαίωμα «στην γελοιοποίηση» των ιμάμηδων, των ιερέων και των ραββίνων ισότιμα. Γιατί όχι, αν εφαρμόζετε πραγματικά αυτόν τον κανόνα; Έχετε ξεχάσει το περιστατικό με τον Σινέ [όπου ένας σκιτσογράφος του Σαρλί Εμπντό απολύθηκε για Αντισημιτισμό το 2008], για το οποίο θα έπρεπε να κάνετε μια γελοιογραφία; Μια έγκυρη αναφορά στην Ισλαμοφοβία, και ξεσπάτε σε γέλια. Μία παραπλανητική κατηγορία για Αντισημιτισμό και κάποιος απολύεται. Αυτό είχε ξεκινήσει από την εποχή του Βαλ, αλλά η δειλή έγκριση που έπαιρνε τότε το αφεντικό από «όλη τη συμμορία» – και ειδικά από σένα, Σαρμπ – δείχνει ότι το σύστημα του «άλλοι νόμοι για τους μεν, άλλοι για τους δε» που ίσχυε εκείνη την εποχή, δεν ήταν το λάθος ενός και μόνο ανθρώπου. Ο ίδιος κανόνας ισχύει ακόμα. Μέχρι σήμερα, μου λένε, το εορταστικό «Σαρία Εμπντό» δεν συνοδεύεται από ένα «Ταλμούδ Εμπντό». Πιστέψτε με, δεν με θυμώνει καθόλου αυτό.

Διεκδικείτε για τον εαυτό σας την παράδοση εναντίον του κλήρου, αλλά υποκρίνεστε ότι δεν γνωρίζατε την θεμελιώδη διαφορά αυτού από την Ισλαμοφοβία. Το πρώτο έρχεται από μια μακρυά, δύσκολη και σκληρή μάχη εναντίον των Καθολικών ιερέων που στην πραγματικότητα είχαν τεράστια δύναμη, που είχαν – και ακόμα έχουν – τις δικές τους εφημερίδες, νομικούς, λόμπυ, πολυτελείς αίθουσες και ανυπολόγιστη περιουσία. Η δεύτερη επιτίθεται σε πιστούς που είναι μέλη μιας μειοψηφίας, στερημένης από οποιοδήποτε είδος επιρροής στους διαδρόμους της εξουσίας. Συνίσταται στο να αποσπά την προσοχή από τα καλοταϊσμένα συμφέροντα που κυβερνούν τη χώρα για να προκαλέσει τον όχλο εναντίον πολιτών που δεν έχουν προσκληθεί στο πάρτυ, αν θέλετε να μπείτε στον κόπο να το καταλάβετε αυτό – η αποικιοκρατία, η προσφυγιά και οι διακρίσεις δεν τους έχουν προσφέρει την πιο πλεονεκτική θέση στη γαλλική κοινωνία.  Είναι πολύ να ζητήσεις από μια ομάδα η οποία, σύμφωνα με τα δικά σας λόγια «είναι χωρισμένη σε αριστερούς, ακραίους αριστερούς, αναρχικούς και Πράσινους», να ενδιαφερθούν λιγάκι για την ιστορία της χώρας μας και την κοινωνική της πραγματικότητα;

Μ’ αρέσει η οξεία κριτική προς τους παπάδες, μεγάλωσα μ’ αυτό και με βοήθησε  ν’ αναπτύξω στέρεες άμυνες εναντίον των παραμυθιών και των καταχρήσεων της εξουσίας. Είναι εν μέρει αυτή η κληρονομιά που με κάνει ν’ αντιδρώ ενάντια στην τεμπέλικη διανοουμενίστικη αλαζονεία κάποιου που καταγγέλει τους Μουσουλμάνους. Μια στάση εναντίον των θρησκειών δίνει σ’ αυτό το άτομο έναν βολικό τρόπο να χαλαρώσει μέσα στην άγνοιά του, να μεταμφιέσει την σπασμωδική του αντίδραση ως ανυπακοή. Προσδίδει ευϋποληψία σε μια χαώδη απουσία φαντασίας, και μια συμμόρφωση διεφθαρμένη από το κόρτε της ακροδεξιάς. [16].

 «Η κωδικοποίηση του ρατσισμού ώστε να μη γίνεται αντιληπτός, και έτσι να είναι κοινωνικά αποδεκτός»: Μ’ αυτό τον τρόπο ορίζει ο Τομά Ντελτόμπ τη λειτουργία της  Ισλαμοφοβίας, που έχει επίσης περιγραφεί ως «μηχανισμός εξευγενισμού του ωμού ρατσισμού ” [17]. Αυτές οι δύο μέθοδοι σας ταιριάζουν γάντι. Μην παριστάνετε λοιπόν τους άμεμπτους, όταν οι επικριτές σας χρησιμοποιούν σκληρή γλώσσα εναντίον σας. Μέσα σε λίγες μέρες, αποκαλέσατε σκάνδαλο το γεγονός ότι ένας ράπερ χωρίς ιδιαίτερο ταλέντο, κάλεσε να «ρίξουμε στην πυρά αυτά τα σκυλιά του Σαρλί Εμπντό», σε κάποια στροφή ενός συλλογικού κομματιού από το σάουντρακ της ταινίας La Marche. Σαν το περιοδικό σας να μην ήταν τίποτ’ άλλο παρά αγάπη και ποίηση, διακηρύξατε σ’ όλο τον κόσμο ότι «σοκαριστήκατε» από την τόση «βία». Κι όμως, δεν εξοργιστήκατε όταν ο Τυνήσιος ράππερ Weld Εl 15 περιέγραψε την αστυνομία της δικής του χώρας ως «σκυλιά που θα έπρεπε να τους έχουμε κόψει το λαιμό σαν πρόβατα.» Αντιθέτως, του πήρατε συνέντευξη, με όλο το σεβασμό για έναν «μαχητή της ελεύθερης έκφρασης [18]». Η λεκτική βία του Weld Εl 15  έμοιαζε γλυκιά στ’ αυτιά σας γιατί έβαλε εναντίον μιας κυβέρνησης όπου κυριαρχούσαν οι Ισλαμιστές που ήθελαν να τον στείλουν στη φυλακή. Αλλά όταν  η μεταφορά με τα σκυλιά εφαρμόστηκε σε σας, τότε είχαμε τελείως διαφορετικό θέμα. Αυτά, όσον αφορά στην ελευθερία της έκφρασης: Διαμαρτυρία εναντίον της ραπ με νεο-συντηρητικά επιχειρήματα, όπως «έκκληση σε μίσος» ή «κοινοβιακός θρησκευτικός ύμνος » [19].

