Της Μάριαμ Χαουάρι
Η ταυτότητά μου ως γυναίκα δεν είναι αποκομμένη από την ταυτότητά μου ως Παλαιστίνια, γι’ αυτό η στήριξή μου θα δοθεί μόνο σε ένα κίνημα που στόχο έχει την απελευθέρωση των γυναικών από όλα τα συστήματα καταπίεσης.
Η πρώτη επαφή μου με την υπόθεση Άλις Μίλλερ κατά Υπουργείου Εξωτερικών έγινε κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους φοίτησής μου στη Νομική Σχολή. Το 1994, η Άλις Μίλλερ προσέφυγε κατά του ισραηλινού στρατού στο ανώτατο δικαστήριο, σε μια υπόθεση έμφυλης διάκρισης, που αμφισβητούσε την πολιτική απαγόρευσης συμμετοχής των γυναικών στο πεδίο μάχης. Το δικαστήριο έκρινε την απαγόρευση αντισυνταγματική και η υπόθεση αποτέλεσε μία σημαντική εξέλιξη για την ίση μεταχείριση των φύλων στο στρατό. Οι ισραηλινές φεμινίστριες συνεχίζουν να τη θεωρούν ως μία καθοριστική στιγμή για το κίνημα, αλλά ακόμα και τότε, ένιωθα πως η «επανάσταση» αυτή δεν με αντιπροσώπευε.
Την Τρίτη, μια συμμαχία από οργανώσεις για τα δικαιώματα των γυναικών, ανακοίνωσε την απόφαση για γενική απεργία ως αντίδραση κατά της κρατικής αναλγησίας στο ζήτημα της βίας κατά των γυναικών στο Ισραήλ. Η απεργία πραγματοποιήθηκε μία εβδομάδα μετά τις δολοφονίες δύο ανήλικων κοριτσιών, της δεκαεξάχρονης Yara Ayoub από το χωριό Jish και της δεκατριάχρονης Silvana Tsegai από το Tel Aviv. Η δράση αυτή είχε τη στήριξη εκατοντάδων οργανώσεων και θεσμών, συμπεριλαμβανομένων δημοτικών αρχών, συνδικαλιστικών οργανώσεων και εταιριών. Όμως αυτή η «επανάσταση» πάλι δεν ήταν κάτι που μπορούσε να με αντιπροσωπεύσει.
Θεωρώ πως είναι σημαντικό να αναφέρω ότι το ζήτημα της βίας κατά των γυναικών και των κοριτσιών, συμπεριλαμβανομένης της οικογενειακής κακοποίησης και της γυναικοκτονίας, είναι ένα πρόβλημα διεθνικό, διαταξικό και διηλικιακό που πρέπει να καταδικαστεί ολοκληρωτικά. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι οι διοργανώτριες της απεργίας είχαν καλές προθέσεις. Διαδήλωσαν κάτω από το επιφανειακά συμμετοχικό σλόγκαν «Σταματήστε τους φόνους των γυναικών στο Ισραήλ» με την ελπίδα πως όλοι οι άνθρωποι θα ένιωθαν ευπρόσδεκτοι ασχέτως με τη θρησκεία, τη φυλή, το φύλο ή την ιδεολογία τους.
Όμως μέρος του προβλήματος είναι και αυτό το υπεραπλουστευμένο σλόγκαν.
Πιστεύω ακράδαντα ότι το προσωπικό βίωμα είναι παράλληλα και πολιτικό φαινόμενο. Ως Παλαιστίνια γυναίκα, άρρηκτα συνδεδεμένη με τον υπόλοιπο παλαιστινιακό λαό, δεν μπορώ να αγνοήσω τις δολοφονίες Παλαιστίνιων γυναικών που προκλήθηκαν μέσα στο πλαίσιο ισχυροποίησης της πολιτικής δύναμης του Ισραήλ, που παράλληλα κατέστησε τους Παλαιστινίους κοινωνικά ευάλωτους, ένα καθεστώς που εδραιώνεται από το 1948.
Δεν μπορώ να εκφράσω καμία αλληλεγγύη με τις Ισραηλινές γυναίκες ακόμα κι αν αυτές είναι αλληλέγγυες μαζί μου, δεν μπορώ να ακολουθήσω ένα σλόγκαν τόσο ασαφές όπως το «σταματήστε τις δολοφονίες των γυναικών στο Ισραήλ» επειδή δεν μπορώ να αγνοήσω το γεγονός πως οι δολοφονίες των γυναικών εδώ δεν απλά μία εγκληματική πράξη, αλλά μία πράξη με πολιτικό κίνητρο.
Οι Παλαιστίνιες γυναίκες δεν δολοφονούνται μόνο στα χέρια των Παλαιστίνιων ανδρών. Γυναίκες και άνδρες στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη σκοτώνονται από Ισραηλινούς στρατιώτες – άνδρες και γυναίκες. Παρενοχλούνται σεξουαλικά όχι μόνο από Παλαιστίνιους άνδρες αλλά και από στρατιώτες που βρίσκονται στα σημεία ελέγχου. Δεν αντιμετωπίζουν διακρίσεις μόνο στην Παλαιστινιακή κοινωνία αλλά παραμένουν αόρατες στα Ισραηλινά κέντρα λήψης αποφάσεων.
Η διαδήλωση που έγινε την Τρίτη αποκορυφώθηκε σε μία μαζική διαμαρτυρία στην πλατεία Rabin του Tel Aviv. Κάποιες απο τις ακτιβίστριες που συμμετείχαν μίλησαν κατά της ισραηλινής κατοχής και αναφέρθηκαν στις Παλαιστίνιες γυναίκες που ζουν στις κατειλημμένες περιοχές όταν μίλησαν για βία κατά των γυναικών. Ανέφεραν πως οι διακρίσεις, ο αποκλεισμός της Γάζας και η επιβολή του Ισραήλ με τη χρήση του στρατού σε εκατομμύρια Παλαιστινίους είναι εγγενείς παράγοντες που συμβάλλουν στο πρόβλημα της έμφυλης βίας.
Παρ’ όλα αυτά στάθηκαν στο πλάι γυναικών που είναι στρατιώτες, αστυνομικοί και πολιτικοί που υποστηρίζουν ρατσιστικούς νόμους, την ισραηλινή κατοχή και την πολιορκία της Γάζας – τις ίδιες γυναίκες που βλέπουν εμένα, μία Παλαιστίνια, ως υπαρξιακή απειλή.
Γι’ αυτό και η φύση του παρόντος κύματος διαδηλώσεων, έμμεσα, αν όχι επίτηδες, με αποκλείει. Θέλει απλά να σώσει τις Παλαιστίνιες γυναίκες από την αδικία και την πατριαρχία της Παλαιστινιακής κοινωνίας, ενώ αγνοεί ολοκληρωτικά τον κρατικά υποστηριζόμενο διαχωρισμό των φύλων και τις διακρίσεις στην παιδεία, στην κατανομή των πόρων, στην υγεία, την απαλλοτρίωση της γης, την αστυνομική βία, την αποσιώπηση της διαμαρτυρίας, την μη αναγνώριση των χωριών και την έλλειψη πρόσβασης που οι Παλαιστίνιες γυναίκες έχουν στις δημόσιες συγκοινωνίες, στην περίπτωση που θα ήθελαν, για παράδειγμα, να μεταβούν στο χώρο διαμαρτυρίας στο Τελ Αβίβ.
Αυτή η διαμαρτυρία θεωρεί ότι οι Παλαιστίνιες γυναίκες στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα είναι κάτι λιγότερο από άνθρωποι και τις τοποθετεί στη σκιά των Εβραίων Ισραηλινών γυναικών.
Δεν λέω πως οι Παλαιστίνιες γυναίκες δεν χρειάζονται προστασία – είναι δικαίωμά μας να λάβουμε την προστασία που αξίζουμε. Αλλά η ταυτότητά μου ως γυναίκα δεν είναι αποκομμένη από την ταυτότητά μου ως Παλαιστίνια, γι’ αυτό θα μπορούσα να υποστηρίξω μόνο ένα κίνημα που καλεί για την απελευθέρωση των γυναικών από όλα τα συστήματα καταπίεσης. Μπορώ μόνο να νιώσω ότι με αντιπροσωπεύει μία δράση διαμαρτυρίας που σκοπό έχει να ανατρέψει τα προνόμια που άλλες γυναίκες απολαμβάνουν ως αποτέλεσμα της δικής μου καταπίεσης. Κι αυτό, ξεκινάει με την αναγνώριση της συνεχούς αδικίας και του «κράτους έκτακτης ανάγκης» που εμείς, οι Παλαιστίνιες γυναίκες, υπομένουμε τα τελευταία 70 χρόνια.
Η Μάριαμ Χαουάρι είναι δικηγόρος και ακτιβίστρια για κοινωνικά και πολιτικά θέματα.
Φωτό: Oren Ziv/Activestills.org
Πηγή: 972mag
μετάφραση: ΒlackCat