της Άντζελας Ιωαννίδου
Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούμε για βασανιστήρια σε φυλακές και προφανώς η υπόθεση του Ιλία Καρέλι που βασανίστηκε για δυο ώρες μέχρι θανάτου από σωφρονιστικούς δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό. Αντιθέτως, οι καταγγελίες από κρατούμενους, συγγενείς κρατουμένων αλλά και υπαλλήλους φυλακών, για βασανιστήρια σε φυλακές και κρατητήρια, αποδεικνύουν πως η βία, η εκδίκηση και η αυτοδικία καλά κρατούν, και αποτελούν μάλλον τον βασικό τρόπο “σωφρονισμού” στις φυλακές αυτής της χώρας.
Άπειρες οι περιπτώσεις βασανισμών που έγιναν στο σκοτάδι ή που βλακωδώς μακιγιαρίστηκαν με photoshop ή ονομάστηκαν “αυτοκτονίες”, και που όχι μόνο δεν οδηγήθηκαν ποτέ στη δικαιοσύνη αλλά καθιερώθηκαν ως άγραφος νόμος μέσα στα χρόνια. Πρακτικές αυθαιρεσίας και βίας τόσο βαθιά ριζωμένες που είναι σχεδόν θεσμοποιημένες. ΄
Είναι ο ίδιος αυτός άγραφος νόμος της αυτοδικίας που κόστισε τη ζωή του κρατούμενου Ιλία Καρέλι. Ο μοναδικός λόγος που η περίπτωση αυτή έφτασε στο δικαστήριο – για μια δίκη παρωδία – ήταν το οπτικό υλικό από τις κάμερες της φυλακής, το οποίο όμως και πάλι δεν ήταν αρκετο για να νικήσει με την αλήθεια του το ψεύτικο πρόσωπο του συστήματος που ουσιαστικά αθώωσε τους δολοφόνους υπαλλήλους του κράτους και του “σωφρονισμού”.
Το ζήτημα εδώ δεν είναι απλά πως μια μεγαλύτερη ποινή θα ήταν πιο δίκαια αλλά ότι με τις συγκεκριμένες ποινές και τη συγκεκριμένη προσπάθεια των δικαστικών αρχών να απαλλάξουν τους σωφρονιστικούς δίνεται επισήμως το πράσινο φως για τη συνέχιση των βασανιστηρίων – και μάλιστα των ακραίων που πιθανόν να οδηγήσουν και στον θάνατο ενός κρατουμένου.
Σύμφωνα με το Σύνταγμα, το πρωταρχικό και κυρίαρχο δικαίωμα που περιορίζει ο εγκλεισμός στη φυλακή είναι η ελευθερία του κρατουμένου και πως η έκτιση της ποινής της φυλάκισης απαγορεύεται να συνίσταται σε βασανιστήρια ή σε κάθε άλλη προσβολή της ανθρώπινης αξίας (α7 §2 Σ). Επομένως, είναι απολύτως κατανοητό πως η τέλεση βασανιστηρίων στα κρατητήρια και τις φυλακές, δεν αποτελεί ευθύνη μόνο συγκεκριμένων υπαλλήλων αλλά και του ίδιου του κράτους που επιτρέπει να συνεχίζονται. Όταν δε, στηρίζει την αθώωση κατηγορουμένων σωφρονιστικών υπαλλήλων μιας υπόθεσης καθαρής δολοφονίας από βασανιστήρια, είναι προφανές πως όχι μόνο τα αφήνει να συμβαίνουν αλλά και τα θεσμοποιεί.
Αντί μια υποτιθέμενη αριστερή κυβέρνηση να ενδιαφέρεται για λιγότερη φυλάκιση, αντί να ενδιαφέρεται για την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης σ’ αυτούς τους σκουπιδότοπους ανθρώπων – που εξακολουθούν να ονομάζονται σωφρονιστικά ιδρύματα – και αντί να σχεδιάζει προγράμματα εκπαίδευσης και επαγγελματικής κατάρτισης που θα βοηθήσουν την επανένταξη των κρατουμένων, στηρίζει την συγκάλειψη των βασανιστηρίων και των δολοφονιών μέσα στις φυλακές.
Και κάπως έτσι θα συνεχίσουν να αθωώνονται οι υπάλληλοι του κράτους για τις δολοφονίες που προκάλεσαν και που ανενόχλητοι θα συνεχίσουν να προκαλούν. Γιατί τα θύματα θα έχουν πεθάνει από φυσιολογικά αίτια: καρδιά, χοληστερίνη, γρίπη (άλλωστε όλο και κάποια ασθένεια κουβαλάμε εμείς οι ενήλικοι).
Και κάπως έτσι θα αθωώνονται οι διευθυντές φυλακών “λόγω αμφιβολιών” κι ας συνεχίσουν να παρακολουθούν από τις κάμερες των ματωμένων διαδρόμων των φυλακών τα βασανιστήρια και τις δολοφονίες λές και βλέπουν αμερικανικές ταινίες.
Και όλα αυτά θα συνεχίσουν να συμβαίνουν και θα συμβαίνουν όλο και ευκολότερα, όταν αυτοί που έχουν την εξουσία (σε οποιαδήποτε μορφή) δεν βρίσκουν αντιστάσεις από την κοινωνία σε καμμιά πτυχή της πολιτικής ή κοινωνικής πραγματικότητας. Πόσο μάλλον σε ό,τι αφορά τον σκοτεινό κόσμο εντός των τοιχών.
Α.Ι.
