Σήμερα είναι η μέρα του Johannes Snellman (σας βλέπω ήδη να ρωτάτε ποιος είναι πάλι τούτος) και αυτό σημαίνει πως η Φιλλανδία είναι σημαιοστολισμένη. Κάθε σπίτι, κάθε πολυκατοικία, κάθε κτίσμα, έχει και μία σημαία να ανεμίζει στον ιστό
Όταν διαπίστωσα για πρώτη φορά ότι οι Φιλλανδοί κάθε λίγο και λιγάκι κάνουν έπαρση σημαίας, ενοχλήθηκα. Τους έχω σε εκτίμηση όμως αυτός ήταν ένας λόγος για να διατηρώ έναν σκεπτικισμό απέναντί τους. Μήπως έχω εξιδανικεύσει κάποια πράγματα; Μήπως πάσχω από φιλο-αλλοδαπισμό όπου όλα τα τεκταινόμενα εις την αλλοδαπή σου φαίνονται ρόδινα και απορρίπτεις κάθε αρνητική σκέψη; Κλασσικό δείγμα αυτών των ανθρώπων είναι η έκφραση <<μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά>> όπου γίνεται αναφορά σε κάτι αρνητικό.
Κακά τα ψέματα, άρχισα να σκέφτομαι πόσο εθνόκαβλος πρέπει να είναι ένας λαός για να ξυπνάει κάθε λίγο και λιγάκι και να σηκώνει σημαία. Και όταν λέω κάθε λίγο και λιγάκι, πρόκειται για 17 ημέρες, δηλαδή αν το πάρουμε στατιστικά βγαίνει 3 φορές το δίμηνο ή μία φορά στις 21 μέρες. Δεν το λες και λίγο συγκριτικά με την Ελλάδα όπου αυτό γίνεται 2-3 φορές το χρόνο, στις εθνικές επετείους. Μάλιστα δεν κρεμάνε όλοι σημαία στο μπαλκόνι (ευτυχώς κατά τη γνώμη μου) και όσοι το κάνουν την αφήνουν εκεί κατά τριήμερο επειδή βαριούνται να την ανεβοκατεβάζουν.
Τι συμβαίνει λοιπό
ν; Γιατί οι Φιλλανδοί έχουν τέτοιο νταλκά με την έπαρση σημαίας πριν καν ανοίξουν το μάτι, πριν πιουν καφέ, πριν κάνουν τσιγάρο και τελικά, τι στο διάολο γιορτάζουν κάθε λίγο και λιγάκι; Πόσες γαμωαπελευθερώσεις να έχουν δηλαδή;
Η απάντηση με άφησε με ανοιχτό το στόμα. Η συντριπτική πλειοψηφία όλων αυτών των σημαιοστολισμών γίνεται για να τιμήσει ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών. Ναι. Ακριβώς. Ανθρώπους που έχουν συμβάλει στην ποίηση, στο θέατρο, στην ισότητα των δύο φύλων, στη μουσική κλπ.
Για του λόγου το αληθές, ο σημερινός τιμώμενος Johannes Snellman ήταν εκείνος που έπεισε τον Ρώσο Αυτοκράτορα το 1863 να επιτρέψει στους Φιλλανδούς υπηκόους του Μεγάλου Δουκάτου τότε, να χρησιμοποιούν τη γλώσσα τους σε κάθε επίσημη χρήση και βεβαίως στην εκπαίδευση. Μέχρι τότε ήταν αναγκασμένοι να χρησιμοποιούν τα Σουηδικά, μία εντελώς ξένη και διαφορετική γλώσσα που ο απλός και αμόρφωτος λαός δεν τη μιλούσε αλλά αναγκαζόταν να τη μάθει αν ήθελε να προκόψει. Ή έπρεπε να συνδιαλέγεται με τις αρχές μέσω διερμηνέα.
