Χάνω βεβαίως λαμπρές στιγμές, όπως τον Λοβέρδο να συνεχίζει, από τη
θέση του Υπουργού Υγείας να εξηγεί ότι βρέθηκαν “οικογενειάρχες” που
είχαν κολλήσει τον ιό του HIV από απροφύλακτες επαφές με εκδιδόμενες
γυναίκες. Έμαθα ότι μίλησε για πολλαπλασιασμό των εξετάσεων HIV σε
ιδιωτικά κέντρα εξέτασης [μικροβιολογικά εργαστήρια].
Φοβούνται τη διαπόμπευση, τα πουλάκια
μου; Δεν πειράζει, καλός είναι ο φόβος: θα μάθουν να βάζουν
προφυλακτικό. Και αυτοί και χιλιάδες όμοιοί τους.
Ο φόβος όμως είναι γενικό φαινόμενο αυτές τις μέρες. Από τη μία, τα
ΜΜΕ τσίριζαν για το φόβο της ακυβερνησίας. Και παρά την υστερική
ρητορεία τους, διανύουμε την 5η ημέρα χωρίς αυτοδύναμη κυβέρνηση και δεν
έχουν ξεσπάσει ταραχές στους δρόμους. Χθες, βρήκα ψωμί στο φούρνο και
είδα ότι τα ευρώ μου, περνούσαν ακόμη.
[Η υπερβολή αυτή δεν είναι δικής μου έμπνευσης. Την αντέγραψα, επειδή την υιοθετώ.]
Φόβο παλεύουν ακόμα να πουλήσουν τα κόμματα. Κάποιος που κληρονόμησε
βουλευτική έδρα από τον πατέρα του κάτι ψέλλισε ότι “πέφτει το
χρηματιστήριο” εξαιτίας του ΣΥΡΙΖΑ. Που δεν είναι κυβέρνηση & δεν
υπήρξε ποτέ ως τώρα. Γέλασα πολύ. Ναι, ένα χρηματιστήριο των 700 [??]
μονάδων πήγε στις 600. Ας μας πουν πόση κατρακύλα του Γενικού Δείκτη
προηγήθηκε επί ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, να το κουβεντιάσουμε εκτενέστερα.
Φοβούνται ότι εάν δεν σχηματίσουν κυβέρνηση άμεσα, θα τους σαρώσει η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ. Για
τους επόμενους 18 μήνες, οι εκλογές θα γίνουν με λίστα, όπερ σημαίνει
ότι κανένας βουλευτής δεν πρόκειται να τρέξει να μαζέψει ψηφαλάκια, ούτε
και θα διαθέσει λεφτά υπέρ του κόμματος. Στα κόμματα τα οποία
στηρίζονται σε αυτό το μοντέλο συλλογής ψήφων, αυτό ισοδυναμεί με
αυτοχειρία.
Γι’ αυτό ο Σαμαράς έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και καταδέχτηκε να
εκτείνει χείρα συνεργασίας προς Ντόρα & Μάνο. Για να εισπράξει
κατευθείαν μία μεγαλοπρεπέστατη απαξιωτική άρνηση από τον δεύτερο.
[Η οποία, με κάνει να σκεφτώ ότι ήδη ψήνεται συμφωνία για κοινή κάθοδο των εκτός Βουλής νεοφιλελεύθερων.]
Φόβο όμως δεν έχουν μόνο τα δύο πρώην “μεγάλα” κόμματα.
Φόβο έχει και το ΚΚΕ, μήπως ξυπνήσει η κοιμώμενη βάση του &
αρχίσει να απαιτεί εξηγήσεις για τους χειρισμούς και τις αποφάσεις της
κορυφής. Διότι, άλλο πράγμα το “δεν πείσαμε τον κόσμο” κι άλλο πράγμα το
“δεν προσπαθήσαμε καν να πείσουμε τον κόσμο και όταν ήρθε ένας
αριστερός να μας προτείνει συνεργασία, εμείς δεν πήγαμε καν να μιλήσουμε
μαζί του”.
Περισσότερο φόβο κι από το ΚΚΕ, έχει ο Φώτης Κουβέλης. Είτε
συνεργαστεί, είτε όχι, χαμένος θα βγει. Στην πρώτη περίπτωση, επειδή τον
περιμένει μία Καρατζαφέρεια – εκτός Βουλής – μοίρα. Εκλογές δεν θα
γίνουν σε 4 χρόνια, πάμε σε περίοδο 89-90. Ο κόσμος τιμώρησε σκληρά τις
υπέρ του Μνημονίου κυβισθήσεις & ο Κουβέλης το έχει καταλάβει.
Εάν δεν συνεργαστεί βεβαίως, καθώς ΠΑΣΟΚ & ΝΔ δεν διαθέτουν παρά
149 έδρες, ουσιαστικά ανοίγει άμεσα το δρόμο για εκλογές, στις οποίες ο
συνδυασμός της δυναμικής [a.k.a. “φόρας”] του ΣΥΡΙΖΑ με τη χαλαρή
εκλογική βάση της ΔΗΜΑΡ [a.k.a. απογοητευμένοι πρώην ΠΑΣΟΚοι που πήγαν
να ψηφίσουν μόνο για να μη μπει η Χ.Α. στη Βουλή] ουσιαστικά θα
αποδεκατίσει τους ψηφοφόρους της ΔΗΜΑΡ, στέλνοντάς την να κάνει παρέα με
το ΛΑΟΣ και πολλούς ακόμη.
Μπρος γκρεμός & πίσω ρέμα για τη ΔΗΜΑΡ.
Προσωπικά, της εύχομαι καλό πνιγμό. Με αηδιάζουν οι καρεκλοθήρες.
Θυμάμαι ακόμα τις εμετικές δηλώσεις που είχαν κάνει οι ΔΗΜΑΡίτες το
Νοέμβριο του 2011. Συνοψίζονται σε “Εμάς γιατί δεν μας παίζουν τα άλλα
παιδάκια;! Θέλουμε κι εμείς να στηρίξουμε Παπαδήμο!”
Οι μόνοι που δεν έχουν φόβο, αλλά προκαλούν φόβο είναι οι
Χρυσαυγίτες. Βρέθηκαν από το “πουθενά” των 19 χιλιάδων ψήφων στις 21
έδρες, την κρατική χρηματοδότηση, την ασυλία, την προβολή από τα ΜΜΕ
[“δεν υπάρχει κακή δημοσιότητα”, να το θυμάστε!]. Ακόμα κι αν δεν
κατορθώσουν να ορκιστούν τελικά, ακόμα κι αν δεν ξαναμπούν ποτέ στη
Βουλή, έχουν μπει σε κάθε σπίτι και σε κάθε συζήτηση.
Και αυτό το τελευταίο, είναι η πηγή του δικού μου φόβου.
