Κειμενο των ”Συλλογικων Δρασεων Κοινωνικης Αλληλεγγυης 18 Ανω” για τα κεντρα κρατησης…
Η ΑΠΟΙΚΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΩΝ…
ή αλλιώς η «Σωφρονιστική Αποικία» είναι ο τίτλος ενός συγκλονιστικού διηγήματος, ενός εβραίου της Πράγας του Φράνζ Κάφκα. Επηρέασε με την πλοκή του πληθώρα διηγημάτων, μυθιστορημάτων, θεατρικών και κινηματογραφικών έργων, ακόμα και στίχους τραγουδιών των σκοτεινών Joy Division. Γράφτηκε το 1914 αρκετά χρόνια δηλαδή πριν η φυλή του συγγραφέα οδηγηθεί μαζί με οποιαδήποτε άλλη εθνική, κοινωνική και πολιτική ομάδα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης (conzetrazion lager) επειδή δεν χωρούσε στη θανατηφόρα ασφυκτική γεωμετρία του κυρίαρχου ναζιστικού λόγου. Στην «Αποικία» σ’ έναν απροσδιόριστο χωροχρόνο μας αποκαλύπτεται ένας αφόρητος για να ζει κανείς τόπος ( μη-τόπος) κρατικού σωφρονισμού βασανιστηρίων, εξευτελισμών και εκτελέσεων. Πάνω στα σώματα των κρατουμένων με την τεχνολογική βοήθεια μιας μηχανής – όργανο σωματικής κακοποίησης- χαράσσονται εντολές βάσει του παραπτώματος που διέπραξαν π.χ. για απείθεια « Να σέβεσαι τους ανωτέρους σου». Ο νόμος εγγράφεται κυριολεκτικά στα σώματα των ανθρώπων, κάτι που μετέπειτα θεωρητικοποίησαν φιλόσοφοι σαν τον Μ. Φουκώ και ανθρωπολόγοι σαν τον Πιέρ Κλάστρ. Ο αρμόδιος αξιωματικός λέει με ψυχρότητα στον επισκέπτη επιθεωρητή της αποικίας ότι « Φυσικά ο κατάδικος δεν ξέρει την ποινή του. Θα την διαπιστώσει απλούστατα στο ίδιο του το σώμα και ούτε καν πως είναι κατάδικος ξέρει, γι’ αυτό δεν του χρειάζεται υπεράσπιση». Το διήγημα τελειώνει με κομμάτιασμα του αξιωματικού από μηχάνημα λόγω βλάβης, ενώ έπρεπε να χαραχτεί στο σώμα του «Να είσαι δίκαιος».
Οι καφκικοί συνειρμοί μας είναι αναπόφευκτοι όταν κατανοούμε όλο και περισσότερο την ύπαρξη και τη λειτουργία των σύγχρονων «αποικιών», των κέντρων κράτησης που έχουν γεμίσει την ελληνική επικράτεια, σε σημεία εισόδου, διαμονής και εργασίας και δίπλα στις διαδρομές κίνησης των μεταναστών. Εκεί συνολικά υπολογίζεται ότι κρατούνται 5 με 7 χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές- ανάμεσα τους οροθετικοί και τοξικομανείς- όχι για παράβαση κάποιου ποινικού κώδικα, αλλά για τη λεγόμενη Διοικητική παράβαση ενάντια στην κρατική ισχύ και την εθνική κυριαρχία. Το έγκλημά τους δηλαδή είναι ότι πέρασαν τα σύνορα χωρίς χαρτιά και έτσι το καθεστώς εγκλεισμού βαφτίζεται Διοικητική κράτηση. Αρχικά η κράτηση δεν ξεπερνούσε τους 3 μήνες και συνήθως συλλαμβάνονταν στα σύνορα. Από το 2011 όμως πέφτει κατά πολύ ο αριθμός των ραντεβού για ροζ κάρτα και από καθεστώς ημινομιμότητας οι μετανάστες περνάνε σε καθεστώς παρανομίας. Το 2012 υπάρχει πλέον μεγάλος αριθμός ατόμων που δεν έχει καμιά είδους πρόσβαση στη ροζ κάρτα. Από τους 3 μήνες η κράτηση γίνεται 6 μήνες , μετά 12, τώρα 18 και συζητείται πλέον να γίνει επ’ αόριστον. Ένα βασικό ερώτημα είναι πως είναι δυνατόν μια κοινωνία να ανέχεται- ανάμεσα σε τόσα άλλα- την ύπαρξη τέτοιων κέντρων, όπου άνθρωποι υποσιτίζονται, βασανίζονται και εξοντώνονται ψυχικά και σωματικά και αυτό να μην συμβαίνει π.χ. σ’ ένα απομακρυσμένο χωριό αλλά σ’ όλη την επικράτεια, από τον Έβρο μέχρι την Κόρινθο, από την Δράμα μέχρι την Σάμο και δίπλα μας στο μητροπολιτικό κέντρο της Αμυγδαλέζας.
