Σε λίγες μέρες τελειώνει το 2015 και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι πρόκειται για ένα από τα χειρότερα χρόνια στην Ιστορία της Ελλάδας. Όταν έκλεινε το 2014 είχαμε τουλάχιστον μία ψευδαίσθηση, μία ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο, τουλάχιστον στον τομέα των δικαιωμάτων. “Ας κάνουν έστω ένα 10% απ’ όσα υποσχέθηκαν” έλεγε ο κόσμος, ασχέτως εάν οι πολύ ρεαλιστές έβλεπαν ότι δεν ήταν παραπάνω από ευσεβείς πόθοι.
Η ήττα που υπέστη το 61,3% των ψηφοφόρων, η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου που πραγματικά ήθελε να δει κάτι ριζικό να αλλάζει (ακόμα κι αν μετά θα γκρίνιαζε εις τον αιώνα τον άπαντα για όσα άλλαξαν) έγινε βαθιά πληγή στο σώμα της Αριστεράς.
Και φυσικά, δεν αναφέρομαι στην Ελληνική Αριστερά, αυτή μπορούμε άνετα να την ξεχάσουμε. Αναφέρομαι στην Αριστερά παγκοσμίως. Οι Podemos στην Ισπανία δεν έχασαν την πρωτιά για άλλο λόγο: το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ αρκούσε για να αηδιάσει ο κόσμος, όταν είχαν σχεδόν ταυτιστεί μαζί του και παρά τα όσα συμβαίνουν εκεί, με τις εξώσεις οικογενειών και την οργιώδη ανεργία, να παραμένουν δέσμιοι του παλαιοκομματικού συστήματος.
Η συνθηκολόγηση άνευ όρων του Τσίπρα και των συνεργατών του μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις σκοτεινότερες στιγμές στην Ιστορία. Είχαν έναν λαό μαζί τους, είχαν τον κόσμο σε όλη την Ευρώπη να βράζει περιμένοντας την αλλαγή. Τι επέλεξαν να κάνουν; Να σηματοδοτήσουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, η Θάτσερ ζει και βασιλεύει, απλά έχει αλλάξει μορφή και όνομα.
Παρακολουθώντας το This is not a coup των Paul Mason και Θεόπης Σκαρλάτου, απέκτησα την απορία εάν το σώμα του Τσίπρα έχει καταληφθεί από κάποιο ον, γήινο ή εξωγήινο. Λες και πρόκειται για έναν διαφορετικό άνθρωπο, με εντελώς διαφορετικό λόγο. Μια διχασμένη προσωπικότητα ίσως. Ωστόσο, οι επιλογές προσώπων που έκανε από την αρχή, δείχνουν ότι αυτός ήταν από τότε. Ο ίδιος.
Δεν ξέρω τι θα φέρει το 2016. Ξέρω ότι οι ελπίδες όλων μας για πολιτική αλλαγή είναι σχεδόν νεκρές. Η επανάσταση και η κατάληψη των ανακτόρων θα αργήσει πολύ. Και τα πιασάρικα συνθηματάκια ότι “κάποτε οι φτωχοί δεν θα έχουν τίποτα άλλο να φάνε παρά τους πλούσιους” δε φοβίζουν ούτε τους πλουσίους των Φιλιππινών ή του Μπανγκλαντές.
Ο δρόμος προς τα κάτω είναι μακρύς ακόμα. Αν κάποιος έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στην επανάσταση λόγω εξαθλίωσης, πλανάται πλάνην οικτρά. Άλλωστε, οι περισσότεροι Έλληνες απαντάνε ακόμα ότι είναι “μικρομεσαίοι” επειδή βαθιά μέσα τους είναι ψωροπερήφανοι και ντρέπονται να αποδεχθούν ότι ανήκουν στους προλετάριους.
Ο φασίστας της διπλανής πόρτας καραδοκεί. Δυστυχώς, μετά τη συντριβή της αριστεράς, κατέστη μία “πιο βιώσιμη” λύση ή οπτική στα μάτια των μη-συνειδητοποιημένων πολιτών, των λιγότερο πολιτικοποιημένων, αυτών που απλά θέλουν κάποιον να τους οδηγήσει σε μια διαφορετική κατάσταση, ασχέτως του πώς θα είναι αυτή και ποιος θα είναι το θύμα. Έστω το ορατό, πρώτο θύμα.
