Η υπόθεση είναι γνωστή σε όλους, η συνέχειά της σε πολύ λίγα άτομα. Ο τότε υπουργός Υγείας, Ανδρέας Λοβέρδος, κατασκεύασε ένα σενάριο από το 2011 σύμφωνα με το οποίο «ο HIV αποτελεί υγειονομική βόμβα» καθώς «αλλοδαπές ιερόδουλες φέρνουν τον ιό στην ελληνική οικογένεια». Το έθεσε σε εφαρμογή πέντε χρόνια πριν, λίγο πριν τις εκλογές του Μαΐου του 2012, με την συνέργεια των δημοσιογράφων τηλεοπτικών και διαδικτυακών ΜΜΕ, του τότε υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη αλλά και της τότε διοίκησης του ΚΕΕΛΠΝΟ.
Αυτό το ανθρωποκυνηγητό αποτέλεσε ένα από τα «τέλεια εγκλήματα» της ελληνικής – ίσως και της διεθνούς – πολιτικής σκηνής. Χρησιμοποιώντας την οροθετικότητα τόσο ως μέσο τρομοκράτησης των μαζών, όσο και ως ενοχοποιητικό στοιχείο, στοχοποιήθηκε η πλέον εγκαταλελειμένη ομάδα του πληθυσμού: γυναίκες, χρήστριες ενδοφλέβιων ουσιών. Η «σκούπα» των Λοβέρδου-Χρυσοχοΐδη σάρωσε τις πιάτσες των τοξικοεξαρτημένων για να γεμίσει τα δελτία ειδήσεων αλλά και τις φυλακές με προφυλακισμένες γυναίκες.
Εκτός ότι δεν υπήρξε κανένα – ούτε και θα μπορούσε να υπάρξει έτσι – αποτέλεσμα για την προστασία της δημόσιας υγείας, η υπόθεση προχώρησε με τα θύματα-κατηγορούμενες να απαλλάσσονται των κατηγοριών και να αθωώνονται. Μακρυά όμως από τα φώτα της δημοσιότητας που τις κατασπάραξε. Και κάποιες από αυτές να πεθαίνουν επίσης μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας, ακυρώνοντας έτσι, για τις ίδιες, την όποια δικαίωση.
Πριν από λίγες ημέρες, άλλη μία από αυτές τις γυναίκες πέθανε.
Το τέλειο έγκλημα, λοιπόν.