Δεν έχουμε τα κατάλληλα θεωρητικά εφόδια να δώσουμε απαντήσεις για την αποκτήνωση και την υπνωτική απάθεια μιας κοινωνίας που παλεύουμε να επανενταχτούμε με αξιοπρέπεια σαν δρώντα κοινωνικά υποκείμενα με αξίες και θέληση για ζωή. Ξέρουμε όμως και εντοπίζουμε την εξέλιξη και τη μεταμόρφωση του ρατσιστικού λόγου από το κράτος και τα παπαγαλάκια του μέσα σ’ αυτά τα χρόνια, ώστε τα κέντρα κράτησης να γίνονται αποδεκτά είτε σαν αναγκαίο κακό είτε σαν επιβεβλημένο «καλό». Η έννοια «λαθρομετανάστης» εισάγεται στον κυρίαρχο λόγο από την κυβέρνηση Καραμανλή το 2004 (μέχρι τότε η λέξη λαθραίο χρησιμοποιείται για εμπορεύματα και ανθρώπους που τα διακινούν). Αυτός ο χαρακτηρισμός τείνει να αποανθρωποποιήσει αυτούς στους οποίους προσάπτεται γιατί τους χαρακτηρίζει ως μια κινούμενη παρανομία η οποία δεν χωράει πουθενά. Τον Νοέμβριο του 2008 ξεκινά την δράση της η γνωστή και μη εξαιρετέα επιτροπή κατοίκων του «Αγίου Παντελεήμονα» ,δηλαδή αυτός ο συνδυασμός παρακρατικών αδίστακτων τραμπούκων, αστυνομίας και υστερικών μικροαστών. Η δράση τους αναστέλλεται από την εξέγερση του Δεκέμβρη και συνεχίζει το 2009. Τότε – εντελώς συμπτωματικά- ξεκινάνε και οι μαζικές επιχειρήσεις σκούπα στο Αθηναϊκό κέντρο, σε στέκια μεταναστών και πλατείες όπου συχνάζουν τοξικοεξαρτημένοι. Ο ρατσιστικός λόγος αλλάζει αντικείμενο εκείνη την περίοδο. Εκτός από τους ανθρώπους του πρώην Ανατολικού μπλοκ αρχίζουν και στοχοποιούνται μετανάστες από την Ασία και την Αφρική. Υπάρχει μια ανησυχητική άνθιση του ρατσισμού κοινωνικά, κρατικά και φυσικά παρακρατικά. Το σημείο καμπής όπως προαναφέραμε είναι το 2012. Προεκλογικά έχουμε 4 προειδοποιητικές βολές ή μάλλον ομοβροντίες που έδειξαν τι θα επακολουθούσε: 1) Τη δημοκοπική κατακόρυφη άνοδο της Χρ. Α. Παράλληλα με την πλήρη αποθράσυνση της δράσης της όχι μόνο στα πέριξ του Α. Παντελεήμονα αλλά σε μια εξαιρετικά πιο διευρυμένη κλίμακα σε σχέση με το παρελθόν. 2) Ξεκινάνε οι επιχειρήσεις του Ξένιου Δία όπου εγκαινιάζονται με ΜΑΤ να εισβάλλουν σε τραίνο που ερχόταν από τον Έβρο για να συλλάβουν μετανάστες. 3) Ο διασυρμός των οροθετικών γυναικών και ο βομβαρδισμός της κοινής γνώμης με την απειλητική φράση «Υγειονομικές βόμβες στο κέντρο της Αθήνας» μέσα σ’ όλο αυτό το κλίμα και τέλος 4) η αναγγελία του σοσιαλιστή Χρυσοχοίδη της δημιουργίας κέντρων φιλοξενίας μεταναστών. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.
Τα κέντρα κράτησης εμφανίζονται σε μια περίοδο της αιματοβαμμένης ιστορίας του ελληνικού κράτους ( ιστορία αποκλεισμών και εκτοπίσεων) ανάμεσα σε άλλα ως όργανο τεχνολογίας διαχείρισης πληθυσμού με ξεκάθαρα ρατσιστικά κριτήρια. Είναι μέρος της αφήγησης που στήνεται από την κυβέρνηση- μαριονέττα του ΔΝΤ για επανακατάληψητων πόλεων και ότι πρέπει να γίνει ο βίος αβίωτος στους ξένους. Αποτελούν μέρος ενός συμπλέγματος εγκλεισμών και αποκλεισμών που διευρύνεται ταχύτατα και ορατά σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας. Είναι η ιστορική συνέχεια των λοιμοκαθαρτηρίων, της Γυάρου και της Μακρονήσου και των Γερμανικών lager. Είναι κάτι απόλυτα σαθρό. Και όπως λέει και ο Εβραίος της Πράγας που μνημονεύσαμε στην αρχή «…Θεωρώ βασικό χαρακτηριστικό αυτού του κόσμου την σαθρότητά του. Αν θέλω να αγωνιστώ ενάντια σ’ αυτόν τον κόσμο, πρέπει να προσβάλλω το βασικό του χαρακτηριστικό δηλαδή την σαθρότητά του..».
Αυτό είναι κάτι που υιοθετούμε απερίφραστα..
Συλλογικές Δράσεις Κοινωνικής Αλληλεγγύης 18άνω
