Τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές είμαι ίσως το ίδιο θυμωμένος και απογοητευμένος με ‘σένα. Είμαι θυμωμένος για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου και απογοητευμένος γιατί δε μπορώ να σκεφτώ πώς μπορεί αυτή η κατάσταση να αλλάξει. Μιλώ φυσικά για τον κόσμο που ζούμε. Μιλώ, όχι μόνο για την οικονομική, αλλά κυρίως για την πολιτιστική μας εξαθλίωση. Μιλώ για εμάς. Μιλώ για τα παιδιά που θα έρθουν.
Σε λίγους μήνες πρόκειται να φέρω στον κόσμο ένα παιδί και ήδη νοιώθω την ανάγκη να απολογηθώ σε αυτό. Νοιώθω πως θα έρθει μέρα που η αποτυχία μου να αλλάξω τον κόσμο θα μου έχει γίνει οικεία. Φοβάμαι πως όλοι μας κάποτε θα γίνουμε σαν τους γονείς μας και έτσι θα είναι σαν να μην αλλάξαμε τίποτα στο πέρασμά μας, σαν να μην υπήρξαμε ποτέ.
Μόνη μου παρηγοριά είναι όλοι αυτοί οι άγνωστοι που συναντώ καθημερινά κυρίως στο διαδίκτυο κι ας μην έχουμε ποτέ γνωριστεί. Νοιώθω λίγο καλύτερα όταν βλέπω την πόλη γεμάτη με αφίσες και καλέσματα για διάφορες πρωτοβουλίες και δράσεις αλληλεγγύης. Νοιώθω καλύτερα όταν κάποιοι διαβάζουν τα γραπτά μου ή ακούν τα τραγούδια μου. Μα νοιώθω ακόμη καλύτερα όταν με κάποιο τρόπο σμίγουμε, είτε ανοίγοντας διάλογο, είτε κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου έστω και νοερά.
Δε γεννήθηκα ριζοσπάστης ή ακτιβιστής, δε μεγάλωσα σε αριστερό περιβάλλον και δεν πιστεύω ακράδαντα πως όλες αυτές οι απεργίες, οι διαδηλώσεις και οι δράσεις αποσκοπούν πράγματι σε έναν καλύτερο κόσμο. Συνήθως βλέπω μόνο «ταβάνια που ολοένα στάζουν αδιαφορία» και που «μας νοιάζει μοναχά σαν στάξει στα κεφάλια μας». Βλέπω πολλούς ανθρώπους να διαμαρτύρονται μόνο όταν ξεβολεύονται οι ίδιοι. Βλέπω στα μάτια των ανθρώπων το ατομικό συμφέρον, δυστυχώς ακόμη και σε αυτούς που θα έπρεπε να στεκόμαστε αλληλέγγυοι. Βλέπω θρησκόληπτους να κάνουν όλα όσα τους απαγορεύει το δόγμα τους και με κάποιο τρόπο να πιστεύουν πως αυτό είναι το σωστό. Βλέπω την έλλειψη ταξικής συνείδησης ακόμη κι από αυτούς που υποτίθεται πως τη διαθέτουν. Βλέπω όσους αντιστέκονται ακόμη να μην έχουν καταλάβει τι πρέπει να κάνουν. Μα το χειρότερο απ’ όλα είναι πως δε βλέπω καμία εσωτερική ανησυχία για αναζήτηση και επιμόρφωση, παρά μόνο κατασκευασμένα ηθικά άλλοθι που αθωώνουν την κάθε μας κακή επιλογή ώστε να μπορούμε να κοιμόμαστε πιο άνετα.
Πολλοί από εμάς ταυτίζουν την Επανάσταση με την Εξέγερση. Άλλοι πάλι θεωρούν πως αυτή θα έρθει από κάποιο χαρισματικό ηγέτη ή κάποιο κόμμα την κατάλληλη στιγμή και τέλος, είναι κι εκείνοι που πιστεύουν πως είναι προνόμιο των επόμενων, καθώς αυτοί έχουν ήδη κάνει την Επανάστασή τους την εποχή που ντύνονταν σαν χίπηδες, την εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ, το Μάη του ’68, στο Πολυτεχνείο κι έπειτα ή στις τελευταίες εκλογές.
Βλέπω μία Αριστερά να παλεύει εδώ και δεκαετίες με την παιδική ασθένεια του αριστερισμού της, τη στιγμή μάλιστα που όλα γύρω της καταρρέουν και μία άλλη Αριστερά που προσπαθεί με όρους marketing να προσελκύσει νέους πελάτες, διευρύνοντας το target group της, γεγονός εύλογο καθώς μόνον έτσι θα μπορέσει να ανέβει στην Εξουσία. Βεβαίως, το ζητούμενο εδώ δεν είναι τόσο οι ηγέτες και τα κόμματα, μα πολύ περισσότερο σε ποιους απευθύνονται και σε ποια γλώσσα θα πρέπει να τους μιλήσουν, τη στιγμή μάλιστα που ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού ονειρεύεται αποκλειστικά και μόνο την εκτόνωση της οργής του και όχι την πολιτική του έκφραση ή το πώς να φτιάξει έναν καλύτερο κόσμο.