Ενδεικτικά θα αναφέρω μερικές από τις ημέρες σημαιοστολισμού:
05.02 ημέρα του Runberg (λόγιος, ποιητής, ακτιβιστής, έγραψε τον εθνικό ύμνο) 
28.02 ημέρα της Kalevala (επικό ποίημα, αντίστοιχο των δικών μας Ομηρικών επών)
19.03 ημέρα της Minna Canth (ακτιβίστρια για την ισότητα των δύο φύλων και για την αναγνώριση της εργασίας των γυναικών)
09.04 ημέρα του Mikael Agricola (επίσκοπος που αποτύπωσε για πρώτη φορά γραπτά την Φιλλανδική γλώσσα που μέχρι την εποχή του ήταν μόνο προφορική)
10.10 ημέρα του Alexis Kivi (λογοτέχνης, έγραψε το πρώτο βιβλίο στη γλώσσα του, θεατρικός συγγραφέας)
11.05 ημέρα της μητέρας (κινητή γιορτή)
09.11 ημέρα του πατέρα (πάω στοίχημα ότι δεν το ξέρατε πως υπάρχει τέτοια μέρα)
06.11 ημέρα της Σουηδικότητας (επειδή ορισμένοι λαοί δεν φοβούνται τις μειονότητές τους αλλά τις ενσωματώνουν και τις προστατεύουν)
08.12 ημέρα του Jean Sibelius (συνθέτης)
Κατ’ αντοιστοιχία θα μπορούσαμε να έχουμε στην Ελλάδα ημέρα Διονυσίου Σολωμού, Νίκου Καζαντζάκη, Μανώλη Καλομοίρη, Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Γιώργου Σεφέρη, Ιλιάδας και Οδύσσειας κ.ο.κ. Αλλά δεν έχουμε. Κατά τη γνώμη μου κακώς. Ίσως επειδή στην Ελλάδα επικράτησε από την ίδρυση του κράτους η Εκκλησία η οποία διεκδικούσε πάντα το μονοπώλιο των τιμώμενων προσώπων με γιορτές και πανηγύρια. Γιατί να τιμήσεις τον Αδαμάντιο Κοραή, τον Ρήγα Φεραίο, τον Κωστή Παλαμά όταν τιμάς τον Αη Γιώργη και τον Άγιο Φανούριο; Προσεχώς και Άγιος Παστίτσιος.
Δεν ξέρω αν αυτό λέει κάτι για 
μας ως Έλληνες. Ξέρω με σιγουριά ότι λέει κάτι για τους Φιλλανδούς το γεγονός ότι αυτοί έχουν αυτό τον τρόπο για να τιμούν και να θυμούνται τους προγόνους τους. Χωρίς να λένε <<δεν ξεχνώ>> το κάνουν στην πράξη και αφορά τον πολιτισμό.
Ίσως η επιλογή του σημαιοστολισμού δεν είναι κάτι που θα προτιμούσα προσωπικά εξαιτίας της εθνοκαβλοσύνης που επισύρει. Όμως πρέπει να παραδεχτώ ότι με αυτό τον τρόπο δεν μπορείς να ξεχάσεις πως σήμερα κάτι / κάποιον γιορτάζουμε και υπάρχει ένας λόγος που συμβαίνει αυτό. Ασχέτως αν τελικά είναι μια εργάσιμη σαν όλες τις άλλες, ασχέτως αν θα κάνω κάτι διαφορετικό στη μέρα μου, ο σημαιοστολισμός στους δρόμους δε με αφήνει να ξεχάσω ότι υπήρξε ένας άνθρωπος που αξίζει να τιμηθεί από τους απογόνους του κατ’ αυτό τον τρόπο. Και τελικά ναι, ακόμα κι εγώ θα ανέβαζα σημαία για να τιμήσουμε έναν ποιητή.
Επιτρέψτε μου στο τέλος να προσθέσω μία ακόμα μη-λεπτομέρεια που πρέπει να μας προβληματίσει πάρα πολύ. Οι ηγέτες των Φιλλανδικών κομμάτων που παίρνουν μέρος στις Ευρωεκλογές πριν μερικές μέρες έκαναν ένα debate στη Σουηδική γλώσσα επειδή στη χώρα υπάρχει μία αναγνωρισμένη Σουηδόφωνη μειονότητα. Είναι ισότιμοι πολίτες και ως τέτοιους τους αντιμετωπίζουν.
Η αντιστοίχηση με τους Έλληνες συναδέλφους τους με έκανε να γελάσω πικρά. Φαντάστηκα debate στην γλώσσα των Πομάκων από τους Έλληνες πολιτικούς ηγέτες. Επειδή ούτε εγώ δεν διαθέτω τόσο μεγάλη φαντασία, αμέσως η λογική μου μου επέβαλε να σκεφτώ ότι θα γινόταν δι’ αντιπροσώπων προερχομένων από την περιοχή της Ξάνθης ώστε να κατέχουν τη γλώσσα. Η όλη κατάσταση μου προκάλεσε απέραντη θλίψη.
