Πως οι μεταρρυθμίσεις στην γερμανική αγορά εργασίας συνέτριψαν τους Γάλλους και τα PIIGS

από το πολιτικό μπλογκ Στη Γαλαρία

Ενώ η Ευρώπη δίνει μάχη με την μεγάλη κρίση χρέους, η Γερμανία θεωρείται η μεγάλη δύναμη στην περιοχή.

Πριν την διαμόρφωση της ευρωζώνης η χώρα είχε περίπου το ίδιο έλλειμμα ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών (χοντρικά το εμπορικό ισοζύγιο μεταξύ μιας χώρας + το ισοζύγιο πληρωμών για επενδύσεις, current account), με την Ιρλανδία, την Ιταλία και τη Γαλλία.

Όμως, με την εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος η Γερμανία επωφελήθηκε της εμπορικής απελευθέρωσης την οποία και εκμεταλλεύτηκε λόγω της μεγάλης παραγωγικής της ισχύος. Μια ισχύ που δε μπορούσαν να ανταγωνιστούν οι μικρότερες χώρες.

Ταυτόχρονα, όλα τα χρόνια της ύπαρξης του ευρώ, η Γερμανία προχωρούσε σε διαρθρωτικές αλλαγές στην αγορά εργασίας της (ελαστικοποίηση σχέσεων εργασίας, διατήρηση χαμηλών μισθών παρά τα μεγάλα κέρδη του κεφαλαίου, βίαιη φτωχοποίηση μέρους της εργατικής της τάξης). Αυτό έκανε ακόμα πιο δύσκολο για τις περιφερειακές -και όχι μόνο- οικονομίες να γίνουν πιο ανταγωνιστικές απέναντι στη Γερμανία.

Πάνω σε αυτά προστέθηκε και το παιχνίδι του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος που λόγω (μερικώς τεχνητού) φόβου κατάρρευσης μεμονωμένων οικονομιών και γενικότερης ύφεσης αρκετών χωρών, η Γερμανία κατόρθωσε να μαζέψει όλο το “χαρτί” της αγοράς σε καταθέσεις στις τράπεζές της. Σε περιόδους ανησυχίας, παρείχε ακόμα και αρνητικό επιτόκιο, δηλαδή έπαιζε το ρόλο της τραπεζικής θυρίδας και πληρωνόταν για αυτό!

Τα προβλήματα που ανέκυψαν και ζει όλη η Ευρώπη είναι άμεσα συνδεδεμένα με την αρχιτεκτονική του ευρώ. Οι υπόλοιπες χώρες δεν είναι αποτυχημένες, αποδείχτηκε ότι μοιραία ήταν αδύνατο να βρουν χώρο να αναπτυχθούν στο υπάρχον νομισματικό πλαίσιο.

Οι παρακάτω εικόνες είναι μέρος μιας παρουσίασης που δημιούργησαν ακαδημαϊκοί του Πανεπιστημίου του Μισούρι με τίτλο “Πως οι μεταρρυθμίσεις στην γερμανική αγορά εργασίας συνέτριψαν τους Γάλλους και τα PIIGS“.

Στην ακολουθία των γραφημάτων (1997-2011) βλέπουμε τη Γερμανία να ξεκινάει από υστέρηση στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών το 1997 όπου ακόμα η Ευρώπη είχε πολλά εθνικά νομίσματα. Ξαφνικά, μέσα σε 1-2 χρόνια από την εισαγωγή του ευρώ, αυτή η υστέρηση έγινε σημαντικό πλεόνασμα, ενώ όλες οι υπόλοιπες χώρες άρχισαν να διολισθαίνουν έντονα.

Είναι λογικό λοιπόν οι Γερμανοί από την πλευρά τους να θέλουν να συνεχίσει το παιχνίδι να παίζεται με τους υπάρχοντες όρους. Εμείς, ως Έλληνες μαζί με όλους τους λαούς που θίγονται από την παρούσα κατάσταση, οφείλουμε να σκεφτούμε καλά το ρόλο μας μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Ξεκινώντας από τα ερωτήματα “αν υπάρχει τέτοιος ρόλος για εμάς στις παρούσες συνθήκες” και “ποιες οι προϋποθέσεις ώστε να υπάρξει αξιοπρεπής ρόλος για εμάς”.

Νομίζω ότι ο μόνος τρόπος να έχουμε ρόλο και μέλλον στο ενιαίο νόμισμα είναι να αλλάξουν άρδην διάφορα πράγματα που αφορούν τη συνολική διαχείριση του χρέους (κουρέματα και ανάληψη του χρέους όλων των χωρών από την ΕκΤ) και την κατανομή παραγωγικών ρόλων εντός της ΕΕ τους οποίους θα σέβονται όλοι οι εταίροι, γιατί πολύ απλά θα είναι η εγγύηση μίας ισόρροπης ανάπτυξης και συνεργασίας.

Στο μεταξύ, αυτοί που θέλουν να το παίζουν ηγεμόνες της Ευρώπης και μοναχοφάγοι στις πλάτες των άλλων, θα πρέπει να πληρώσουν και τα σπασμένα και να κάνουν όχι ένα, αλλά πολλά βήματα πίσω για να υπάρξει μια δικαιότερη και ισότιμη Ευρώπη. Οι μισοτελειωμένες δουλειές και τα μπαλώματα αφήνουν ανοιχτούς λογαριασμούς και προβλήματα που υποβόσκουν. Το αποτέλεσμα είναι αυτή η δυστυχία που ζούμε τα τελευταία χρόνια: κυκλικές κρίσεις αυξανόμενης έντασης με ολοένα και πιο απρόβλεπτες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες.