Του
Khaled Α Beydou.
Oι κοινωνικές πρακτικές λειτουργίες, αλλιώς το modus operandi των ΜΜΕ αλλά και της κοινωνίας, να προάγουν τους Άραβες και τους Μουσουλμάνους στο επίπεδο των ενόχων, αφαιρεί από αυτούς την δυνατότητα να θρηνήσουν.
Έστειλα μήνυμα σε έναν φίλο μου στις 7:47 π.μ. δίνοντας του ευχές για έναν “επιτυχή και αποδοτικό αγώνα”.
Όπως και οι 23.181 δρομείς που ξεκίνησαν από την πόλη Hopkinton, ελπίζοντας να κόψουν την κορδέλα τερματισμού 26,2 μίλια μακριά, έτσι και ο φίλος μου δήλωσε συμμετοχή για τον 117ο Μαραθώνιο της Βοστώνης, αναμένοντας τα πάντα εκτός από δύο εκρήξεις βομβών να τον περιμένουν στην γραμμή τερματισμού.
Αμέσως πληροφορούμενος τις εκρήξεις σκέφτηκα τον φίλο μου έτρεχε στο Μραθώνιο. Ωστόσο η ανησυχία μου για κοντινούς μου ανθρώπους, παραγκωνίστηκε από έναν ξεκάθαρο Αμερικανικό ψυχοτικό φόβο που ξέσπασε, για τους άραβες και τους μουσουλμάνους.
“Μακάρι ο ένοχος να μην είναι άραβας ή μουσουλμάνος! “, την φράση αυτή έγραψαν πολλοί στο τούητερ ή την πρόφεραν μεταξύ τους μόλις είδαν τις εικόνες από τις εκρήξεις της Βοστώνης.
Αυτός ο φόβος με συγκλονίζει ακόμα, καθώς γράφω αυτό το άρθρο, και σίγουρα πέρασε από το μυαλό των περισσότερων αράβων και μουσουλμάνων Αμερικανών. Αυτό το εσωτερικό άγχος και η έντονη ανησυχία, που προέρχεται από μια αυθόρμητη ενοχή και ακολουθεί μετά από κάθε τρομοκρατική επίθεση, από την επίθεση στους δίδυμους Πύργους και μετά και που δημιούργησε έναν συλλογικό ψυχωτικό φόβο στους αμερικανούς για τους άραβες και τους μουσουλμάνους. Πράγματι το συναίσθημα αυτό της αγωνίας και του άγχους μπορεί καλύτερα να καταδείξει τι σημαίνει να είναι κάποιος Άραβας ή Μουσουλμάνος και να ζει στην Αμερική.
Ο κόμπος στο στομάχι μου γίνεται πιο έντονος καθώς διαβάζω τις πρώτες πληροφορίες από την New York Post ότι στην Βοστώνη η Αστυνομία έπιασε κάποιον με εθνότητα Αραβική. Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα το θέμα για τους Μουσουλμάνους έγινε πρώτο στο
Twitter, επιπλέον κάποιοι άλλοι επιβεβαίωναν τις πληροροφορίες και τότε ακολούθησε το παραλήρημα του μίσους.
Ο συντηρητικός αρθρογράφος, Erik Rush, δήλωσε:
“
Όλοι σφυρίζουν αδιάφορα για την εθνική ασφάλεια! Ας φέρουν κι άλλους Σαουδάραβες μέσα στην χώρα χωρίς να του ελέγχουν. Τι περιμένουν;”
Οι λέξεις “Ισλαμισμός”, “Αλ Κάιντα” και “Αραβική τρομοκρατία”, επαναλαμβάνονταν στα κανάλια και στον Τύπο από τους “ειδήμονες” επαναλαμβάνοντας την ίδια καραμέλα που ακολουθεί κάθε εγχώρια μικρή ή μεγάλη τρομοκρατική επίθεση.
Δεν επαληθεύτηκε καμία σχέση μεταξύ των εκρήξεων και Αράβων ή μουσουλμάνων, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον Rush να σπεύσει να βγάλει αυτό το συμπέρασμα.
Η πρόσφατη ιστορία έδειξε ότι το μίσος θα μπορούσαν άμεσα να περιέλθει σε βία, με την ενοχή που τους ανατίθεται, ως συνέπεια της ριζωμένη αντίληψη των Αράβων και των μουσουλμάνων ως τρομοκράτες, η οποία για hatemongers σαν ατού Rush, η σημασία των γεγονότων.
Όπως έγραψε ο καθηγητής Νομικής του Yale, Muneer I Ahmed : ”
Η φυλετικά κατευθυνόμενη οργή και ηθική προσβολή των δραστών της μετά την 11η Σεπτεμβρίου, αν όχι η ίδια η βία, βρήκε απήχηση στις συναισθηματικές αντιδράσεις πολλών Αμερικανών. Για να το
θέσω πιο ωμά, η οργή των δραστών ήταν η οργή μεγάλου μέρους της χώρας.