Ο μηχανισμός εξευγενισμού του ωμού ρατσισμού δεν είναι μόνο κερδοφόρος, αλλά είναι επίσης και εξαιρετικά εύθραυστος.

Αληθινά δικός σας,

Ολιβιέ Συράν  

[1] « Non, Charlie Hebdo n’est pas raciste ! », Le Monde, 20 Νοεμβρίου 2013.

[2] Fiammetta Venner, « Forum social européen : un autre jihad est possible », Charlie Hebdo, 29 Σεπτεμβρίου 2004. Διαθέσιμο here.

[3] Δημοσιεύτηκε 1 Μαρτίου 2006 στο Charlie Hebdo με τη συνεργασία των L’Express, RTL, RMC, Europe 1 and France Info.

[4] Zineb El Rhazoui, « Sexe and the Syrie », Charlie Hebdo, 25 Σεπτεμβρίου 2013.

[5] Ignace Leverrier, « Vous allez être déçus : le “djihad du sexe” en Syrie n’a jamais existé », 29 Σεπτεμβρίου 2013.

[6] Για μια ανάλυση αυτής της σουρρεαλιστικής υπόθεσης, διαβάστε τους Abdellali Hajjat και Marwan Mohammed, Islamophobie, comment les élites françaises fabriquent le « problème musulman », La Découverte, 2013.

[7] « Pas de femmes voilées aux Restos du cœur », www.islamophobie.net, 6 Δεκεμβρίου 2012.

[8] Κεφαλαία που προστέθηκαν από τους εκδότες του Charlie Hebdo.

[9] « Affaire Baby-Loup : la laïcité à la barre », συνέντευξη με τον Richard Malka από τον Gérard Biard, Charlie Hebdo, 6 Νοεμβρίου 2013.

[10] Bernard Maris, « Cette jeunesse irresponsable », Charlie Hebdo, 20 juin 2013. Μπορεί κάποιος να εξηγήσει στην εκδοτική ομάδα του “Charlie” ότι η κελεμπία δεν είναι “Ισλαμικό” χαρακτηριστικό αλλά ένα μέρος του ενδύματος των Αράβων; Ένα μήνα μετά απ’ αυτό το άρθρο, προς μεγάλη απογοήτευση του συγγραφέα του, η Αμίνα Σμπουϊ έφυγε από τις ΦΕΜΕΝ εξηγόντας ότι δεν ήθελε το όνομά της να “συσχετίζεται με μια Ισλαμοφοβική οργάνωση”.

[11] « L’islam, ce nouveau déterminisme selon Eliacheff et Elle », www.crepegeorgette.com, 22 Νοεμβρίου 2013.

[12] « Le conflit sur le voile touche aussi les enfants », Elle, 13 Νοεμβρίου 2013.

[13] Με έκληξη είδα ότι εγκρίνετε με την υπογραφή σας, την αξιολύπητη απόπειρα των αφεντικών σας, για image control (έλεγχο εικόνας). Δεν αμφιβάλλω την ειλικρίνεια της αλληλεγγύης σας, αλλά μου φαίνεται κακή ένδειξη.

[14] Zineb El Rhazoui, « Les salafistes ont leur roi des Belges », Charlie Hebdo, 13 Σεπτεμβρίου 2013.

[15] Σχόλια στο άρθρο « La dernière provocation de “Charlie Hebdo” contre les musulmans », www.agoravox.fr, 19 Σεπτεμβρίου 2012.

[16] Μεταξύ των φίλων και υποστηρικτών σας: Μρούνο Μεγκρέ « Désislamiser la France », ομιλία στο καλοκαιρινό σχολείο του MNR [ακροδεξιού κόμματος], 27 Αυγούστου 2005 ; Ιβάν Ριουφόλ, « Pourquoi “Charlie Hebdo” sauve l’honneur », Le Figaro, 19 Σεπτεμβρίου 2012 ; Μπενουά Ρεϊσκί, « Tombouctou-sur-Seine : et si on tranchait les mains des dessinateurs de “Charlie Hebdo” ? », atlantico.fr, 28 Νοεμβρίου 2013.

[17] Διαβάστε Alain Gresh, « L’islamophobie, “Le Monde” et une (petite) censure, Nouvelles d’Orient, 5 Νοεμβρίου 2013.

[18] Zineb El Rhazoui, « Tunisie : l’islamisme menacé par du rap et des tétons », Charlie Hebdo, 19 Ιουλίου 2013.

[19] Διαβάστε Sébastien Fontenelle, «  Un intéressant cas de foutage de gueule », Bakchich.info, 26 Νοεμβρίου 2013.

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο