4η δικάσιμος, Τετάρτη 25 Ιουλίου.
Η διαδικασία ξεκίνησε με την πρόταση της εισαγγελέα επί των δυο τελευταίων ενστάσεων, που είχαν κατατεθεί από την υπεράσπιση στην προηγούμενη συνεδρίαση.
Οι δύο ενστάσεις αφορούσαν την ακυρότητα λόγω αοριστίας του βουλεύματος καθώς και το αίτημα του Ν. Μαζιώτη για διαχωρισμό της υπόθεσης σε δυο δίκες, αφού στην πραγματικότητα το πρώτο κομμάτι αφορά στη δράση υποτιθέμενης εγκληματικής οργάνωσης και το δεύτερο σε υποτιθέμενη δράση του Επαναστατικού Αγώνα. Η εισαγγελέας πρότεινε την απόρριψή τους. Αφού οι συνήγοροι υπεράσπισης δευτερολόγησαν επί των ζητημάτων, η έδρα διέκοψε για να συσκεφθεί και επανερχόμενη απέρριψε τις ενστάσεις.
Κατόπιν, τον λόγο πήραν οι κατηγορούμενοι που τοποθετήθηκαν επί των κατηγοριών.
Ο Γ. Πετρακάκος ανέφερε χαρακτηριστικά: «δεν δίστασαν να μου αποδώσουν ληστεία στο Μοσχάτο Αττικής που συνδέεται άμεσα με την ληστεία του Χολαργού, ενώ αυτή έγινε όταν βρισκόμουν έγκλειστος στη φυλακή». Η Μ. Θεοφίλου ανέφερε ότι βρίσκεται κατηγορούμενη αποκλειστικά λόγω της συντροφικής της σχέσης με τον Γ. Πετρακάκο. Ο Γρ. Τσιρώνης αναφέρθηκε στο στήσιμο του κατηγορητηρίου με ασύνδετα επιμέρους στοιχεία, όπως π.χ. μείγματα DNA, αρνούμενος τη συμμετοχή του στις πράξεις που του αποδίδονται. Ο Π. Ασπιώτης χαρακτήρισε φρονηματική τη δίωξη, βάσει της πολιτικής του τοποθέτησης. Ο Ν. Μαζιώτης σημείωσε ότι είναι το μόνο μέλος του Ε.Α. που βρίσκεται κατηγορούμενος σ’ αυτή τη δίκη και, μάλιστα, για ενέργειες που δεν έχουν γίνει από την οργάνωση – σε αντίθεση με εκείνες για τις οποίες πράγματι έχει αναλάβει την ευθύνη. Ο Μ. Σεϊσίδης τόνισε ότι και αυτή η δίωξη αποτελεί μέρος μιας σειράς εμμονικών διώξεων, με βάση τα πολιτικά φρονήματα, από τον εισαγγελέα Ασπρογέρακα, όπως εκείνες που είχαν προηγηθεί για την υπόθεση «ληστές με τα μαύρα» που κατέρρευσαν σε σειρά δικαστηρίων. Ο Κ. Σακκάς αναφέρθηκε στο οξύμωρο να κατηγορείται ως δήθεν μέλος του Ε.Α. ενώ προηγουμένως κατηγορούνταν – και έχει αθωωθεί – ως μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς.
Το δικαστήριο, πριν διακόψει για τις 13/9 έκανε δεκτό το αίτημα της Μαρίας Θεοφίλου για άρση του περιοριστικού όρου της εμφάνισης σε Αστυνομικό Τμήμα κάθε 1 και 15 του μήνα.
Ακολουθούν ολόκληρες οι δηλώσεις των κατηγορουμένων:
Δήλωση Γ. Πετρακάκου:
Σήμερα θα τοποθετηθώ καταρχάς μόνο γενικά επί των κατηγοριών, καθώς θα είναι και για εσάς πολύ εύκολο, κατά την εξέλιξη της διαδικασίας από τα στοιχεία που έχετε, να καταλήξετε σε ποιες από τις ληστείες τραπεζών για τις οποίες κατηγορούμαι πράγματι συμμετείχα.
Ήμουν πάντα και είμαι ακόμα συνειδητοποιημένος για τις πράξεις και τις αποφάσεις που έχω πάρει στη ζωή μου. Αναλαμβάνω τις ευθύνες των πράξεων μου και των επιλογών μου όποιες κι αν είναι οι συνέπειες.
Θέλω όμως να πω, πως το γεγονός ότι παραδέχομαι την ιδιότητα του ληστή τραπεζών, δεν σημαίνει αυτόματα ότι θα αποδεχτώ, πως οποιαδήποτε ληστεία έχει γίνει στην Ελλάδα από το 2006 και μετά την έχω κάνει εγώ. Ούτε βέβαια θα αφήσω ανοιχτό κανένα ενδεχόμενο να καταδικαστώ, ως μέλος μιας ένοπλης οργάνωσης, με την οποία δεν είχα, ούτε έχω, οποιαδήποτε σχέση.
Όμως, εκτός από όλες τις ληστείες που μου φορτώνουν, πέρα από αυτές που πραγματικά συμμετείχα, μαζί με την κατηγορία για συμμετοχή σε ένοπλη οργάνωση, με την όποια δεν έχω καμιά σχέση, μου φορτώνουν εμβόλιμα – εντελώς εξωφρενικά – και μια ληστεία στην οποία υπήρξε μια ανθρωποκτονία αστυνομικού φρουρού τράπεζας.
Αυτή η ανθρωποκτονία έρχεται σε αντίθεση με την ιδεολογία μου και τις προσωπικές μου αξίες, που είναι κατηγορηματικά κατά της αφαίρεσης μιας ανθρώπινης ζωής. Επίσης, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον τρόπο που ενεργούσα στις ληστείες. Ποτέ δε πήγα σε τράπεζα που είχε φρουρό. Ήταν το πρώτο που παρατηρούσα στις πολυήμερες παρακολουθήσεις, που έκανα σε μια τράπεζα πριν από μια ληστεία. Σχεδίαζα προσεκτικά κάθε ληστεία, ώστε να αποφύγω οποιαδήποτε σωματική βία απέναντι σε υπάλληλους και σε πελάτες, όπως έχουν βεβαιώσει για μένα στις καταθέσεις τους οι μάρτυρες κατηγορίας.
Θέλω να επισημάνω ότι, η έρευνα της αστυνομίας σε βάρος μου, δεν χαρακτηρίζεται από σοβαρότητα αλλά από βιασύνη να διογκώσει το κατηγορητήριο που αντιμετωπίζω. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ότι δεν δίστασαν να μου αποδώσουν ληστεία στο Μοσχάτο Αττικής που συνδέεται άμεσα με την ληστεία του Χολαργού, ενώ αυτή έγινε όταν βρισκόμουν έγκλειστος στη φυλακή.
Όμως, το πιο εξοργιστικό είναι ο πρωτόγνωρος εκβιασμός που υφίσταμαι εδώ και τρία χρόνια έγκλειστος στα υπόγεια, όταν εμπλέκουν την σύντροφο μου και μάνα των παιδιών μας, βάζοντάς την δίπλα μου στο εδώλιο, αφού πρώτα την έσυραν σε ανακρίσεις, ακόμα και στη φυλακή. Δεν θα διακινδύνευα ποτέ την ασφάλεια, την ελευθερία και τη ζωή της συντρόφου μου, ούτε μπορούσα να διανοηθώ ότι θα άφηνα τα δυο παιδιά μου δίχως μητέρα. Θέλω να πω εδώ, σε αυτούς τους σύγχρονους Προκρούστες που σχεδίασαν αυτή την ομηρία – εκβιασμό, ότι:
Καμιά εξουσία δεν έχει το δικαίωμα να παρεμβαίνει στις οικογενειακές σχέσεις.
Καμιά εξουσία δεν μπορεί να φυλακίσει την αγάπη, τη συντροφικότητα, την αληθινή φιλία και την αλληλεγγύη.
Καμιά εξουσία δεν μπορεί να φυλακίσει τον έρωτα.
Καμιά εξουσία δεν μπορεί να σημαδεύει με όπλα δύο μικρά παιδιά και να τα κρατάει ως αιχμαλώτους πολέμου.
Για μια ακόμα μια φορά θέλω να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους που μου συμπαραστάθηκαν όλα αυτά τα χρόνια στη φυγοδικία και μου άνοιξαν το σπίτι τους και μου πρόσφεραν την πολύτιμη βοήθειά τους.
Τέλος, θέλω να αναφερθώ ιδιαίτερα στον πολυτιμότερο αδελφό, σύντροφο και φίλο που είχα ποτέ. Τον Σπύρο Δραβίλα. Δεν τον ξεχνώ ποτέ και θα είναι πάντα μέσα στη ψυχή μου.
Δήλωση Μ. Θεοφίλου:
Αρνούμαι τις κατηγορίες που μου αποδίδονται.
Αυτό που παραδέχομαι είναι ότι ήθελα να προστατεύσω τον σύντροφό μου Γιώργο Πετρακάκο, ώστε να παραμείνει ελεύθερος και ασφαλής κοντά μας. Αυτός είναι και ο λόγος που βρέθηκα συγκατηγορούμενή του. Μου αποδόθηκαν βαρύτατες κατηγορίες χωρίς κανένα στοιχείο.
Πιστεύω ότι θα διαπιστώσετε και εσείς κατά την εξέλιξη της διαδικασίας, ότι οποιοδήποτε εύρημα με έχει καταστήσει κατηγορούμενη, εξηγείται στα πλαίσια της οικογενειακής μας σχέσης και μόνο.
Δήλωση Γρ. Τσιρώνη:
Επί των κατηγοριών θα κάνω μια μικρή τοποθέτηση σήμερα. Αρνούμαι το σύνολο των κατηγοριών που μου αποδίδονται, εκτός από την κατοχή πλαστής ταυτότητας καθώς και αυτές που σχετίζονται με την άρνησή μου να συνεργαστώ με τις αρχές.
Αυτή η υπόθεση που έγινε γνωστή, κυρίως μέσω των μίντια, ως η «υπόθεση των ληστών του Διστόμου», θεωρώ ότι είναι ένα δικαστικό πραξικόπημα το οποίο επιχειρεί να ντύσει με νομική γλώσσα τα ευφάνταστα σενάρια της αντιτρομοκρατικής. Είναι προϊόν μεθοδεύσεων και νομικών ακροβασιών. Μείγματα dna, αποτυπώματα σε κινητά αντικείμενα, καθοδηγούμενες αναγνωρίσεις ποινικοποίηση των κοινωνικών, συντροφικών και οικογενειακών σχέσεων αποτελούν «επαρκή αποδεικτικά στοιχεία» που απειλούν να μας πνίξουν με την επιβολή πολυετών ποινών και να μας κρατήσουν σε μια διαρκή δικαστική ομηρία.
Θεωρώ ότι αποτελεί την συνέχιση μιας αντιτρομοκρατικής πολιτικής απέναντι στον «εσωτερικό εχθρό» που για το κράτος και τους διωκτικούς μηχανισμούς του αποτελούμε όλοι όσοι, με τη στάση ζωής μας και τις επιλογές μας, αντιστεκόμαστε σθεναρά στις επιταγές της εξουσίας και του κεφαλαίου. Να εμπεδωθεί ένα κλίμα φόβου και τρομοκράτησης, με την παραδειγματική τιμωρία αγωνιστών, για τη μεταχείριση που θα έχουν όσοι αποφασίσουν να σταθούν αλληλέγγυοι απέναντί μας ή να μας ακολουθήσουν.
Προσωπικά η εμπλοκή μου σ’ αυτή την υπόθεση θεωρώ ότι είναι η συνέχιση των εμμονικών διώξεων και της μακροχρόνιας στοχοποίησης μου από τις διωκτικές αρχές για άλλη υπόθεση, με την στοχοποίηση μου μέσω δημοσιευμάτων που έπαιζαν τόσο καιρό. Το προφίλ του σκληρού κακοποιού, του τρομοκράτη – ληστή, που συντηρούσαν όλα αυτά τα χρόνια με την πρόθυμη συμβολή των ΜΜΕ, κατέπεσε με την αμετάκλητη αθώωσή μου για την υπόθεση των «ληστών με τα μαύρα». Αυτό ακριβώς το προφίλ προσπαθούν να περισώσουν και με τον ίδιο καρμπόν τρόπο επανέρχονται έπειτα από 9 χρόνια, με τις ίδιες κατηγορίες, να με βαφτίσουν πλέον και ως «ληστή του Διστόμου».
Ως αναρχικός δεν έχω εμπιστοσύνη στην αστική δικαιοσύνη, αλλά θεωρώ ότι υπάρχουν εξαιρέσεις που μπορούν να κρίνουν αμερόληπτα, χωρίς να υποκύπτουν σε διαβιβαστικά και πιέσεις. Αν εσείς αποτελείτε αυτήν την εξαίρεση θα φανεί εκ του αποτελέσματος. Αλλιώς θα είναι άλλη μια δίκη παρωδία όπως πολλές που έχουν γίνει σε αυτή την αίθουσα με καταδίκες σε εξοντωτικές ποινές όπως πρόσφατα συνέβη με την συντρόφισσα Πόλα Ρούπα που καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για ηθική αυτουργία για την έκρηξη στη τράπεζα της Ελλάδας.
Δήλωση Π. Ασπιώτη:
Αρνούμαι τις κατηγορίες που μου αποδίδονται.
Στο βούλευμα παραπέμπομαι για 1 αποτύπωμα σε χάρτη της Ελλάδας.
Είναι ξεκάθαρο, μέσα από τη δικογραφία, ότι αν αρνιόμουνα την πολιτική μου ταυτότητα δεν θα βρισκόμουνα τώρα κατηγορούμενος, για ένα αποτύπωμα σε κινητό αντικείμενο, όπως καλώς δεν διώχθηκαν και δεν δικάζονται σήμερα άλλα πρόσωπα, που ταυτοποιήθηκαν τα αποτυπώματά τους και δεν είχαν πολιτική δράση στο παρελθόν.
Από την παρούσα δικογραφία και το βούλευμα φαίνεται ξεκάθαρα, ότι υπάρχει σχεδιασμός και η δίωξη είναι πολιτική.
Δήλωση Ν. Μαζιώτη:
Αυτή η δίκη έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Είναι μια δίκη εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα, η 4η κατά σειρά εναντίον της οργάνωσης, παρά το γεγονός ότι καμία από τις ληστείες τραπεζών που εκδικάζονται και αποδίδονται στην οργάνωση την περίοδο 2012 – 2015 δεν έχουν γίνει από μέλη του Επαναστατικού Αγώνα και δεν έχουν καμία σχέση με την οργάνωση.
Η δίκη αυτή κεντρικό σκοπό έχει από την μεριά του κράτους να παρουσιαστεί ο Επαναστατικός Αγώνας από το 2012 και μετά ότι είναι μια οργάνωση που διαπράττει κυρίως ληστείες τραπεζών. Δηλαδή σκοπός αυτής της δίκης είναι η προσπάθεια – μάταιης βέβαια – του κράτους να αποδομηθεί η πολιτική ταυτότητα του Επαναστατικού Αγώνα και να αποπολιτικοποιηθεί η δράση του με το επιχείρημα ότι διαπράττει ληστείες τραπεζών. Ακριβώς αυτό είχε δηλώσει η εισαγγελέας της β΄ δίκης εναντίον της οργάνωσης τον Οκτώβριο του 2015, ότι είναι μία οργάνωση που διαπράττει ληστείες τραπεζών και δεν έχει πολιτικά χαρακτηριστικά.
Αυτή η δίκη προετοιμαζόταν από το 2012 όταν η συντρόφισσα Ρούπα και εγώ είχαμε αποφυλακιστεί με το δεκαοκτάμηνο τον Οκτώβριο του 2011, συμμετείχαμε στην α΄ δίκη εναντίον της οργάνωσης και τον Ιούνιο του 2012 σπάσαμε τους περιοριστικούς όρους και βγήκαμε στην «παρανομία» για να συνεχίσουμε την δράση του Επαναστατικού Αγώνα.
Από την πρώτη στιγμή που βγήκαμε στην «παρανομία» ξεκίνησε ένας επικοινωνιακός πόλεμος εναντίον μας που μας καταλόγιζε ότι ήμασταν είτε άμεσα, είτα έμμεσα πίσω από ένοπλες ενέργειες που διέπρατταν άλλες οργανώσεις οι οποίες παρουσιάζονταν ως «θυγατρικές» του Επαναστατικού Αγώνα, όπως επίσης μας απέδιδαν ότι ήμασταν πίσω από αρκετές ληστείες τραπεζών ανά την επικράτεια. Παράλληλα μας κατηγορούσαν ότι ξανασυγκροτήσαμε 2η φορά τον Επαναστατικό Αγώνα πράγμα που ήταν ψέμα αφού ο Επαναστατικός Αγώνας δεν διαλύθηκε με τις πρώτες συλλήψεις του 2010 όπως επίσης μας ξανακατηγόρησαν ως «διευθυντές» της οργάνωσης, εμένα και την συντρόφισσα Ρούπα, παρά το γεγονός ότι απαλλαχθήκαμε από αυτή την κατηγορία τον Απρίλιο του 2013 με το τέλος της α΄ δίκης.
Αυτός ο επικοινωνιακός πόλεμος συνεχίστηκε και με την επικήρυξή μας με 1 εκατομμύριο ευρώ για τον καθένα μας. Όμως στο διάστημα που ήμασταν στην παρανομία, από το 2012 ως το 2017, ο Επαναστατικός Αγώνας έχει πραγματοποιήσει 2 ένοπλες επιθέσεις, την επίθεση στις 10 Απριλίου 2014 με παγιδευμένο αυτοκίνητο με 75 κιλά εκρηκτικά στο κτίριο της Διεύθυνσης Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδας στην οδό Αμερικής 3 και στο γραφείο του μόνιμου αντιπροσώπου του ΔΝΤ που στεγαζόταν στο ίδιο κτίριο όπως επίσης και την απόπειρα απόδρασης με ελικόπτερο πολιτικών κρατουμένων από τις φυλακές Κορυδαλλού στις 21 Φεβρουαρίου 2016 που επιχείρησε η συντρόφισσα Πόλα Ρούπα όπου έχει αναλάβει προσωπικά την ευθύνη. Επίσης στο ίδιο διάστημα η οργάνωση έχει διαπράξει 4 απαλλοτριώσεις τραπεζών σε κάποιες από τις οποίες έχουμε αναλάβει προσωπικά την ευθύνη.
Οι 2 ένοπλες επαναστατικές ενέργειες που ανέφερα, η επίθεση στην ΤτΕ για την οποία έχω καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη και η απόπειρα απόδρασης με το ελικόπτερο ήταν μοναδικές στο είδος τους. Η επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας ήταν επίθεση ουσιαστικά στην ΕΚΤ και στο ΔΝΤ αφού η ΤτΕ είναι παράρτημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και όπως είπα στο ίδιο κτίριο της οδού Αμερικής 3 στεγαζόταν και το γραφείο του μόνιμου αντιπροσώπου του ΔΝΤ. Την επίθεση αυτή την αφιερώσαμε στον σύντροφο Λάμπρο Φούντα που στις 10 Μαρτίου 2010 είχε σκοτωθεί σε ένοπλη συμπλοκή με την αστυνομία στην Δάφνη σε προπαρασκευαστική ενέργεια του Επαναστατικού Αγώνα. Είναι η σοβαρότερη και πιο εύστοχη πολιτικά αντιμνημονιακή ενέργεια αντάρτικου στην Ελλάδα, μετά δηλαδή την επιβολή των μνημονίων το 2010 αφού χτυπούσε τους 2 από τους 3 μηχανισμούς της τρόικας, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ που είναι μισητοί από το 99% του ελληνικού πληθυσμού και της ελληνικής κοινωνίας. Όπως επίσης και η απόπειρα απόδρασης με ελικόπτερο που πραγματοποίησε η συντρόφισσα Ρούπα ήταν μοναδικά στο είδος της όχι μόνο για τα ελληνικά δεδομένα αλλά και σε διεθνές επίπεδο. Είμαστε η πρώτη οργάνωση αντάρτικου στην Ελλάδα που όταν συλληφθήκαμε για πρώτη φορά το 2010 αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη για την συμμετοχή μας σε αυτήν και υπερασπίσαμε την δράση και τις επιθέσεις της. Και αυτό το κάναμε σπάζοντας μια παράδοση που επικρατούσε στο «κίνημα» στην Ελλάδα όπου από την δεκαετία του ’70 σε τέτοιες υποθέσεις συλλήψεων γινόταν αναφορά σε «σκευωρία» και σε «εγκληματοποίηση» του αγώνα, δηλαδή το να σε κατηγορούν για ένοπλη επαναστατική δράση θεωρείται από κάποιους ως «εγκληματοποίηση» του αγώνα.
Σε αντίθεση με αυτή την παράδοση του «λαμόγιου», ενάντια στην τακτική της συνεργασίας, της αποκήρυξης και της μετάνοιας έχουμε πάρει την πολιτική ευθύνη για 18 συνολικά ένοπλες και βομβιστικές επιθέσεις του Επαναστατικού Αγώνα από το 2003 ως το 2016:
Την διπλή βομβιστική επίθεση στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων στις 5 Σεπτεμβρίου 2003,
Την τοποθέτηση βόμβας σε υποκατάστημα της Citibank στο Ν. Ψυχικό στις 15 Μαρτίου 2004,
Την τριπλή βομβιστική επίθεση στο αστυνομικό τμήμα Καλλιθέας στις 5 Μαΐου 2004,
Την βομβιστική επίθεση κατά αστυνομικών των ΜΑΤ στις 29 Οκτωβρίου 2004,
Την βομβιστική επίθεση στο υπουργείο Απασχόλησης στις 2 Ιουνίου 2005,
Την βομβιστική επίθεση στο υπουργείο Οικονομίας στις 12 Δεκεμβρίου 2005,
Την βομβιστική επίθεση – απόπειρα κατά του πρώην υπουργού Δημόσιας Τάξης Βουλγαράκη στις 30 Μαΐου 2006,
Την επίθεση με αντιαρματική ρουκέτα RPG κατά της πρεσβείας των ΗΠΑ στις 12 Ιανουαρίου 2007,
Την ένοπλη επίθεση με υποπολυβόλο MP5 και μία χειροβομβίδα κατά του β΄ αστυνομικού τμήματος της Ν. Ιωνίας στον Περισσό στις 30 Απριλίου 2007,
Την τοποθέτηση βόμβας στα γραφεία της πετρελαϊκής πολυεθνικής SHELL στις 29 Οκτωβρίου 2008,
Την ένοπλη επίθεση κατά λεωφορείου αστυνομικών των ΜΑΤ στις 23 Δεκεμβρίου 2008,
Την ένοπλη επίθεση κατά αστυνομικών των ΜΑΤ στα Εξάρχεια στις 5 Ιανουαρίου 2009,
Την τοποθέτηση βόμβας 125 κιλών στα κεντρικά γραφεία της Citibank στη Κηφισιά στις 18 Φλεβάρη 2009,
Την βομβιστική επίθεση σε υποκατάστημα της Citibank στη Ν. Ιωνία στις 9 Μαρτίου 2009,
Την ανατίναξη του υποκαταστήματος της Eurobank στην Αργυρούπολη στις 12 Μαΐου 2009,
Την βομβιστική επίθεση με βανάκι με 150 κιλά εκρηκτικά κατά του Χρηματιστηρίου Αθηνών στις 2 Σεπτεμβρίου 2009,
Την βομβιστική επίθεση με αυτοκίνητο με 75 κιλά εκρηκτικά στην Διεύθυνση Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδας στην οδό Αμερικής 3 στο Σύνταγμα και στο γραφείο του μόνιμου αντιπροσώπου του ΔΝΤ στις 10 Απριλίου 2014,
Την απόπειρα απόδρασης με ελικόπτερο πολιτικών κρατουμένων από τις φυλακές Κορυδαλλού που πραγματοποίησε το μέλος του Επαναστατικού Αγώνα Πόλα Ρούπα στις 12 Φεβρουαρίου 2016.
Επίσης έχουμε αναλάβει ως Επαναστατικός Αγώνας την πολιτική όσο και την προσωπική ευθύνη ως ένα βαθμό για 4 απαλλοτριώσεις τραπεζών στο διάστημα 2012 – 2016:
Την απαλλοτρίωση της Εθνικής τράπεζας των Μεθάνων στις 25 Ιουλίου 2013,
Την απαλλοτρίωση της τράπεζας Πειραιώς στην Κλειτορία Καλαβρύτων στις 10 Μαρτίου 2014,
Την απαλλοτρίωση της τράπεζας Πειραιώς στο νοσοκομείο Σωτηρία στις 25 Ιουνίου 2015,
Την απαλλοτρίωση της Εθνικής τράπεζας στην Μαλεσίνα Φθιώτιδας στις 14 Σεπτεμβρίου 2016.
Για τις απαλλοτριώσεις της Εθνικής τράπεζας των Μεθάνων και της τράπεζας Πειραιώς στην Κλειτορία Καλαβρύτων έχω αναλάβει προσωπικά την ευθύνη όπως και το ότι στην δεύτερη περίπτωση έχω τραυματίσει και αφοπλίσει αστυνομικό του αστυνομικού τμήματος Κλειτορίας, ενώ η συντρόφισσα Ρούπα έχει αναλάβει προσωπικά την απαλλοτρίωση της τράπεζας Πειραιώς στο νοσοκομείο Σωτηρία.
Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για όλες τις ενέργειες του Επαναστατικού Αγώνα από το 2003 ως το 2016 δεν έχει γίνει γιατί υποθετικά υπήρχαν αδιάσειστα στοιχεία από την δικογραφία εναντίον μας. Άλλωστε για τις 17 από τις 18 ένοπλες επιθέσεις δεν υπήρξε κανένα στοιχείο που να ταυτοποιούσε την φυσική μας συμμετοχή όπως και στην απαλλοτρίωση της τράπεζας Πειραιώς στο νοσοκομείο Σωτηρία δεν υπήρχε κανένα στοιχείο που να «ενοχοποιούσε» την συντρόφισσα Ρούπα όταν με κείμενό της τον Μάρτιο του 2016 ανέλαβε την ευθύνη για την απόπειρα απόδρασης με ελικόπτερο πολιτικών κρατουμένων από τις φυλακές Κορυδαλλού, ανέλαβε επίσης προσωπικά την ευθύνη για την απαλλοτρίωση της τράπεζας Πειραιώς στο νοσοκομείο Σωτηρία και δήλωσε ότι μέρος των χρημάτων από αυτήν χρησιμοποιήθηκε για την οργάνωση και πραγματοποίηση της απόπειρας απόδρασης.
Η ανάληψη πολιτικής ευθύνης από την μεριά μας είναι μια πολιτική και αξιακή επιλογή να υπερασπίσουμε τις επιλογές αγώνα όπως την ένοπλη επαναστατική δράση γιατί αλλιώς θα τις απαρνούμασταν και θα τις προδίδαμε. Πέρα από αυτό, υπενθυμίζω κάτι που είχαμε πει τον Απρίλιο του 2010 όταν είχαμε συλληφθεί για πρώτη φορά και είχαμε αναλάβει την ευθύνη της συμμετοχής μας στον Επαναστατικό Αγώνα, ότι πέρα από το να υπερασπίσουμε τις πολιτικές μας επιλογές, ότι την ανάληψη ευθύνης την είχαμε κάνει και για να υπερασπιστούμε και τον σύντροφο Λάμπρο Φούντα που σκοτώθηκε σε ένοπλη συμπλοκή με την αστυνομία γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα αφήναμε να καταγραφεί ιστορικά ότι ο σύντροφος σκοτώθηκε ως ένα απλό κλεφτρόνι σε ένα στενό της Δάφνης αφού είχε γίνει απόπειρα απαλλοτρίωσης αυτοκινήτου ενώ στην πραγματικότητα ήταν μια προπαρασκευαστική ενέργεια του Επαναστατικού Αγώνα έτσι ώστε να χρησιμοποιηθεί το αυτοκίνητο σε βομβιστική επίθεση κατά της επιβολής του μνημονίου το 2010. Αν δεν αναλαμβάναμε την ευθύνη θα ήταν μια άτιμη επιλογή εναντίον της μνήμης ενός νεκρού συντρόφου που σκοτώθηκε για τον Αγώνα και την Επανάσταση.
Γιατί κάνω αυτήν την επισήμανση; Ακριβώς λόγω αυτής της συνεπούς μας στάσης ως αγωνιστές, ως αναρχικοί, ως επαναστάτες, όπου από το 2010 από τις πρώτες συλλήψεις υπερασπιζόμαστε τις επιλογές μας, δεν θα είχαμε λόγο να μην υπερασπιστούμε και τις ληστείες τραπεζών που μας καταλογίζετε από το 2012 μέχρι το 2015 συν την απόπειρα απαγωγής του εφοπλιστή Μαρτίνου αν όντως αυτές οι ληστείες τραπεζών είχαν σχέση με τον Επαναστατικό Αγώνα ή είχαν διαπραχθεί από μέλη της οργάνωσης. Όμως καμία από αυτές τις ληστείες τραπεζών, 5 τον αριθμό, συν η απόπειρα απαγωγής του εφοπλιστή Μαρτίνου δεν είχαν σχέση με τον Επαναστατικό Αγώνα, ούτε το μεγάλο οπλοστάσιο που περιλαμβάνεται σε αυτό το κατηγορητήριο έχει σχέση με την οργάνωση, ούτε οι κατηγορούμενοι σε αυτή την υπόθεση είναι μέλη του Επαναστατικού Αγώνα.
Ο μοναδικός σε αυτή την δίκη που είναι μέλος του Επαναστατικού Αγώνα είμαι αποκλειστικά και μόνο εγώ. Αν πραγματικά είχαν γίνει αυτές οι ληστείες τραπεζών από τον Επαναστατικό Αγώνα και μάλιστα με λεία άνω του 1 εκατομμυρίου ευρώ, αν όλο αυτό το οπλοστάσιο ανήκε στον Επαναστατικό Αγώνα και αν όλοι αυτοί που κατηγορούνται ήταν όντως μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, τότε η ιστορία της οργάνωσης και του αντάρτικου στην Ελλάδα θα ήταν διαφορετική όπως και η ιστορία του αγώνα και του κινήματος θα ήταν διαφορετική. Ο Επαναστατικός Αγώνας θα πραγματοποιούσε πολυάριθμες και πιο συχνές επιθέσεις εναντίον στόχων, δομών, εγκαταστάσεων ή και προσώπων της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας στη χώρα, πράγμα που θα υπονόμευε την εφαρμογή των προγραμμάτων διάσωσης, των μνημονίων. Αν ήταν τόσο πολυάριθμη η οργάνωση, με τόσα μέλη στην «παρανομία» και με τους οικονομικούς πόρους που καταλογίζονται στο κατηγορητήριο δεν θα είχα συλληφθεί το 2014, ούτε η συντρόφισσα Ρούπα θα πραγματοποιούσε ολομόναχη και χωρίς καμία βοήθεια την απόπειρα απόδρασης με το ελικόπτερο το 2016 εφόσον υποτίθεται ότι υπήρχαν ασύλληπτα μέλη στην παρανομία.
Όπως είπα αυτή η δίκη προετοιμαζόταν από το 2012 και βασίστηκε στο θεώρημα των 2 υποτιθέμενων περιόδων του Επαναστατικού Αγώνα (2003-2010), (2012 και μετά) όπου για την «2η περίοδο» η συντρόφισσα Ρούπα και εγώ ξανακατηγορηθήκαμε για συγκρότηση της οργάνωσης και για «διεύθυνση» ενώ είχαμε απαλλαγεί από αυτή την κατηγορία. Όλα αυτά με σκοπό να υπάρξει δυσμενέστερη ποινική μεταχείριση για μας αφού παραμείναμε αμετανόητοι, δεν παραδοθήκαμε να μπούμε φυλακή όπως ένα μετανοημένο πρώην μέλος της οργάνωσης και βγήκαμε στην «παρανομία» για να συνεχίσουμε την δράση του Επαναστατικού Αγώνα.
Σε δικαστικό επίπεδο η αρχική εκτέλεση αυτού του πολιτικού σχεδίου εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα έτσι ώστε να εμφανιστεί ως μια οργάνωση που μετά το 2012 διαπράττει κυρίως ληστείες τραπεζών πραγματοποιήθηκε στην β’ δίκη εναντίον της οργάνωσης το 2015 που εκδίκασε την επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας όπου εκεί ενσωματώθηκε αυθαίρετα μία ληστεία τράπεζας άσχετη με την οργάνωση, αυτής της Eurobank της Ακράτας. Γι’ αυτήν την υπόθεση έχει καταδικαστεί κάποιος ως μέλος του Επαναστατικού Αγώνα ο οποίος είχε πάρει την ευθύνη για αυτήν την ληστεία ως ατομική και προσωπική του επιλογή που δεν έχει καμία σχέση ούτε με την χρηματοδότηση της οργάνωσης και του αντάρτικου, ούτε με κάποιο «επαναστατικό ταμείο». Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το ότι σε εκείνη την δίκη εμφανίστηκε έγγραφο της αντιτρομο-κρατικής που πρότεινε τον συσχετισμό ληστειών τραπεζών με τον Επαναστατικό Αγώνα – κάποιες από τις οποίες είναι αυτές ακριβώς που θα εκδικαστούν σε αυτό το δικαστήριο – άνοιξε τον δρόμο για την σημερινή δίκη.
Έτσι φθάσαμε σε μια δίκη με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά όπου κατά το κατηγορητήριο υπάρχει μία «εγκληματική» οργάνωση που από το 2006 ως το 2012 διαπράττει ληστείες τραπεζών και από το 2012 όταν εγώ και η Ρούπα περνάμε στην «παρανομία», τα μέλη αυτής της «εγκληματικής» οργάνωσης μετατρέπονται σε μέλη του Επαναστατικού Αγώνα και συνεχίζουν να διαπράττουν ληστείες τραπεζών για την οργάνωση. Όμως οι ληστείες τραπεζών που αποδίδονται στον Επαναστατικό Αγώνα σε αυτή την δίκη αν και δεν είναι εγκληματικές ή αντικοινωνικές πράξεις που στρέφονται κατά απλών πολιτών είναι κοινές ληστείες τραπεζών και όχι απαλλοτριώσεις που εντάσσονται στην υποστήριξη της ένοπλης επαναστατικής δράσης και της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα.
Για τον Επαναστατικό Αγώνα οι απαλλοτριώσεις τραπεζών είναι μια επικουρική δράση αφενός για την υποστήριξη της κύριας δράσης της οργάνωσης που είναι ο ένοπλος αγώνας, δηλαδή οι επιθέσεις κατά της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας και αφετέρου είναι μια αναγκαιότητα για την επιβίωσή μας σε συνθήκες «παρανομίας» στην οποία βρισκόμασταν η συντρόφισσα Ρούπα και εγώ από το 2012 και μετά.
Διαχρονικά πάντα οι επαναστάτες και οι επαναστατικές οργανώσεις προέβαιναν σε απαλλοτριώσεις τραπεζών παίρνοντας χρήματα από τον εχθρό όπως έκαναν π.χ. οι αναρχικοί στην Ισπανία, την Γαλλία, την Αργεντινή, την Χιλή στα χρόνια του μεσοπολέμου. Η αναρχική οργάνωση Los Solidarios (Οι Αλληλέγγυοι) είχε απαλλοτριώσει το 1921 το υποκατάστημα της Τράπεζας της Ισπανίας στη Χιχόν σε μια εποχή που γίνονταν επιθέσεις των αναρχοσυνδικαλιστών κατά επιχειρηματιών, αστυνομικών, ένοπλων μπράβων της εργοδοσίας που δολοφονούσαν αναρχο-συνδικαλιστές, κατά του προέδρου του Συνδέσμου Βιομηχάνων ενώ εκτελέστηκε από αναρχικούς ο ίδιος ο Ισπανός πρωθυπουργός Εδουάρτο Ντάτο. Στα χρόνια της δικτατορίας του Φράνκο αναρχικοί σύντροφοι προέβαιναν σε απαλλοτριώσεις τραπεζών για να υποστηρίξουν το αντάρτικο κατά της δικτατορίας και για να οργανώσουν απόπειρες εκτέλεσης του δικτάτορα. Εξόριστοι Ισπανοί αναρχικοί είχαν διαπράξει απαλλοτριώσεις τραπεζών στην Γαλλία και είχαν αγοράσει με τα χρήματα της απαλλοτρίωσης ένα μικρό αεροπλάνο με σκοπό να το φορτώσουν με βόμβα και να το ρίξουν στον Φράνκο όταν θα επισκεπτόταν τους ιστιοπλοϊκούς αγώνες της Ντονόστιας στη Χώρα των Βάσκων. Ακόμα και οι «ληστοσυμμορίτες» του ΔΣΕ στον εμφύλιο είχαν προβεί σε απαλλοτριώσεις τραπεζών στα Καλάβρυτα, την Αμαλιάδα, την Ν. Ζίχνη Σερρών. Στις δεκαετίες του ’60, του ’70 και του ’80, οργανώσεις αντάρτικου όπως οι Τουπαμάρος, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, η RAF, η 2 Ιούνη, η Άμεση Δράση προέβαιναν σε απαλλοτριώσεις τραπεζών ή σε απαγωγές καπιταλιστών για την χρηματοδότηση της δράσης τους και την επιβίωση των αγωνιστών στην «παρανομία». Είναι όμως διαφορετικό πράγμα η απαγωγή π.χ. του εφοπλιστή Κόστα από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες που χρηματοδότησε την οργάνωση για 4 χρόνια από το 1977 –’81 και βοήθησε στην πραγματοποίηση της σημαντικότερης ενέργειας, της απαγωγής του προέδρου της Ιταλίας Άλντο Μόρο το ’78 από μια οποιαδήποτε απαγωγή πλούσιου για την αποκόμιση ατομικού οφέλους. Είναι διαφορετικό πράγμα η απαλλοτρίωση της Τράπεζας Πειραιώς στο νοσοκομείο Σωτηρία από το μέλος του Επαναστατικού Αγώνα Πόλα Ρούπα όπου μέρος των χρημάτων χρησιμοποιήθηκαν για την απόπειρα απόδρασης πολιτικών κρατουμένων από τις φυλακές Κορυδαλλού το 2016 από μια οποιαδήποτε ληστεία τράπεζας που είναι απλώς μια παράνομη επαγγελματική δραστηριότητα.
Έχετε μεγάλες αυταπάτες αν νομίζετε ότι μπορείτε να σπιλώσετε τον Επαναστατικό Αγώνα στα μάτια της κοινής γνώμης κατηγορώντας τον για ληστείες τραπεζών.Οι τράπεζες για την συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας είναι ληστρικά ιδρύματα και η τοκογλυφία που ασκούνε είναι μια «νόμιμη» μορφή ληστείας. Ευθύνονται για την φτώχεια και την πείνα που μαστίζουν μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού, ευθύνονται για τους χιλιάδες άστεγους, για τις αυτοκτονίες και τους θανάτους χιλιάδων πολιτών λόγω των μέτρων που πάρθηκαν για την διάσωσή τους. Γι’ αυτούς τους ληστές υπογράφτηκαν τα μνημόνια. Από το 2008 από την αρχή της κρίσης, οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν δώσει πάνω από 211,5 δισεκατομμύρια ευρώ στις ελληνικές τράπεζες αφαιρώντας τα από τους μισθούς, τις συντάξεις, τα ασφαλιστικά ταμεία, τις μειώσεις δαπανών για την υγεία και την εκπαίδευση του λαού ενώ δεν παραλείπουν να ρουφούν το αίμα του για να ξεπληρώσουν τις ξένες τράπεζες.
Είναι η μεγαλύτερη κοινωνική ληστεία στην ιστορία του τόπου. Πόσους θα πείσετε ότι είναι έγκλημα να απαλλοτριώνει κανείς αυτούς τους ληστές; Η μεγαλύτερη απόδειξη ότι έχετε αποτύχει να πείσετε μεγάλα τμήματα των πολιτών ότι η δράση του Επαναστατικού Αγώνα είναι αντικοινωνική και εγκληματική είναι το γεγονός ότι στις 21 Μαΐου στο εφετείο της β΄δίκης της οργάνωσης που εκδικάζεται η επίθεση της οργάνωσης στην ΤτΕ και στο γραφείο του ΔΝΤ όπως και η απαλλοτρίωση της τράπεζας Πειραιώς στην Κλειτορία Καλαβρύτων, μάρτυρας του κατηγορητηρίου κάτοικος Κλειτορίας δήλωσε στην κατάθεσή του ότι έπρεπε να καεί η τράπεζα, ότι κανείς στο χωριό δεν τρομοκρατήθηκε από την «ληστεία» και ότι αντιθέτως κινδύνεψαν πολίτες από τους αλλεπάλληλους πυροβολισμούς με υποπολυβόλο του αστυνομικού του τμήματος Κλειτορίας έξω από την τράπεζα που γάζωσε αυτοκίνητα, μαγαζιά και σπίτια των κατοίκων.
Όμως εσείς ως δικαστήριο τα συμφέροντα των ληστών – τραπεζών εξυπηρετείτε ενάντια στα συμφέροντα του λαού και των εργαζομένων. Άλλωστε όπως έχετε αποφανθεί, τα μνημόνια, δηλαδή η ληστεία εις βάρος του λαού είναι κάτι νόμιμο και συνταγματικό. Καμία μεθόδευση εκ μέρους σας, καμία δικαστική αλχημεία δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό που έχει ήδη καταγραφεί ιστορικά ότι ο Επαναστατικός Αγώνας είναι μία οργάνωση αντάρτικου με πολιτικά χαρακτηριστικά που δρα προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας, που αγωνίζεται για την ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους, για την κοινωνική Επανάσταση, για μια δικαιότερη κοινωνική οργάνωση.
Δήλωση Μάριου Σεϊσίδη
Αρνούμαι όλες τις κατηγορίες που μου αποδίδονται. Θεωρώ τη δίωξή μου φρονηματικού χαρακτήρα. Βρίσκομαι σε αυτή την αίθουσα ως κατηγορούμενος λόγω της πολιτικής μου ταυτότητας. Είναι γνωστό ότι είμαι αναρχικός. Ανήκω στον αναρχικό χώρο σχεδόν 20 χρόνια τώρα. Θεωρώ τον αναρχικό χώρο ως το πιο δραστήριο και ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας.
Θεωρώ ότι η δίωξη μου αυτή γίνεται από έναν εμμονικό εισαγγελέα της Αντιτρομοκρατικής, τον Ασπρογέρακα που στέλνει ανθρώπους στο δικαστήριο χωρίς κανένα στοιχείο.
Είμαι ήδη κρατούμενος για την υπόθεση ληστείας τράπεζας στη Σόλωνος, που θα εκδικαστεί τον Νοέμβριο σε δεύτερο βαθμό και εκεί θα μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Για αυτήν την υπόθεση ήμουν φυγόδικος 11 χρόνια. Υπήρξε μια μιντιακή καταιγίδα που έκανε λόγο για ομάδα των «Ληστών με τα Μαύρα», που όμως αποδείχτηκε, στα αστικά σας δικαστήρια, ότι δεν υπήρχε τέτοια ομάδα. Μια υπόθεση που οδήγησε σε φυγοδικία ανθρώπους, οδήγησε μέχρι και ανθρώπους να χάσουν το πόδι τους. Τώρα γίνεται μια προσπάθεια, με όλα αυτά τα σενάρια, όλων αυτών των ετών, να διασωθεί το γόητρο της αντιτρομοκρατικής δια μέσου ενός εμμονικού εισαγγελέα. Και ταυτόχρονα γίνεται μια προσπάθεια να παρουσιαστεί μια ένοπλη αναρχική οργάνωση, όχι ως επαναστατική οργάνωση αλλά σαν μια οργάνωση που διέπραττε ληστείες τραπεζών.
Δήλωση Κων/νου Σακκά
Αρνούμαι την κατηγορία που μου αποδίδει το δικαστήριό σας.
Υπάρχει γενικά ένα παράδοξο: Η ελληνική αστική δικαιοσύνη, δικαιοσύνη που εσείς υπηρετείτε, με δικάζει σε αυτές τις αίθουσες από το 2010, ως μέλος της οργάνωσης Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς. Τώρα καλούμαι εδώ πέρα να αποδείξω τι; Ότι δεν είμαι μέλος του Επαναστατικού Αγώνα. Γιατί; Επειδή βρέθηκε το αποτύπωμά μου σε έναν οδικό χάρτη. Δεν γνωρίζω πότε αφέθηκε το αποτύπωμα, ούτε καν ποιος είναι ο χάρτης. Τι σημαίνει αυτό; Πώς μπορώ να αποδείξω ότι δεν είμαι μέλος της Οργάνωσης επειδή βρέθηκε το αποτύπωμα μου πάνω σε έναν χάρτη;
Θα έλεγα ότι η στοχοποίηση και η εμμονικότητα σε βάρος μου θα έπρεπε να έχει και κάποια όρια. Αλλά δεν έχει να κάνει με αυτό. Είναι φρονηματικές διώξεις. Στοχοποιούνται οι ιδέες και οι στάση μας.
