Ο αριθμός των ληπτών κρατικής βοήθειας που είναι κάτοχοι μεταπτυχιακού τίτλου έχει τριπλασιαστεί
της BlackCat
”Διδάσκω δύο μαθήματα ανά εξάμηνο – ελπίζοντας πως τα μαθήματα που έχω για το εαρινό εξάμηνο δεν θα ακυρωθούν ή ανατεθούν σε κάποιον συνάδελφο. Φέτος θα κερδίσω 8.000 δολλάρια ετησίως. Όχι δεν είναι τυπογραφικό λάθος. Είναι πολύ κάτω από το όριο της φτώχειας.”
Αυτή τη στιγμή στις Η.Π.Α. περίπου 50 εκατομμύρια άνθρωποι συμμετέχουν σε κοινωνικά προγράμματα σιτισμού που χρηματοδοτούνται από το κράτος. Γι αυτούς αποτελούν τη μόνη διέξοδο στο καθημερινό πρόβλημα της επιβίωσης. Από αυτούς, οι 360.000 έχουν μάστερ, ένας αριθμός που τριπλασιάστηκε από το 2007 μέχρι το 2010. Την ίδια χρονιά, οι φέροντες διδακτορικών τίτλων που λάμβαναν κρατική βοήθεια για το καθημερινό φαγητό έφτασαν τους 33. 655.
Η πολιτική μείωσης των κρατικών δαπανών, με την παράλληλη άυξηση του ρυθμού ιδιωτικοποιήσεων σημαντικών δημοσίων αγαθών όπως η παιδεία, είναι το αμεσότερο παράγωγο του νεφιλελεύθερου καπιταλισμού, που προσβάλλει όχι μόνο φοιτητές αλλά και το διδάσκον προσωπικό. Τα πανεπιστήμια, δεν αποτελούν πλέον δημόσιο αγαθό κι εφαρμόζουν ένα εταιρικό μοντέλο λειτουργίας, καταφεύγοντας σε μείωση των εξόδων με την πρόσληψη εποχιακού ή μερικής απασχόλησης προσωπικού προς επίτευξη αυξημένων ποσοστών κέρδους. Αυτό τεκμηριώνεται και στατιστικά αφού οι εποχιακοί ή μερικής απασχόλησης καθηγητές αποτελούν το 76.4% του συνόλου του προσωπικού διδασκαλίας στα Αμερικανικά εκπαιδευτικά ιδρύματα, κάτι που αντιστοιχεί σε 1.3 εκατομμύρια ανθρώπους.
Διακρίνεται αύξηση του προσωπικού μερικής απασχόλησης με ταυτόχρονη μείωση των διδάσκοντων με μόνιμη θέση
Το Νοέμβριο του 2013, η επιτροπή παιδείας του Αμερικανικού Κοινοβουλίου δημιούργησε μια ιστοσελίδα με το όνομα eForum, καλώντας ακαδημαϊκούς να παρέχουν πληροφορίες για τις εργασιακές τους συνθήκες. Η επιτροπή υπογραμμίζει πως ο χαμηλός βαθμός ανταπόκρισης (845 άτομα), έχει να κάνει με το φόβο της απόλυσης, ενώ η Karen L. Kelsky, πρώην πανεπιστημιακός, θεωρεί πως καίριο ρόλο έπαιξε το συναίσθημα ντροπής και προσωπικής αποτυχίας που βιώνουν αυτά τα άτομα καθώς και η ανάγκη προστασίας προσωπικών τους δεδομένων από τον κίνδυνο γνωστοποίησης των στοιχείων τους. Παρ’ όλα αυτά η έρευνα παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Το μισθολογικό φάσμα που ξεκινά με απολαβές $1000 και κάποιες φορές λιγότερο ανα μάθημα, δεν τίθεται ως μηνιαίο εισόδημα αλλά για ολόκληρο το εξάμηνο και φτάνει μέχρι τις $5000. Όμως, ο μέσος όρος (median) ισοδυναμεί με ετήσιο εισόδημα 22.000 δολλάρια, κάτι που βρίσκεται στα όρια της φτώχειας, νοουμένου ότι στις Η.Π.Α. το όριο φτώχειας για τριμελή οικογένεια αγγιζει τα 19.530 και για τετραμελή τα 23.550 ετησίως.
Η Melissa Bruninga Batteau, μια 43χρονη καθηγήτρια μεσαιωνικής ιστορίας στο πανεπιστήμιο, δεν έχει την οικονομική δυνατότητα για να αγοράσει τρόφιμα. Κόρη μεσοαστικής οικογένειας, ξεκίνησε το διδακτορικό της το 2002 στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας μη μπορώντας να φανταστεί ότι κάποια μέρα θα ζούσε με κουπόνια τροφίμων. Αυτή τη στιγμή διδάσκει δύο μαθήματα το εξάμηνο στο Κολλέγιο Yavapai, στην πόλη Prescott της Arizona. Ο μηνιαίος μισθός της στα $900, επαρκεί μόνο για το ενοίκιο που ανέρχεται στα $750. Η ίδια θεωρεί, πως η εικόνα που έχει ο κόσμος για τα άτομα που ζουν με κουπόνια σίτησης είναι λάθασμένη ”Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μας δίνουν μια διαφορετική εικόνα για τους ανθρώπους που λαμβάνουν επιδόματα: ότι είναι αγράμματοι, ναρκομανείς ή αλκοολικοί. Δεν είμαι τίποτα από όλα αυτά. Ποτέ δεν έβγαζα πολλά λεφτά αλλά πάντα τα έβγαζα πέρα. Μέχρι τώρα.” Η καθημερινότητά της άλλαξε για πάντα μετά την ψήφιση μιας νομοθεσίας που μείωσε το ύψος της πολιτειακής επιδότησης του Κολλεγίου στις $900.000 από τα 4.3 εκατομμύρια δολλάρια που λάμβανε πρωτίστως.
H Melissa Brunninga-Matteau, καθηγήτρια πανεπιστημίου, ζει με κουπόνια σιτησης
Όμως αυτή η κατάσταση επηρεάζει δυσανάλογα τις εθνικές μειονότητες και τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες με μειωμένη στήριξη απο το περιβάλλον τους ή κοινωνική περιθωριοποίηση. Σε μια κοινωνία που η πολιτεία δεν προσφέρει ένα δίχτυ προστασίας αλλά καταδικάζει τον άνθρωπο στο έλεος του κεφαλαίου και των ορέξεων πολυεθνικών εταιριών που έχουν εισβάλει για τα καλά μέσα στα πανεπιστήμια, το διδακτικό προσωπικό των πανεπιστημίων μετατρέπεται απλά σε ένα νέου είδους φθηνό εργατικό δυναμικό, ενώ το επάγγελμα του ακαδημαϊκού προσφέρεται πλέον για τους πλούσιους.
Η τριανταπεντάχρονη Αφρο-Αμερικανή Kisha Hawkins-Sledge, διδάσκει σε τρία διαφορετικά κρατικά πανεπιστήμια. Η εξασφάλιση του καθημερινού φαγητού είναι ένα τεράστιο πρόβλημα για την ίδια, αφού καλείται να μεγαλώσει τα δύο αγοράκια της, ηλικίας τριών ετών, εντελώς μόνη. Τα βασικά έξοδα μιας μονογονεϊκής οικογένειας είναι δυσβάσταχτο βάρος για εκείνη, αφού ενώ εργάζεται, μπορεί να επιβιώσει μόνο με κουπόνια σίτησης, κρατική ιατροφαρμακευτική κάλυψη και επίδομα για το νηπιαγωγείο των παιδιών της. Η Kisha λέει πως πριν τον ερχομό των παιδιών της τα έβγαζε πέρα πιο άνετα, αλλά ο μισθός της δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες μιας τριμελούς οικογένειας.
Ένα ανώνυμο άτομο δήλωσε στο eForum ”Είμαι 77 ετών και αναγκασμένος να διδάσκω ακόμα σε δύο κολέγια”. Οι περιπτώσεις ατόμων της τρίτης ηλικίας που έχουν επηρεαστεί από αυτές τις εργασιακές συνθήκες είναι αρκετές, μας πληροφορεί η αναφορά της επιτροπής. Το 2010, ο θάνατος μιας 81 χρονης καθηγήτριας στο Duquesne University στην πολιτεία της Φλώριδας, έφερε αντιδράσεις αφού πέθανε στη φτώχεια μετά από 25 χρόνια εργασίας ως καθηγήτρια μερικής απασχόλησης. Σύμφωνα με δημοσιεύματα δεν υπήρχε η δυνατότητα συνταξιοδότησής της και με ετήσιες απολαβές του ύψους $25.000 χωρίς ιατροφαρμακευτική κάλυψη, δεν τα έβγαζε πέρα με το κόστος χημειοθεραπείας όταν σε μεγάλη ηλικία πλέον, εμφάνισε καρκίνο.
Η διδάκτωρ Ανθρωπολογίας Sarah Kendzior, αναφέρει πως ενώ το επίπεδο των μισθών θα έγειρε αντιδράσεις σε οποιοδήποτε άλλο εργασιακό κλάδο, εν τούτοις, η αντίληψη του επαγγέλματος του ακαδημαϊκού ως ”ιερό κάλεσμα” δρα ως κατασταλτικός παράγοντας κάνοντας κάποιους να νιώθουν ευγνωμοσύνη ακόμα και γι΄αυτά τα λίγα. Η ίδια αναφέρει ”Ενα πανεπιστήμιο με ερευνητικό κέντρο προσφέρει την ”ευκαιρία” σε κατόχους διδακτορικών να σχεδιάσουν και να διδάξουν ένα μάθημα προπτυχιακού επιπέδου με μισθό 1000 δολλάρια ανά εξάμηνο, απευθυνόμενο σε φοιτητές που πληρώνουν δίδακτρα 50.000 ανά έτος. Το πανεπιστήμιο αποκαλεί αυτή τη θέση εργασίας ”βοηθού καθηγητή’, επειδή εάν ο μισθός καθηγητή πανεπιστημίου είναι τόσο πολύ κάτω από το νόμινο κατώτατο μισθό, μάλλον δεν είναι νόμιμος”.
Η Mary-Faith Kerasoli, μια παθιασμένη με το αντικείμενό της καθηγήτρια ξένων γλωσσών, χρησιμοποιεί το σινεμά, το φαγητό, την κουλτούρα και τη μουσική για να πει στους φοιτητές της πως ”γνωρίζοντας μια ξενη γλώσσα, σου ανοίγεται ένας καινούριος κόσμος”. Η ίδια, άστεγη καθηγήτρια πανεπιστήμίου στη Νέα Υόρκη, κάνει μπάνιο στα δημόσια ντουζ στο κολυμβητήριο του πανεπιστημίου και εξασφαλιζει το καθημερινό φαγητό με κουπόνια σίτισης. Τις νύχτες κοιμάται σε ένα αυτοκίνητο που από λύπηση της χάρισε ένας έμπορος αυτοκινήτων. Μια φορά, μετά τη διδασκαλία ενός βραδινού μαθήματος στο Bronx, κοιμήθηκε στο αυτοκίνητό της μέσα στο χώρο στάθμευσης καθηγητών του πανεπιστημίου, για να ξεκινήσει το πρωί να πάει σε άλλο πανεπιστήμιο όπου εργαζόταν. Όταν όμως την αντιλήφθηκε η ιδιωτική φρουρά του πανεπιστημίου, οι αστυνομικοί έσπευσαν να τη διώξουν.
”Προσπάθησαν να με πετάξουν έξω λες και ήμουν κανένας εγκληματίας κι εγώ τους φώναζα, πως είμαι μέλος του διδακτικού προσωπικού! Υποθέτω πως το τελευταίο πράγμα που περίμεναν είναι μια άστεγη καθηγήτρια πανεπιστημίου να κοιμάται μέσα στο αυτοκίνητό της στο χώρο στάθμευσης.”
H Mary-Faith, είναι αγωνίστρια και παλεύει, έστω κι αν δεν την στηρίζει κανείς σε αυτό και οι φωνές στον αγώνα ενάντια στα πανεπιστήμια μοιάζουν περισσότεροι με ψίθυροι. Τον περασμένο Μάρτιο διαδήλωσε εντελώς μόνη έξω από τα γραφεια της Πολιτειακής Διοίκησης για την Παιδεία στο ‘Αλμπανυ, γράφοντας με στένσιλ στο σακάκι της ‘Αστεγη Καθηγήτρια’. Θεωρεί πως οι μειωμένες αντιδράσεις ενάντια σ’ αυτό το σύστημα οφείλονται σε συναισθήματα ντροπής.