Ανησύχησα για τον φίλο μου στον μαραθιώνιο, τους νεκρούς και τους τραυματίες.
Ωστόσο, η αυστηρή ανάθεση της ενοχής και η δημόσιας βία που επακολούθησε σε συνδυασμό με τις μνήμες από όσα παρόμοια ακολουθούσαν και σε κάθε προηγούμενη επίθεση, με άφησε άφωνο και προσκολλημένο στην οθόνη της τηλεόρασης. Οι Άραβες και μουσουλμάνοι – Αμερικανοί βιώνουν κυρίως αυτή την αντιμετώπιση σε συγκεκριμένες κοινότητες, όπως το Ντιτρόι και το Αναχέημ, και σε μέρη της χώρας , όπου οι αριθμός του Αραβικού και Μουσουλμανικού στοιχείου είναι μικρός.
Αυτές οι ενδιάμεσες στιγμές, ανάμεσα στην καταστροφή και στην ανακάλυψη και αποκάλυψη των πραγματικών δραστών, ορίζουν το τι σημαίνει να είναι κανείς άραβας ή μουσουλμάνους – Αμερικανός σήμερα.
Άλλοι Αμερικανοί είχαν το δικαίωμα να θρηνήσουν και να επιδείξουν την ανησυχία τους, χωρίς το χρώμα της ενοχής.
Ωστόσο, οι άραβες και μουσουλμάνοι-Αμερικανοί στερούνται το δικαίωμα αυτό. Οι κοινωνικές πρακτικές που αναγάγουν αμέσους τους Άραβες και Μουσουλμάνους στο επίπεδο των ενόχων, όχι μόνο αφαιρεί από αυτούς την δυνατότητα να θρηνήσουν, αλλά έχει παράλληλα μετά από δεκαετίες διασυρμού, δημιουργήσει ένα νέο είδος ψυχολογικής ενοχής.
“Ας μην είναι ο δράστης μουσουλμάνος ή Άραβας,” πολλοί σκέφτηκαν, έγραψαν, και πρόφεραν την φράση αυτή, αμέσως μόλις είδαν τις εικόνες από τη Βοστώνη.
Τρεις αθώοι σκοτώθηκαν, μεταξύ των οποίων ένα 8χρονο παιδί, και 130 τραυματίστηκαν.
Δυστυχώς, αυτά τα στοιχεία – μέχρι να εντοπιστεί ο ένοχος – είναι δευτερεύουσας σημασίας για τους Άραβες και Μουσουλμάνους-Αμερικανούς.
Η στιγμή του χρόνου, η οποία μοιάζει παγωμένη και στη συνέχεια παγώνει κάθε άλλη ανησυχία στη ζωή, ανάμεσα στην καταστροφή και τον προσδιορισμό του ενόχου, υποβιβάζει σε κατώτερους τους Άραβες και μουσουλμάνους Αμερικανούς και αναιρεί την δυνατότητά τους να ενταχθούν πλήρως στους Αμερικανούς συμπολίτες τους και να θρηνήσουν μαζί τους.
Αυτή η υπαρξιακή κατάσταση της ενοχής και της σύγχυσης, του φόβου και του άγχους, χαρακτηρίζει το τι σημαίνει να είναι κανείς Άραβας και μουσουλμάνος Αμερικανός.
Δεδομένου ότι και οι δύο κοινότητες είχαν κάνει έναν αγώνα για να φτάσουν έστω προς μια ελάχιστη ηρεμία και ομαλότητα, περίπου 12 χρόνια μετά την 11/9, οι εκρήξεις στον μαραθώνα της Βοστώνης είναι μια ανατριχιαστική και σκληρή υπενθύμιση, ότι ούτε οι Άραβες, ούτε οι Μουσουλμάνοι Αμερικανοί έχουν φτάσει στην γραμμή του τερματισμού.
Οι επιθέσεις στον 117ο Μαραθώνιο της Βοστώνης, καθώς και οι επιθέσεις πριν από αυτές, που ψευδώς εμπλέκουν άραβες και μουσουλμάνους Αμερικανούς, αναγάγοντάς τους εξ αρχής σε ενόχους, αποδεικνύει πως ο αγώνας για να νιώσει κανείς πλήρως Αμερικανός πολίτης δεν είναι σπριντ αλλά ένας μαραθώνιος.
(Ο Khaled Α Beydoun ανήκει στους συνεργάτες του Εκπαιδευτικού Προσωπικού και καθηγητής στο τμήμα Κριτική Διδασκαλία των εθνών στη Νομική σχολή του UCLA.)
(http://www.aljazeera.com/indepth/opinion/2013/04/201341681629153634.html )
