του Άουνι Φαρχάτ
Η Νάντα Αμπέν, 24 ετών, ζει στη Μπέιτ Λάχια, αλλά αυτή τη στιγμή ζει μόνη με τα 2 παιδιά της, στο σχολείο της UNRWA στον καταυλισμό της Τζαμπαλίγια, που δέχθηκε επίθεση από βομβαρδισμό του ισραηλινού πυροβολικού.
Κρατούσε το μωρό της που έκλαιγε, όταν την συνάντησα τυχαία στην αυλή του σχολείου και φαινόταν πολύ θλιμμένη. Στην αρχή δεν ήθελε να μιλήσει, αλλά τελικά την έπεισα να δώσει μια συνέντευξη.
Μου είπε, “Πέρασα την πρώτη εβδομάδα των ισραηλινών επιθέσεων στο σπίτι στη Beit Lahia με τον σύζυγο και την κόρη μου, ήμουν κοντά στην ημέρα που θα γεννούσα το μωρό μου. Ο βομβαρδισμός γύρω από το σπίτι ήταν πολύ έντονος και φοβόμουν πολύ μήπως χάσω το πρώτο μου παιδί μετά από οκτώ μήνες αναμονής. “
Τελικά βγήκαν από το σπίτι τους όταν άρχισε η χερσαία εισβολή, επειδή ζουν κοντά στα σύνορα στο βόρειο τμήμα της Γάζας και δεν ήταν ασφαλές να παραμείνουν εκεί. Βρήκαν καταφύγιο στο σχολείο της UNRWA όπου τη γνώρισα.
Στις 30 Ιουλίου, πριν από την αυγή, το Ισραήλ βομβάρδισε το σχολείο όπου εκατοντάδες άνθρωποι είχαν καταφύγει. Είκοσι σκοτώθηκαν. Ο σύζυγός της Νάντα που κοιμόταν στην αυλή του σχολείου για να αποφύγει την ασφυκτική ζέστητων εσωτερικών χώρων, ήταν ανάμεσα στους νεκρούς. Άφησε πίσω τον δέκα ημερών γιο του, που τώρα ονομάζεται Μωχάμεντ, στη μνήμη του.
Εκείνη, αναστενάζει με δάκρυα στα μάτια της. “Ξύπνησα από τους ήχους των εκρήξεων. Κρατούσα το μωρό και την κόρη μου … οι άνθρωποι έξω ούρλιαζαν. Ένας άνθρωπος φώναζε για ασθενοφόρα και εγώ δεν τολμούσα να κοιτάξω έξω από το παράθυρο. Ήρθαμε εδώ γιατί δεν είχαμε πουθενά να πάμε. Όπως και όλοι οι άλλοι, ήρθαμε στο σχολείο επειδή σκεφτήκαμε ότι θα ήταν το ασφαλέστερο μέρος για τα παιδιά μας. “
Η αδελφή τής Νάντα προσθέτει “Σκέφτομαι τον μικρό Μωχάμεντ όταν μεγαλώσει και συνειδητοποιήσει ότι οι φίλοι του έχουν πατέρες. Τι θα πρέπει να του πω, όταν θα ζητάει τον πατέρα του; Ποιος μπορεί να τον φέρει πίσω στη ζωή; “
Η Νάντα θυμάται τον σύζυγό της. “Πριν από τις επιθέσεις είχαμε μια ευτυχισμένη ζωή. Μου λείπουν οι στιγμές που μου τραγουδούσε. Είχε μια γλυκιά φωνή και συνήθιζε να τραγουδάει σε συγκροτήματα. Αγαπούσε τη ζωή. “
Ο Μωχάμεντ δολοφονήθηκε από βομβαρδισμό, ενώ είχε βρει καταφύγιο σε ένα σχολείο. Άφησε πίσω μια νεαρή κόρη, ένα νεογέννητο γιο, αναμνήσεις και μια φωτογραφία.
Οι άνθρωποι στο σχολείο άφησαν τα πάντα πίσω, αφού αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους υπό την απειλή του θανάτου από την ισραηλινή πολεμική μηχανή. Φεύγοντας από το θάνατο προς το θάνατο, δολοφονήθηκαν ενώ κοιμόντουσαν. Ολόκληρες οικογένειες ξεκληρίστηκαν. Δεν υπάρχει τίποτα εδώ μόνο θλίψη και τη δυστυχία για αυτούς που επέζησαν.
Η Χετάμ Σομπέχ ζει στη Μπέιτ Λάχια και ήταν μια από τις γυναίκες που συμμετείχαν στην εκπαιδευτική εκδήλωση που διοργανώθηκε από την εκστρατεία “Στηρίξτε τους ανθρώπους σας”. Όταν τέλειωσε η εκδήλωση πήγα να ακούσω την ιστορία της.
“Όταν άρχισε ο πόλεμος ήμουν εννέα μηνών έγκυος. Ήμουν χαρούμενη που επρόκειτο να αποκτήσουμε τον πρώτο μας γιο, έτσι σχεδιάσαμε ένα πάρτι για όλους τους συγγενείς και τους φίλους μας στο νέο μας σπίτι, το οποίο έχει πλέον καταστραφεί.”
“Όταν οι επιθέσεις άρχισαν, είχα πολύ άγχος και φοβόμουν ότι θα έχανα το μωρό μου κάθε λεπτό. Τα πράγματα ήταν τόσο τρομακτικά και σκεφτόμουν, τι θα γίνει αν αποκλειστούμε εδώ στην πόλη και τα ασθενοφόρα δεν μπορούν να φτάσουν το σπίτι μου. Είδα στις ειδήσεις ότι επιτέθηκαν στα ασθενοφόρα και στα πληρώματα διάσωσης, κάθε λεπτομέρεια με ανησυχούσε.”
Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς την αίθουσα όπου διαμένει με την οικογένειά της. Γνώρισα τον άντρα της, ενώ οι κόρες της έπαιζαν μέσα. Η ζημιά από την οβίδα ήταν ορατή στις οροφές και τα παράθυρα.
Μία ημέρα πριν ξεκινήσει η χερσαία εισβολή, η Χετάμ μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Αλ Σίφα για να γεννήσει το μωρό της.
“Έμεινα στο νοσοκομείο για δύο ημέρες. Το πρώτο πρόσωπο που μου τηλεφώνησε ήταν ο θείος μου, ο οποίος μου είπε ότι η οικογένειά μου έφευγε για τα σχολεία. Ονειρευόμουν να φέρω τον γιο μου στο σπίτι με το σύζυγο και τις κόρες μου κοντά μου, αλλά αντί γι’ αυτό ζούμε σε μια σχολική τάξη τώρα.”
“Είχαμε μια φυσιολογική ζωή και το δικό μας καινούργιο σπίτι. Τώρα κοιμόμαστε σε μια τάξη με 30 άλλους ανθρώπους, κυρίως παιδιά. Κανείς δεν μπορεί να με επισκεφθεί ή να με συγχαρεί για το νεογέννητο μωρό μου.”
Ο σύζυγός της Χετάμ μας είπε ότι συνεχίζουν να ρίχνουν οβίδες στους τοίχους κσι ότι ένα κομμάτι χτύπησε το ταβάνι πάνω από τα παιδιά. Είπε, “ακόμα και εδώ δεν είναι ασφαλές μέρος, οι οβίδες μπορεί να μας σκοτώσουν.”
https://www.facebook.com/awni.farhat
https://twitter.com/awnifarhat
