Καθώς μιλούσαμε με τον Άρη Παπαζαχαρουδάκη για τα πολύ πρόσφατα γεγονότα της απαγωγής του από αστυνομικούς με πολιτικά, της «υποδοχής» του στη ΓΑΔΑ, της τακτικής των πολύωρων εκφοβισμών και βασανιστηρίων με σκοπό να «σπάσει» και να «δώσει» ό,τι είχαν προκατασκευασμένο οι αρχές ως σενάριο, προκειμένου να δημιουργηθεί κάποιο κατηγορητήριο, θυμηθήκαμε πολλά πράγματα.
Και τα θυμηθήκαμε γιατί παρόμοιες αφηγήσεις έχουμε ακούσει ξανά και ξανά. Είτε σε πιο ήπια μορφή είτε σε μεγαλύτερη ένταση. Είτε πρόκειται για τις λεγόμενες «συνηθισμένες» συλλήψεις σε διαδηλώσεις, είτε πρόκειται για «εξαιρετικές» περιστάσεις, όπως ήταν η αντιφασιστική μοτοπορεία το 2012. Άγνωστοι, γνωστοί και φίλοι έχουν όλοι επαναλάβει το ίδιο μοτίβο συμπεριφοράς, τις ίδιες μεθόδους, το ίδιο modus operandi για την ένοπλη οργάνωση που ονομάζεται Ελληνική Αστυνομία.
Γι’ αυτό και κρατήσαμε ολόκληρη τη συζήτησή μας με τον Άρη στο βίντεο αυτής της συνέντευξης. Γιατί τίποτε δεν μπορεί να απομονωθεί και να αναφερθεί απλά ως ένα μεμονωμένο στοιχείο. Η ιστορία μιας οργανωμένης επιχείρησης βασανισμού μπορεί να ειπωθεί μόνο ως αυτό που είναι, μια ιστορία στο σύνολό της.
Ήταν επιλογή του Άρη να μην επιδείξει στην κάμερα τους τραυματισμούς από τα χτυπήματα των αστυνομικών, παρ’ όλο που είδαμε το μελανιασμένο του πόδι και τον τρόπο που περπατούσε. Ωστόσο, τα χτυπήματα είναι εκεί. Και οι βασανιστές είναι εκεί. Και οι προφυλακισμένοι με περιστασιακές ενδείξεις για τον – όπως φάνηκε – όχι και τόσο σοβαρό τραυματισμό ενός αστυνομικού, παραμένουν προφυλακισμένοι χωρίς στοιχεία.