ποίηση
Danse Africaine: Δώδεκα ποιήματα του Λάνγκστον Χιούζ
Ο πολυταξιδεμένος Αφρο-Αμερικανός Λάνγκστον Χιούζ (1902- 1967) αποτέλεσε μία εμβληματική φιγούρα της Αναγέννησης του Χάρλεμ. Από μικρή ηλικία ξεκίνησε να γράφει και έχει εκδόσει...
Ένα χαϊκού για τον Έμμεττ Λούις Τιλλ
Sonia Sanchez
1.
Τα άκρα σου θαμμένα
στον βόρειο μυ, φέρουν
ακόμα το δικό τους παλμό2.
ο Μισισιπής σε εγρήγορση
παγιδεύτηκε
σε κλίσεις του πόνου...3.
ένας νεαρός απ' το Σικάγο
τραυλός που
σφυρίζει κάτι...
Ένα διαχρονικό παραμύθι
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα πανέμορφο μικρό χωριό, ζούσαν ευτυχισμένοι καμιά εξηνταριά άνθρωποι. Μπορεί να ήταν κι εξήντα πέντε. Αν και η...
«Συρματόπλεγμα»: ποίημα του αναρχικού κρατουμένου Μάριους Μέησον για τους πρόσφυγες
Καμια χώρα δεν είναι πατρίδα: πίνακας του Μάριους Μέησον για τους πρόσφυγες που διασχίζουν τη Μεσόγειο (support mason)
Μια μέρα στην αυλή της φυλακής, η...
Τάσος Θεοφίλου, Κάποτε θα τελειώσουν όλα αυτά
Tου Τάσου Θεοφίλου
Κάποτε θα τελειώσουν όλα αυτά. Και θα λέμε ότι τουλάχιστον προσπαθήσαμε. Ότι δεν ήρθαμε άδικα στη ζωή. Ότι δε γίναμε άδικα...
Chinua Achebe: Η φωνή της Αφρικής στη Δύση
Είμαστε οι άντρες της ψυχήςάντρες που με το τραγούδι μετράμεχαρές και αγωνίεςόπως και την μακριά, μακριά εβδομάδα του πάθουςμές στο ρυθμό του χορούέχουμε καταλάβει...
Ο Κ.Π.Καβάφης του David Hockney
Aναδημοσιεύει η Σύλβια, για άλλη μια φορά από το http://redflecteur.wordpress.com/, ένα blog ασχολούμενο με την τέχνη και την πολιτική, που μας εκπλήσσει κάθε φορά...
Μαρία Πολυδούρη – Ἀνεπίδοτη ἐπιστολὴ
Σαν σήμερα, 1η Απριλίου του 1902, γεννιέται μια από τις πιο ιδιαίτερες και ξεχωριστές γυναίκες και ποιήτριες, η Μαρία Πολυδούρη.
Αναδημοσίευση από το μπλογκ...
Το Ημερολόγιο των Μάγια
Την Δευτέρα 28 Ιανουαρίου και ώρα 8μμ, στο αίθριο Θεάτρου Τέχνης (Στοά του Βιβλίου - Πεσμαζόγλου 5), θα γίνει βιβλιοπαρουσίαση της ποιητικής συλλογής Το...
από πολύ μακριά, με σκόνη
Χθες το βράδυ άκουγα κάτι μελοποιημένα ποιήματα της Κατερίνας Γώγου στο repeat. Όχι, δεν έχω σκοπό να αυτοκτονήσω, δεν έβγαλα τα ξυραφάκια στη μπανιέρα, ούτε και με έπιασε ξαφνικά ο πόνος για την Πατησίων, πάνω κάτω, σκισμένες αφίσες.
Μόνο που εμείς είχαμε αποφασίσει
ν’αλλάξουμε τον κόσμο
κι αυτό δε γίνεται με εξοχή.
Το’χαμε πει αυτό.
Ψάχναμε να βρούμε όπλα
ξέραμε
πως όλοι πεθαίνουνε
αλλά υπάρχουνε θάνατοι που βαραίνουνε
γιατί διαλέγουνε οι ίδιοι τον τρόπο.
Και μεις αποφασίσαμε
το θάνατο στο θάνατο
γιατί αγαπάγαμε πολύ τη ζωή.
Ξέρω πως υπάρχουνε ατέλειωτες ακρογιαλιές
και δέντρα μες στη θάλασσα
κι ο έρωτας είναι σπουδαίο πράμα.
Αλλά έπρεπε πρώτα να τελειώνουμε με τα γουρούνια.
