ποίηση
Danse Africaine: Δώδεκα ποιήματα του Λάνγκστον Χιούζ
Ένα χαϊκού για τον Έμμεττ Λούις Τιλλ
Ένα διαχρονικό παραμύθι
«Συρματόπλεγμα»: ποίημα του αναρχικού κρατουμένου Μάριους Μέησον για τους πρόσφυγες
Τάσος Θεοφίλου, Κάποτε θα τελειώσουν όλα αυτά
Chinua Achebe: Η φωνή της Αφρικής στη Δύση
Ο Κ.Π.Καβάφης του David Hockney
Μαρία Πολυδούρη – Ἀνεπίδοτη ἐπιστολὴ
Το Ημερολόγιο των Μάγια
από πολύ μακριά, με σκόνη
Χθες το βράδυ άκουγα κάτι μελοποιημένα ποιήματα της Κατερίνας Γώγου στο repeat. Όχι, δεν έχω σκοπό να αυτοκτονήσω, δεν έβγαλα τα ξυραφάκια στη μπανιέρα, ούτε και με έπιασε ξαφνικά ο πόνος για την Πατησίων, πάνω κάτω, σκισμένες αφίσες.
Μόνο που εμείς είχαμε αποφασίσει
ν’αλλάξουμε τον κόσμο
κι αυτό δε γίνεται με εξοχή.
Το’χαμε πει αυτό.
Ψάχναμε να βρούμε όπλα
ξέραμε
πως όλοι πεθαίνουνε
αλλά υπάρχουνε θάνατοι που βαραίνουνε
γιατί διαλέγουνε οι ίδιοι τον τρόπο.
Και μεις αποφασίσαμε
το θάνατο στο θάνατο
γιατί αγαπάγαμε πολύ τη ζωή.
Ξέρω πως υπάρχουνε ατέλειωτες ακρογιαλιές
και δέντρα μες στη θάλασσα
κι ο έρωτας είναι σπουδαίο πράμα.
Αλλά έπρεπε πρώτα να τελειώνουμε με τα γουρούνια.