Πρώτον επειδή δεν έχουμε ποτέ μάθει τί σημαίνει συγκρότηση [εντάξει, είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας, θεωρώ όμως ότι η υποχρεωτική εκπαίδευσή μας υστερεί σε αυτό, εν μέρει εξαιτίας των πανελληνίων γύρω από τις οποίες έχουν δομηθεί όλα τα άλλα].
Δεύτερον επειδή σε “χαλεπούς” καιρούς, ελάχιστοι είναι σε θέση να διατηρήσουν τη νηφαλιότητά τους. Ο καλός ο καπετάνιος κλπ.
Ξέρω, οι περισσότεροι θα σπεύσουν να πουν ότι μία αυτοκτονία δεν είναι ένδειξη νηφαλιότητας. Ήμουνα η πρώτη που είπε ότι κάθε αυτοκτονία φανερώνει απελπισία: σημαίνει ότι “δεν βλέπει λύση” στο όποιο πρόβλημα αντιμετωπίζει εκείνος που τη διαπράττει.
Μόνο που, ο συγκεκριμένος, δεν είχε προσωπικό πρόβλημα. Δεν ήταν κάτι που έκανε επειδή χρωστούσε, ούτε επειδή δεν ήξερε τί να κάνει με τη ζωή του. Δεν ήταν έφηβος να δράσει παρορμητικά, ούτε απογοητευμένος επενδυτής του χρηματιστηρίου το 1999 που έχασε την περιουσία του.
Ήταν ένας άνθρωπος που έβλεπε την πολιτική κατάσταση στη χώρα & έψαχνε τρόπο αντίδρασης. Ένας μη βίαιος χαρακτήρας, μη περιθωριακός, μη αντικοινωνικός με κανένα τρόπο. Ήταν ένας άνθρωπος πλήρως ενταγμένος στο σύστημα και στην κοινωνία.
Δεν φοβόταν να ζήσει: είχε ήδη ζήσει, είχε ήδη δημιουργήσει, είχε ήδη αναγνωριστεί. Είχε βιώσει την κατοχή του β’ παγκοσμίου σε ηλικία που του επέτρεπε να έχει αναμνήσεις, είχε βιώσει την πείνα και τη φτώχια του εμφυλίου, την χούντα του ’67 και όλα όσα ακολούθησαν.
Συγκρίνοντας με δικούς μου ανθρώπους ανάλογης ηλικίας, βλέπω ότι αντιμετωπίζουν στωικά σχεδόν τα πάντα. Οργίζονται μεν με όσα συμβαίνουν, αλλά δεν πτοούνται κιόλας. Γιατί να πτοηθεί λοιπόν ένας 77χρονος με μία σεβαστή σύνταξη; Στη χειρότερη των περιπτώσεων, θα πήγαινε σε έναν συνάδελφό του και θα προμηθευόταν τα φάρμακά του, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους 77χρονους.
Δεν ήταν ο φόβος που τον ώθησε στην αυτοκτονία.
Ούτε και ήταν δειλός. Δειλοί είναι οι 77χρονοι (και ακόμα περισσότερο οι 27-57χρονοι) που κάθονται στο σπιτάκι τους και δέχονται όσα έρχονται αδιαμαρτύρητα. Είναι οι ίδιοι που άντεξαν 7 χρόνια χούντας: εμείς, οι γονείς μας, οι συγγενείς & οι φίλοι μας.
Κι αν τελικά κάποιος θεωρεί ότι η αυτοκτονία είναι πράξη δειλίας, δεν έχει παρά να προσεγγίσει πολύ την άκρη από το μπαλκόνι του, να στρέψει την κάννη του όπλου του στο στόμα, ή να δει πώς θα νοιώσει αν πλησιάσει πολύ μία νταλίκα εν κινήσει. Το έμφυτο ένστικτο αυτοσυντήρησης μας αποτρέπει από τέτοιες παρακινδυνευμένες πράξεις. Χρειάζεται μεγάλο θάρρος για το ξεπεράσει κάποιος, πόσο μάλλον για να προχωρήσει στο επόμενο βήμα.
Ούτε οργισμένος ήταν, με την κακή έννοια, εκείνη της τυφλής οργής εναντίον όλων. Δεν κρύβω ότι είμαι μεταξύ εκείνων που σχολίασαν ότι “Εάν ποτέ αποφασίσω να αυτοκτονήσω, θα πάρω και μερικούς από τους άλλους μαζί μου, ως χάρη στην ανθρωπότητα”. Αλλά ο Χριστούλας δεν το έκανε αυτό. Δεν ήταν υπέρ της τυφλής βίας, ούτε τον διέκρινε τυφλή οργή.
Από το αποχαιρετιστήριο σημείωμά του συνάγεται ότι ήταν ενάντια της πολιτικής και οικονομικής βίας. Ενάντια της βίας [και του βιασμού] που ασκείται καθημερινά στη λογική μας.
Σήμερα έμαθα ότι είχε ζητήσει να γίνει καύση της σορού του. Παρόλο που είμαι ενάντια σε αυτή τη λύση [για οικολογικούς λόγους, προτείνω την απλή πολιτική ταφή] θαυμάζω απεριόριστα όσους παραμένουν πιστοί στις απόψεις τους μέχρι την τελευταία ανάσα.
Τέλος, θέλω να πω ότι ορισμένοι 77χρονοι παραμένουν στην καρδιά 17χρονοι. Χτίζουν, ονειρεύονται και τραγουδάνε. Ακόμα και με την τελευταία τους πράξη.
Υ.Γ. Δεν περίμενα ο κάθε Πάρης Κουκουλόπουλος να δείξει τον προσήκοντα σεβασμό. Ανήκει σε εκείνους που ασελγούν καθημερινά πάνω στη χώρα, στους θεσμούς, στους πολίτες. Έτσι θα συνεχίσει να φέρεται.