H πανεπιστημιακός Mary-Faith, διαδήλωσε μόνη με το σύνθημα ‘Αστεγη Καθηγήτρια’ στο μπουφάν της
Επειδή ζούμε σε μια κοινωνία που επιβραβεύει την ατομική επιτυχια και την ψευδαίσθηση πως αν εργαστείς σκληρά, η επιτυχία αποτελεί μονόδρομο δημιουργείται η αντίληψη πως η αποτυχία είναι προσωπικό και όχι κοινωνικό ζήτημα. Αυτό το σκεπτικό, που κυριαρχεί ιδιαίτερα στην μεσαία τάξη, μια τάξη που η επιβίωση της δεν στηρίζεται στην συνεχή διαπραγμάτευση και την πάλη, ήταν ευδιάκριτο στους ερωτηθέντες από όλες τις πηγές αυτού του άρθρου. Ένας καθηγητής ανέφερε πώς ενώ εργάζεται ως μεταφορέας πίτσας για να συμπληρώσει το μισθό του νιώθει ντροπή όταν τον αναγνωρίζουν οι φοιτητές του. Άλλος, είπε πως ένιωθε ντροπή όταν έκανε αίτηση για το επίδομα παρομοιάζοντας τον εαυτο του με μετανάστη που μόλις έφτασε στο νησί Έλις. Όμως αυτοί που τολμούν να διεκδικήσουν το αυτονόητο, αντιμετωπίζουν εμπόδια πέραν της ντροπής.
Η Lori Harrison Kahan, έχει παρεβρεθεί στο συνέδριο που εξήγγειλε η καμπάνια ”Adjunct Project” που αποτελείται από ακαδημαϊκούς εποχιακής ή μερικής απασχόλησης, με στόχο τη δημιουργία μιας συνδικαλιστικής οργάνωσης με συντονισμένη δράση για επίτευξη καλύτερων όρων εργασίας. Τα μέλη της καμπάνιας έχουν ζητήσει βοήθεια και συμβουλές από εργατικές συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Όμως, θεωρεί πρόβλημα την έλλειψη στήριξης από συναδέλφους. Η ίδια αναφέρει πως ”Κι ενώ βλέπουμε πως ο Σύλλογος Καθηγητών Αμερικανικών Σπουδών στήριξε το μποϊκοτάρισμα των Ισραηλινών πανεπιστημίων εκφράζοντας μια δυνατή άποψη κατά της παραβίασης της ακαδημαϊκής ελευθερίας μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη, λίγοι μόνιμοι ακαδημαίκοί εξέφρασαν αφοσίωση στην πάλη κατά της ανισότητας που αντιμετωπίζουν συνάδελφοι πανεπιστημιακοί. Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να μιλάνε τόσο ανοιχτά για τις οικονομικές και κοινωνικές αδικίες των άλλων αλλά αποφεύγουν να πάρουν το μέρος των συναδέλφων τους;”
‘Επειτα μιλά για την τάση να ρίχνεται η ευθύνη στους ίδιους τους πανεπιστημιακούς μερικής απασχόλησης, που στιγματίζονται ως τεμπέληδες, μουρμούρηδες κι ανίκανοι. Η καθηγήτρια Sile Mor, στα προσωπικά μπλογκ της οργάνωσης ”Adjunct Project” γράφει για την περιθωριοποίηση που βιώνει στον εργασιακό της χώρο απο συναδέλφους, που φτάνουν στο σημείο να αρνούνται να της ανταποδώσουν μια καλημέρα. Αυτές οι μαρτυρίες επιβεβαιώνονται και από τα λεγόμενα της Barbara Bowen, προέδρου του συμβουλίου επαγγελματικού προσωπικού στο πανεπιστήμιο CUNY στη Νέα Υόρκη: ”Νιώθουν την έλλειψη σεβασμου των άλλων γύρω τους, νιώθουν έλλειψη αξιοπρέπειας και ορατότητας” τονίζοντας πως το συνδικάτο τους θα παλέψει για καλύτερες συνθήκες σε επόμενες διαπραγματεύσεις.
