Φτάνει πιά!

Στην εποχή μας κυκλοφοράνε πολλές “νέες ιδέες” που πλασάρονται σαν “προοδευτικές” ενω είναι τρέντυ επανεφευρέσεις του τροχού και πισωγυρίζουν,  μπερδεύοντας μυαλά και συνειδήσεις, τις γενικευμένες πλέον αντιδράσεις του κόσμου σε ενα σύστημα που έδειξε οτι ποτέ δεν ήταν καλύτερο απο αυτό που αποκαλύπτει σήμερα.

Οσο ανιστόρητη παράλογη και υποπτη μερικές φορές είναι η ανευ όρων υποστήριξη του Ισραήλ ακόμα και από κάποιους αναρχικούς άλλο τόσο ανιστόρητη παράλογη και υποπτη ειναι η ερωτοτροπία αλλων κύκλων με το Ισλάμ απο κεκτημένη φιλοπαλαιστινιακή στάση. Οσο ανιστόρητη παράλογη και υποπτη είναι η υποστήριξη σε δικτατορικά καθεστώτα μαριονέττες ξένων συμφερόντων στις χώρες που κατέχουν σημαντικούς πόρους για την ανάπτυξη τόσο ανιστόρητη παράλογη και υποπτη είναι και η υποστήριξη σε οποιαδήποτε εξέγερση αλλάζει τον κοσμικό χαρακτήρα μιας δικτατορίας με θρησκευτικό φονταμελισμό ακόμα και άν ο τελευταίος είναι αποτέλεσμα και επιλογή ανθρώπων μέσα απο μια φαινομενικά δημοκρατική διαδικασία ανάθεσης και μετάθεσης της εξουσίας απο τον λαό σε κάποιο πολιτικό ιερατείο περιβεβλημένο με αντιστοιχο αλάθητο με αυτό του Πάπα. Οσο ανιστόρητη παράλογη και υποπτη είναι η λατρεία του καπιταλισμού και της αστικής δημοκρατίας σαν η μόνη λύση που “δουλεύει” μονο και μόνο επειδή ο “παραδεκτός” αντίπαλος δηλαδή οι χώρες του “υπαρκτού” απέτυχαν και αλλαξαν, αλλο τόσο ανιστόρητη παράλογη και ύποπτη είναι η επινόηση αυτού του ιδεολογήματος κάποιων αντιεξουσιαστικών κύκλων για το τέλος των ιδεολογιων και των “ισμων”. Πέρα απο το γεγονός οτι αυτή η ιδια η θέση προβάλλεται σαν ιδεολογία , οι φορείς της μέσα απο ένα λογοπαίγνιο και παρεξήγηση ενος γραμματικού όρου, γιατι αυτό ειναι ο “ισμός” θεωρούνε ότι ανακάλυψαν το νεο φάρμακο τη νεα πανάκεια εναντίον των αγκυλώσεων τόσο ενος εξουσιαστικου καθεστώτος όπως ειναι το καπιταλιστικό οσο και των υπηκόων του που έχουν διαπαιδαγωγηθεί και διαμορφωθεί έτσι ώστε να έχουν ανάγκη από μιά εξουσία για να πραγματώσουν την λειτουργία τους μέσα σε αυτή.

Η αντίσταση και η επιθυμία της κοινωνίας για απελευθέρωση θα πρέπει να στηριχτεί ΚΑΙ σε μια ιδεολογία ΚΑΙ σε μια πρόταση για το τι θα ακολουθήσει την ανατροπή του παρόντος. Η αντίσταση και η επιθυμία τοσο των ατομων οσο και των τάξεων που απαρτίζουν για οικονομική και προσωπική ελευθερία και για αξιοπρέπεια και ισότιμη πρόσβαση στους απαραίτητους πόρους και υπηρεσίες που θα επιτρέπουν σε ενα άτομο να δημιουργήση χωρίς να αισθάνεται αποξενωμένο τόσο απο το δημιούργημά του όσο και απο τη θέση του μέσα στο κοινωνικό συνολο πρέπει να οριστούν και να περιγραφτούν σε κάποιες γενικές γραμμές απο μια ιδεολογία , απο έναν “ισμό” αλλιώς ανοίγουμε ενα τυχοδιωκτικό κύκλο όπου “προχωράμε βλέποντας τι θα κάνουμε μετά”…ειναι σαν το σύνθημα της μαφιοζικης ραπ “get rich or die trying” που αποτυπώνει τον πληρη εκχυδαισμό και εκπτωση που φέρνει στην ανθρώπινη υπαρξη ο πολιτισμός της αγοράς.

