Μιλώ για τον George Kant, τον πολυαγαπημένο μου αριστερό των χαμηλών τόνων, του σπάνιου χιούμορ και της ποιοτικής ροκ δημιουργίας (μπορείτε ν’ ακούσετε και να κατεβάσετε κομμάτια απ’ το δίσκο του «ΤUG – Άλλη μια μέρα τοξική», στο πόρταλ τουhttp://www.georgekant.com), για τον οποίο έχω μιλήσει εδώ και καιρό, σε παλαιότερη ανάρτηση, μεταφέροντας ένα μικρό απόσπασμα από κάποιο διάλογο που είχαμε σχετικά με το νεοναζιστικό καρκίνωμα και την «νομιμότητά» του. Κι είχα υπαινιχτεί τότε την πολύ δύσκολη φάση της υγείας του, χωρίς να αναφέρω τίποτε για τον καρκίνο που τον βασάνιζε και συνεχίζει να τον τυραννάει. Τώρα, όμως, που αποφάσισε ο ίδιος να δημοσιοποιήσει με μια σειρά κειμένων την προσωπική του οδύσσεια και τον διαρκή αγώνα που δίνει με τον καρκίνο non Hodgkin, αποφάσισα κι εγώ να μεταφέρω δυο αποσπάσματα απ’ τις αφηγήσεις του, χαρακτηριστικά του ιδιαίτερου χιούμορ που διαθέτει και που δεν τον εγκατέλειψε όλο αυτό τον καιρό που υποφέρει και συνεχίζει να αγωνίζεται. Θα σας πω μόνο ότι αμέσως μετά την πρώτη επέμβαση στην Θωρακοχειρουργική του Σωτηρία, το αριστερό του χέρι είχε πρηστεί σε τρομακτικό βαθμό, όπως είχε παραμορφωθεί κι ολόκληρη η άνω αριστερή του πλευρά· και στην κατάσταση αυτή μπήκε στην Αιματολογική του Σωτηρία:
«Μετά και τα πρηξίματα λοιπόν και αφού κατάφερα μέσα σε 10 μέρες να βγάλω τους σωλήνες και να λειτουργώ κανονικά χωρίς πόνους πλέον, με στείλανε άμεσα για νοσηλεία και χημειοθεραπείες στην αιματολογική κλινική του Σωτηρία. Μάλιστα για το χέρι με καλέσανε να είμαι δείγμα προς φοιτητές, και πήγα σε ένα αμφιθέατρο εκεί μέσα και με ρωτάγανε για να καταλάβουν και καλά τι είχα, και έβγαζα πουκάμισα, έλεγα ότι το χέρι είναι έτσι γιατί πάω γυμναστήριο αλλά γυμνάζω μόνο την αριστερή μου μεριά γιατί είμαι αριστερός και κάτι τέτοια. Ήταν δυο που γελάσανε πολύ πάντως. Οι άλλοι μάλλον θεωρήσανε ότι έχω σχιζοφρένεια και όχι Λέμφωμα.»
Κι ας παραθέσω άλλο ένα απόσπασμα από την τελευταία του ανάρτηση:
«Εισαγωγή, λοιπόν, για άλλον έναν ολόκληρο και παραπάνω μήνα στο Λαϊκό Νοσοκομείο. Τελικά, με τόσο Λαϊκό, εγώ Κιάμο έπρεπε να ακούω και όχι pearl jam. Η rice είχε και ένα φάρμακο που λέγεται «πλατίνα». Κλασικά ρωτούσα ερωτήσεις σημαντικές τις νοσοκόμες για το αν θα ξυπνήσω με μαλλί πλατίνα ή αν το επόμενο μου cd θα γίνει πλατινένιο, αν την πλατίνα την έπαιρνε και ποτέ ο Μισέλ Πλατινί και αν έχει να κάνει με την πλάτη. Κάπου εκεί μου άρχισαν οι νοσηλεύτριες τα αναλγητικά πόνου τύπου tramal, μάλλον για να βγάζω τον σκασμό.»
Όπως συμβαίνει συνήθως με τα αποσπάσματα, έτσι και μ’ αυτά, αν τα διαβάσει κανείς εκτός του καρκινικού πλαισίου των συμφραζομένων, είναι πολύ εύκολο να παρερμηνεύσει τον χαρακτήρα των δραματικών αφηγήσεων του Γιώργου. Γι’ αυτό, σαν συντροφική παραίνεση, διαβάστε οι ίδιοι ολόκληρα τα κείμενά του στοhttp://www.georgekant.com, κι όσοι μπορέσετε επικοινωνήστε μαζί του ή γράψτε κάποια σχόλια, για να του δώσετε κουράγιο. Και το αξίζει όσο δεν φαντάζεστε, και το χρειάζεται.
[Συντροφική παράκληση: Όλοι όσοι αναδημοσίευσαν και αναδημοσιεύουν κείμενά μου στα blogs και στα portals τους, αλλά και όλοι όσοι ευαρεστηθούν και διαθέτουν ανάλογα μέσα, παρακαλούνται να αναδημοσιεύσουν κι αυτό το κείμενο, καθώς και όσα απ’ τα κείμενα του George Kant κρίνουν οι ίδιοι δημοσιεύσιμα, ώστε να γίνει γνωστή η περίπτωσή του όσο το δυνατόν ευρύτερα. Με την πεποίθηση ότι δεν πρόκειται για μια «ατομική» περίπτωση, αλλά για «αντιπροσωπευτική» των καταστάσεων που ζουν όσοι είχαν την ατυχία να αρρωστήσουν σοβαρά και να εμπλακούν αυτή την εποχή στο Κρατικό Σύστημα Θανάτου που, κατ’ ευφημισμόν, ονομάζεται «Σύστημα Υγείας».]
Ο Άπατρις της Πάτρας