Αυτό συμβαίνει ήδη στη Γαλλία με τη Λε Πεν: η ανύπαρκτη αριστερά έχει αφήσει την ακροδεξιά να αλωνίζει ως μοναδική εναλλακτική στους ανυπόληπτους κεντρώους. Αυτό θα συμβεί και στην Ελλάδα, εάν επιτρέψουμε στη ρητορική του μίσους να γίνει το κυρίαρχο αφήγημα. Μίσος εναντίον των μαυριδερών, των αλλοδαπών, των αλλόθρησκων, αυτών που γαμιούνται διαφορετικά, των μονογονεϊκών οικογενειών, των ΑΜΕΑ, γενικά όσων μας “περισσεύουν” και μπορούμε εύκολα να τους ταυτοποιήσουμε ως διαφορετικούς από μας.
Για όλα αυτά έχει τεράστια σημασία η δίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματική οργάνωση που συμβαίνει αυτό τον καιρό. Ακόμα περισσότερη σημασία έχει η μετάδοσή της, η δημοσιοποίησή της στον κόσμο που δεν μπορεί να παραβρίσκεται στην αίθουσα και η καταγραφή των στοιχείων όπως παρουσιάζονται. Το βαρύ αυτό έργο έχει πέσει στην αξιέπαινη ομάδα Golden Dawn Watch, ενώ μια καταπληκτική καταγραφή κάνει το Ypopto Mousi κάθε Παρασκευή βράδυ, στο βιντεοχρονολόγιο που παρουσιάζει από τη δίκη, στο OmniaTV.
Ηρωική (κυριολεκτικά) είναι και η δουλειά της Αγγελικής Κουρούνη, η οποία έχει ρισκάρει κορώνα γράμματα την ασφάλεια της οικογένειάς της για το ντοκυμαντέρ “Χρυσή Αυγή – Μια προσωπική υπόθεση – Ο ναζί της διπλανής πόρτας”. Στηρίξτε την προσπάθεια με όποιο τρόπο μπορείτε. Μόνο έτσι μπορούμε να γλιτώσουμε από τη λήθη, τον ύπνο που θέλουν να μας επιβάλουν.
Δεν ξέρω τι θα φέρει το 2016. Αλλά ξέρω ότι δε θα πέσουμε χωρίς μάχη. Μάχες. Πολλές εκ των οποίων θα τις χάσουμε. Ή θα τις δώσουμε γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι είναι από χέρι χαμένες. Όπως κάνουν εδώ και καιρό οι ασθενείς που κρατούνται στο Κολαστήριο των φυλακών Κορυδαλλού. Αγωνίζονται παρά τις βαριές ασθένειες, παρά την ψυχολογία που τους δημιουργεί ο εγκλεισμός [την οποία για ευνόητους λόγους δε θα τολμήσω καν να περιγράψω], παρά το γεγονός ότι ξέρουν πως η κοινωνία τους έχει ξεγραμμένους.
Ίσως ορισμένες μάχες, θα τις κερδίσουμε. Ίσως κερδίζουμε μόνο και μόνο από το γεγονός ότι αποκτάμε συντρόφους. Βλέπουμε επίσης ποιοι στέκονται μαζί μας στους αγώνες και ποιοι είναι απέναντι.
Ίσως είναι κέρδος για τη νέα γενιά ότι βλέπει να μην το βάζουμε κάτω ακόμα κι όταν έχουμε απέναντί μας το βουνό. Ότι υπάρχουν κάποιοι αρκετά τρελοί που θα παρατήσουν τα πάντα και θα σπεύσουν να βοηθήσουν πρόσφυγες μες στη βροχή, μες στο χειμώνα, μες στη νύχτα, μες στα κύματα, απέναντι στους μπάτσους και σε όλα τα καθίκια που προσπαθούν να τους εκμεταλλευτούν για να κερδίσουν.
Το 2015 ήταν σίγουρα η χρονιά των προσφύγων. “Της γης οι κολασμένοι” πέρασαν από την Ελλάδα αναζητώντας κάποιο ήρεμο τόπο για να ζήσουν. Και οι εθελοντές απέδειξαν ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι.
Ήταν χρονιά για να αναθεωρήσουμε πολλά, μεταξύ αυτών και το τι σημαίνει Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρώπη, Ευρωπαϊκή Ενοποίηση, Ευρωπαϊκά Ιδεώδη και όλα τα συναφή. Ναι, τα σημάδια τα είχαμε ήδη δει, εδώ και χρόνια. Το 2015 όμως έπεσε κάθε μάσκα, κάθε προσωπείο και κάθε προσποίηση.
Ας είμαστε γεροί το 2016 γιατί έχουμε αγώνα μπροστά και θα χρειαστούμε όλες μας τις δυνάμεις, σωματικές, νοητικές, κοινωνικές, για να τα βγάλουμε πέρα.