Τέλος, βλέπω νέους ανθρώπους που, με μορφωτικό επίπεδο νεογνού και πολιτιστικό υπόβαθρο ανθρώπου των σπηλαίων, ενστερνίζονται φιλοδικτατορικές, νεοναζιστικές και φασιστικές απόψεις πριν καλά-καλά διαβάσουν ένα αναθεματισμένο βιβλίο Ιστορίας ή Φιλοσοφίας πέραν των γνωστών τηλε-συγγραφέων ή τηλε-εκδοτών. Το πρόβλημα, ως προς αυτούς, δεν είναι φυσικά οι ίδιοι, ούτε οι απόψεις που ενστερνίζονται. Το πρόβλημα δεν είναι καν οι ηγέτες ή τα συμφέροντα που εξυπηρετούνται απ’ όλη αυτή την υποκουλτούρα. Το πρόβλημα που γέννησε τη νοοτροπία του ανθρώπου που τρώει, βλέπει, ακούει, παράγει και ονειρεύεται σκουπίδια είναι η ευτελής, κονσερβοποιημένη, προσαρμοσμένη στο εκάστοτε δόγμα Παιδεία, η μετάθεση του λειτουργήματός της στους παρουσιαστές των ειδήσεων και κάθε λογής τηλεπερσόνας ή η παντελής έλλειψή της. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο λοιπόν, το πρόβλημα έχει να κάνει με την Παιδεία και την ποιότητά της.
Δεν καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Κάτι τέτοιο εξάλλου είναι πέρα ως πέρα ανόητο. Ωστόσο πιστεύω πως πολλές φορές (τις περισσότερες), η βία που απευθύνεται άμεσα ή έμμεσα στο Κράτος, είναι αυτή που «εκπαιδεύει» την κρατική καταστολή, της δίνει επικοινωνιακό άλλοθι και βεβαίως δε λύνει κανένα από τα προβλήματα που μας απασχολούν. Φυσικά η βία του Κράτους είναι αυτή που δημιουργεί τις συνθήκες που θα γεννήσουν αργά ή γρήγορα τη βία προς το ίδιο, όμως αυτό είναι κάτι που το Κράτος γνωρίζει και μπορεί να αντιμετωπίσει.
Καμία Εξέγερση, όσο ρομαντική κι αν μοιάζει μία τέτοια σκέψη, δε θα μας ξημερώσει καλύτερες μέρες. Μια Εξέγερση κάτω από τις σημερινές συνθήκες θα φέρει μισαλλοδοξία, θα φέρει εφαρμογή στρατιωτικών νόμων και επιπλέον σκληρότητα των κατασταλτικών μηχανισμών, θα φέρει ξένες δυνάμεις και επιπλέον αποικιοκρατισμό, θα φέρει επιπλέον λογοκρισία και λιγότερη ελευθερία, μα σε καμία περίπτωση δε θα φέρει τον κόσμο που ονειρευόμαστε ως ιδανικό. Φυσικά κάποιος μπορεί να πει πως το μόνο που ζητά είναι να δει κάποιους πολιτικούς κρεμασμένους ή να δει ένα μπάτσο να καίγεται, μα ούτε αυτό θα φέρει έναν καλύτερο κόσμο.
Κατ’ επέκταση, η λύση σήμερα δε μπορεί να έρθει δια της βίας. Η λύση δε μπορεί να έρθει ούτε με οποιονδήποτε άλλο μη βίαιο αλλά παράνομο τρόπο, καθώς η απάντηση θα είναι η ίδια – η καταστολή. Τι μένει λοιπόν να κάνουμε από το να αποδεχθούμε την ήττα μας, να επιστρέψουμε στα σπίτια μας και να ζητήσουμε συγνώμη από τα παιδιά μας;
Το ζητούμενο είναι να βρούμε την απάντηση στο ερώτημα «σε τι κόσμο θέλουμε να ζήσουμε;». Προσωπικά, δε γνωρίζω αν ένας ιδανικός κόσμος είναι εφικτός και πολύ περισσότερο αμφιβάλλω για το αν θα ζήσω αρκετά για να το μάθω. Το μόνο όμως που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως ένας κόσμος όπου υπάρχει Αλληλοσεβασμός και Αλληλεγγύη, είναι ένας καλύτερος κόσμος. Μα για να έχουμε αυτά τα δύο θα πρέπει πρώτα να έχουμε Αίσθηση του Δικαίου, κάτι όμως που μόνο η σωστή Παιδεία και η Μόρφωση μπορούν να φέρουν. Δυστυχώς, σήμερα οι άνθρωποι, παρόλο που κατέχουμε περισσότερες πληροφορίες από ποτέ άλλοτε στην Ιστορία της Ανθρωπότητας, δε φαίνεται να πιάνουμε το νόημα της ημιάγριας ύπαρξής μας.
Δε χρειάζονται μεγάλες πράξεις ηρωισμού και αυτοθυσίας. Δε χρειάζεται άλλο αίμα να ποτίσει αυτή τη Γη. Το μόνο που χρειάζεται είναι να διαβάσουμε μερικά καλά βιβλία, να ακούσουμε λίγη καλή μουσική, να θυμηθούμε τι μας ευχαριστεί και να κάνουμε αυτό ακριβώς, να έρθουμε πιο κοντά με τους γείτονές μας και με τους παλιούς μας φίλους, να πούμε στους ανθρώπους γύρω μας τι είναι αυτό που μας ενοχλεί στη συμπεριφορά τους, να προσπαθήσουμε να συζητήσουμε με όποιον θέλει και μπορεί, να πιάσουμε ο ένας το χέρι του άλλου έστω και νοερά και να βγάλουμε από τη ζωή μας ό, τι μας ενοχλεί, όχι να στερήσουμε τη δική του. Ο κόσμος δε θα αλλάξει από τη μία μέρα στην άλλη, αλλά θα αλλάξει προς το καλύτερο. Τι κι αν όλο αυτό μας πάρει αιώνες; Για ‘μένα αυτό είναι η Επανάσταση κι αυτή δε θα μπορέσει κανείς και τίποτα να τη σταματήσει. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τώρα!
Arkan
