Ότι η δικαστική εξουσία, είναι ταξική, προστάτης των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων του καθεστώτος και εχθρός των καταπιεσμένων και όσων αντιστέκονται αποκρυσταλλώθηκε για μια ακόμη φορά στην απόφαση του δικαστηρίου του Τ.Θ. Παρ’ όλ’ αυτά η πολιτική μάχη που δόθηκε κατά τη διάρκεια της δίκης, μια μάχη που πρέπει να επιδιώκει να συνδέεται άμεσα με τις κοινωνικές και πολιτικες συγκρούσεις της εποχής, θεωρούμε ότι λειτούργησε ως παρακαταθήκη τόσο για την ίδια την υπόθεση όσο και για άλλα δικαστήρια συντρόφων.
Η ολοκληρωτική κατάρρευση του κατηγορητηρίου στην ακροαματική διαδικασία, ο εξεφτελισμός τόσο των κατά συνείδηση ψευδομαρτύρων της αντιτρομοκρατικής όσο και των κατ’ εντολή της alpha bank, η αποδόμηση των «αδιάσειστων» εκείνων στοιχείων που και η ύπαρξή τους ακόμη τέθηκε σε αμφιβολία, η αθωωτική απόφαση για τη συμμετοχή στη σ.π.φ. που για πρώτη φορά ανέκοψε την ελληνική εφαρμογή του δόγματος Μαρίνι, η πολιτική υπεράσπιση του αναρχικού κινήματος από τον ίδιο τον Τ.θ. και από τους συντρόφους που κατέθεσαν στο πλευρό του, οι συνεπείς και κατατοπιστικές ενημερώσεις για την εξέλιξη της δίκης από κινηματικά σάιτ και εφημερίδες, οι αλληλέγγυοι που στήριξαν την υπόθεση πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος του δικαστηρίου είνα μια κάποια νίκη σε μια μάχη που ακόμη δεν έχει τελειώσει.
Δεν έχει τελειώσει, όχι μόνο γιατί τα 25 χρόνια που επιβλήθηκαν δεν στηρίχτηκαν σε κανένα απολύτως στοιχείο και ουσιαστικά ακύρωσαν το ίδιο το δικαστήριο που κατά κύριο λόγο θύμιζε φάρσα παρά αστυνομικό θρίλερ όπως είχαν υποσχεθεί τα παπαγαλάκια της αντιτρομοκρατικής, όχι μόνο γιατί η απόφαση δεν ικανοποίησε τους πολιτικούς προϊστάμενους της «ανεξάρτητης δικαιοσύνης» και διέταξαν τον υπάλληλό τους Περικλή Δράκο να την προσβάλει ασκώντας αντιέφεση. Η μάχη δεν έχει τελειώσει γιατί η πολιτική σκοπιμότητα που προκάλεσε τη στοχοποίηση και τη δίωξη του συντρόφου εξακολουθεί να ισχύει, και φυσικά να μην αφορά μόνο έναν ή απλά κάποιους.
Η συστημική κρίση των τελευταίων χρόνων, η ρευστή κοινωνική κατάσταση που αυτή δημιουργεί και η επιτακτική ανάγκη των εγχώριων και διεθνών αφεντικών να απομονώσουν κοινωνικά τους πολιτικούς τους αντιπάλους διαμορφώνουν το νέο νομικό και στρατιωτικό οπλοστάσιοενός ολοκληρωτικού κράτους που με τη Χ.Α. στη φυλακή διεκδικεί το μονοπώλειο της ακροδεξιάς και φασιστικής ατζέντας. Ο αναρχικόςχώρος, ο υπ’ αριθμόν ένα εσωτερικός εχθρός του καθεστώτος καθώς αμφισβητεί σε επίπεδο θεωρίας και πράξης το μονοπώλιο της κρατικής βίας, βρίσκεται στο κέντρο της νέας «αντιτρομοκρατικής» σταυροφορίας που με τις ευχές του state department κυρήχτηκε τον τελευταίο καιρό και που το εύρος της βρίσκεται σε πλήρη αναλογία με το βάθεμα της κρίσης.
Το προς ψήφιση νομοσχέδιο για τη δημιοργία φυλακών υψίστης ασφαλείας τύπου Γ και τη διαμόρφωση ειδικών συνθηκών απομόνωσης για όσους κρατούμενους αγωνίζονται και όσους θεωρούνται επικίνδυνοι, οι χυδαίες επικηρύξεις αγωνιστών, οι δεκάδες έφοδοι σε σπίτια αναρχικών «δι’ υπόθεσίν σας», το μετ’ επαίνων ελευθέρας και διαρκείας στους μπάτσους να τσακίζουν, να βασανίζουν, να πνίγουν ζωντανούς όσους περισσεύουν, όσους απεργούν, όσους δεν συμμορφώνονται, τα μαζικά φακελώματα καθηγητών και μαθητών, η εργοδοτική τρομοκρατία και οι χιλιάδες αυτοκτονίες, οι τούρκοι πολιτικοί κρατούμενοι, οι δεκάδες αναρχικοι στις φυλακές, οι δεκάδες αναρχικοί σε καθεστώς δικαστικής ομηρίας και ασφυκτικής παρακολούθησης, τα 25 χρόνια ποινής στον Τ.Θ. και η προκλητική αντιέφεση επί της απόφασης… όλα αυτά δεν είναι σημάδια της ήττας μας, αλλά του τρόμου που τους προκαλεί το ενδεχόμενο να νικήσουμε.
Δεν είμαστε στο μηδέν. Έχουμε την ιστορία μας. Κι είναι αυτή που μας καλεί να οργανωθούμε, να εξυψώσουμε τη δυναμική μας σε μια δυνατότητα ανταγωνιστική απέναντι στον καπιταλισμό και την εξουσία. Όχι γιατί ακόμη κι αν χάσουμε αξίζει να αγωνιστούμε, αλλά επειδή πρέπει να αγωνιστούμε για να νικήσουμε.
αλληλέγγυοι/ες
Πηγή: Athens IMC
Φωτογραφία: Μυρσίνη Λοΐζου