Όμως το στίγμα, η φτώχεια και τα επώδυνα συναισθήματα, δεν είναι οι μόνες μορφές αντιξοότητας που βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι, σε μια κοινωνία που αρνείται να αναγνωρίσει γύρω της διαπλεκόμενες μορφές ανισότητας. Η ενεργή δράση των πανεπιστημίων ενάντια στις προσπάθειες συνδικαλισμού των καθηγητών αυτών, έχουν ήδη γίνει αντιληπτές. Το Κολλέγιο Macalester, πολιορκούσε καθηγητές με memo και δημόσιες ανακοινώσεις όταν μέλη της οργάνωσης ”Adjunct Project” επισκέφθηκαν το πανεπιστήμιο για να προσεγγίσουν ακαδημαϊκούς. Οι ανακοινώσεις αναφέρονταν στο πως ο συνδικαλισμός θα επηρεάσει το επίπεδο διδασκαλίας αρνητικά και πως κάτι τέτοιο δεν είναι προς το συμφέρον του εκπαιδευτικού ιδρύματος.
O εκπρόσωπος των καθηγητών Keith Ellison σε διαδήλωση στήριξης του συνδικαλισμού των καθηγητών στο Κολλέγιο Macalester
Η Μαρία Μάιστρο, πρόεδρος της ακτιβιστικής οργάνωσης ”New Faculty Majority”, ανέφερε πως ”Το πανεπιστήμιο, δεν έχει ως στόχο να δημιουργήσει πολίτες με κριτική σκέψη που μπορούν να συμμετάσχουν έμπρακτα σε μια δημοκρατία. ” Οι φοιτητές αντιμετωπίζονται ως πελάτες με αποτέλεσμα τα πανεπιστήμια να ξοδεύουν τεράστια ποσά σε δραστηριότητες που λαμβάνουν χώρα εκτός της αίθουσας διδασκαλίας, μετριάζοντας έτσι την ποιότητα των μαθημάτων.
Είναι ξεκάθαρο όμως πως οι απόψεις δυίστανται ανάμεσα στους ακτιβιστές κι ότι αυτό αποτελεί περαιτέρω ζήτημα που θα δυσκολέψει το συντονισμό της δράσης τους για δίκαιες εργασιακές συνθήκες. Κάποιοι, πιο συντηρητικοί, βλέπουν ως λύση τις μακροχρόνιες συμβάσεις εργασίας, ενώ αναφέρθηκαν και ριζοσπαστικοποιημένες απόψεις που θεωρούν ως μόνη βιώσιμη λύση τη δωρεάν παιδεία μέσα από το δημόσιο πανεπιστήμιο.
Κλείνοντας, παραθέτω τις σκέψεις μιας κοπέλας:
Τον Μάιο του 2012, έλαβα το διδακτορικό μου, αλλά ακόμα δεν ξέρω τι να κάνω με αυτό. Παλεύω με τις κλειστές πόρτες του ακαδημαϊκού κόσμου, που πιστεύω θα έπρεπε να ήταν ανοιχτές για όλους, αλλά περισσότερο παλεύω με τις περιορισμένες ευκαιρίες που προσφέρει η Ακαδημία σε Αμερικανούς σαν εμένα, ανθρώπους για τους οποίους κάποτε η παιδεία αποτέλεσε μια διέξοδο από τη φτώχεια κι όχι το αντίθετο. Ο πατέρας μου, ήταν ο πρώτος στην οικογένειά μας που μπόρεσε να πάει στο πανεπιστήμιο και προσπαθεί να μου εξηγήσει πως το χαρτί μου έχει αξία.
”Η οικογένειά μας, ήρθε εδώ χωρίς τίποτα” μου λέει για τους προ- παππούδες μου, που μετανάστευσαν από την Πολωνία πριν από ένα αιώνα. ”Ξέρεις πόσο απίθανο είναι αυτό που έχεις καταφέρει, πόσο περήφανοι θα ήταν τώρα για σένα;” Και τα λόγια του φέρνουν ενα λυγμό στην καρδιά μου, η ψευδαίσθησή του, τόσο αληθινή μέσα στις αξίες της γενιάς του, μα και τόσο ξένη μέσα στη δική μου πραγματικότητα…”
Πηγές
Professors making $10. 000 a year? Academa becoming a profession only the elite can afford.
Realizations about my life as an adjunct
Blaming the victim: Ladder faculty and the lack of adjunct activism
The PhD now comes with food stamps
The adjunct revolt: how poor professors are fighting back
House committee on education and the workforce (Demoratic staff)
Crowded out of Ivory Tower, Adjuncts see a life less lofty
Adjunct professor died in poverty colleagues say
Macalester college opposed to to adjunct faculty union