Ακουσα τον ηγέτη του ισλαμικου κόμματος της Τυνησίας που ειπε μετά τις εκλογές “οποιος θεωρεί το Ισλαμ σαν απειλή δεν καταλαβαίνει τον αραβικό κόσμο”… ειναι σαν να κερδίζει ο Καρατζαφέρης τις εκλογές και να λέει “Οποιος θεωρεί την ορθοδοξία σαν απειλή δεν καταλαβαίνει τους ελληνες”, πέρα απο το αυθαίρετο και απαξιωτικό ότι ολοι οι αραβες ειναι ισλαμιστές η ολοι οι ελληνες ορθοδοξοι, πέρα απο την παραπομπη σε οσους θυμούνται στο “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών” της χούντας ειναι και αποκαλυπτικό της πρωτογενους υποταγής. Πρώτα δέχτηκε ο ανθρωπος να εξουσιάζεται και να καθορίζεται η ζωή του απο ένα Ον εξω απο αυτόν , αορατο απιαστο αυθαίρετο αυθυπαρκτο και αφου εμπεδώθηκε αυτή η πίστη ηταν ευκολο μέσα απο τους εκπροσωπους αυτου του Οντος να εμπεδωθεί και να εδραιωθεί η πίστη ΚΑΙ στις κοσμικές εξουσίες, και στους φορείς τους ειτε ειναι οι αστοι πολιτικοι ειτε οι μεσαιωνικοι αρχοντες και βασιλιάδες. Καθε θρησκεία , απο την ιουδαική μέχρι το ισλάμ, ειναι ενα συστημα εξουσίας οσα μηνυματα αγαπης ελευθερίας κουβαλά και οσες μεγάλες και ωραίες υποσχέσεις και αν δινει για τη μεταθάνατον ζωή. Πρέπει να το παραδεχτούμε οτι η ζωή μέσα απο τη θρησκευτική πίστη ειναι η προεκλογική περίοδος του θανάτου. Πρέπει να το παραδεχτουμε αντιστοιχα ότι η πιστη στις υποσχέσεις ενος πολιτικου φορέα στο σύστημα ανάθεσης και εκ-προσώπησης ειναι μια αναλαμπή κοινωνικης ζωής πριν τον κοινωνικό θάνατο.

Δεν εχει τελειωσει καμμιά ιδεολογία και δεν υπάρχει τίποτα το σεβαστό και δημοκρατικό στην στήριξη θρησκευτικών η εθνικιστικών καθεστώτων. Οταν η βάση που αποφασίζει για το μέλλον της κατατρέχεται απο τα φαντάσματα του παρελθόντος και διαλέγει να αναπαλαιώσει τον εξουσιαστή της μέσα απο μια άλλη υπόσχεση τότε δεν εχουμε δημοκρατία ουτε απελευθέρωση, εχουμε συνέχεια της σκλαβιάς μας μέσα απο ενα πιο τεμπέλικο και ανεύθυνο τέμπο που έχει ρεφραίν “εγω διάλεξα αυτόν, αν δεν κάνει καλά τη δουλιά του θα διαλέξω άλλον”, οπως ενας εισοδηματίας ιδιοκτήτης μέσου παραγωγής αλλάζει τους διευθυντές του η τους εργαζόμενους του ανάλογα με το αν ικανοποιούν την εκάστοτε επιθυμία του η οραμά του για την επομενη μέρα χωρίς ο ίδιος να μετέχει σε αυτό που τον κάνει πλούσιο. Με μια πικρή διαφορά, ότι ο τεμπέλης κάτοχος ενος μέσου παραγωγής είναι ελευθερος ενω ο χειραγωγημένος ψηφοφόρος ειναι δέσμιος του μύθου οτι είναι ελευθερος.

Ζησαμε να δούμε την ανατροπή πολλών θεσμών και κατακτήσεων που ειχαμε θεωρήσει δεδομένες. Πέρα απο το λάθος να θεωρεί οποιοσδήποτε οτιδήποτε σαν δεδομένο υπάρχει ενα κομβικό σημείο που η αντίδραση στον καπιταλισμό και στην εξουσία παραπαίει και ψάχνει να βρεί το δρόμο της αποτελεσματικής κοινής δράση ανατροπής. Σε ποιο σημείο ακριβώς αντιληφθήκαμε οτι ο καπιταλισμός και η αστικη δημοκρατια δεν δουλεύει πλέον? Οι περισσότερες απαντήσεις θα ειναι χωρισμένες σε δυο πλατιές ομάδες . Η μια θα λέει “μετά τη κρίση” και η άλλη θα λέει “Ποτέ δεν δουλευε, ηταν φτιαγμένο έτσι πάντα, αλλά δεν το ενιωθες μεσα στη τσέπη σου”  Αρα ποιος ο λόγος να ακυρώσεις και να αρνηθείς τις ιδεολογίες η ποιος ο λόγος να κρυφτείς πίσω απο την επαγγελία της σωτηριας ενος θρησκευτικοπολιτικου κόμματος όταν το ιδιο το σύστημα δεν το αλλάζεις?

Φτάνει πια με τους μυθους φτάνει πια με την επανεφευρεση του τροχου και τη μανία μας να βρίσκουμε νεες λέξεις για παλιά πράγματα. Φτάνει πια η ονοματοδοσία και το συμπλεγμα του “νονου” η της “νονάς” που έχουμε και θέλουμε στη ζωή μας μέσα να δημιουργήσουμε κάτι που ηδη υπάρχει αντι να το αλλάξουμε. Η εξουσία και η ανισοκατανομη στη  διαχείριση των πόρων ειναι συμφυτο προβλημα που αν δεν αντιμετωπίσεις το πρωτο δεν λύνεις το δεύτερο. Η λύση του πρώτου δεν βρισκεται στην αναπαραγωγή του μεσω κατάληψης αλλά στην κατάργησή του. Η λύση στο δεύτερο δεν θα έρθει αυτόματα αλλά μέσα απο την εκπαίδευση της κοινωνίας στο αξιακό συστημα της ισοτητας της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας.

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο