Πως βίωσα τον Δεκέμβρη του 2008

Αυτό το περιεχόμενο έχει δημοσιευτεί πριν από δέκα χρόνια ή περισσότερα.

Η παρακάτω ιστορία ας πούμε ότι είναι μυθοπλαστική.

Θεωρώ πολύ χρήσιμο ο καθένας να καταγράψει τις εμπειρίες του από τις ημέρες εκείνες επώνυμα ή και επώνυμα-ψευδεπώνυμα μέσα από ιστορίες “μυθοπλασίας” (;).

Η Δράμα όπου και ζούσα ερχόταν δεύτερη πανελλαδικά στην ανεργία, οπότε σκεπτόμουν να μπαρκάρω στα πλοία, κι έτσι αρχές Δεκέμβρη κατέβηκα για να εκπαιδευτώ για λίγες ημέρες. Δεν είχα ιδέα από Αθήνα.

Να υπενθυμίσουμε πως τον Δεκέμβρη του 2008 υπήρχαν ελάχιστες εναλλακτικές ενημέρωσης. Ήταν στην άνθηση τους τα blog, το twitter δε χρησιμοποιούνταν ενώ το facebook για την Ελλάδα ήταν ακόμη στις αρχές του. Δεν κυκλοφορούσαν smartphone και η αγορά μιας κάμερας ήταν πάρα πολύ δύσκολη.

Επίσης η μοναδική δίκυκλη αστυνόμευση ήταν η ομάδα Ζ, και τα δακρυγόνα ήταν διαφορετικά από τα σημερινά. Να σημειωθεί ότι ήταν σε πλήρη ισχύ το Πανεπιστημιακό Άσυλο.

Η Είδηση

Σάββατο 6 Δεκέμβρη 2008.. Λίγο πριν τις 22:00 διαβάζω στο ιστορικό αυτό άρθρο του Indymedia: “Επειγον! Σοβαρος τραυματισμος στη Μεσολογγιου (Εξαρχεια). Σοβαρος τραυματισμος νεου. Μολις ελαβα ενα τηλεφωνημα απο συντροφο, οπου μου ανεφερε οτι στη Μεσολλογιου εγινα καποιες συγκρουσεις κι ενα παιδι χτυπηθηκε απο πλαστικη σφαιρα μπατσου και ειναι παρα πολυ σοβαρα ,εφτασε ασθενοφορο και το πανε στον Ευαγγελισμο..Διασταυρωστε την πληροφορια εσεις που ειστε αθηνα”

Κυκλοφορούν φήμες ότι το παιδί είναι νεκρό. Έπειτα έρχεται η δυσάρεστη είδηση από το indymedia.

Τρελένομαι. Βρισκόμουν Κ. Πατήσια. Δεν είχα ιδέα από αθήνα. Ρωτάω στο IRC.

-Ποιος είναι ο κοντινότερος σταθμός μετρό για Εξάρχεια ρε παιδιά;

-Ομόνοια.

-Κατεβαίνω.

Φτάνω στο σταθμό στην Ομόνοια.

Φανταζόμουν πως θα υπήρχε κάπου συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Ο περισσότερος κόσμος δε γνώριζε ακόμα τι είχε γίνει. Ρωτάω προς τα που πέφτουν τα Εξάρχεια.

Δεν έχω ιδέα ποιο δρόμο είχα ακολουθήσει. Περνάω ανάμεσα από τα ΜΑΤ και για πρώτη φορά στη ζωή μου εισπνέω δακρυγόνο. Επιστρέφω και μπαίνω σε ένα περίπτερο να πάρω λίγο νερό.

-Χαμός.

-Τι έγινε πάλι;

-Η αστυνομία πυροβόλησε και σκότωσε ένα πιτσιρικά.

-….

Το βάπτισμα του πυρός

Ρίχνω δυο Simeco μες το νερό μου και κατευθύνομαι σε έναν άλλο δρόμο (πρέπει να ήταν η Τζώρτζ) όπου είχε στηθεί ένα πύρινο οδόφραγμα και από πίσω είχε κόσμο. Περνάω από το οδόφραγμα και φθάνω στο συγκεντρωμένο κόσμο.

