Η υπόθεση της δολοφονίας του Ζαχαρία είναι σκληρή, σε επίπεδο εικόνων αλλά και επιθέσεων. Πρώτα προς το θύμα, και έπειτα προς την οικογένεια. Ήταν μια υπόθεση που η αλήθεια έπρεπε να δώσει αγώνα για να εδραιώσει την αυθεντία της. Δυστυχώς νιώθω ότι ενώ προέκυψε ένα κίνημα μέσα από αυτήν τη δολοφονία, η κοινωνία δεν αντιλήφθηκε τι συνέβη εκείνη την ημέρα. Ότι δεν επρόκειτο δηλαδή απλά για μια δολοφονία ενός ανθρώπου. Η δίκη, η οποία διεξάχθηκε ήταν μια δίκη για να έχουν όλες οι ζωές την ίδια αξία.
Ο Ζαχαρίας δολοφονήθηκε και χειροπεδήθηκε βίαια επειδή οι δράστες έκριναν ότι μπορούσαν να το κάνουν. Οι απολογίες τους ήταν ενδεικτικές. Κανένας τους δε φάνηκε να είχε καταλάβει ότι ειχε δολοφονήσει έναν άνθρωπο.
Αυτό είναι το πιο επικίνδυνο.
Η κοινωνία είναι σε μια πολύ σκοτεινή εποχή. Αν δεν σταθεί δίπλα σε αυτές τις υποθέσεις και δεν μελετήσει τέτοιες περιπτώσεις για να της κάνει κτήμα της είναι πολύ πιθανό να επαναληφθούν.
Ο Ζακ έτυχε να είναι ένα θύμα με ορατότητα, όπως και ο Παύλος. Πρέπει να δώσουμε ένα τέλος σε αυτόν τον κύκλο βίας, συστατικό στοιχείο του οποίου είναι ο ρατσισμός. Ρατσισμός πολύ πιο βαθύς από ένα χρώμα δέρματος. Κοινωνικός ρατσισμός και σκότος ψυχής που έχει να κάνει με την πεποίθηση ορισμένων ανθρώπων ότι έχουν δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω σε κάποιον άνθρωπο που βρίσκεται σε ένα μαγαζί. Ας αγωνιστούμε ώστε κανένα μαγαζί και καμία ιδιοκτησία, να μην έχει περισσότερη αξία από μια ανθρώπινη ζωή.
Ας μη χρειαστούν άλλες λέξεις για καμία άλλη υπόθεση ενός αθώου, αβοήθητου και τριπλά δολοφονημένου ανθρώπου.
