Ειδικές μονάδες αστυνομικών εφοδιασμένες με βαρύ οπλισμό (φωτο/Pat Scala)
BlackCat
Την Τρίτη εξεγέρθηκαν οι κρατούμενοι στο Μητροπολιτικό Κέντρο Προφυλάκισης Ρέηβενχολ στην Αυστραλία λόγω της θέσπισης νόμου που αφορά στην απαγόρευση καπνίσματος μέσα στη φυλακή. Το Μητροπολιτικό Κέντρο που βρίσκεται στη Μελβούρνη είναι χωρητικότητας χιλίων περίπου ατόμων- όχι απαραίτητα προφυλακισθέντων και ξεκίνησε τη λειτουργία του το 2006. Το συγκεκριμένο σωφρονιστικό κατάστημα αποτελεί ένα πολύ καταπιεστικό περιβάλλον που λειτουργεί βάσει μέτρων υψίστης ασφαλείας και η αυστηροποίηση των συνθηκών διαβίωσης με την εισαγωγή ακραίων κανόνων υπό τον μαδύα της κοινής ωφέλειας, έμελλε να προκαλέσει έντονες αντιδράσεις.
Τριακόσιοι κρατούμενοι που αντιτάχθηκαν στα νέα μέτρα υποκίνησαν εξέγερση από το μεσημέρι της Τρίτης που διήρκησε μέχρι τις πρωινές ώρες της Τετάρτης. Τα ξημερώματα ειδικές μονάδες της αστυνομίας εισέβαλλαν στη φυλακή με γκλοπ, δακρυγόνα, σκυλιά και ισχυρά όπλα με αποτέλεσμα τον τραυματισμό κρατουμένων, όμως η αρμόδια υπηρεσία δεν ενδιαφέρθηκε να ανακοινώσει τον αριθμό των τραυματιών και τη σοβαρότητα της κατάστασής τους. Διεθνή ΜΜΕ μεγαλοποίησαν τους βανδαλισμούς, τις φωτιές και τις ζημιές που προκλήθηκαν στις κτιριακές εγκαταστάσεις χωρίς να δίνουν την ανάλογη σημασία στην υγεία των κρατουμένων και τους λόγους πίσω από το έντονο κύμα αντιδράσεων. Παρουσιάζοντας ως πρόβλημα μια καθ’ όλα αναμενόμενη εξέγερση και όχι τη στέρηση της δυνατότητας να αποφασίζουν οι ίδιοι οι κρατούμενοι εάν και πότε θα επιλέξουν να σταματήσουν το κάπνισμα (παρόλο που το περιβάλλον της φυλακής δεν είναι το πλεόν κατάλληλο για τη συγκεκριμένη διαδικασία), είναι ξεκάθαροι υπαινιγμοί πως οι κρατούμενοι δεν ειναι ικανοί να πάρουν αποφάσεις ”για το καλό τους”, θεωρώντας πάντοτε πως το καλό τους είναι κάτι που σχετίζεται με την κατανάλωση και όχι τα δικαιώματά τους. Μετά την ανάκτηση του ελέγχου από τις αρχές ακολούθησαν μεταγωγές σε άλλα σωφρονιστικά καταστήματα για την επιδιόρθωση της φυλακής. Οι αντιδράσεις των κρατουμένων δεν έχουν ληφθεί υπόψη καθ’ όλου και ο αντικαπνιστικός νόμος ξεκίνησε να ισχύει από χθες.
{"video":"https://www.youtube.com/watch?v=gY-DGdpWlUY","width":"800","height":"450"}
Η ποινική κράτηση δεν έχει πλέον να κάνει μόνο με την απώλεια της ελευθερίας και τον σωματικό περιορισμό των κρατουμένων σε συνθήκες υψίστης ασφαλείας αλλά απαγορεύει την ελευθερία επιλογής σε ζητήματα τρόπου ζωής με στόχο να υποτάξει τους κρατούμενους σε ένα αυστηρό μοντέλο διαβίωσης στερώντας τους έστω μια στοιχειώδη μορφή αυτονομίας. Παρόμοιο παράδειγμα αποτελεί και η συνεργασία της φιλοζωικής οργάνωσης PETA με το κέντρο κράτησης μεταναστών Maricopa County Jail στις Η.Π.Α. με στόχο την επιβολή υποχρεωτικής χορτοφαγίας στο σισσύτιο της φυλακής. Το μέρος αυτό είναι γνωστό για τη στοχοποίηση λατινοαμερικανών, τη χρήση μεθόδων βασανισμού μεταναστών (το γνωστό Tent City-παραμονή μέχρι και 2000 ατόμων κάτω από καυτές τέντες σε συνθήκες καύσωνα με θερμοκρασία μέχρι και 58 βαθμούς) και την παροχή μόνο δύο και όχι τριών γευμάτων ημερισίως, ενώ στο παρελθόν είχε υπάρξει καταγγελία με κακοποίηση εγκύων μεταναστριών.
Η PETA έχει καταφέρει να κτίσει ένα brand γύρω από την ηθική, τα δικαιώματα των ζώων και τη σχέση ανθρώπου-ζώου πέρα από την κατανάλωση και την οικονομική εκμετάλλευση (veganism). Τέτοιου είδους συνεργασίες αποσκοπούν στο ξέπλυμα του ρατσισμού, της κερδοσκοπίας και του βασανιστηρίου της φυλάκισης μέσα από την υπερπροβολή της βελτίωσης της υγείας των κρατουμένων, έχοντας φυσικά μια πολύ περιορισμένη αντίληψη του τι εστί υγεία και τι εστί κρατούμενος.
Αυτές οι ασφυκτικές συνθήκες εξουσιασμού του σώματος περισσότερο έχουν να κάνουν με την αύξηση της ψυχολογικής πίεσης που υφίσταται ο κρατούμενος υπό την οποία άνετα μπορεί να οδηγηθεί σε ‘παραβατική συμπεριφορά’ επεκτείνοντας την παραμονή του μέσα στο σύστημα φυλακών με στόχο να αναδειχθεί η ”αναγκαιότητα” της μαζικής φυλάκισης και να διασφαλιστεί η συνέχιση της οικονομικής κερδοσκοπίας μεγαλο-εταιριών μέσα από αυτό.
Το κάπνισμα ή η χορτοφαγία θα έπρεπε να αποτελούν επιλογή για τον κάθε κρατούμενο κι όχι μεταρρυθμίσεις με βάση τις οποίες πρέπει να συμμορφωθεί σε ένα περιβάλλον που είναι ήδη περιοριστικό και του στερεί τα πάντα, την ίδια του τη ζωή. Φαίνεται πως τα κράτη βρίσκονται σε μια συνεχή διαδικασία αυστηροποίησης των καταστημάτων κράτησης χωρίς να ενδιαφέρονται για τις συνέπειες στη ζωή των ανθρώπων, που είτε τους αρέσει είτε όχι έχουν διικαιώματα.