-Που βρίσκομαι ρε παιδιά; Δεν είμαι από Αθήνα.

-Το Πολυτεχνείο είναι εδώ. Από που είσαι;

-Από Δράμα. Ξέρεις μήπως αν παίζει πουθενά καμία συγκέντρωση πιο χαλαρά χωρίς χημικά;

-Μπες μέσα και κάθισε στην αυλή. Εκεί δε θα σε πιάνουν.

Μπαίνω μέσα (δε γνώριζα πως το Πολυτεχνείο βρίσκεται στα Εξάρχεια). Χαμός από κόσμο κάθε ηλικίας. Πιτσιρικάδες έως και παππούδες-γιαγιάδες. Κάθε λογής άτομα. Μέχρι και για κουκουέδες είχα ακούσει. Μπαίνω μέσα στην κατάμεστη αίθουσα Γκίνη όπου γινόταν συνέλευση και δεν έπεφτε καρφίτσα.

-Να περιμένουμε μέχρι τη Δευτέρα που θα ανοίξουν οι σχολές.

-Τι λες τώρα σκότωσαν ένα παιδί.

-Ήρθαν τα ΜΑΤ

-Φωνές.

Βγαίνω μαζί με αρκετό κόσμο έξω. Σηκώνουμε όλοι μαζί πέτρες και απωθούμε τα ΜΑΤ.

Συνεχώς ακούγονται συνθήματα.

Όσο περνούν τα χρόνια το μίσος μεγαλώνει – ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ
Νεκρός 15χρονος το μίσος μεγαλώνει – ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ
Το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει.

Αν μπορούσαν μου ζητούνταν να περιγράψω την κατάσταση με μια φράση θα έλεγα: Δίψα για εκδίκηση.

Συγκεντρωμένοι μου λένε πως οι μπάτσοι πέρασαν 2 φορές από το σημείο της δολοφονίας προκαλώντας. Την τρίτη φορά πυροβόλησαν.

Αυτοκίνητα χρησιμοποιούνται ως πύρινα οδοφράγματα.

Σπάει το φυλάκιο στην είσοδο στη Στουρνάρη. Ανοίγουμε την τηλεόραση και βλέπουμε πως δεν ασχολείται κανείς με ότι έγινε και το πρόγραμμα συνεχίζεται κανονικά.

-Δε λένε τίποτα οι μπάσταρδοι. Χαμός γίνεται σε όλη την Ελλάδα. Και σε άλλες πόλεις.

Σε ένα από τα κτήρια του Πολυτεχνείου γινόταν εργασίες. Βρίσκω μια μπλούζα, τη χρησιμοποιώ σαν κουκούλα. Πηγαίνω προς την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου όπου είχε ανοίξει. Πάρα πολλά παιδιά συγκρούονταν με τα ΜΑΤ. Συνεχώς μεταφέρονταν έξω υλικά για οδοφράγματα.

Τακτοποιώ τα υλικά οδοφράγματα και έπειτα για ώρα ενσωματώνομαι και αρχίζω με τη σειρά μου να πετάω πέτρες στα ΜΑΤ.

Σπάει το “Γηργόρης μικρογεύματα” και μεταφέρονται προμήθειες εντός του Πολυτεχνείου.

Όταν σταμάτησα να αντέχω τα δακρυγόνα μπήκα στο χώρο του Πολυτεχνείου με τον κόσμο (κυρίως κοπέλες) που μετέφεραν υλικά από το εργοτάξιο. Μεταφέραμε τεράστιες πλάκες μαρμάρου και της σπάγαμε στην πύλη της Πατησίων για να εφοδιάσουμε την “πρώτη γραμμή”.

Συνεχίζω και συμμετέχω στις ομάδες που συγκρούονται με την αστυνομία παράλληλα χτυπώντας καπιταλιστικούς στόχους.

