«Νέα μέτρα», «νέα μέτρα», «νέα μέτρα».
Στο χορό της απομύζησης των πόρων από αυτούς που, έτσι κι αλλιώς, πληρώνουν, μπαίνουν όλο και περισσότερες οικονομίες του παγκοσμιοποιημένου συστήματος αγορών.
Οι απολύσεις σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα είναι γεγονός. Η ανεργία υπολογίζεται γύρω στο 20%, μετριοπαθέστατα. Περίπου 30% του πληθυσμού – στην Ελλάδα – ζει «κάτω από το όριο της φτώχειας», δηλαδή δεν μπορεί καν να συντηρηθεί.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, απαιτεί και από τον Μπερλουσκόνι να προβεί στις ίδιες ενέργειες τις οποίες κάνει – με παταγώδη αποτυχία – και η ελληνική, η πορτογαλική, η αμερικανική και άλλες κυβερνήσεις. Όπερ εστί, απολύσεις, έκτακτες εισφορές, μείωση συντάξεων και επιδομάτων, ξεπούλημα όλων των κοινωνικών υπηρεσιών του κράτους σε ιδιώτες.
Την ίδια ώρα, οι χρηματαγορές ξεφουσκώνουν επί καθημερινής βάσης.
Το παράλογο του κοινωνικοοικονομικού μας συστήματος μπορεί να αποδοθεί με μια, εξίσου παράλογη, εικόνα:
Φανταστείτε την «αγορά», δηλαδή το πεδίο κίνησης, ανακύκλωσης και διόγκωσης των κεφαλαίων, σαν μια σχεδία. Κατά την περίοδο της ανάπτυξης, η σχεδία… μεγαλώνει και οι πιό ισχυροί από τους επιβάτες, κόβουν οικόπεδα. Τα οικόπεδα αυτά, αυξάνονται με ρυθμό ανάλογο της αύξησης του εμβαδού της σχεδίας, πλην όμως, για να εξασφαλιστεί το μέγεθός τους, ο κενός χώρος που δημιουργείται – αναπόφευκτα – ανάμεσα στα οικόπεδα των ισχυρών, καλύπτεται από λιγότερο ισχυρούς επιβάτες, που καταλαμβάνουν αυτούς τους ελεύθερους χώρους.
Επειδή όμως, ακριβώς, η ιδιότητα αυτή της σχεδίας να «πλαταίνει» είναι παράλογη από κάθε άποψη, έρχεται αναπόφευκτα το σημείο καμπής, από το οποίο κι ύστερα, το εμβαδό της σχεδίας, μειώνεται.
Οι ισχυροί, αυτονόητα, έχουν την ισχύ. Επομένως μπορούν να διατηρήσουν τα οικόπεδά τους. Οι ανίσχυροι, αναπόφευκτα, πετιούνται έξω από τη σχεδία, να πνιγούν στη θάλασσα. Στο τέλος της διαδικασίας, οι πολλοί μικροί κι ανίσχυροι που είχαν πιάσει οικοπεδάκια στα κενά μεταξύ των ισχυρών, κολυμπάνε απεγνωσμένα στα νερά, ενώ οι ισχυροί, διατηρούν και πάλι τα αρχικά τους οικόπεδα πάνω στη σχεδία. Έστω κι αν έχουν χάσει όσα κέρδισαν κατά τη διάρκεια της φάσης «επέκτασης εμβαδού», οι οικοπεδούχοι είναι εξασφαλισμένοι ότι δε θα πνιγούν.
Σ’ αυτή την παράλογη και απάνθρωπη διαδικασία, η οποία επιβάλλεται με το ιδεολόγημα της (δήθεν) «ελεύθερης αγοράς» και της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας», ο ρόλος των κρατών δεν είναι παρά αυτός της καμαριέρας για τους οικοπεδούχους. Καθώς τα «οικόπεδα» των κρατών είναι πολύ μικρότερα απ’ αυτά των οικοπεδούχων και, πολλές φορές, συμπεριλαμβάνονται στα δεύτερα, οι κρατικοί μηχανισμοί δε μπορούν παρά να εκτελέσουν τις εντολές των οικοπεδούχων.
Η κυριαρχία του νόμου, είναι ο νόμος της κυριαρχίας.
Η γελοιογραφία, από «Το Ποντίκι»