Περίπου στις 1:30π.μ. μπαίνω στο Γκίνη. Οι μπάτσοι πραγματοποιούν επίθεση και πετάνε πέτρες στον συγκεντρωμένο κόσμο. Από εκεί τραβάω αυτό το βίντεο:

{"video":"http://www.youtube.com/watch?v=XKUnsiHZVQY","width":"560","height":"315"}

http://www.youtube.com/watch?v=XKUnsiHZVQY

Σπάει το κατάστημα “Γερμανός”. Δεκάδες ηλεκτρονικές συσκευές μοιράζονται στο Πολυτεχνείο.

Τα πράγματα χαλαρώνουν κάπως. Υπάρχουν τουλάχιστον δυο τραυματίες στον χώρο. Φοβόμαστε να φωνάξουμε ασθενοφόρο.

Ήταν αργά και έπρεπε να ξυπνήσω πολύ νωρίς για να πάω την επόμενη το πρωί στον Ασπρόπυργο. Βρίσκω κάτι παιδιά που ετοιμάζονται να φύγουν.

-Παιδιά επειδή δεν ξέρω από Αθήνα, όταν είναι να φύγετε πείτε μου να ρθω μαζί σας.

Ξεκινάμε λοιπόν να φύγουμε από την Πύλη στην Τοσίτσα. Από Μπουμπουλίνας κάτι μπάτσοι χλευάζανε “χαχα δε μπορούν να βγούνε”.

Κατεβαίνουμε από Πατησίων προς Αχαρνών.

-Παιδιά είστε σε καμία συλλογικότητα εσείς.

-Μπα όχι (με καχυποψία και φόβο).

Προς την Αχαρνών παίρνω ένα ταξί και επιστρέφω σπίτι.

Διαβάζω ανεκδιήγητες μαλακίες στα ΜΜΕ. Ανεβάζω ένα άρθρο στο blog μου.

Έπειτα έρχονται φωτογραφίες και (στο indymedia) το βίντεο από τη δολοφονία (με πρόβλημα στο download). Βρίσκω τρόπο, το κατεβάζω και το ανεβάζω επιτόπου στο YouTube.

{"video":"http://www.youtube.com/watch?v=jwJZHcMolUA","width":"560","height":"315"}

 

Η επόμενη μέρα

Κυριακή 7-12-2008 – Βράδυ

Με τη μηχανή ενός φίλους κόβουμε βόλτες κυρίως στα Εξάρχεια.

Πηγαίνουμε για λίγη ώρα στην ΑΣΣΟΕ. Βγαίνω από την Πύλη και πετάω πέτρες στους μπάτσους. Εκείνη τη στιγμή πυρπολούνται γραφεία στην Δεριγνύ. Ένα παιδί σε αναπηρικό αμαξίδιο στην αυλή, βοηθάει με τον τρόπο του μοιράζοντας Μαλόξ. Δεχόμαστε σφοδρή επίθεση με χημικά και πνιγόμαστε. Μπαίνουμε στην αυλή, σηκώνουμε το παιδί με το αμαξίδιο και το παίρνουμε μέσα. Είχε ένα τραπέζι με γάλα. Ξεπλένουμε με αυτό τα πρόσωπά μας και ανακουφιζόμαστε. Αράζουμε λίγη ώρα.

Βγαίνουμε στην Μαυροματταίων. Μαθαίνουμε πως πίσω από τα ΜΑΤ υπάρχουν φασίστες και πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί.

Φεύγουμε και πηγαίνουμε στο Πολυτεχνείο. Πετάω κάτι ψιλές πέτρες στα ΜΑΤ. «Φίλε εγώ ούτε φοιτητής είμαι ούτε τίποτα, δε μπορώ να δεχτώ όμως να σκοτώνουν ένα παιδί 15 χρονών» μου λέει ένας μετανάστης μιλώντας μου με οργή για την αστυνομική-ρατσιστική βία που έχει δεχθεί αυτός και οι φίλοι του, καλώντας με να συμμετέχω στην επίθεση.

Λίγη ώρα αργότερα φεύγουμε. Νιώθω νευριασμένος. Κουρασμένος. ΓΕΜΑΤΟΣ ΜΙΣΟΣ. Δημοσιεύω αυτό το άρθρο.

{"video":"http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Mx_5jl8d-hw","width":"560","height":"315"}

 

Το μίσος μεγαλώνει

8-12-2008

Από το πρωί σε πολλές ξεκινούν συγκρούσεις με την αστυνομία. Μαθητές στις πραγματοποιούν επιθέσεις σε αστυνομικούς, οχήματα, τμήματα.

My sweet revenge.

Προς το βραδάκι δέχεται επίθεση το Α.Τ. στην Ομόνοια. Έχω την αίσθηση ότι πραγματικά οι μπάτσοι έχουν κλειστεί μέσα στα τμήματα.

Μπαίνω στον ηλεκτρικό και πηγαίνω προς Ομόνοια με στόχο να πάω στη Νομική για να βρω ένα φίλο. Ακούγεται η ανακοίνωση πως ο σταθμός είναι κλειστός. Ένας κύριος απέναντι χαμογελάει και πιάνουμε κουβέντα. «Δε γίνεται όλο αυτό για το παιδί που δολοφόνησαν. Μαζεύτηκαν πολλά τόσα χρόνια και ο κόσμος ξεσπάει» μου λέει. Κάτι που πρέπει να σημειώσουμε είναι ότι εκείνες τις μέρες ο κόσμος είχε μεγάλη διάθεση να συζητήσει.

Κατεβαίνω μοναστηράκι. Βρίσκω μια παρέα νέων.

-Παιδιά πως θα πάω στη Νομική. Δεν είμαι από Αθήνα και δεν έχω ιδέα.

-Όχι ρε φίλε που θα πας προς τα εκεί.

Χαμογελάω. Παρατηρούν το Παλαιστινιακό φουλάρι στο λαιμό μου. Χαμογελάνε.

-Α! Κατάλαβα! (γελώντας) Θα πάρεις όλον αυτό το δρόμο ευθεία! Να προσέχεις!

Στο δρόμο σταματάει ένας ζητάς, γραπώνει και τραβολογάει ένα μετανάστη. Ο μετανάστης φοβισμένος ψιλοτραβιέται, φωνάζει και δε τον ακολουθεί προς τη μηχανή όπου τον οδηγούσε. Τότε κολλάει τον μετανάστη σε ένα καφάο του ΟΤΕ και αρχίζει να τον γρονθοκοπεί.

Άμεσα παρεμβαίνουμε όσοι ήμασταν τριγύρω. Κατευθύνομαι απειλητικά προς τα πάνω του ουρλιάζοντας. Ο ζητάς χέζεται, αφήνει τον μετανάστη σηκώνεται και φεύγει. «Καλά, θα δεις εσύ» μου λέει.

Ζητάω να ενσωματωθώ σε μια παρέα για την καλύτερη ασφάλειά μου, μέχρι που φτάνω στα Προπύλαια ψάχνοντας τη Νομική.

Χωρίς να συμμετέχω στο παραμικρό στις συγκρούσεις ανεβαίνω από τον πεζόδρομο προς την νομική όπου δέχομαι αναίτια επίθεση των ΜΑΤ με πέτρες. Σε γενικές γραμμές τα ΜΑΤ πραγματοποιούσαν επιθέσεις σε οποιονδήποτε νεαρό δε τους καθόταν καλά στο μάτι. Διαμαρτυρήθηκα και αυτοί συνέχισαν να πετάνε πέτρες κάνοντας χειρονομίες.

Φεύγω. Όταν επιστρέφω στο σπίτι ανεβάζω αυτό το άρθρο.

Από την ταλαιπωρία τις επόμενες μέρες ήμουν άρρωστος.

Βγάζω μερικές φωτογραφίες από το κέντρο, όπου επιμελώς έχουν χτυπηθεί κατά κύριο λόγο καπιταλιστικοί στόχοι (τράπεζες, πολυεθνικές κλπ).

altaltaltaltaltaltaltaltaltaltaltaltaltaltaltaltaltaltaltaltaltaltaltaltaltaltaltaltaltaltaltaltaltaltaltaltaltalt

Και λίγες μέρες μετά έφυγα από την Αθήνα.

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Most Voted
Newest Oldest
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο